Maratona dles Dolomites 2023

[tinoh]

In tegenstelling tot Laurens vond ik het wel een beetje te koud. Het continu jasje uit, jasje aan vond ik wel vervelend.
Maar dit was mijn eerste Maratona en wat een mooi evenement is het. Super organisatie en een geweldige ervaring om een keer te fietsen op een afgesloten parcours.

Mijn verslag van de dag begint eigenlijk al eerder. Door het afhaken van 2 fietsvrienden besloten om er een familie vakantie van te maken en een week aan het Gardameer te verblijven. Tijdens de eerst rit daar hield halverwege mijn achter derailleur er mee op. Crashmode geprobeerd maar er zat geen leven meer in. De rest van de rit op 2 versnellingen af gemaakt. En dan 's middags de zoektocht gestart naar een nieuwe di2 11 speed. Dat blijkt in Italië nog niet heel erg eenvoudig. Uiteindelijk een mooi zaakje gevonden, waar ze er nog een hadden liggen en konden monteren. Bij de testrit van de Fosse klim bleek de 32 echter niet echt lekker te rijden. Leek wel of ze het achterpatje iets hadden verbogen tijdens de montage. De 32 dus maar wat minder gebruikt en puur om even een andere cadans te kunnen fietsen.

De zondag ging de wekker natuurlijk veel te vroeg. We moesten nog een stukje rijden naar de start en in de auto met stevige tegenzin het ontbijt weg gewerkt. Rond tien over zes stonden we in het vierde startvak en tja er stonden wel wat mensen voor ons. In de verte hoorden we wel wat muziek en omroepen maar zagen nog weinig. Het startschot hoorden we wel en een kwartier daarna kwam men een beetje in beweging. Zoals verwacht rolden we om 0700 uur over de startlijn. De eerste beklimming van de campalongo begint al snel daarna en ik kwam vrij snel in mijn ritme en kon de hartslag makkelijk in de gewenste zones houden. Met mijn 95 kg gaat het klimmen niet zo snel, maar voor mijn gevoel liep het wel goed. Ach en als je niet zo snel gaat kun je wel mooi om je heen kijken. Wat doen er toch veel verschillende nationaliteiten mee aan deze cyclo. USA, Mexico, Brazilië, Australië en Nieuw Zeeland vlaggetjes gespot. Verder vooral heel veel Italianen, Duitsers, Engels en Nederlanders. Daarnaast ook best wel veel vrouwen, vooral uit Nederland en Duitsland.
Wat me ook wel opvalt in de achterhoede van de cyclo hoe slecht sommigen voorbereid zijn. Op de 2e klim moesten de eersten al stukken lopen. En je ziet op de makkelijkere stukken al mensen harken op een veel te klein grootste kransje.

Het Sella rondje ging verder prima. De afdaling van de Campalongo en de klim van de Pordoi waren nog best druk. Pordoi enigszins file rijden, dus kon ruim onder omslagpunt blijven. De eerste stop overgeslagen en daarna wel een stop gemaakt aan het begin van de Gardena na zo'n 40 kilometer. Eten en drinken ging er nog prima in en het afdalen van de Passo Gardena naar Corvara is een geweldige ervaring. Tot nu toe zit ik nog prima op schema om op tijd te arriveren bij de afslag richting Passo Giau. Maar goed eerst nog de Campalongo. Was toch even het muurtje vergeten voordat je echt aan de klim begint. Verder is de klim ook wel weer goed te doen. Na een korte stop boven volgt de erg fraaie afdaling richting de Valporola. Tijdens die afdaling besluit ik toch om voor de middellange afstand te kiezen. Tijdens afdalingen krijg ik eigenlijk altijd wel last van mijn nekspieren en ook begint het eten en drinken mij een beetje tegen te staan. Daarbij heb ik weinig zin om de Giau op te gaan fietsen met voornamelijk een 28 tandwiel en dus sla ik met nog 5 minuten over toch linksaf de Valporola klim.
Pfff dat is ook niet bepaald een makkelijke klim. Waar je op de voorgaande klimmen nog veel mensen hoort kletsen, is iedereen hier toch voornamelijk met zichzelf bezig. Het grootste gedeelde van de klim vind ik niet heel bijzonder, maar het slotakkoord van de klim is toch wel weer erg fraai. Het tunneltje aansluitend aan een haarspeldbocht en de uitzichten boven zijn wel weer een beloning. Bij de stop boven maar eens wat anders gaan eten dan de zoete meuk. Broodjes ham/kaas gingen er ook wel prima in. Voor de vorm nog even bij de Shimano stop langs gegaan om de derailleur te laten checken, maar helaas die konden me zonder de juiste tools ook niet verder helpen. Het advies was om de 32 te vermijden. Lekker dan met nog de Mur de Giat te gaan.
De afdaling was wederom super gaaf, maar de nekpijn werd wel wat vervelend. Moet zeggen dat ik tijdens het afdalen al een beetje opzag tegen de Mur. Het beste was er ook wel af ondertussen. Hele dag al moeite om wat hogere hartslagen te halen. In het dorp dan uiteindelijk bij de afslag richting de Mur en die was inderdaad niet fijn. Wel super gaaf dat je daar op rijdt met publiek langs de kant, maar harken was het voor mij op 34-28. Gelukkig fietsend bovengekomen en op naar de laatste kilometers. Paar keer aan gehaakt bij wat groepjes en uiteindelijk achter 3 man aan gereden richting de finish. Half 2 over. Netto tijd 6.27 uur Daar stond de familie me op te wachten en werd het nog een fijne middag op het terras.
Ik vond het een geweldige ervaring. Het kost wat maar je krijgt er ook best veel voor terug.

[marksi]

Mooi!

[Erik1.0]

Beter laat dan nooit mijn 'koersverslag'. Na 2 keer in de top 15 gefinisht te zijn in 2021 en 2022 na een ietwat gebrekkige voorbereiding (sleutelbeenbreuk met operatie) had ik besloten om ondanks mijn leeftijd (45) nog een keer all-in te gaan. Samen met mijn trainer een schema gevolgd vanaf november wat redelijk probleemloos ging op een val eind maart na waarbij ik helaas een ac-luxatie opliep aan het reeds geopereerde sleutlebeen. Balen, maar niet onoverkomelijk. De laatste weken nog 18 hitte trainingen gedaan bovenop de normale trainingsarbeid om geacclimatiseerd te raken aan hitte en hoogte. Ik was er klaar voor.
De dagen tevoren nog een keer het Sella rondje gefietst om de afdalingen nog een keer vers op het netvlies te hebben omdat ik wist dat dit een sleutelrol speelt, aangezien vooraan deze op het scherpst van de snede gaan.
Dan de start: ik kon goed mee over de campolongo dook mee met Nibali de afdaling in en begon goed gepositioneerd aan de Pordoi. Daar kwamen de eerste plaagstoten van Ruffaut. Een aantal forse versnellingen die ik prima kon handelen. Top Pordoi weer bij de eerste 5 en in vliegende vaart naar de Sella waar het de afgelopen jaren steeds iets te hard voor me ging. En ja het klapte daar weer volledig uit elkaar en koos mijn eigen tempo. Ik zat prima en later bleek dat ongeveer een man of 7-8 die de volledige ronde deden nog voor me zaten. Ik zat in een groepje van een man of 3 en we doken de afdaling in. Bij de wegwerkzaamheden zag ik mijn voorganger een forse stuur en remcorrectie maken en ik ging eigenlijk meteen op de rem, maar achteraf een fractie te laat. Ik kon de doordraaiende bocht niet houden en ging met 2 geblokkeerde wielen op de vangrail af en erover. Aan de andere kant bleek een stenig talud naar een droogevallen rivierbedding. Einde koers. Schouderblad gebroken en een dikke streep door deze rekening en door de Otztaler die ik de week erna zou rijden. Erg teleurgesteld natuurlijk omdat ik denk ik echt nog de benen had om 1 of 2 keer uit te pakken in een grote cyclo. Maar nu wel een beetje klaar met vallen en opstaan. Eerst maar eens goed herstellen en dan wellicht weer plannen maken. Maar of het plannen zullen zijn voor cyclo's weet ik nog niet, misschien ga ik de focus van racen naar meer avontuur verleggen, mag op zich ook wel op mijn leeftijd natuurlijk ...

Grtz Erik

[marksi]

Poh wat balen, succes met het herstel!

[nijkie]

Sterkte met herstel,mooie koers zoals ik kon lezen tot de vangrail helaas.
Ik denk niet dat je het competitie gevoel gaat verleren Als ik zie wat er bij de Gelerijders in Arnhem en ook De Wedrenners Nijmegen mee rijd qua leeftijd en de snelheden die ze rijden dat ken je vast wel.

[Kornuit]

Beter laat dan nooit mijn 'koersverslag'. Na 2 keer in de top 15 gefinisht te zijn in 2021 en 2022 na een ietwat gebrekkige voorbereiding (sleutelbeenbreuk met operatie) had ik besloten om ondanks mijn leeftijd (45) nog een keer all-in te gaan. Samen met mijn trainer een schema gevolgd vanaf november wat redelijk probleemloos ging op een val eind maart na waarbij ik helaas een ac-luxatie opliep aan het reeds geopereerde sleutlebeen. Balen, maar niet onoverkomelijk. De laatste weken nog 18 hitte trainingen gedaan bovenop de normale trainingsarbeid om geacclimatiseerd te raken aan hitte en hoogte. Ik was er klaar voor.
De dagen tevoren nog een keer het Sella rondje gefietst om de afdalingen nog een keer vers op het netvlies te hebben omdat ik wist dat dit een sleutelrol speelt, aangezien vooraan deze op het scherpst van de snede gaan.
Dan de start: ik kon goed mee over de campolongo dook mee met Nibali de afdaling in en begon goed gepositioneerd aan de Pordoi. Daar kwamen de eerste plaagstoten van Ruffaut. Een aantal forse versnellingen die ik prima kon handelen. Top Pordoi weer bij de eerste 5 en in vliegende vaart naar de Sella waar het de afgelopen jaren steeds iets te hard voor me ging. En ja het klapte daar weer volledig uit elkaar en koos mijn eigen tempo. Ik zat prima en later bleek dat ongeveer een man of 7-8 die de volledige ronde deden nog voor me zaten. Ik zat in een groepje van een man of 3 en we doken de afdaling in. Bij de wegwerkzaamheden zag ik mijn voorganger een forse stuur en remcorrectie maken en ik ging eigenlijk meteen op de rem, maar achteraf een fractie te laat. Ik kon de doordraaiende bocht niet houden en ging met 2 geblokkeerde wielen op de vangrail af en erover. Aan de andere kant bleek een stenig talud naar een droogevallen rivierbedding. Einde koers. Schouderblad gebroken en een dikke streep door deze rekening en door de Otztaler die ik de week erna zou rijden. Erg teleurgesteld natuurlijk omdat ik denk ik echt nog de benen had om 1 of 2 keer uit te pakken in een grote cyclo. Maar nu wel een beetje klaar met vallen en opstaan. Eerst maar eens goed herstellen en dan wellicht weer plannen maken. Maar of het plannen zullen zijn voor cyclo's weet ik nog niet, misschien ga ik de focus van racen naar meer avontuur verleggen, mag op zich ook wel op mijn leeftijd natuurlijk ...

Grtz Erik

Poeh klote man. Beterschap met je herstel en bedankt voor het delen. Lijkt mij super om in zulke cyclo's met de 1en mee te kunnen. Ook balen van je Ac-luxatie. Heb dat zelf vorig jaar ook opgelopen door een val in een koers. Ipv dat ik mijn sleutelbeen brak, scheurden een aantal pezen af. Zit wat tussen 2e en 3e graad in. Na een paar maanden kon ik er eigenlijk alles weer mee, alleen merk wel dat de schouder wat zwak blijft tov de andere kant. Nu een dik jaar later is opdrukken bijv sinds kort weer pijnloos, dat heeft lang geduurd. Eigenlijk zou ik meer oefeningen moeten doen om de spieren eromheen sterker te maken, maar goed dat komt er steeds niet van. Succes!

[Pina12]

Hier mijn verslagje van de Maratona (strava verslagje):

@maratonadolomites 4h55m - 20th overall 6th categorie.

Wat een dag!

‍♂Goed gestart ik draaide met de eerste de klim op en bij de 1e 10 de afdaling in en zo begonnen we aan de 2e klim.

Daar begonnen de aanvallen van Ruffaut (uiteindelijke winnaar) telkens werd het op een lint getrokken en heb ik ze laten rijden. Tot 3x toe ben ik op eigen tempo teruggekeerd in de kopgroep. Net voor de top de kopgroep definitief moeten laten gaan.

Er vormde een mooi groepje van 3/4 renners waarmee ik de Sella heb gereden. Daar dunde we de groep uit en bleven met 2 over. Van achter uit kwam Mattia de Marchi aansluiten die in vak 2 was gestart. Daar samen de Gardena en afdaling naar Corvara mee gereden. Op de 2e x campolongo bleek hij berg op echt te sterk (wordt uiteindelijk 9e).

‍♂Met 2 de afdaling en vals platte stuk gereden naar voet Giau, waar mijn compagnon afsloeg voor de mediofondo. Nog een paar renners opgeraapt en toen de Giau. Heb hem goed gepaced, maar merk toch dat hij voor mij net te stijl is. De renner die ik voor me zag vanaf de voet heb ik de hele klim op dezelfde afstand gezien. Na het pakken van de bidons, de technische afdaling in, naar de lange slot klim.

Falzarego/Valparola. Daar kwam als een sneltrein een duo van achteruit. Iemand uit het 2e vak en 1 van de renners die ik voor de Giau heb ingehaald. Met moeite kon ik het wiel houden, wat uiteindelijk wel resulteerde in een snelle klim. Echt overnemen zat er niet in, dus in de laatste stijle km’s en de afdaling probeerde ze mij ook los te rijden.

Met mijn doel <5h in het achterhoofd, vocht ik mezelf terug tot aan het wiel, waardoor we met 3 aan de mur de Giat begonnen. Een stijl muurtje dat vol staat met publiek die goed worden verzorgt door de biercarrousel en braadworsten tent! Boven met 3 en toen het laatste vals platte stuk (3,5km) naar de finish. Hier nam ik de kop om te laten zien dat ik wel wilde rijden maar berg op echt geen overschot had.

In de laatste oplopende km schoot de kramp in mijn benen en moest ik ze laten rijden. Op karakter de laatste km gereden!

Trots op de 4h55m & 20th overall in het mooist denk bare decor ‍♂