Waarom wordt een vaststelling meteen bodyshaming genoemd?
Waarom mag je niet meer vrijuit je mening geven?
Wie heeft dat beslist dat dat niet meer kan anno 2021.
Komt dit van een ministerie van waarheid ofzo?
Waarom gebruik je geen Nederlands woord, voor die Angelsaksische woke-slavenmoraal?
Vrouwenwielrennen 2021, 2022, 2023 en 2024
Nog even over de 2 Districten Pijl en Amber van Hulst, die heel even dacht dat ze gewonnen had...
.
.
"Winnen! Of toch niet?"
Nabeschouwing 2 Districten Pijl
Er was eens een koers die Parkhotel Valkenburg won. Of nee, toch niet! Einde sprookje.
Samengevat was dat het. Maar wil je weten hoe, wat en waarom? Lees dan verder. Het mocht eindelijk: na één jaar uitstel vanwege corona kon de eerste 2 Districtenpijl tussen Ekeren en Deurne dan toch gereden worden. Op zondag 4 juli verschenen 25 vrouwenploegen aan de start in Ekeren. Niks aan het handje. Geen veiltje aan de lucht. Totdat het peloton begon aan de finalerondes in Deurne. In het laatste koersuur trok er een wolkbreuk over de rensters heen en viel de wedstrijd letterlijk in het water. Straten stonden blank. Riooldeksels dreven omhoog. Hekken lagen tegen de grond. En plassen zo diep tot aan je wielassen.
Onweer en bliksem lagen op de loer. De organisatie zat met de handen in het haar. Wat nu? Veiligheid staat voorop. Belle gaat verhaal halen bij de jury. Want dit kan zo niet langer. De koers wordt ingekort. De finish is bij de finish. Máár dan een ronde eerder. Mondjesmaat verspreidt het nieuws zich onder de rensters. Amber komt net terug van een fietswissel en hoort het vanuit de auto.
Amber: “Het was zo chaotisch. Ik kreeg er gewoon de slappe lach van op de fiets. Wat zijn we hier aan het doen?” Van stortbuien waarin je niks meer zag tot verkeerd gestuurd worden en auto’s op het parcours. Het was gekkenhuis! Maar het had ook wel weer wat. Het was rauw. Een tikkeltje heroïsch. En gaf op een bepaalde manier toch rust. “De meiden die bang waren gaven het al op. En ik wilde hier gewoon winnen.”
Drie kilometer voor de echte finish is de helft van het peloton op de hoogte. Koersen zonder oortjes. In zulk noodweer. Communiceren is dan net zo moeilijk als 8 ÷ 2(2+2) = ? Het gaat niet. De boodschap komt niet over. Wat je dan krijgt? Een hele rare sprint. Amber zit op de juiste plek, op het juiste moment en wint. Voor heel even is ze de winnares.
Haar eerste profzege. De eerste seizoenszege voor Parkhotel Valkenburg. Dacht ze. Tot de jury ingrijpt, omdat niet iedereen wist dat de slotronde niet meer gereden zou worden. Er komt zelfs helemaal geen uitslag. Amber heeft er vrede mee. “Het is niet dat ik niet graag wil winnen. Maar niet op zo’n manier. De omstandigheden vond ik niet erg. Alleen wil ik wel dat iedereen op de hoogte is. Nu voelde het ook niet als winnen.”
Zo was er eens een koers die niemand won. En ze fietsten nog lang en gelukkig naar de volgende zege.
Esther van Veen
Esther van Veenfietsen doe ik net als een prof,
veel pillen, spuitjes en bloedtransfusies, anders wordt het een sof
veel pillen, spuitjes en bloedtransfusies, anders wordt het een sof
Inderdaad mooi gebaar en iemand die er toch eens bij stil staat. Ik vind trouwens dat de veldrijders in de tour er ook wel eens een gebaar ter ere van haar mochten gesteld hebben.
Het is soms balanceren op een slappe koord maar ik heb toch graag het laatste woord. 
