Oude vakantie verhalen

[Enzzo]

Beetje kansloos foto's van foto's (ik zou ze toch eens goed moeten digitaliseren):

Juist niet! Past helemaal in de sfeer van dit topic.

Boogie zat goed kapot daar zeg! Was dat de etappe waar hij zoveel tijd verloor ?

[Lcsmet]

......
Even Javascript uitzetten (is ook een extension voor) .........

Bedankt

[ibooij]

Ha, tegen die maat van jou heb ik nog wedstrijden geroeid! Asopos toch? Zeker weten dat het niet de L4x was op wk?

Asopos inderdaad! Ik weet vrij zeker dat het een L4- was. WK in Japan dacht ik. En hij heeft ook het FISU WK in L1x gedaan, in Banyoles. Welke jaren weet ik niet meer precies. Ik heb zelf in 2002 m'n laatste wedstrijden geroeid, na tot de conclusie te zijn gekomen dat het niet heel veel ging worden met dat roeien bij mij.

[ibooij]

Beetje kansloos foto's van foto's (ik zou ze toch eens goed moeten digitaliseren):

Juist niet! Past helemaal in de sfeer van dit topic.

Boogie zat goed kapot daar zeg! Was dat de etappe waar hij zoveel tijd verloor ?

Hij zat er niet verschrikkelijk ver achter dacht ik. Dit was die etappe dat Armstrong op de Glandon toneel aan het spelen was over dat ie erg slecht zat, en toen op de eerste stukken van Alpe d'Huez de boel aan flarden reed.

Wat ik me vooral kon herinneren is hoe hard ze hier omhoog reden, ook de "mindere goden". Ik had het tot dan toe alleen op tv gezien en dan zie je toch echt niet wat een snelheid er gehaald wordt op zo'n klim.

[Gastheerg]

Zomaar een vakantieverhaal kan leuk zijn maar vaak zijn dingen vooral leuk als je er zelf bij was.

Heel vaak op de camping (Spanje, Italie, Frankrijk, Kroatie) gestaan tijdens de Tour.
Leuk om dan in de campingbar samen met anderen naar de Tour te kijken.

Geweldige momenten gehad met Engelsen, Belgen, Duitsers, Spanjaarden, Nederlanders en Italianen...........alleen die Denen.
Als ik met 3-4 man aan een tafel zit bestel ik een rondje en anderen deden dat ook...............behalve de Denen.
Zelfs als ze met 4 Denen aan een tafel zaten. Ieder bestelde zijn eigen biertje.
En als de winnaar over de streep ging waren ze weg.
Niet de Spanjaarden Belgen en Italianen. Die bleven tot ver na de uitzending om na te praten.
Niet zelden stonden er dan 3-4 "moeders" met de tekst "jij zou toch koken?" aan ons tafeltje terwijl we de etappe al dik een uur zaten te evalueren.

Een Belg en een Spanjaard heb ik drie jaar achtereen op een camping bij het Tourkijken op een camping is Escala ontmoet. We zijn zelfs een keer op de rustdag een biertje gaan drinken
Op een camping in Kroatië (Zaton) met Tourkijken een Duitser zelfs vier jaar!

Het Deens Tour debacle is de enige keer dat ik heb meegemaakt dat de Denen bij de TV bleven hangen

Ook al hebben we door internet mogelijkheden om op je "eigen" plek koers te kijken vind ik het heerlijk op een camping met andere koers te kijken.
Biertje en bakje olijven bij en gaan............. 3-4 talen door elkaar brabbelen. Heerlijk.

[53x11]

Ha, tegen die maat van jou heb ik nog wedstrijden geroeid! Asopos toch? Zeker weten dat het niet de L4x was op wk?

Asopos inderdaad! Ik weet vrij zeker dat het een L4- was. WK in Japan dacht ik. En hij heeft ook het FISU WK in L1x gedaan, in Banyoles. Welke jaren weet ik niet meer precies. Ik heb zelf in 2002 m'n laatste wedstrijden geroeid, na tot de conclusie te zijn gekomen dat het niet heel veel ging worden met dat roeien bij mij.

Ben zelf in 2000 gestopt, na verwoede pogingen me in een L4x voor het (niet Olympische) WK te roeien. Ik startte regelmatig tegen Roy in de skiff. We hadden ongeveer de zelfde snelheid toen meen ik.

[ibooij]

Ben zelf in 2000 gestopt, na verwoede pogingen me in een L4x voor het (niet Olympische) WK te roeien. Ik startte regelmatig tegen Roy in de skiff. We hadden ongeveer de zelfde snelheid toen meen ik.

Roy zat in 2000 nog niet in de skiff dacht ik. Volgens mij was hij dat jaar nog aan het 2-en (met Jasper, met wie ik in 2016 nog de Tour Transalp reed).

Ik kon eigenlijk alleen redelijk hard ergometeren, maar ja, die dingen drijven zo slecht.
Ik heb het nog even opgezocht en Roy roeide in 2005 in de L4- op het WK in Gifu, Japan.

Toch een kleine wereld zo. Wel grappig dat ik eigenlijk niet zoveel meer heb met roeien, maar wel nog met wat mensen fiets (en op fietsvakantie ga) met mensen die ik van het roeien ken. In 2006 nog met 4 anderen 3 weken Cevennen, Mont Ventoux, Alpen en Vogezen gedaan. Echt geweldig. Pre-GPS, dus IGN kaarten mee en soms spoorzoeken. In de Cevennen was het mobiel bereik ook vaak erg beperkt, dus was het soms wel eens lastig elkaar te vinden. We reden met 3 of 4 op de fiets naar de plaats die we als doel hadden gekozen. De anderen reden dan met de auto met de bagage ook die kant op en zochten een camping uit. Ik herinner me dat we bij Villefort, bij 35 graden en zonder geld, want dat was op, er maar niet achter konden komen waar de camping was.
Gelukkig kwam toen de auto opeens voorbij: Op zoek naar mobiel bereik. We moesten nog een stukje klimmen naar de camping, maar daar lagen toen wel heerlijke biertjes in de beek te koelen en de tentjes stonden al.
Helaas heb ik van die vakantie geen foto's kunnen vinden. Die zouden toch nog ergens moeten zijn.

[Enzzo]

Zomaar een vakantieverhaal kan leuk zijn maar vaak zijn dingen vooral leuk als je er zelf bij was.

Heel vaak op de camping (Spanje, Italie, Frankrijk, Kroatie) gestaan tijdens de Tour.
Leuk om dan in de campingbar samen met anderen naar de Tour te kijken.

Geweldige momenten gehad met Engelsen, Belgen, Duitsers, Spanjaarden, Nederlanders en Italianen...........alleen die Denen.
Als ik met 3-4 man aan een tafel zit bestel ik een rondje en anderen deden dat ook...............behalve de Denen.
Zelfs als ze met 4 Denen aan een tafel zaten. Ieder bestelde zijn eigen biertje.
En als de winnaar over de streep ging waren ze weg.
Niet de Spanjaarden Belgen en Italianen. Die bleven tot ver na de uitzending om na te praten.
Niet zelden stonden er dan 3-4 "moeders" met de tekst "jij zou toch koken?" aan ons tafeltje terwijl we de etappe al dik een uur zaten te evalueren.

Een Belg en een Spanjaard heb ik drie jaar achtereen op een camping bij het Tourkijken op een camping is Escala ontmoet. We zijn zelfs een keer op de rustdag een biertje gaan drinken
Op een camping in Kroatië (Zaton) met Tourkijken een Duitser zelfs vier jaar!

Het Deens Tour debacle is de enige keer dat ik heb meegemaakt dat de Denen bij de TV bleven hangen

Ook al hebben we door internet mogelijkheden om op je "eigen" plek koers te kijken vind ik het heerlijk op een camping met andere koers te kijken.
Biertje en bakje olijven bij en gaan............. 3-4 talen door elkaar brabbelen. Heerlijk.

Zooo herkenbaar dit!

Ik twijfel al dagen of ik de etappe van 7 juli live ga kijken want ze rijden zo’n beetje door onze voortuin dan.
Ik dacht dat het juist mooi was om op tv al die beelden te gaan zien van plekjes die zo goed kent.
Mijn vrouw zegt; “neen! We gaan echt aan de weg staan en het helemaal meemaken”
En inderdaad er worden bbq’s georganiseerd, er is een dorp wat een varken aan het spit doet en we kennen zoveel mensen in de omgeving die zeggen dat we bij hen moet komen kijken langs de weg.
Il weet het nu; we hoan er stoan!

Niet met tentje of camper maar wel met spandoeken en vlaggetjes en een hoop hup Mathieu en hup Wout geroep van onze kant!

[rob74]

Eerst deze foto (1993):

Dat was tijdens mijn eerste fietsvakantie met Sindbad reizen. Maar dat leverde niet echt een vonk op. Wel aardig maar de jaren daarna deed ik voornamelijk andere dingen op vakantie.

Aan deze foto zit meer verhaal vast (1997):

Ik sta zelf niet op de foto, mijn fiets wel. Althans wat er nog van over was. Dit was mijn eerste Cycletours vakantie. We begonnen in de Dordogne en eindigden in de Pyreneeën. In de eerste echte col in de Pyreneeën ging het gelijk goed mis. Ik klom redelijk maar dalen kon ik niet en de fiets was ook niet 100% top. In de afdaling kreeg ik een lekke band achter. Ik kon de bocht naar rechts niet houden en moest noodgedwongen rechtdoor sturen, richting bergwand. Met een gangetje op 60 kmh of zo moet ik corrigeren en remmen. Wat allemaal niet lukte. Ik klapte tegen de bergwand aan. Eerst door een greppel waarna ik via een salto mortale met mijn rug tegen de berg ben aan geklapt. De fiets is over me heen gevlogen en lag 5 meter voor me in de greppel. Ik droeg geen helm, niet nodig. Ik reed destijds met een engeltje op mijn schouder. Ik weet nog dat ik even controleerde of ik niets had en dat was zo. Een krasje op mijn schouder en mijn enkel deed een beetje pijn omdat ik uit de toeclips was geschoten. Het eerste wat ik zei was: "Godverdomme, mijn fiets is stuk". Mezelf totaal niet realiserende hoeveel geluk ik had gehad. Sinds die crash heeft het nog jaren geduurd voordat ik een beetje fatsoenlijk kon dalen.

Dit was OOK de vakantie waarin ik ontdekte hoe gaaf fietsen in de bergen was. Ik wilde alleen maar meer. En dat ondanks dat ik de rest van de Pyreneeën route op een hybride damesfiets heb uit gefietst. Eenmaal thuis heb ik heb een nieuwe fiets gekocht en ik ben alleen maar meer gaan wielrennen.

Nog een foto met een verhaal (2012):

Ik had al wat verre reizen gemaakt naar Nepal, Florida en Venezuela en in 2012 wilde ik weer ver weg, maar ik wist niet zo goed wat. Toen maar een beetje op goed geluk een ticket geboekt naar Thailand. Heen naar Chiang Mai en terug via Bangkok. Pas nadat ik het ticket had gekocht, bedacht ik dat ik net zo goed een fiets kon meenemen. Dat werd mijn eerste solo trek tocht met bagage in een Verweggistan land. Ik vond het rete spannend en lag er nachten wakker van. Geen idee wat me te wachten stond. Ik nam een oude fiets mee. Mocht het het allemaal tegen zitten, dan verkocht of dumpte ik ter plekke wel. De vakantie was een groot SUCCES. Ik bezocht geen toeristische attracties, ik was er zelf een. Ik vond alles er aan geweldig. Het avontuur, de mensen, het eten, het simpele overzichtelijke overlevingsleventje. Ik wilde alleen maar meer. Na Thailand volgde Laos, Vietnam, Maleisië, Cambodje, Taiwan, Zuid-Korea en Japan.

[i-mac]

Een anecdote uit de 1ste Vogezen trip in 2006. Een tijdperk waar GSM nog redelijk nieuw was en vooral héél erg duur. En een GPS was ook nog niet ingeburgerd. We maakten onze ritten met een GSP (geplooid straten plan). Op dag 3 stond de Grand Ballon, de Ballon de Servance en nog wat hellingen op de planning. Starten deden van aan ons hotel in La Bresse. van de groep van 6 waren ermaar een paar bij die echt ervaring hadden met het fietsen in de bergen. De rest moest het doen met de Vlaamse Ardennen.

Aangezien het al de 3de dag was, was het beste al van het vat. Maar goed, die Grand Ballon, dat zou wel lukken. En zo geschiedde ook. Op de top beslost er één van de collega's om niet meer te rijden naar de Ballon de Servance. Ik besluit om bij hem te blijven, en naar de voet van de Servance te fietsen. De 4 anderen fietsen verder, met de Michelin kaart op zak. Maar het was niet moeilijk, op een bepaald punt was het naar rechts. Dat kon niet verkeerd gaan.

Mijn collega en ik arriveerden aan de voet van de Servance. Het (lange) wachten kon begonnen. Het was die dag heel erg warm, en beneden was er geen schaduw. Dus toch maar een stukje tegemoet fietsen. Maar vreemd genoeg geen 4 musketiers in zicht. Dus fietsen we toch maar verder naar de top. Maar ook daar niemand te zien. Er is toch niets gebeurt?

Na een hele poos kwam er eindelijk een collega aan. Nu was het eerder zwalpen dan fietsen. En hij had ontzettende dorst. De rest kwam ver uiteen ook boven. wat bleek nu : ze hadden idd naar rechts gefietst, maar waren aan de Planche des Belle Filles begonnen. Pas toen de eerste boven kwam, zag hij dat de weg nergens naartoe ging, en maakt hij vlug rechtsomkeer. Intussen hadden ze geen van allen nog een slok water bij, en moesten ze nog de Ballon de Servance oprijden.

Toen ze wat bekomen waren, fietsen we snel naar Le Thillot. Aan de eerste "Bar-Tabac" gingen de remmen dicht, en werd het water niveau weer op peil gebracht. De resterende 17km naar La Bresse hoorde je alleen nog de banden op de weg.

's Avonds was iedereen heel erg moe. En aan tafel kregen we de slappe lach. Iedereen rondom ons zat mee te lachen, maar had geen flauw idee waar het om ging.

Die 4 dagen waren één dol avontuur, maar gingen we allemaal met een zeer goed gevoel weer naar huis. De volgende jaren hebben we dat nooit meer kunnen evenaren. Al waren de ritten nadien veel beter georganiseerd. En de GPS en de GSM deden hun intrede.

[ottorongo]

Ik vind dit allemaal fantastische verhalen en mooi beschreven. Ik heb zulke avonturen echter nooit meegemaakt, vooral omdat ik er van uitging dat ik niet op een deftige manier een col zou kunnen beklimmen.

[lanz]

De mooiste vakantie van mij was toen ik, 19 jaren jong, met negen vrienden naar een camping in Argelès-sur-Mer ging. Onder weg met zijn allen in een gehuurde Mercedes Sprinter was het al erg gezellig, zelfs de file werd leuk (o.a. met de schuifdeur open André Hazes meezingen).
Het was aan de ene kant een hele relaxte vakantie waarbij er niet te ver vooruit gekeken werd. De meegenomen camping koelkast, welke op gas werkte, kreeg met geen mogelijkheid het bier koud en het lukte zowaar ook nog om de BBQ met een bus deo aan te maken (dat is nog lastiger dan het lijkt). Ook zaten we vaak ’s avonds nog te kaarten oid en bedachten we ons om een uur of 10 van “shit we moeten nog gaan eten en de restaurant gaan bijna dicht, laten we maar eens gaan douchen en weer in gang schieten”. Aan de andere kant hebben we ook de nodige leuke activiteiten gedaan (canyoning, raften, waterpretpark, boottocht, etc) en niet alleen maar in de zon gelegen.

Een van de activiteiten was samen met 3 andere, de rest was wat minder sportief, een ‘berg’ beklimmen met de fiets. Aan fietsen deden we toen geen van allen, maar tijdens de kermis (van het Noord-Hollandse soort) in de week voorafgaand, hadden we elkaar al lekker lopen opstoken. Dit met uitspraken als: “kijk nog maar eens goed naar deze voetzolen, want dat is straks het enige dat je straks ziet”. De MTB’s die we gehuurd hadden mochten nauwelijks die naam dragen, van een ketting smeren had de verhuurder bijvoorbeeld nog nooit gehoord.
Op een typische zuid Franse middag (warm) gingen we met nog een klein restje alcohol in ons bloed omhoog. Dit was het moment dat in de middle of nowhere wonen en daardoor vele kilometers door de polder moeten ploeteren, zich begon uit te betalen (icm met voetballen, maar dat zal ik hier maar niet te hard zeggen). De eerste begon op ¾ van de beklimming te lopen, de tweede (zijn broer) niet heel veel later.
Samen met een andere vriend konden we tot net onder de toren van Madeloc fietsen. Het laatste stuk was te stijl en we moesten beide gelijktijdig afstappen. Ik kon echter net iets eerder weer opstappen en was als eerste boven. Nooit meer heeft een “overwinning” zo goed gevoeld, bragging rights voor de rest van de vakantie. Toen we boven waren viel ons alleen de hoogte van de klim wel erg tegen: 670 m. Voor ons gevoel was het veel hoger. We hadden ’s avonds allemaal nog hoofdpijn van het vocht tekort en degene die als eerste afstapte voelde zich er zelfs een dag lang ziek door.

Verder nog vele andere verhalen over die vakantie, oa over een grote opblaasfles die we volgens de barman niet konden kopen. Hij zei dat als we hem wilde hebben, we hem maar moesten stelen…