The call of shame topic

[Theo V]

Eén keertje;
Op een dag dat ik niet hoefde te werken kwam ik erachter dst mijn portemonnee nog op het werk lag.
Ik besloot deze nog effe snel op de fiets te gaan halen.
Dus dit keer zonder rugzak naar het werk.
De rugzak waar mijn pomp en reservebandjes in zitten.
Je begrijpt het al; op de terugweg, precies halverwege, reed ik lek.
Ik kon twee dingen doen; The call of shame of teruglopen (7km).
Toch maar gebeld.

[rob74]

Een gevalletje eigen schuld, dikke bult vorig jaar in Japan. Ik had op Osaka airport niet goed opgelet met het monteren van een van de pedalen. Weerstand voelen en toch gewoon doordraaien. Niet slim. Het pedaal bleef wel lange tijd in de crank zitten totdat het wel heel wobbelig begon te voelen. Halverwege de rit naar HIroshima flikkerde het pedaal uit de crank. De schroefdraad was volledig naar de vergallemiezen. Ik kon het pedaal er met de hand inslaan en weer eruit trekken.

Daar sta je dan,... ergens in Japan en het is nog 25 km naar Hiroshima. Stukjes fietsen op een pedaal en op een crank proberen te trappen, berg op lopen en bergaf de boel laten rollen. Ik had gelukkig een sim-kaart met een databundel, dus ik wist waar een fietsenmaker zat. Daar aangekomen ben ik heel netjes geholpen door een perfect Japans sprekende Japanner. Nul Engels. Hij wilde wel een linkercrank van een showroom model fietsen halen, maar die waren allemaal 170 mm en ik had 175 mm er op zitten. Hij had geen 10 speed crank liggen op voorraad, laat staan een losse linker crank. Uiteindelijk heb ik gevraagd of hij dan een Sora 9 speed crank wilde monteren. Dat maakt met 10 speed onderdelen toch niet zo veel uit. Die crank is dus van een showroom model afgeplukt en gemonteerd. Plus een set nieuwe platform pedalen erbij. met zo'n 15.000 yen armer (120 euro) kon ik binnen een half uurtje weer verder.

[Douglas]

Verkeerde topic

[Hanz Bé]

Ook ik heb éénmaal naar huis “moeten” bellen om me op te laten halen.
De eerste lekke band kon ik nog verhelpen (dacht ik), maar na reparatie en het oppompen van de band met CO2, bleek er toch wel een hele grote scheur in de zijwang van de band te zitten. De binnenband kwam vrolijk naar buiten kijken.....
Hier had ik geen reparatie mogelijkheid voor. Dus maar gebeld........

[Philippos]

Ik zag toevallig 2 connecties op Strava die gisteren the call of shame hebben moeten maken en dat bracht me op het idee voor dit topic.

Deel hier uw ervaringen en geheel in stijl trap ik zelf af. Voor zover ik me kan herinneren heb ik “the call” in 16 jaar drie keer moeten maken

- 2x omdat ik kettingbladboutjes verloren was
- 1x omdat ik drie keer lek reed en geen binnenbanden meer had.

Deel je, al dan niet gênante, verhalen!

En? Mocht je mee of kwam ze bibas brengen en is met gillende banden weer weg gereden?

[codex]

Mijn allereerste echte rit was gelijk mijn eerste en enige echte call-of-shame.Woonde nog thuis dus mijn vader werd gebeld. Je had toen geen o6 telefoons ,dus ik vroeg bij mensen thuis waar ik langs kwam.

Mijn broer had een tweedehandsracefiets gekocht en deed daar niet veel mee. Dus ik heb de grijze Peugeot ,van hem overgekocht. (zo rond 1983) en mijn eerste echte rit was gelijk een km of 80.

Geen buienrader en dus op de gok qua weer. Trouwens ook geen kilometer(afstand) teller. Ik heb wel eens aan een brommer gevraagd om even naast me te rijden,om te kunnen inschatten, hoe hard ik nu ongeveer reed.

Het waaide echt toen keihard en ook er ook totaal geen rekening
mee gehouden ...dat je beter eerst tegen de wind kan rijden en dan later de wind deels in de rug.Zeker hier in het platte (immer waaidende) Friesland.
Van schakelen had ik ook geen verstand en een veel te zwaar verzet geschakeld.
Voor de wind vloog ik waarschijnlijk over de weg,maar toen halverwege ...alles tegen de verwoestende wind. Was wel een dikke 6-7.

Ik werd zodoende doodop de laatste 20km van huis en was al eens languit gaan liggen uitrusten in een berm. (ook dat zware verzet was oerend dom,bleef ik maar stug volhouden)Een km of wat later blokkeerde ik volkomen en viel gewoon stil.Ik wou afstappen en zakte gelijk door mijn knieen. Ik kon gewoon niet meer staan en dus maar gebeld naar huis om me op te laten halen.

Gelijk toen een paar zeer goede lessen gehad, die ik nog steeds(een jaar of 37 later nu) toepas.
1 Bij lange rit eerste wind tegen
2 Bij lange rit en zware wind tegen, altijd een licht verzet.
3Bij een lange rit,meerdere korte rustperiodes en goed blijven eten en drinken.
4 Nooit meer een te zwaar verzet gebruiken.. als je tenminste wil dat je knieen niet meer "blokkeren".
5 Niet indruk willen maken op een ander......door veel te hard te fietsen(eigenlijk dus boven je kunnen).

Daarna nooit meer een echte call-of-shame gehad...... tot de dag van vandaag.
Een "talent"zal ik nooit worden,
95% fietst harder op een racefiets dan ik doe. Iedereen fiets me voorbij. Mijn gemiddeldes zijn al zoń 37 jaar 22km per uur.Zo hard reed de brommer naast me in 1987 en zo hard geeft mijn km teller nu aan in 2020.

[ophetkantje]

In 40 jaar altijd > 12.000km per jaar denk ik een keer of 6 "moeten"bellen, een paar keer net een keer te veel lek voor de binnenbandjes die ik bij me had, verder 3 keer die met echt bijgebleven zijn,
Carnaval, ritje Berg en Dal is leuker dan carnaval vieren, incl daar een rondje toch goed voor 140 km ongeveer, vertrekken met 4 graden en beetje zon, onder weg werd het regen ijsregen en eenmaal in Berg en Dal bakken sneeuw, er lag gewoon 10 cm sneeuw toen we omkeerde en nog zeker 55 km naar huis moesten, compleet verkleumd met fietsen die niet meer schakelde en of remde van de sneeuw toen toch maar een cafe in en naar huis bellen. In wieleroutfit tussen de carnavalsvierder naar huis gebeld.
Snelheidsritje op zondagmorgen. Voor mij gaat iemand (aan de verkeerde kant) dan kop af en tikt mijn voorwiel aan ik over over mijn stuur en land op mijn borst, Ach het gaat wel ik rijd rustig naar huis. en 10km verder toch mijn vriendin maar bellen want naar alter blijkt 3 zwaar gekneusde ribben en een gekneusde long,
Laatste hele grote spijker door voorband, waardoor nieuwe binnenband als een ballon naar buiten kwam door het gat dat die spijker had gemaakt mijn vader gebeld en die is me op kopen halen, Achteraf leerde ik dit te repareren met wikkel van een reep of stukje bermafval toen ik dat leerde werd de schaamte eigenlijk nog groter,
Maar al met al in valt het me eigenlijk best mee in al die jaren,

[i-mac]

Nog een ander verhaal, is er eentje uit de begin periode dat ik een koersfiets had. Ik had een goedkoop exemplaar gekocht, niet wetende of ik dat wel zou blijven doen. Het was nog een model met de versnellingen op de buis.

Maar kijk, dat fietsen viel best mee. En na een jaartje "mocht" ik eens mee met een collega naar de Vlaamse Ardennen. Hij kende er de weg, en vooral de hellingen;

Toen we te Oudenaarde arriveerden, werden we verwelkomt door een assistent arts die in de buurt woonde, en best veel fiets ervaring had. Toen hij mijn fiets bekeek, zei hij zonder verpinken "jij geraakt nergens boven". Het spreekt voor zich dat ik dat niet wou geloven. Maar helaas, hij had overschot van gelijk. Blijkbaar waren de tandwielen achteraan er eerder voor een spurter, en niet om ermee te klimmen. Bij letterlijk iedere helling uit de Ronde van Vlaanderen die we toen aandeden, stond ik halverwege stil. Mijn klim ervaring was dan ook nul, en mijn fysieke conditie was ook niet goed. Met bijna 100kg droog aan de haak, was het ook geen voordeel.

Toen ik later meer ervaring opdeed over de koersfiets, de hellingen én de verzettentabel, moest ik toch regelmatig eens terugdenken aan die ene dag in de Vlaamse Ardennen.

Met vallen en opstaan leert een mens zijn materiaal, en ook zijn eigen kunnen.

[deoudegek]

Op een mtb ritje te hard geremd, gevallen, Na een kwartier verder fietsen niet meer weten waar ik was en wat er gebeurd was.
Laten bellen om.me op te halen.

Verder 1x lekke band en te koude( niet werkende) handen om er wat aan te doen.
Buiten dat nu toe altijd thuis gekomen, ook met tossy2 .2x

[tinoh]

....Het was nog een model met de versnellingen op de buis.
.....Toen hij mijn fiets bekeek, zei hij zonder verpinken "jij geraakt nergens boven". Het spreekt voor zich dat ik dat niet wou geloven. Maar helaas, hij had overschot van gelijk. Blijkbaar waren de tandwielen achteraan er eerder voor een spurter, en niet om ermee te klimmen. Bij letterlijk iedere helling uit de Ronde van Vlaanderen die we toen aandeden, stond ik halverwege stil. Mijn klim ervaring was dan ook nul, en mijn fysieke conditie was ook niet goed. Met bijna 100kg droog aan de haak, was het ook geen voordeel.

Dit verhaal komt mij erg bekend voor. Zelfde type fiets en gewicht. Ergens in de jaren 90 zei een vriend van mij in de kroeg dat hij Luik-Bastenaken-Luik ging fietsen. Hé zei ik: ik heb ook nog wel een racefiets in de schuur staan, ik doe wel mee. Geen fiets ervaring en nog zo’n 2 maand om te trainen De sallandse heuvelrug was mijn trainingsgebied. Dat ging nog wel met de versnelling en gewicht. In de auto op weg naar Luik en s avonds in de hotelbars kwamen de grote verhalen van de ervaren fietsers. Na een blik op mijn tandwielen kwam de opmerking: Dat wordt best zwaar trappen. En dat bleek die zaterdag. Tot zo’n 200 kilometer gekomen, aardig wat hellingen lopend moeten doen(walk of shame) kwam ik in tijdnood. Dat de Redoute nog op me stond te wachten heeft me toen doen besluiten de call of shame te moeten maken.

Minder shamefull zijn de telefoontjes n.a.v. onder andere tekort aan banden, gebroken zadelpen en een afgebroken derailleur achterpadje.

[havana]

Als ik het mij goed herinner heeft ze mij een reservewiel gegeven en een extra biba. Dus kon de rit gewoon afmaken zoals gepland

[Hanz Bé]

Da’s geen vrouw, dat is een ploegleider!