TOUR Transalp 2019
MarcFaFo
15 jan 2019 18:55
Gaaf bericht @ibooij. Het geeft mij nog meer motivatie dat het ook een leuke tocht is naast natuurlijk het wedstrijd element.
Afzien is de kunst om je protesterende organen in slaap te wiegen... onamihs stal die van P.Winnen.
Erik1.0
30 jun 2019 19:13
Net terug uit de Alpen, ik copy-paste even het uitgebreide verslag van teamgenoot Stefan:
2de Overall in de TOUR Transalp
Na een voorbereiding die voor Erik Franssen al begon in oktober 2018 en voor mij eind november hebben we de afgelopen maanden al veel mooie momenten beleefd. Een flinke trainingsweek tussen kerst en nieuwjaar zorgde ervoor dat we de trainingskoersjes in Oss goed verteerden en ik zelfs het klassement kon winnen. Helaas liep Erik in die periode door een onhandig ongelukje thuis een klaplong en gebroken ribben op waardoor onze deelname aan de TOUR Transalp even onzeker werd. Gelukkig herstelde hij wonderbaarlijk snel en konden we in maart ons trainingskamp afwerken in Calpe (Spanje).
Tijdens deze week waar we ruim 1100km en flink wat hoogtemeters maakten was de goede vorm al te zien. Deze lijn hebben we de maanden april/mei/juni doorgezet met een aantal lange trainingsritten, de wekelijkse wedren koers/training en de individuele blokken trainingen. Na een mooie bevestiging van de vorm in Les 3 Ballons (Erik 7e en ikzelf 21e) stonden we vol vertrouwen aan de start van de Tour Transalp. Wat zou er mogelijk zijn top 10? Misschien als alles meezit top 5?
Samen met onze super verzorger Arjen Hoekzema die ons met de camper meereisde, bidons aangaf, campings regelde en ons opbeurde als het nodig was vertrokken we vrijdags Met De Vlam in de Pijp naar de start in Innsbruck.
Etappe 1 Innsbruck- Brixen 90km 1175hm
Toch spannend zo’n eerste dag, hoe sterk zijn we nu echt? Wie staat er allemaal aan de start? In een knotsgekke etappe waarin we met 40km/h gemiddeld de finish bereikten was er weinig duidelijk. Het enige wat duidelijk was, was dat we 5e waren geworden zonder tijdverlies en dat er niemand echt verschil kon of wilde maken in de snelle en relatief makkelijke etappe over de Brennerpass. De koersdag eindigt - zoals elke dag in deze week - bij de camper. Meestal met een kort bezoek aan het zwembad. Altijd met een welverdiende douche, veel rust met de benen omhoog. We eten, drinken, rusten en maken een plan voor de etappe van de volgende dag. De tijdsverschillen, tactiek en bevoorrading nemen we door. Bedtijd is deze week belachelijk vroeg....
Etappe 2 Brixen - Kaltern am See 143km 3500hm
Na dag 2 zou er veel meer duidelijk zijn. Met 2 flinke beklimmingen, een lange dag in de hitte moest iedereen maximaal. Al direct in de neutralisatie begon onze pech, lek! Rustig blijven, goed samenwerken en hop weer op de fiets. Nog voor de neutralisatie voorbij was reden we weer aan kop van de wedstrijd. Pffh dat was geluk hebben. Na 5 km begon de koers en binnen no-time, midden in een vieze en donkere tunnel, wéér pech! Mijn crank was compleet van mijn fiets
. Eerst die tunnel maar eens uit en toen wachten op de materiaalwagen. Na 10-15 minuten prutsen zat de krank er weer op en konden we door. Zelfs afstappen en de weg vervolgen op een reservefiets van de neutrale wagen Schwalbe tires is de revue gepasseerd. Gelukkig... we konden door. Maar zelfs de bezemwagen was ons op dat moment al voorbij... Direct voelde ik dat er iets niet goed was, lek? Slag in mijn wiel? Nee.... mijn crank zat scheef, geen hoek van 180graden maar ongeveer 160! Maar, we hadden geen tijd meer te verliezen. Met Erik op kop en een straf tempo binnen de marge en racen!! De rest van deze lange en hete dag in de achtervolging. De klim van de Penser Joch was een hel. Ik zat niet lekker, alles deed pijn, moraal was weg... hebben we hier nu zo hard voor getraind?? Zelfs 270watt was al te veel. Ondanks alle tegenslag haalden we steeds meer renners in en kwam het goede gevoel langzaam maar zeker terug. De 2e klim van de dag (Jenesien) liep al veel lekkerder maar meer dan Erik volgen zat er niet in. Na een loodzware dag finishten we op plek 8 en verloren we maar liefst 15 minuten op de winnaar. Het gat op de nr 7 was 6 minuten. Een flinke teleurstelling maar toch ook trots dat we nog zover terug zijn gekomen deze dag. Het zwembad was prachtig, maar echt genieten was er niet bij.....
Etappe 3 Kaltern am See - Bormio
De etappe werd ingekort (geen Gavia ivm modderstromen) waardoor de finish 50 km eerder bergop lag op de Passo del Tonale. Om toch aan de km’s te komen deze week moesten we buiten tijdsregistratie nog wel even over de Mortirolo! Een prettige verandering in de route na onze enorme inspanning van gisteren in Etappe 2.
Na een goede nacht stonden we verbazingwekkend fris aan de start. Hop direct bergop, we zaten er goed bij, al was het af en toe harken voor mij maar we bereikten in gezelschap van de beste 7 duo’s de top. In de afdaling kwamen er veel achtergebleven duo’s terug maar in de eerste km’s van de slotklim Passo di Tonale konden we met de beste 5 duo’s mee bergop. Al snel sloegen we een groot gat met de rest maar aan de andere kant moesten we ook de snelste 3 koppels laten gaan. Samen met de jongens van TEAM Strassacker reden we de klim op en haalden we als snel de Italianen van Team Lightweight & Friends (Christian Martinelli & @ Riccardo Zacchi) in. In een sprintje op de top waren de Duitsers van Strassacker net iets frisser en finishten wij als 4e. Teams TEC en Hicari waren 1e en 2e. We wonnen tijd in het klassement en schoven op naar plek 7. De mortirolo gebruikten we die dag om rustig uit te fietsen. Zo eindigden we deze dag met een stuk beter gevoel dan waarmee we de dag begonnen.
Etappe 4 Bormio - Livigno 133km 3400Hm
Direct vanuit het vertrek stond de cima copi, Passo Umbrail/ Stelvio op het programa. Weer zaten we er goed bij. Op de dag van gister zagen we hoe de Strassacker jongens elkaar hielpen door een duwtje te geven als 1 van beide iets over had. Met een sterke Erik naast me heeft dit geholpen om bij de voorste groep te blijven en zo met de beste 5 duo’s boven te komen. Door een lekke band van Team Hicari (toen 2e in het klassement) had opeens iedereen in de groep belang om hard te rijden en werd het een supersnelle etappe waarin we continu kop over kop reden en uiteindelijk engroup finishten met een sprint in Livigno waarin we 3e werden! We schoven op naar plek 4 in het klassement en pakten heel veel tijd op de duo’s die de slag misten. Een super mooie dag! Zeker mogelijk gemaakt door hele goede bevoorrading van Arjen die op deze dag gezelschap had van Ineke Franssen, de moeder van Erik. De camper was ingeruild voor een auto om de tunnels door te komen en ons nog beter te kunnen helpen in het Zwitserse deel van de route. Na iedere gravelstrook stonden ze klaar met wielen en in totaal hebben we deze dag 12 bidons leeggedronken!
Etappe 5 Livigno - Aprica 110km 2500hm
De dag begon in mineur, we bleken een tijdstraf gekregen te hebben van 5 minuten. We wisten op dat moment nog niet waarvoor we waren bestraft. De hele ochtend zat de tijdstraf in ons hoofd. Passeerde Erik een rood licht bij wergwerkzaamheden in Zwitserland? Hiervoor waren we nadrukkelijk gewaarschuwd bij de start. Maar, dan zou Erik de enige uit de groep zijn met een tijdstraf, dat is vreemd. Na een bezoek aan de jury bleek de straf opgelegd voor het weggooien van een lege bidon bij een toeschouwer op eerste klim van de dag. Stom, we hebben meer mensen deze overtreding zien maken. Het gebeurde in een vlaag van verstandsverbijstering en bovendien in het volle zicht vanuit de juryauto. Al onze andere lege bidons hebben we altijd bij Arjen gedropt. Ons bezwaar deze ochtend mocht niet baten dus we keken opnieuw tegen een grote achterstand aan op de nummer 3 van het klassement, op dat moment het sterke team Strassacker. De etappe was spannend, want de laatste klim was de gevreesde Mortirolo vanuit Mazzo di Valentina. 12km met 11% gem. Oeff dit wordt zwaar... Het begin van de etappe, tot aan de voet van de Mortirolo zaten we makkelijk van voren en op de steile stukken besloten we eigen tempo te rijden. We hadden niet gezien dat team Hicari was weggeslopen uit de groep. Volgens plan pakten we na pas 2,5 km op de klim onze volle bidons aan, waar de anderen dit aan de voet deden. De verschillen zijn klein... We merkten dat ons tempo nèt iets hoger lag dan dat van de rest. Zeker als Erik af en toen een duw gaf bouwden we onze voorsprong uit en liepen we langzaam maar zeker weg. Op deze mythische klim met 32 haarspeldbochten geeft het een kick om de concurrentie maximaal te zien gaan, maar wel een bocht beneden je. Na een zware maar sterk gereden klim kwamen we boven en we zagen wel alléén de Italianen van Team Lightweight ons naderen. Toen kwam een vals plat stuk van 15 km op de top waarin Erik de gaskraan volledig opentrok. Het was sterven in zijn wiel, zo hard reden we. Tot onze verbazing zagen we daar Team Hicari rijden. We dachten even dat we op kop lagen en voor de etappe aan het strijden waren... Door de inspanning liepen we wel 3 minuten uit op team Lightweight, die op de top bijna bij ons waren. Samen met Team Hicari reden we de afdaling in en op de laatste 500 meter vals plat richting de finish waren mijn benen helemaal leeg. We werden 2e in een hele mooie en sterk gereden etappe, die we ons over 20 jaar nog van start tot finish zullen herinneren. Met de benen omhoog, herstelshake aan de mond, voeten in een bak water onder de luifel van de camper bleek ook nog dat team Strassacker tot twee keer toe lek had gereden en tijd ging verliezen. En we wonnen veel tijd op de anderen teams door Erik zijn beulswerk op de top. We schoven op naar plek 3!
Etappe 6 Aprica - Val di Sole 82 km 1800hm
Een korte maar verraderlijke etappe. Wederom de Mortirolo, de passo Tonale vanaf de andere kant dan een paar dagen terug en finish in het dal. Na een heel sterke eerste klim waarin we nooit in de problemen kwamen reden we samen met de Italianen van team Leightweight de Passo del Tonale op. Dit was de strijd om plek 2/3 van het klassement. We konden de Italianen jammer genoeg niet lossen, we waren enorm aan elkaar gewaagd. We spraken met ze af om de afdaling veilig samen te nemen. Maar toen..... plotseling pech bij de italianen in de afdaling, waardoor we ze kwijt waren. We werden 2e in de etappe en ook 2e in het klassement met een minimale marge van 41 seconden voor op de Italianen.
Etappe 7 Val di Sole - Riva del Garda 100km 2300hm
De laatste etappe met 3 beklimmingen nog een zware kluif, zeker gezien de minimale voorsprong op de Italianen. We kozen om “licht” te starten en op top van de eerste klim twee volle bidons te pakken. En we hadden afgesproken te volgen en als het mogelijk was op de laatste klim iets te proberen. Het was mijn taak om alert van voren te rijden in de beklimmingen en afdaling om de altijd goed van voren gepositioneerde Italianen niet uit het oog te verliezen. Met hun fel oranje shirts zijn ze gelukkig een opvallende verschijning. Al snel bleek dat ik met super benen was opgestaan deze dag. Direct na de neutralisatie reed ik van voren en bepaalde ik mede het tempo van de koers. Het ging hard. Zo hard dat er maar weinig duo’s overnamen, en niemand probeerde weg te rijden. Op de 2e beklimming was dat niet anders al snel losten we team TEC (de koplopers) en ook de nr 4 in het klassement (Hicari). Ons tempo lag zo hoog dat Erik schrok van de wattages die we reden 350/360 zelfs stukken 380. We liepen langzaam uit op de Italianen maar het gat werd niet groter op de relatief korte, naar wel 10% steile klim, Passo Daone. We namen iets gas terug en lieten ze terug komen waarna we de Italianen het tempo lieten bepalen op kop. Oeff, dat eerste stuk van de beklimming was toch wel erg hard gegaan en ik was dan ook blij met de duwtjes van Erik. In de afdaling en weg naar de laatste klim herstelde ik goed en naderden we de allerlaatste klim van de week. Hier was ons plan om te blijven volgen aangezien we de Italianen niet gelost kregen. De snelle mannen Frederic Glorieux en Bob Michels van Corratec Bike die na een matig begin en de nodige pech geen bedreiging meer waren in het klassement sprongen weg. Ook al zouden we willen, hen hadden we niet kunnen volgen, erg sterk gereden mannen! Fijne kerels ook! De top van de klim bereikten we samen met de Lightweight-Italianen en team Strassacker. Dat was het moment dat de Italianen Riccardo Zacchi en @Cristian Martinelli ons feliciteerden met plek 2. De afdaling en het valsplatte stuk naar de finish gingen we niet meer met elkaar strijden om het klassement. Te gevaarlijk, maar we besloten wél om samen te werken om Bob en Frédéric van Corratec terug te pakken. Tevergeefs, ze waren echt te sterk vandaag. Door een ongeluk op de route was er plotseling een vreemd einde van de TOUR Transalp maar tijdens de afdaling naar Riva del Garda kwam het besef: We hadden het geflikt, Stipbike Racing Team2e overall in de Transalp!!!
Wat een geweldig avontuur dankzij de vrijheid die we van thuis kregen om te trainen en de hulp van Super soigneur Arjen was dit zeker niet gelukt! Die glimlach zal voorlopig nog wel niet van onze gezichten verdwijnen!
2de Overall in de TOUR Transalp
Na een voorbereiding die voor Erik Franssen al begon in oktober 2018 en voor mij eind november hebben we de afgelopen maanden al veel mooie momenten beleefd. Een flinke trainingsweek tussen kerst en nieuwjaar zorgde ervoor dat we de trainingskoersjes in Oss goed verteerden en ik zelfs het klassement kon winnen. Helaas liep Erik in die periode door een onhandig ongelukje thuis een klaplong en gebroken ribben op waardoor onze deelname aan de TOUR Transalp even onzeker werd. Gelukkig herstelde hij wonderbaarlijk snel en konden we in maart ons trainingskamp afwerken in Calpe (Spanje).
Tijdens deze week waar we ruim 1100km en flink wat hoogtemeters maakten was de goede vorm al te zien. Deze lijn hebben we de maanden april/mei/juni doorgezet met een aantal lange trainingsritten, de wekelijkse wedren koers/training en de individuele blokken trainingen. Na een mooie bevestiging van de vorm in Les 3 Ballons (Erik 7e en ikzelf 21e) stonden we vol vertrouwen aan de start van de Tour Transalp. Wat zou er mogelijk zijn top 10? Misschien als alles meezit top 5?
Samen met onze super verzorger Arjen Hoekzema die ons met de camper meereisde, bidons aangaf, campings regelde en ons opbeurde als het nodig was vertrokken we vrijdags Met De Vlam in de Pijp naar de start in Innsbruck.
Etappe 1 Innsbruck- Brixen 90km 1175hm
Toch spannend zo’n eerste dag, hoe sterk zijn we nu echt? Wie staat er allemaal aan de start? In een knotsgekke etappe waarin we met 40km/h gemiddeld de finish bereikten was er weinig duidelijk. Het enige wat duidelijk was, was dat we 5e waren geworden zonder tijdverlies en dat er niemand echt verschil kon of wilde maken in de snelle en relatief makkelijke etappe over de Brennerpass. De koersdag eindigt - zoals elke dag in deze week - bij de camper. Meestal met een kort bezoek aan het zwembad. Altijd met een welverdiende douche, veel rust met de benen omhoog. We eten, drinken, rusten en maken een plan voor de etappe van de volgende dag. De tijdsverschillen, tactiek en bevoorrading nemen we door. Bedtijd is deze week belachelijk vroeg....
Etappe 2 Brixen - Kaltern am See 143km 3500hm
Na dag 2 zou er veel meer duidelijk zijn. Met 2 flinke beklimmingen, een lange dag in de hitte moest iedereen maximaal. Al direct in de neutralisatie begon onze pech, lek! Rustig blijven, goed samenwerken en hop weer op de fiets. Nog voor de neutralisatie voorbij was reden we weer aan kop van de wedstrijd. Pffh dat was geluk hebben. Na 5 km begon de koers en binnen no-time, midden in een vieze en donkere tunnel, wéér pech! Mijn crank was compleet van mijn fiets
. Eerst die tunnel maar eens uit en toen wachten op de materiaalwagen. Na 10-15 minuten prutsen zat de krank er weer op en konden we door. Zelfs afstappen en de weg vervolgen op een reservefiets van de neutrale wagen Schwalbe tires is de revue gepasseerd. Gelukkig... we konden door. Maar zelfs de bezemwagen was ons op dat moment al voorbij... Direct voelde ik dat er iets niet goed was, lek? Slag in mijn wiel? Nee.... mijn crank zat scheef, geen hoek van 180graden maar ongeveer 160! Maar, we hadden geen tijd meer te verliezen. Met Erik op kop en een straf tempo binnen de marge en racen!! De rest van deze lange en hete dag in de achtervolging. De klim van de Penser Joch was een hel. Ik zat niet lekker, alles deed pijn, moraal was weg... hebben we hier nu zo hard voor getraind?? Zelfs 270watt was al te veel. Ondanks alle tegenslag haalden we steeds meer renners in en kwam het goede gevoel langzaam maar zeker terug. De 2e klim van de dag (Jenesien) liep al veel lekkerder maar meer dan Erik volgen zat er niet in. Na een loodzware dag finishten we op plek 8 en verloren we maar liefst 15 minuten op de winnaar. Het gat op de nr 7 was 6 minuten. Een flinke teleurstelling maar toch ook trots dat we nog zover terug zijn gekomen deze dag. Het zwembad was prachtig, maar echt genieten was er niet bij.....Etappe 3 Kaltern am See - Bormio
De etappe werd ingekort (geen Gavia ivm modderstromen) waardoor de finish 50 km eerder bergop lag op de Passo del Tonale. Om toch aan de km’s te komen deze week moesten we buiten tijdsregistratie nog wel even over de Mortirolo! Een prettige verandering in de route na onze enorme inspanning van gisteren in Etappe 2.
Na een goede nacht stonden we verbazingwekkend fris aan de start. Hop direct bergop, we zaten er goed bij, al was het af en toe harken voor mij maar we bereikten in gezelschap van de beste 7 duo’s de top. In de afdaling kwamen er veel achtergebleven duo’s terug maar in de eerste km’s van de slotklim Passo di Tonale konden we met de beste 5 duo’s mee bergop. Al snel sloegen we een groot gat met de rest maar aan de andere kant moesten we ook de snelste 3 koppels laten gaan. Samen met de jongens van TEAM Strassacker reden we de klim op en haalden we als snel de Italianen van Team Lightweight & Friends (Christian Martinelli & @ Riccardo Zacchi) in. In een sprintje op de top waren de Duitsers van Strassacker net iets frisser en finishten wij als 4e. Teams TEC en Hicari waren 1e en 2e. We wonnen tijd in het klassement en schoven op naar plek 7. De mortirolo gebruikten we die dag om rustig uit te fietsen. Zo eindigden we deze dag met een stuk beter gevoel dan waarmee we de dag begonnen.
Etappe 4 Bormio - Livigno 133km 3400Hm
Direct vanuit het vertrek stond de cima copi, Passo Umbrail/ Stelvio op het programa. Weer zaten we er goed bij. Op de dag van gister zagen we hoe de Strassacker jongens elkaar hielpen door een duwtje te geven als 1 van beide iets over had. Met een sterke Erik naast me heeft dit geholpen om bij de voorste groep te blijven en zo met de beste 5 duo’s boven te komen. Door een lekke band van Team Hicari (toen 2e in het klassement) had opeens iedereen in de groep belang om hard te rijden en werd het een supersnelle etappe waarin we continu kop over kop reden en uiteindelijk engroup finishten met een sprint in Livigno waarin we 3e werden! We schoven op naar plek 4 in het klassement en pakten heel veel tijd op de duo’s die de slag misten. Een super mooie dag! Zeker mogelijk gemaakt door hele goede bevoorrading van Arjen die op deze dag gezelschap had van Ineke Franssen, de moeder van Erik. De camper was ingeruild voor een auto om de tunnels door te komen en ons nog beter te kunnen helpen in het Zwitserse deel van de route. Na iedere gravelstrook stonden ze klaar met wielen en in totaal hebben we deze dag 12 bidons leeggedronken!
Etappe 5 Livigno - Aprica 110km 2500hm
De dag begon in mineur, we bleken een tijdstraf gekregen te hebben van 5 minuten. We wisten op dat moment nog niet waarvoor we waren bestraft. De hele ochtend zat de tijdstraf in ons hoofd. Passeerde Erik een rood licht bij wergwerkzaamheden in Zwitserland? Hiervoor waren we nadrukkelijk gewaarschuwd bij de start. Maar, dan zou Erik de enige uit de groep zijn met een tijdstraf, dat is vreemd. Na een bezoek aan de jury bleek de straf opgelegd voor het weggooien van een lege bidon bij een toeschouwer op eerste klim van de dag. Stom, we hebben meer mensen deze overtreding zien maken. Het gebeurde in een vlaag van verstandsverbijstering en bovendien in het volle zicht vanuit de juryauto. Al onze andere lege bidons hebben we altijd bij Arjen gedropt. Ons bezwaar deze ochtend mocht niet baten dus we keken opnieuw tegen een grote achterstand aan op de nummer 3 van het klassement, op dat moment het sterke team Strassacker. De etappe was spannend, want de laatste klim was de gevreesde Mortirolo vanuit Mazzo di Valentina. 12km met 11% gem. Oeff dit wordt zwaar... Het begin van de etappe, tot aan de voet van de Mortirolo zaten we makkelijk van voren en op de steile stukken besloten we eigen tempo te rijden. We hadden niet gezien dat team Hicari was weggeslopen uit de groep. Volgens plan pakten we na pas 2,5 km op de klim onze volle bidons aan, waar de anderen dit aan de voet deden. De verschillen zijn klein... We merkten dat ons tempo nèt iets hoger lag dan dat van de rest. Zeker als Erik af en toen een duw gaf bouwden we onze voorsprong uit en liepen we langzaam maar zeker weg. Op deze mythische klim met 32 haarspeldbochten geeft het een kick om de concurrentie maximaal te zien gaan, maar wel een bocht beneden je. Na een zware maar sterk gereden klim kwamen we boven en we zagen wel alléén de Italianen van Team Lightweight ons naderen. Toen kwam een vals plat stuk van 15 km op de top waarin Erik de gaskraan volledig opentrok. Het was sterven in zijn wiel, zo hard reden we. Tot onze verbazing zagen we daar Team Hicari rijden. We dachten even dat we op kop lagen en voor de etappe aan het strijden waren... Door de inspanning liepen we wel 3 minuten uit op team Lightweight, die op de top bijna bij ons waren. Samen met Team Hicari reden we de afdaling in en op de laatste 500 meter vals plat richting de finish waren mijn benen helemaal leeg. We werden 2e in een hele mooie en sterk gereden etappe, die we ons over 20 jaar nog van start tot finish zullen herinneren. Met de benen omhoog, herstelshake aan de mond, voeten in een bak water onder de luifel van de camper bleek ook nog dat team Strassacker tot twee keer toe lek had gereden en tijd ging verliezen. En we wonnen veel tijd op de anderen teams door Erik zijn beulswerk op de top. We schoven op naar plek 3!
Etappe 6 Aprica - Val di Sole 82 km 1800hm
Een korte maar verraderlijke etappe. Wederom de Mortirolo, de passo Tonale vanaf de andere kant dan een paar dagen terug en finish in het dal. Na een heel sterke eerste klim waarin we nooit in de problemen kwamen reden we samen met de Italianen van team Leightweight de Passo del Tonale op. Dit was de strijd om plek 2/3 van het klassement. We konden de Italianen jammer genoeg niet lossen, we waren enorm aan elkaar gewaagd. We spraken met ze af om de afdaling veilig samen te nemen. Maar toen..... plotseling pech bij de italianen in de afdaling, waardoor we ze kwijt waren. We werden 2e in de etappe en ook 2e in het klassement met een minimale marge van 41 seconden voor op de Italianen.
Etappe 7 Val di Sole - Riva del Garda 100km 2300hm
De laatste etappe met 3 beklimmingen nog een zware kluif, zeker gezien de minimale voorsprong op de Italianen. We kozen om “licht” te starten en op top van de eerste klim twee volle bidons te pakken. En we hadden afgesproken te volgen en als het mogelijk was op de laatste klim iets te proberen. Het was mijn taak om alert van voren te rijden in de beklimmingen en afdaling om de altijd goed van voren gepositioneerde Italianen niet uit het oog te verliezen. Met hun fel oranje shirts zijn ze gelukkig een opvallende verschijning. Al snel bleek dat ik met super benen was opgestaan deze dag. Direct na de neutralisatie reed ik van voren en bepaalde ik mede het tempo van de koers. Het ging hard. Zo hard dat er maar weinig duo’s overnamen, en niemand probeerde weg te rijden. Op de 2e beklimming was dat niet anders al snel losten we team TEC (de koplopers) en ook de nr 4 in het klassement (Hicari). Ons tempo lag zo hoog dat Erik schrok van de wattages die we reden 350/360 zelfs stukken 380. We liepen langzaam uit op de Italianen maar het gat werd niet groter op de relatief korte, naar wel 10% steile klim, Passo Daone. We namen iets gas terug en lieten ze terug komen waarna we de Italianen het tempo lieten bepalen op kop. Oeff, dat eerste stuk van de beklimming was toch wel erg hard gegaan en ik was dan ook blij met de duwtjes van Erik. In de afdaling en weg naar de laatste klim herstelde ik goed en naderden we de allerlaatste klim van de week. Hier was ons plan om te blijven volgen aangezien we de Italianen niet gelost kregen. De snelle mannen Frederic Glorieux en Bob Michels van Corratec Bike die na een matig begin en de nodige pech geen bedreiging meer waren in het klassement sprongen weg. Ook al zouden we willen, hen hadden we niet kunnen volgen, erg sterk gereden mannen! Fijne kerels ook! De top van de klim bereikten we samen met de Lightweight-Italianen en team Strassacker. Dat was het moment dat de Italianen Riccardo Zacchi en @Cristian Martinelli ons feliciteerden met plek 2. De afdaling en het valsplatte stuk naar de finish gingen we niet meer met elkaar strijden om het klassement. Te gevaarlijk, maar we besloten wél om samen te werken om Bob en Frédéric van Corratec terug te pakken. Tevergeefs, ze waren echt te sterk vandaag. Door een ongeluk op de route was er plotseling een vreemd einde van de TOUR Transalp maar tijdens de afdaling naar Riva del Garda kwam het besef: We hadden het geflikt, Stipbike Racing Team2e overall in de Transalp!!!
Wat een geweldig avontuur dankzij de vrijheid die we van thuis kregen om te trainen en de hulp van Super soigneur Arjen was dit zeker niet gelukt! Die glimlach zal voorlopig nog wel niet van onze gezichten verdwijnen!
- Bijlagen
-
-
-
-
havana
01 jul 2019 07:03
Straf nummertje, well done!
-
amclassic-fan
- Forum-lid HC
- Berichten: 24317
- Lid geworden op: 23 jun 2004 17:56
- Locatie: Leende
amclassic-fan
01 jul 2019 08:04
Wel jammer dat het in de top een beetje een loterij lijkt te zijn door de factor materiaalpech.
‘Whatever you do, those other fuckers are doing more.’
Erik1.0
01 jul 2019 10:01
Alleen de winnaars hebben eigenlijk geen pech gehad. Maar het is ook echt een slijtage slag voor het materiaal, veel slechte wegen, gaten, grind, gesmolten asfalt etc... Veel lekke banden, aflopende kettingen, afbrekende shifters. Uiteindelijk leek het erop dat iedereen wel min of meer zijn portie kreeg en dat het redelijk uitmiddelde over 7 dagen...amclassic-fan schreef: ↑01 jul 2019 08:04 Wel jammer dat het in de top een beetje een loterij lijkt te zijn door de factor materiaalpech.
Is by far wel het meest vette evenement waar ik ooit aan heb meegedaan. Van de ene kant veel meer relaxed, gemoedelijk, vriendschappelijk maar de wedstrijd werd hard uitgevochten in de beklimmingen. De afdalingen gaan een stuk minder kamikaze style in vergelijking tot cyclo's. Bij start en finish is het ronduit gezellig en de kameraadschap tussen de deelnemers (en rivalen) groeit gedurende de week. Na afloop van elke etappe is het mooi napraten, veel high fives. Echt een magische sfeer, ik snap ook wel waarom zoveel deelnemers jaar na jaar terugkomen... dikke aanrader. Single starters (een nieuwe optie dit jaar) voegen voor de duo's niks toe, maar last heb je er ook niet van.
grtz
Laatst gewijzigd door Erik1.0 op 01 jul 2019 14:41, 1 keer totaal gewijzigd.
Erik1.0
01 jul 2019 10:06
Hebben wij ons natuurlijk ook afgevraagd. Ik denk toch niet dat wij het beste duo zouden zijn geweest, dus wel een terechte uitslag. Ook de winnaars van vorig jaar Bob Michels en Frederic Glorieux (geweldige kerels!) schaal ik echt een niveau hoger in. Bob was alleen de eerste 3 dagen niet in orde, haalde zijn wattages niet, maar kwam er later die week goed doorheen.
Grtz
MarcFaFo
03 jul 2019 19:45
Gaaf verhaal Eric. Inderdaad de Tour TA is een geweldig evenement. Samen met mijn team maat hebben we een mooie week gehad, geleden onder de hitte en genoten van de bijna autoloze afdalingen.
Het nivo is best wel hoog bij de eerste 10 teams. van het algemeen klassement. Voor mij als niet klimmer was de snelheid waarmee leeftijdscategorie genootjes (Grand Masters) omhoog gingen te hoog.
In het begin hebben we nog geprobeerd onze positie te handhaven. Plaats 11, maar vanwege de hitte is dat niet gelukt.
Wat jullie hebben gepresteerd daar kan ik niet anders over zeggen Chapeau, Chapeau, Chapeau!!
Het nivo is best wel hoog bij de eerste 10 teams. van het algemeen klassement. Voor mij als niet klimmer was de snelheid waarmee leeftijdscategorie genootjes (Grand Masters) omhoog gingen te hoog.
In het begin hebben we nog geprobeerd onze positie te handhaven. Plaats 11, maar vanwege de hitte is dat niet gelukt.
Wat jullie hebben gepresteerd daar kan ik niet anders over zeggen Chapeau, Chapeau, Chapeau!!
Afzien is de kunst om je protesterende organen in slaap te wiegen... onamihs stal die van P.Winnen.
Erik1.0
04 jul 2019 08:28
Proficiat Marc! 11e plek is zeer knap. Ik denk dat het niveau van de masters en grandmasters breder op een hoog niveau is. Je moet sowieso erg goed getraind zijn om 7 dagen door de Alpen te kunnen racen. Volgend jaar weer?
Grtz
Grtz