Jouw top5 zwaarste cols

[hanstermaten]

Voor het maartnummer van Fiets zijn we bezig met een verhaal over factoren die beklimmingen zwaar maken. In het artikel komt ook een kader maken met de top5 zwaarste cols van de lezers.

Wat is jullie top5 zwaarste cols? Eventueel met kleine uitleg!

[rob74]

1 Alpe di neggia (Zwitserse kant)
2 Hahtenjoch (noordzijde)

Van beide kende ik het hoogteprofiel niet. Ik schrok me te pletter van die twee. Er komt geen eind aan en het blijft steil. De Neggia brengt je in 12 km 1150 m hoger. Als je dat vooraf niet weet, doet zo'n berg veel pijn. Het zal toch wel een keer ophouden, denk je. NIET DUS!

3 Alpe d'Huez; een keer gereden tijdens de marmotte. Na 160 km doet alles pijn
4 Col du Tourmalet (westzijde); mijn eerste fietsvakantie en nog geen ervaring
5 Passo di Pennes van uit Bolzano; Lange klim en heel erg warm die dag

[rvane]

Ik heb nog niet veel in het hooggebergte gefietst, dus kan niet eens een fatsoenlijke top 5 maken. Maar één van de weinige passen die ik wel gedaan heb is de Kitzbüheler Horn. Dit ding dus. Denk dat ik niet snel meer een zwaardere berg zal beklimmen op de fiets.

edit: nog even het verhaal erachter:
De dag ervoor hadden we de panoramastrasse met de auto gedaan. Prachtig, maar voor mij te zwaar om te fietsen dacht ik nog. De volgende dag was ik een rondje aan het fietsen toen ik langs de voet van de klim reed. Het bloed kruipt waar het niet gaan kan natuurlijk dus ik dacht: Ik fiets de eerste paar honderd meter, gewoon om even te kijken hoe steil het is. Zo gezegd zo gedaan, maar na een paar honderd meter wilde ik toch nog ff verder. Toen dacht ik, kom laat ik kijken of ik het tolhuisje kan halen, ik heb toch geen geld bij me. Dat haalde ik en tot mijn schrik zag ik dat fietsers geen tol hoeven te betalen. Geen excuus meer dus. Ik kroop verder omhoog, ik had 34x26 staan maar dit was nog steeds veel te zwaar voor mij. Maar dan komt er een moment dat je denkt: Ik ga niet meer terug, ik moet en zal nu de top halen. De zwaarste strook moest toen nog komen, maar ik zal niet snel vergeten dat ik tussen de bomen vandaan kwam en het Alpenhaus zag liggen. Dan is het nog een kilometer, maar die laatste kilometer, man wat heb ik daarvan genoten.

ps. Heb dus niet de hele klim gedaan zoals de grafiek aangeeft, maar ben tot het Alpenhaus gefietst, verder kan alleen met de MTB.

Rechts in beeld het Alpenhaus, diagonaal door de foto de voorlaatste moordende kilometer.
[img=http://www.rvanesch.nl/wp-content/galle ... g_1155.jpg]

[em]

De Muur. Geen echte "col", maar wel gigantisch zwaar. Kasseien en een stijgingspercentage van maximaal 20% maakt dat je onderweg bijna stil komt te staan en behoorlijk kapot bovenkomt.

[superrose]

[quote="rob74"]

3 Alpe d'Huez; een keer gereden tijdens de marmotte. Na 160 km doet alles pijn

[/quote]


ohoh, ik begin me al zorgen te maken.....
Dit is precies wat ik komende zomer ga doen, leuke ontgroening, ik ga weer even naar het kopje nu

[pinarello]

1 Passo Giau; te snel begonnen vanwege filmen van anderen; helemaal kapot gegaan
2 Passo Fedaia; vanaf Caprile km's lang 15%, erg zwaar
3 Mont Ventoux; valt ongetraind nogal tegen
4 Passo di Erbe vanwege de warmte en de vliegen
5 Mont Bouquet 4,5km zeer, zeer steil >20%

[margriet]

Met stip op 1: 125 km klimmen van Lima (Peru) op 0 meter naar de Ticlio-pas op 4818 meterboven zeeniveau. Er zaten toch zeker 50 daalmeters in

Vooral zwaar omdat ik niet in de vorm van mijn leven aan de klim begon. En doordat er dus inderdaad bijna geen daalmeters inzitten. Het ging maar door en door en door.

En vervolgens in willekeurige volgorde: de Mont-Ventoux aan het einde van een jaartje revalideren, Col de Croix St Robert aan het einde van een winters tochtje, La Sarenne omdat het zo jammer is dat deze zo zwaar is; vanwege de omgeving zou je er meer moeten genieten en Monte Fumaiolo omdat het er zo gruwelijk warm kan zijn.

[bottecchia]

[quote="Margriet"]Met stip op 1: 125 km klimmen van Lima (Peru) op 0 meter naar de Ticlio-pas op 4818 meterboven zeeniveau. Er zaten toch zeker 50 daalmeters in
[/quote]

Wow! Even m'n to do list aanpassen

Ik had Peru al op een lijstje staan om eens te bezoeken voor een 'gewone' vakantie. Met zo'n uitstapje erbij gaat deze bestemming een stukkie omhoog op de lijst.

[tinn]

1: Monte Camoscio (Italie, Lago Maggiore). Tijdens een korte vakantie aan het Lago Maggiore moest mijn onbedaarlijke honger naar collen worden gestild. Omdat de Camoscio (toen nog) op de lijst van BIG (klimmersbrevet) stond moest hij er aan geloven. Op de laatste dag moest het gebeuren. De verhalen over deze killer waren hem vooruitgesneld. Dus uitstellen, uitstellen en nog eens uitstellen. Zal ik wel, zal ik niet. Uiteindelijk aan het eind van de middag gegaan. Vlakl na de start van de klim fout gereden en in een groeve terecht gekomen. Daar weggesneld vanwege vallend gesteente. Gelukkig de goede weg kunnen vinden en uitgeput boven gekomen. Alles op de 30 X 25. Bedankt triple! Onderweg rotsblokken op de weg. Levensgevaarlijk! De rest van de dag met zware hoofdpijn in bed gelegen. Ben je in de buurt? Niet doen als je leven je lief is.

[img=http://www.martinmkool.com/2008Italie12.JPG]

2: Lac de Moiry (Zwitserland, Wallis): Op één dag de Moiry en Chandolin rijden was de planning. Vanuit Sierre omhoog naar Moiry. De weersvoorspellingen waren niet goed maar onverantwoord leek het ook niet. In Vissoie vallen de eerste druppels en vanaf daar begint ook het zware klimwerk. Al snel stromende regen en natuurlijk een lekke band. Hoe hoger hoe kouder dus van ijswater ging het over in natte sneeuw. Uiteraard ook in gedachten al bij de linke afdaling die ons te wachten stond. Toch boven gekomen. Gelukkig een tentje waar we wat warms konden krijgen en konden wachten op de streekbus (ja echt!) die ons en de fietsen weer keurig in Sierre afleverde. Die Chandolin komt een andere keer wel weer.

[img=http://www.martinmkool.com/2008Zwitserland41.JPG]

3: Wrynose pas (Engeland, Lake district): Niet lang maar wel steil!! Met de MTB heb ik deze jongen bedwongen en het kleinste verzet was weer mijn vriend. Op de steilste stukken kwam het voorwiel bij elke trap van de grond. Extra zwaar vanwege: 1 de ultra smalle weg 2: de auto’s (ook met caravan!) van dagjesmensen die gelokt worden door de sterke verhalen en het oude Romeinse fort en 3 een kapotte knie.

[img=http://www.martinmkool.com/2007WrynoseHardknott.JPG]

4: Chalet Cortalets/Canigou (Frankrijk, Pyreneeën): De top van de Canigou is alleen te voet te bereiken maar tot Chalet Cortalets kan je per MTB naar boven. Vanuit Vernet les Bains eerst de Col de Milleres. Dat is nog wel te doen maar dan.......een met stenen, grind en rotsen verhard wegdek met percentages van soms 17%. Ook lastig vanwege de steile afgronden direct naast de weg en toeristen die zich met jeeps door locals naar boven laten brengen. Avontuurlijke klim.

[img=http://www.martinmkool.com/PyreCanigou2.JPG]

5: Col de la Cayolle (Frankrijk, Hautes Alpes): Het traditionele rondje Allos, Champs, Cayolle mag niet ontbreken op het lijstje van klimliefhebbers. Voor mij gold: Op de Allos volle bak om na het nemen van foto’s de fietsmaatjes (die rustig doorpeddelden) weer bij te halen. Op de Champs laten zien dat je “goed” bent en dan doodgaan op de Cayolle. Dat is zo’n beetje in het kort mijn verhaal van dit rondje. Wel onvergetelijk.

[img=http://farm3.static.flickr.com/2056/155 ... 8a9e_o.jpg]

[dummy]

[quote="pinarello"]
5 Mont Bouquet 4,5km zeer, zeer steil >20%[/quote]
Valt wel mee, zo te zien. Volgens de Salite-site is de Mont Bouquet 4,6 km lang, heeft een gemiddeld stijgingspercentage van 9,5%, en een max van 16,4% over 500 meter: *klik*

[fiedoo]

Ik hoop dat je niet echt "cols" bedoeld maar zware bergen of hellingen.
Dus mijn top 5 van zelf gereden cols:

1) rettenbachferner vanuit Solden: 12 kms klimmen met 1450 hm. (zo steil over 12 kms, nog nooit meegemaakt)
2) tourmalet vanuit st-marie de campan ( totale off day op de tourmalet , klein uurtje later verwonderlijk genoeg redelijk goed bovengereden op LUZ-ardiden)
3) telegraphe + galibier ( eigenlijk één col en toch niet) ( beklommen in 1987 op 42/24/26)
4) mont-ventoux ( niet echt in conditie toen)
5) forclaz ( meer van annecy) vanwege zijn steilte.
De zwaarste cols zijn volgens mij te vinden onder de kitzbuhelerhorn, rettenbachferner, stelvio, mortirolo, passo del rombo, gavia, puy de dome, mont du chat, zoncolan, kronplatz, en angliru.
Een totaal onbekend bergje ligt in Argogno, op de grens zwitserland -italie tussen het comomeer en maggioremeer: zowat een 2-tal kms aan 18%.
Om in aanmerking genomen te worden moeten ze wel een verhard wegdek hebben vind ik.

Laat ons ook het gezegde niet vergeten: "geen enkele berg is zwaar, het ligt aan de fietser".