La Marmotte 2020
Herkenbaar, reed vorig jaar lekker en zat mooi op schema voor goud. Voelde me goed aan de voet an de Alpe maar halverwege was het helmaal op. Riep ook niet stoppen tegen mijzelf maar moest bij bocht 9 er toch af. Ziteen, bijkomen, eten, drinken. Uiteindelijk weer verder om boven 5 minuten te laat te zijn voor goud. Balen, maar wellicht een reden om nog een keer terug te gaan 
JoostG schreef: ↑07 sep 2020 17:11 Ha, die Alpe blijft altijd een 'tranendal' tijdens de Marmotte. Ik reed hem destijds op met een mantra 'niet stoppen, niet overgeven', om maar goud te halen. Soms zwart voor de ogen en eenmaal over de streep 15 minuten op de grond gelegen om bij te komen. Om er dan achter te komen dat ik ruim op tijd binnen was....... Tja, rekenen en presteren, gaat mij niet goed af
TL@
07 sep 2020 18:19
Ben blij dat ik niet alleen was met mijn (bijna) 2 uur op de Alpe 
Het erge is dat ik er 7 jaar geleden ongeveer even lang over had gedaan en ook zo dood was als een pier (in totaal was ik nu wel een uur sneller dan toen)
Zaterdag zei ik nog: "Nooit meer" maar nu denk ik, misschien toch nog eens proberen voor goud, 16 minuten sneller moet toch nog mogelijk zijn
Het erge is dat ik er 7 jaar geleden ongeveer even lang over had gedaan en ook zo dood was als een pier (in totaal was ik nu wel een uur sneller dan toen)
Zaterdag zei ik nog: "Nooit meer" maar nu denk ik, misschien toch nog eens proberen voor goud, 16 minuten sneller moet toch nog mogelijk zijn
-
daniel1975
- Forum-lid HC
- Berichten: 40181
- Lid geworden op: 11 nov 2004 14:14
daniel1975
07 sep 2020 19:17
Hahah, dat is ook zooooo herkenbaar.
Er zijn toertochten, hele mooie toertochten, nog mooiere Gran fondo’s maar voor mij heeft LM toch dé magie die geen enkele andere heeft.
Er zijn toertochten, hele mooie toertochten, nog mooiere Gran fondo’s maar voor mij heeft LM toch dé magie die geen enkele andere heeft.
Less is bore
-
Kschellekens85
- Forum-lid
- Berichten: 10
- Lid geworden op: 23 jan 2020 11:21
Zaterdag was het dan eindelijk zover; la Marmotte Alpes.
In November 2019 besloten om me in te schrijven voor De Marmotte. Mijn voorste kruisband revalidatie liep voor geen meter en ik besloot om definitief te stoppen met voetbal en te starten met wielrennen.
De eerste 2 maanden vooral wat core en krachttraining gedaan, een trainingsschema gemaakt en me ingeschreven voor een aantal voorbereidingstochten (RVV, Klimclassic, Trois Ballons) . Vanaf januari de eerste kilometers gemaakt op een nieuwe fiets, bikefitting en inspanningstest gedaan.
In de maanden daarna keurig mn trainingsschema gevolgd (HIIT en langere bloktrainingen afgewisseld met duurtrainingen).
Al snel werden de eerste tochten afgelast en bleek dat ook La Marmotte geen doorgang kon vinden en werd verzet naar September. In juli had ik toch (mijn geplande) 5000km aan training erop zitten. Dus trainingsschema weer aangepast en vol goede moet toegewerkt naar September.
3 weken voor de Marmotte stond mn laatste echte test op de planning 170km door de Ardennen, Helaas ging het na 130km mis en kwam ik in een afdaling hard ten val, waarbij mn ribben flink gekneusd raakte door een botsing met een stoeprand. Enorm balen en even gedacht dat de Marmotte geen optie meer was. Door pijnstillers en goede hulp van een osteopaat besloot ik toch af te reizen naar Frankrijk en het gewoon te gaan proberen.
Een week van te voren arriveerde ik in Allemont. Het weer werd steeds beter en in 4 dagen beklom ik Col du Sabot, Pas de la Confession, Col du Sarenne, Col de Lauteret en col du Galibier. Vooral de rit naar de Lauteret en Galibier gaf me vertrouwen. Dalen en ademhalen bleek nog wel pijnlijk, maar goed na 2 rustige dagen stond ik toch aan de start.
Om 7.50 zou ik starten, dus om 7.30 arriveerde ik bij de start, waar direct door iemand van de organisatie werd aangegeven dat ik moest starten. Dus ineens was De Marmotte begonnen. Vooraf had ik een duidelijk plan, 10 slagen onder mijn omslagpunt de Glandon op. Ondanks dat ik aan vele kanten werd ingehaald hield ik me aan mijn plan en arriveerde ik 2u na de start op de top. Voor de afdaling had ik wel wat angst, dus deze erg rustig afgedaald. In het tussenstuk op zoek naar een goede groep, deze dacht ik te hebben gevonden, maar toch bleek deze net te hard te gaan. Hoe graag ik ook wilde, heb ik toch besloten om ze te laten gaan. Daarna volgde de Telegraph-Galibier combinatie. Voornamelijk op de Galibier begon ik de eerste mensen op te rapen, wat een goed gevoel gaf en aangaf dat ik de juiste opbouw had gekozen. Na het bereiken van de top volgde een lekkere afdaling naar Bourg d’Oisans. Tijdens het dalen op een autovrije weg ontdekte ik dat ik dalen toch wel leuk begon te vinden en dat mijn daal angst afnam. In een mooie groep arriveerde ik aan de voet van de Alp. De laatste horde. In een lekkere tempo begon ik aan de Alp en wederom haalde ik steeds mensen in. Tijdens het beklimmen van de Alp was de temperatuur al aardig opgelopen, gelukkig had ik me ook keurig aan mijn eet en drinkplan kunnen houden, waardoor ik hier niet heel veel last van had. Na 1u 15min bereikte ik de top van de Alpe d’Huez en finishte ik na 8.36 mijn allereerste Granfondo.
Terugkijkend was het een fantastische ervaring en ben ik erg blij dat ik hem heb kunnen rijden. Wanneer ik iets minder op safe had gereden en wat sneller bij de bevoorrading had gedaan, had mijn tijd nog een stuk sneller kunnen zijn. Echter heb ik nu wel echt kunnen genieten van De Marmotte en kom ik volgend jaar terug voor Goud.!
In November 2019 besloten om me in te schrijven voor De Marmotte. Mijn voorste kruisband revalidatie liep voor geen meter en ik besloot om definitief te stoppen met voetbal en te starten met wielrennen.
De eerste 2 maanden vooral wat core en krachttraining gedaan, een trainingsschema gemaakt en me ingeschreven voor een aantal voorbereidingstochten (RVV, Klimclassic, Trois Ballons) . Vanaf januari de eerste kilometers gemaakt op een nieuwe fiets, bikefitting en inspanningstest gedaan.
In de maanden daarna keurig mn trainingsschema gevolgd (HIIT en langere bloktrainingen afgewisseld met duurtrainingen).
Al snel werden de eerste tochten afgelast en bleek dat ook La Marmotte geen doorgang kon vinden en werd verzet naar September. In juli had ik toch (mijn geplande) 5000km aan training erop zitten. Dus trainingsschema weer aangepast en vol goede moet toegewerkt naar September.
3 weken voor de Marmotte stond mn laatste echte test op de planning 170km door de Ardennen, Helaas ging het na 130km mis en kwam ik in een afdaling hard ten val, waarbij mn ribben flink gekneusd raakte door een botsing met een stoeprand. Enorm balen en even gedacht dat de Marmotte geen optie meer was. Door pijnstillers en goede hulp van een osteopaat besloot ik toch af te reizen naar Frankrijk en het gewoon te gaan proberen.
Een week van te voren arriveerde ik in Allemont. Het weer werd steeds beter en in 4 dagen beklom ik Col du Sabot, Pas de la Confession, Col du Sarenne, Col de Lauteret en col du Galibier. Vooral de rit naar de Lauteret en Galibier gaf me vertrouwen. Dalen en ademhalen bleek nog wel pijnlijk, maar goed na 2 rustige dagen stond ik toch aan de start.
Om 7.50 zou ik starten, dus om 7.30 arriveerde ik bij de start, waar direct door iemand van de organisatie werd aangegeven dat ik moest starten. Dus ineens was De Marmotte begonnen. Vooraf had ik een duidelijk plan, 10 slagen onder mijn omslagpunt de Glandon op. Ondanks dat ik aan vele kanten werd ingehaald hield ik me aan mijn plan en arriveerde ik 2u na de start op de top. Voor de afdaling had ik wel wat angst, dus deze erg rustig afgedaald. In het tussenstuk op zoek naar een goede groep, deze dacht ik te hebben gevonden, maar toch bleek deze net te hard te gaan. Hoe graag ik ook wilde, heb ik toch besloten om ze te laten gaan. Daarna volgde de Telegraph-Galibier combinatie. Voornamelijk op de Galibier begon ik de eerste mensen op te rapen, wat een goed gevoel gaf en aangaf dat ik de juiste opbouw had gekozen. Na het bereiken van de top volgde een lekkere afdaling naar Bourg d’Oisans. Tijdens het dalen op een autovrije weg ontdekte ik dat ik dalen toch wel leuk begon te vinden en dat mijn daal angst afnam. In een mooie groep arriveerde ik aan de voet van de Alp. De laatste horde. In een lekkere tempo begon ik aan de Alp en wederom haalde ik steeds mensen in. Tijdens het beklimmen van de Alp was de temperatuur al aardig opgelopen, gelukkig had ik me ook keurig aan mijn eet en drinkplan kunnen houden, waardoor ik hier niet heel veel last van had. Na 1u 15min bereikte ik de top van de Alpe d’Huez en finishte ik na 8.36 mijn allereerste Granfondo.
Terugkijkend was het een fantastische ervaring en ben ik erg blij dat ik hem heb kunnen rijden. Wanneer ik iets minder op safe had gereden en wat sneller bij de bevoorrading had gedaan, had mijn tijd nog een stuk sneller kunnen zijn. Echter heb ik nu wel echt kunnen genieten van De Marmotte en kom ik volgend jaar terug voor Goud.!
-
daniel1975
- Forum-lid HC
- Berichten: 40181
- Lid geworden op: 11 nov 2004 14:14
daniel1975
19 sep 2020 21:15
Boven stoppen, onder weer aan. De lekker lunchen en plassen onderweg
Less is bore
Haha ja, dat krijg je dan 
. Misschien helpt dat ook tegen de file op de Glandon, was vroeger geen doorkomen meer aan als je eenmaal bij dat Hotel af sloeg..
En goed dat die afdaling geneutraliseerd is, veel te gevaarlijk dat eerste stuk
. Misschien helpt dat ook tegen de file op de Glandon, was vroeger geen doorkomen meer aan als je eenmaal bij dat Hotel af sloeg.. En goed dat die afdaling geneutraliseerd is, veel te gevaarlijk dat eerste stuk
TL@
20 sep 2020 06:52
Ik heb dat nooit begrepen, veel te gevaarlijk. Het is enkel gevaarlijk omdat er mensen langs komen die totaal niet bergaf kunnen rijden.
Ik heb de Marmotte nu 2 keer gedaan en 2 keer iemand tegen de grond zien liggen in die afdaling maar zelf nooit in de buurt van de limiet geweest en telkens ruim binnen het half uur beneden (met lange stop voor eten/drinken, stop voor een foto, plaspauze en de afdaling op heel erg op het gemak)
Voor sommige mensen zou de afdaling met de skilift moeten gebeuren en dan nog zouden ze ergens de kant inrijden.
Ik heb de Marmotte nu 2 keer gedaan en 2 keer iemand tegen de grond zien liggen in die afdaling maar zelf nooit in de buurt van de limiet geweest en telkens ruim binnen het half uur beneden (met lange stop voor eten/drinken, stop voor een foto, plaspauze en de afdaling op heel erg op het gemak)
Voor sommige mensen zou de afdaling met de skilift moeten gebeuren en dan nog zouden ze ergens de kant inrijden.
Niet kunnen dalen of zo gefixeerd zijn op goud dat ze over de limiet gaan. Toen ik hem reed (voor de geneutraliseerde tijd) ging er 5 meter voor mij 1 het ravijn in (gelukkig niet de afgrond) en 2 bochten verder lag er iemand in de ambulance en een paar man bloedend er naast.. En mijn oom heeft daar een keer een half uur boven moeten wachten omdat er dus iemand de afgrond in was gedonderd en dus is overleden..
Sowieso rijden er heel wat gestressde mensen rond die totaal verblind zijn door goud en daar alle risico’s voor willen nemen.. en gewoon echt agressief worden..
Sowieso rijden er heel wat gestressde mensen rond die totaal verblind zijn door goud en daar alle risico’s voor willen nemen.. en gewoon echt agressief worden..
TL@
20 sep 2020 15:17
Dat is niet mijn ervaring. Mensen die kunnen dalen, zullen hooguit eens roepen om rechts te houden (want er zijn er genoeg die denken dat ze snel naar beneden en daarom links mogen rijden), als er even geen plaats is, wacht je gewoon even tot er wel plaats is.