Bij eerdere edities kon je idd certificaat af laten drukken. Die kon je dan mooi in je shirt proppen
Download was toen ook mogelijk.
Marmotte 2019
ric
08 jul 2019 11:14
Zag deze langs komen ...
Bij eerdere edities kon je idd certificaat af laten drukken. Die kon je dan mooi in je shirt proppen
Download was toen ook mogelijk.
Bij eerdere edities kon je idd certificaat af laten drukken. Die kon je dan mooi in je shirt proppen
Download was toen ook mogelijk.
- Bijlagen
-
-
Canyon Aeroad / Canyon Grizl / Octane One Prone / (Boardman SLR 9.8 op Saris H3)
-
michielkreutzer
- Forum-lid
- Berichten: 31
- Lid geworden op: 21 mar 2016 13:31
La Marmotte Alpes 2019
Zondag 7 juli 2019, half zeven ’s ochtends — daar staan we weer, 500 ‘grimpeurs’, te wachten tot we mogen, onder het spandoek van het Grand Depart van de La Marmotte. Met nog een leger van 7500 ‘toeristen’ achter ons in andere vakken staan hier de renners die zo hard mogelijk de cols over willen vliegen. Iedereen is hier op basis van eerdere prestaties of op uitnodiging van de organisatie. We wachten rustig terwijl de burgemeester ons nog in het Frans bezweert dat we ons moeten gedragen. Tegelijkertijd klimt een gastje van krap 50 kilo, strak gesoigneerd, over de dranghekken en tilt zijn fiets het vak in. Hij wordt door een paar andere berggeiten herkend en lacht wat besmuikt. Iedereen rommelt wat met zijn fietscomputer, alsof daar iets te zien valt: er staat nu nog nul-nul-nul-nul op onze mini-dashboards. Startzenuwen. Een andere wurmt zich door het veld en doet snel nog een plas buiten het vak. Heb ik vorig jaar zelf ook gedaan, in de steegjes van Le Bourg-d’Oisans hangt een een pislucht die net zo snel zal verwaaien als de zenuwen waar ze nu nog getuige van zijn. Ik ben redelijk rustig. Het is mijn derde keer, tweede keer in dit vak. Ik weet wat gaat komen.
Voorbereiding — dit jaar nog iets drukker dan anders op werk, en daardoor training later dan anders op gang. Vorig jaar had ik veel verval in vermogen naarmate de rit vorderde, dus nu nog meer getraind op lange afstand. Veel long-slow-distance nog in april-mei, wel wekelijks een HIIT vo2max sessie van 6x6 minuten tot max — het trainingsregime met de beste wetenschappelijk basis (tip: wie evidence-based wil trainen: google “Stephen Seiler training” en bekijk de presentaties!). De hele maand mei een hoog-volume blok van 100 km per dag gemiddeld, met iedere week wel een rit van 170-200 km. In juli een week bloktraining met in totaal 140 minuten op VO2max binnen een week. Afgetraind naar 68 kg (1.82 m), nog 5% vet, verder ga ik niet. Met een meer dan volle baan is dit het max haalbare. Is prima ook.
Reis — Op pad met vrouw Yvonne en kinderen Freek en Noor. Freek mocht de Marmotte nog niet rijden (17 jaar), en daar baalt ‘ie een beetje van. De troostprijs van de Alpe d’Huez klim maakt weinig indruk op hem — hij heeft al een cinglé du Mont Ventoux in de benen en vraagt boven in het skidorp naar de bekende weg hoeveel makkelijker de Alpe is ten opzichte van de Ventoux. Volgend jaar, Freek! Fijn om met zijn allen op pad te zijn — wederom het goede hotel met spa en zwembad op een dik half uur rijden, dan is het voor de dames ook nog een beetje te doen. Eenmaal in de Alpen aangekomen is er het gebruikelijke gezeur over het weer — gelukkig is er nu een app-je dat de voorspellingen van uur tot uur van alle grote weermodellen onder elkaar zet zodat je zelf op basis van de simulaties je eigen weerman kan spelen. Nou, het kan vriezen of dooien — de een voorspelt onweer, hagel en rukwinden, de andere dik bewolkt en fris, een derde volop zon. Ik sta met een sportful norain regenjas in mijn handen. “Wel een beetje duur, maar ja,” denk ik, en gelukkig zegt iemand naast me dat ze hier constant hel en verdoemenis voorspellen. Hij negeert lachend het oranje weeralarm en pakt een vestje uit het rek. Ik hang het jasje terug en laat het er bij. Terecht, zou later blijken.
Start en Glandon — Om klokke 7:00 zijn we los, klik-klik, zoef-zoef en dringen maar. Ik heb mijn lesje geleerd vorig jaar en blijf goed voorin. Het gaat meteen met 45-50 km/u los, op het klimmetje naar het stuwmeer kom ik goed voorin te zitten op weg naar de Glandon. Die begint meteen met een lekker straf stuk. Het dringen is meteen voorbij — wie mee kan, kan mee, de rest heeft zijn kwartiertje op kop gehad. Ik kan goed mee, zit snel op 170 slagen per minuut, 5 onder het omslagpunt, ik wil gedoseerd beginnen. Luid claxonnerend rijdt de wagen van de organisatie voor ons uit, als een rattenvanger van Hamelen die ons allemaal mee omhoog de berg op lokt. In het vlakke stuk met kort technische daling verlies ik wat. Er vormt zich een kopgroep en daarachter een tweede groep, en daar ik zit weer 50 meter achter. Ik besluit het tweede steile stuk te nemen om bij de tweede groep aan te sluiten en vindt al snel een andere Hollander met hetzelfde plan. Zwijgend zwoegen we ons naar het groepje toe dat ondertussen ook danig uitdunt. Bij de tweede kleine afdaling zie ik de kopgroep zo een drie minuten voor ons rijden. Goed fris kom ik boven, niets geforceerd. Het is rustig bij de bevoorrading, maar ook daar lukt het iemand om “putain, putain” scheldend met voorrang water te eisen. Vorig jaarben ik hier in de afdaling gevallen, dus ik pas een beetje op mijn tellen en daal redelijk rustig in de eerste bochten, om pas later vaart te maken.
Falsopiano en Telegraph-Galibier — Dat iets rustiger dalen kost wel wat. Ik verlies minstens 5 minuten, en al staat de tijdmeting hier stil, kom ik in een groepje dat duidelijk minder ambitieus is. We starten met acht man, drie wisselen op kop, en er sluit nog een groep aan. Ik doe ook twee keer twee minuten op kop, maar verder wil niemand. Na luid geklaag over gebrek aan animo halen de drie stoempers het tempo er uit, en vloekend neemt een italiaan dan maar even over, maar dat is het dan. Bij het begin van de telegraph moet ik stoppen voor een plas, en even later constateer ik dat ik al deze verstandige spaarders lachend inhaal en achter me laat. De Telegraphe is een heerlijk constante klim, en ik zit hele stukken alleen, zonder iemand voor of achter me te zien. Ik haal af en toe een renner in. Een gast op een dikke Colnago C60 maakt een compliment over mijn fiets, maar verder is het stil en vooral solo rijden. In niets lijkt dit op een drukke cyclo. Het wordt steeds warmer, ieder stukje schaduw is meer dan welkom — die code oranje voor onweer bleek loos alarm. Op de top van de Telegraphe is het wel ineens druk, ik rijd door. Bij de bevoorrading in Valloire is geen water te zien, alleen cola. Ik vraag aan een hesje waar water is, wordt doorgestuurd maar vind daar ook niks. Geïrriteerd rijd ik door — ik zou later bij Plan Lachat twee flesjes water kopen bij een stel dat wel snel en vriendelijk de bidons vult met poeder en water. Eten en drinken gaat trouwens prima: Een wergwerpbidon energiedrank bij de start, een stroopwafel in het eerst uur en verder per uur 1 bidon/energiedrank en 1 energiereep. Nergens kramp. De Galibier gaat soepel, ik weet inmiddels dat op vermogen rijden op deze hoogte lastig is en doe de hele Telegraph+Galibier op hartslag, 171 slagen per minuut — gas terug bij 174, gas erop bij 169. De kilometers zoeven voorbij, ik vind nog steeds het stuk na Plan Lachat een supermooi stuk, lekker constant stijl om een ritme te vinden en te houden. Het is hier iets koeler gelukkig. Ik werk me volop in het zweet maar ik geniet ook. Ik kom behoorlijk moe boven maar heb nog iets over.
Afzink Galibier — Dit is traditioneel mij zwakke punt. Ik daal niet zo goed, maar het gaat steeds beter. Ik hoef op de top niet te stoppen — de dames van de controle vragen me wat lumières in het Nederlands is, ik lach “lampjes” terug en duik meteen omlaag. Windstopper is nergens voor nodig. Op de eerste kilometer wordt ik nog door 3-5 renners ingehaald maar daarna eigenlijk nauwelijks nog. Het waait enorm, gierende tegenwind, misschien dat daarom de topdalers die me normaal moeten inhalen nu ook niet zo hard gaan. Ik hang goed in beugels, zit strak laag en rem amper. Ik wieg door de bochten — om eerlijk te zijn, ik heb de week voor de rit een paar keer versneld een afdaling op youtube bekeken en heb onthouden waar de scherpere bochten zitten. Voorbij Villar d’Arene vormt zich een groep en ik weet hoe belangrijk het is om aan te sluiten. Vanaf nu is het vol trappen door bochtjes en tunnels. Had ik dit groepje maar voor de Telegraphe! We werken goed samen, het tempo is hoog en we knallen vol door het vals-plat bij het stuwmeer. Op vol tempo zie het bord “Arrivée 15 km”, eet mijn laatste reep en besluit niet voor water te stoppen.
Alpe d’Huez — Ook hier laat ik mijn groep meteen achter me, maar ik raap amper nog renners op. Nou ja, er is een hele stoet met paarse bibnummers die een losse klim op de Alpe doen. Dikke pakjes op dure fietsen vooral. Helemaal hinderlijk is de dame op een e-bike racefiets met camelback-met-rietje die al “klimmend” zit te bellen. Nou ja, ik kan er ook wel weer om lachen, het is een vertoning. Ondertussen is het wel snikheet, de waterspuit bij La Garde hielp maar even. Verder is het bochtjes aftellen, langzaam maar zeker lonkt de finish. Bij een van de bergstroompjes stop ik voor extra water en maak mezelf goed nat. Ik weet nu wel dat ik met hartslag 174 tot boven vol kan houden, maar met de hitte is het tempo toch lager dan het eerste jaar, toen ik onder een heerlijk wolkendekje omhoog mocht. Ik ben weer blij om dat skidorp met lelijke flats te zien.
Op het laatst was het toch nog spannend: 600 meter voor de finish: bam! Met een grote knal rijd ik ineens op mijn velg. Een dikke schroef heeft zich door band en binnenband in de velg van mijn achterwiel geboord. Ik hoef niet lang na te denken: deze velg is verloren, band wisselen nu is zonde, en zo hobbel ik ritmisch kaboem-kanoën-kaboem naar de meet. Ik heb geen idee mijn tijd, en dat komt later wel, ik voel dat ik goed heb gereden, en al zou ik het liefst aan de pasta gaan, eerst de materiaalpech oplossen. Ik zie gelukkig een motorrijder van Mavic. Die moet eigenlijk door met zijn reserve wielen voor mensen met nog meer pech, maar hij is zo vriendelijk om de schroef los te wrikken, het gat af te tapen en een nieuwe band er op te leggen. Superservice!
Snel dalen naar Yvonne en kinderen beneden. Freek heeft alles gevolgd op zijn telefoon en doet verslag uit.
Mijn ambitie was, tegen beter weten in, top 100. Ben toch erg tevreden met de 6 uur en 34 minuten die Freek al paraat heeft: 8 minuten beter dan vorig jaar. Alle bergen heb ik binnen een minuut van mijn tijd van vorig jaar gereden — de winst zat in de afdaling. Dit is kennelijk wat ik kan. 28e van mijn categorie (mannen 40-49 jaar), met mijn 48 jaar is dat zeker geen schande.
De volgende ochtend lig ik lekker in het zwembad na te genieten. Wat is het toch een feest iedere keer.
Zondag 7 juli 2019, half zeven ’s ochtends — daar staan we weer, 500 ‘grimpeurs’, te wachten tot we mogen, onder het spandoek van het Grand Depart van de La Marmotte. Met nog een leger van 7500 ‘toeristen’ achter ons in andere vakken staan hier de renners die zo hard mogelijk de cols over willen vliegen. Iedereen is hier op basis van eerdere prestaties of op uitnodiging van de organisatie. We wachten rustig terwijl de burgemeester ons nog in het Frans bezweert dat we ons moeten gedragen. Tegelijkertijd klimt een gastje van krap 50 kilo, strak gesoigneerd, over de dranghekken en tilt zijn fiets het vak in. Hij wordt door een paar andere berggeiten herkend en lacht wat besmuikt. Iedereen rommelt wat met zijn fietscomputer, alsof daar iets te zien valt: er staat nu nog nul-nul-nul-nul op onze mini-dashboards. Startzenuwen. Een andere wurmt zich door het veld en doet snel nog een plas buiten het vak. Heb ik vorig jaar zelf ook gedaan, in de steegjes van Le Bourg-d’Oisans hangt een een pislucht die net zo snel zal verwaaien als de zenuwen waar ze nu nog getuige van zijn. Ik ben redelijk rustig. Het is mijn derde keer, tweede keer in dit vak. Ik weet wat gaat komen.
Voorbereiding — dit jaar nog iets drukker dan anders op werk, en daardoor training later dan anders op gang. Vorig jaar had ik veel verval in vermogen naarmate de rit vorderde, dus nu nog meer getraind op lange afstand. Veel long-slow-distance nog in april-mei, wel wekelijks een HIIT vo2max sessie van 6x6 minuten tot max — het trainingsregime met de beste wetenschappelijk basis (tip: wie evidence-based wil trainen: google “Stephen Seiler training” en bekijk de presentaties!). De hele maand mei een hoog-volume blok van 100 km per dag gemiddeld, met iedere week wel een rit van 170-200 km. In juli een week bloktraining met in totaal 140 minuten op VO2max binnen een week. Afgetraind naar 68 kg (1.82 m), nog 5% vet, verder ga ik niet. Met een meer dan volle baan is dit het max haalbare. Is prima ook.
Reis — Op pad met vrouw Yvonne en kinderen Freek en Noor. Freek mocht de Marmotte nog niet rijden (17 jaar), en daar baalt ‘ie een beetje van. De troostprijs van de Alpe d’Huez klim maakt weinig indruk op hem — hij heeft al een cinglé du Mont Ventoux in de benen en vraagt boven in het skidorp naar de bekende weg hoeveel makkelijker de Alpe is ten opzichte van de Ventoux. Volgend jaar, Freek! Fijn om met zijn allen op pad te zijn — wederom het goede hotel met spa en zwembad op een dik half uur rijden, dan is het voor de dames ook nog een beetje te doen. Eenmaal in de Alpen aangekomen is er het gebruikelijke gezeur over het weer — gelukkig is er nu een app-je dat de voorspellingen van uur tot uur van alle grote weermodellen onder elkaar zet zodat je zelf op basis van de simulaties je eigen weerman kan spelen. Nou, het kan vriezen of dooien — de een voorspelt onweer, hagel en rukwinden, de andere dik bewolkt en fris, een derde volop zon. Ik sta met een sportful norain regenjas in mijn handen. “Wel een beetje duur, maar ja,” denk ik, en gelukkig zegt iemand naast me dat ze hier constant hel en verdoemenis voorspellen. Hij negeert lachend het oranje weeralarm en pakt een vestje uit het rek. Ik hang het jasje terug en laat het er bij. Terecht, zou later blijken.
Start en Glandon — Om klokke 7:00 zijn we los, klik-klik, zoef-zoef en dringen maar. Ik heb mijn lesje geleerd vorig jaar en blijf goed voorin. Het gaat meteen met 45-50 km/u los, op het klimmetje naar het stuwmeer kom ik goed voorin te zitten op weg naar de Glandon. Die begint meteen met een lekker straf stuk. Het dringen is meteen voorbij — wie mee kan, kan mee, de rest heeft zijn kwartiertje op kop gehad. Ik kan goed mee, zit snel op 170 slagen per minuut, 5 onder het omslagpunt, ik wil gedoseerd beginnen. Luid claxonnerend rijdt de wagen van de organisatie voor ons uit, als een rattenvanger van Hamelen die ons allemaal mee omhoog de berg op lokt. In het vlakke stuk met kort technische daling verlies ik wat. Er vormt zich een kopgroep en daarachter een tweede groep, en daar ik zit weer 50 meter achter. Ik besluit het tweede steile stuk te nemen om bij de tweede groep aan te sluiten en vindt al snel een andere Hollander met hetzelfde plan. Zwijgend zwoegen we ons naar het groepje toe dat ondertussen ook danig uitdunt. Bij de tweede kleine afdaling zie ik de kopgroep zo een drie minuten voor ons rijden. Goed fris kom ik boven, niets geforceerd. Het is rustig bij de bevoorrading, maar ook daar lukt het iemand om “putain, putain” scheldend met voorrang water te eisen. Vorig jaarben ik hier in de afdaling gevallen, dus ik pas een beetje op mijn tellen en daal redelijk rustig in de eerste bochten, om pas later vaart te maken.
Falsopiano en Telegraph-Galibier — Dat iets rustiger dalen kost wel wat. Ik verlies minstens 5 minuten, en al staat de tijdmeting hier stil, kom ik in een groepje dat duidelijk minder ambitieus is. We starten met acht man, drie wisselen op kop, en er sluit nog een groep aan. Ik doe ook twee keer twee minuten op kop, maar verder wil niemand. Na luid geklaag over gebrek aan animo halen de drie stoempers het tempo er uit, en vloekend neemt een italiaan dan maar even over, maar dat is het dan. Bij het begin van de telegraph moet ik stoppen voor een plas, en even later constateer ik dat ik al deze verstandige spaarders lachend inhaal en achter me laat. De Telegraphe is een heerlijk constante klim, en ik zit hele stukken alleen, zonder iemand voor of achter me te zien. Ik haal af en toe een renner in. Een gast op een dikke Colnago C60 maakt een compliment over mijn fiets, maar verder is het stil en vooral solo rijden. In niets lijkt dit op een drukke cyclo. Het wordt steeds warmer, ieder stukje schaduw is meer dan welkom — die code oranje voor onweer bleek loos alarm. Op de top van de Telegraphe is het wel ineens druk, ik rijd door. Bij de bevoorrading in Valloire is geen water te zien, alleen cola. Ik vraag aan een hesje waar water is, wordt doorgestuurd maar vind daar ook niks. Geïrriteerd rijd ik door — ik zou later bij Plan Lachat twee flesjes water kopen bij een stel dat wel snel en vriendelijk de bidons vult met poeder en water. Eten en drinken gaat trouwens prima: Een wergwerpbidon energiedrank bij de start, een stroopwafel in het eerst uur en verder per uur 1 bidon/energiedrank en 1 energiereep. Nergens kramp. De Galibier gaat soepel, ik weet inmiddels dat op vermogen rijden op deze hoogte lastig is en doe de hele Telegraph+Galibier op hartslag, 171 slagen per minuut — gas terug bij 174, gas erop bij 169. De kilometers zoeven voorbij, ik vind nog steeds het stuk na Plan Lachat een supermooi stuk, lekker constant stijl om een ritme te vinden en te houden. Het is hier iets koeler gelukkig. Ik werk me volop in het zweet maar ik geniet ook. Ik kom behoorlijk moe boven maar heb nog iets over.
Afzink Galibier — Dit is traditioneel mij zwakke punt. Ik daal niet zo goed, maar het gaat steeds beter. Ik hoef op de top niet te stoppen — de dames van de controle vragen me wat lumières in het Nederlands is, ik lach “lampjes” terug en duik meteen omlaag. Windstopper is nergens voor nodig. Op de eerste kilometer wordt ik nog door 3-5 renners ingehaald maar daarna eigenlijk nauwelijks nog. Het waait enorm, gierende tegenwind, misschien dat daarom de topdalers die me normaal moeten inhalen nu ook niet zo hard gaan. Ik hang goed in beugels, zit strak laag en rem amper. Ik wieg door de bochten — om eerlijk te zijn, ik heb de week voor de rit een paar keer versneld een afdaling op youtube bekeken en heb onthouden waar de scherpere bochten zitten. Voorbij Villar d’Arene vormt zich een groep en ik weet hoe belangrijk het is om aan te sluiten. Vanaf nu is het vol trappen door bochtjes en tunnels. Had ik dit groepje maar voor de Telegraphe! We werken goed samen, het tempo is hoog en we knallen vol door het vals-plat bij het stuwmeer. Op vol tempo zie het bord “Arrivée 15 km”, eet mijn laatste reep en besluit niet voor water te stoppen.
Alpe d’Huez — Ook hier laat ik mijn groep meteen achter me, maar ik raap amper nog renners op. Nou ja, er is een hele stoet met paarse bibnummers die een losse klim op de Alpe doen. Dikke pakjes op dure fietsen vooral. Helemaal hinderlijk is de dame op een e-bike racefiets met camelback-met-rietje die al “klimmend” zit te bellen. Nou ja, ik kan er ook wel weer om lachen, het is een vertoning. Ondertussen is het wel snikheet, de waterspuit bij La Garde hielp maar even. Verder is het bochtjes aftellen, langzaam maar zeker lonkt de finish. Bij een van de bergstroompjes stop ik voor extra water en maak mezelf goed nat. Ik weet nu wel dat ik met hartslag 174 tot boven vol kan houden, maar met de hitte is het tempo toch lager dan het eerste jaar, toen ik onder een heerlijk wolkendekje omhoog mocht. Ik ben weer blij om dat skidorp met lelijke flats te zien.
Op het laatst was het toch nog spannend: 600 meter voor de finish: bam! Met een grote knal rijd ik ineens op mijn velg. Een dikke schroef heeft zich door band en binnenband in de velg van mijn achterwiel geboord. Ik hoef niet lang na te denken: deze velg is verloren, band wisselen nu is zonde, en zo hobbel ik ritmisch kaboem-kanoën-kaboem naar de meet. Ik heb geen idee mijn tijd, en dat komt later wel, ik voel dat ik goed heb gereden, en al zou ik het liefst aan de pasta gaan, eerst de materiaalpech oplossen. Ik zie gelukkig een motorrijder van Mavic. Die moet eigenlijk door met zijn reserve wielen voor mensen met nog meer pech, maar hij is zo vriendelijk om de schroef los te wrikken, het gat af te tapen en een nieuwe band er op te leggen. Superservice!
Snel dalen naar Yvonne en kinderen beneden. Freek heeft alles gevolgd op zijn telefoon en doet verslag uit.
Mijn ambitie was, tegen beter weten in, top 100. Ben toch erg tevreden met de 6 uur en 34 minuten die Freek al paraat heeft: 8 minuten beter dan vorig jaar. Alle bergen heb ik binnen een minuut van mijn tijd van vorig jaar gereden — de winst zat in de afdaling. Dit is kennelijk wat ik kan. 28e van mijn categorie (mannen 40-49 jaar), met mijn 48 jaar is dat zeker geen schande.
De volgende ochtend lig ik lekker in het zwembad na te genieten. Wat is het toch een feest iedere keer.
Laatst gewijzigd door michielkreutzer op 08 jul 2019 13:09, 1 keer totaal gewijzigd.
-
JanWillem90
- Forum-lid
- Berichten: 109
- Lid geworden op: 11 mei 2006 22:40
Michiel wat een mooi verhaal, leuk om het vanuit een heel ander perspectief te lezen.
Net even zitten kijken maar ik moet gisteren minimaal 3000 man voorbij zijn gefietst... Stond in vak van 4000+ (halverwege denk ik, zeker niet voor aan) en ben als 1004 gefinisht.
Net even zitten kijken maar ik moet gisteren minimaal 3000 man voorbij zijn gefietst... Stond in vak van 4000+ (halverwege denk ik, zeker niet voor aan) en ben als 1004 gefinisht.
knukkel
09 jul 2019 17:26
Mooi verslag en een zeer knappe prestatie!
Ik heb zelf ook weer genoten, maar ook erg afgezien. Er kwam maar geen einde aan de Galibier en ik was bijna oververhit op de Alpe. Toch m'n PR kunnen verbeteren met 13 sec
Had 1 van m'n bidons leeggegooid aan de voet van de Alpe, en heb later uitgerekend dat ik het PR niet had gehaald als ik dat niet had gedaan... weight matters!
Ik heb zelf ook weer genoten, maar ook erg afgezien. Er kwam maar geen einde aan de Galibier en ik was bijna oververhit op de Alpe. Toch m'n PR kunnen verbeteren met 13 sec
Had 1 van m'n bidons leeggegooid aan de voet van de Alpe, en heb later uitgerekend dat ik het PR niet had gehaald als ik dat niet had gedaan... weight matters!
-
michielkreutzer
- Forum-lid
- Berichten: 31
- Lid geworden op: 21 mar 2016 13:31
Ik vind dat wel verstandig, die 13 s. Zo houd je het meeste uitzicht op wederom een verbetering van je tijd volgend jaar. Scherp gereden, dus!
knukkel
09 jul 2019 20:10
michielkreutzer schreef: ↑09 jul 2019 19:00 Ik vind dat wel verstandig, die 13 s. Zo houd je het meeste uitzicht op wederom een verbetering van je tijd volgend jaar. Scherp gereden, dus!
Yep! Ik hoorde mensen klagen over het warme weer... maar die waren de week ervoor vast in Nederland.. man wat was het warm de week voor de Marmotte.. De dag zelf was perfect! En die tuinslang was inderdaad lekker