Politiek

[Enzzo]

Ga jij nu serieus de partijen die nu bezig zijn met kabinetsformatie de schuld geven van ter Apel? Dat vind ik schandalig.

WelGoed lezen Hopjes. Ik zeg dat de rest van het land (lokale overheden) geen vinger uitsteken om deze crisis te bezweren omdat ze wachten op wat er uit de formatie rolt.
Voorlopig geldt het bestaande recht nog gewoon, formatie of niet.

[Enzzo]

Ondertussen slapen vluchtelingen op stoelen zonder douche, zonder schoon water, zonder eten en zonder toekomst in Ter Apel omdat de rest van het land afwachtend is over de kabinetsformatie.
Wat een apenland zeg!!! Schandalig!!!!!

Heb jij toevallig nog plek?

Plek zat ja. En ik ken mensen die ook graag zouden willen helpen, sterker nog: ik ken mensen die het uit barmhartigheid ook werkelijk gedaan hebben.
En die zijn vervolgens veroordeeld voor mensensmokkel. Zo gaat het in dit gave landje…

[ColumsbusMJ]

“Heb jij toevallig plek?” Is ook zo’n veelgehoorde dooddoener. Als je vindt dat asielzoekers een veilige plek verdienen dan moet je er meteen eentje in je huis nemen als bewijs dat je het echt meent.

Als jij vindt dat er meer snelwegen moeten komen, dan betaal je daar toch lekker zelf voor. Van mij hoeft het niet. Een voorbeeld van hoe achterlijk dergelijke argumenten zijn.

Zet je 100 asielzoekers in Ter Apel, dan is er niets aan de hand. Verplaats je ze evenredig over het land, dan gaan ze prima op in de samenleving. Maar plaats je veel te veel asielzoekers in betrekkelijk kleine dorpjes, dan krijg je dergelijke situaties. Dat er nog steeds niet wordt ingegrepen is een dikke fuck you naar de bewoners van Ter Apel. Andere gemeenten zouden moeten helpen, maar nee dat gebeurt niet of te weinig. Niet ons probleem denken ze dan, laat een ander het oplossen en door zo het probleem vooruit te blijven stellen, zijn de bewoners en de asielzoekers in Ter Apel de dupe. Iets meer voor elkaar willen doen zou het een stuk makkelijker maken.

[Ernie C.]

+1, dat bedoel ik dus! En dat staat echt los van de vraag of de instroom naar beneden moet. Het is gewoon een zaak van omkijken naar je medemens, zowel de asielzoeker als de bewoners van die dorpen.

[mao]

Ondertussen slapen vluchtelingen op stoelen zonder douche, zonder schoon water, zonder eten en zonder toekomst in Ter Apel omdat de rest van het land afwachtend is over de kabinetsformatie.
Wat een apenland zeg!!! Schandalig!!!!!

Heb jij toevallig nog plek?

Plek zat ja. En ik ken mensen die ook graag zouden willen helpen, sterker nog: ik ken mensen die het uit barmhartigheid ook werkelijk gedaan hebben.
En die zijn vervolgens veroordeeld voor mensensmokkel. Zo gaat het in dit gave landje…

Je kan je hier aanmelden,
https://www.gastgezinvoorvluchteling.nl/

[Ernie C.]

4. Iedereen die zich op enige wijze misdraagt per direct het eventuele recht op een verblijfsvergunning afnemen.

Die hoort wat mij betreft bij 2. Ook dat is niet snel te regelen.

[mao]

“Heb jij toevallig plek?” Is ook zo’n veelgehoorde dooddoener. Als je vindt dat asielzoekers een veilige plek verdienen dan moet je er meteen eentje in je huis nemen als bewijs dat je het echt meent.

Ik hoor nog een vrijwilliger,
Wat is dat toch met (elitair) links?
Een ander mag het betalen,
Een ander mag het probleem oplossen,
En vooral niet worden geconfronteerd worden met de gevolgen van hun keuzes…

[Gastheerg]

Prima om instroom wat beter te reguleren maar vooral ook beter verdelen.
Er komt een groep naar ons dorp. Veel weerstand en mensen doen bizarre oproepen in FB groepen.
Nu heb ik geen hooivork maar kan mij toch al niet in het protest vinden omdat ik het gepast vind dat asielzoekers over het land verdeeld worden. Wel graag overal!
Ik vind het niet tof maar cherry picken hoort niet bij een gezonde democratie. Niet alleen willen delen als het jezelf uitkomt!

[hopjes]

Arjan van Veelen in nrc

Ze zeiden dat ze zich verweesd voelden; we schrapten hun buslijnen. Ze zeiden dat ze ontworteld raakten; we flexibiliseerden hun banen. Ze mompelden dat ze vereenzaamden; we verhoogden hun parkeertarieven, verkochten hun huisarts aan de hoogste bieder en verpatsten halve woonblokken aan Blackstone.

Ze zeiden dat ze hielden van de driekleur, wij trokken een vies gezicht. Ze draaiden de vlag wanhopig ondersteboven, we keken nog viezer. Ze zeiden dat ze terug wilden naar de tijd toen je nog een huis kon betalen; we noemden hun verlangen ‘nostalgisch’.

Ze zeiden dat hun kinderen naar school moesten met lege trommels; we troostten ze met een regenboogvlag. Ze vroegen om isolatie van hun tochtige huurhuizen; we gaven onszelf een gratis zonnepaneel.


We verminkten hun landschap met windmolens, datacenters, distributiedozen. We dwongen boeren hun kuddes te vermenigvuldigen; toen hun megastallen eenmaal klaar waren zeiden we: haal ze maar weer neer.

We noemden ze klimaatontkenners, maar we bleven zelf gewoon vliegen. We dronken sojamelk; we bleven vliegen. We blokkeerden de A12, we bleven vliegen. Op het vliegveld sjouwen moderne koelies onze koffers.

We knepen het sap uit de samenleving met lean management. We bezuinigden het hardst op schoonheid, warmte, troost. Ze vroegen om waardige banen; we gaven ze na tien jaar flexibele dienst een doosje Merci.


Ze gingen schreeuwen om troost en warmte; we kapittelden die tokkies om hun taalgebruik. ‘Inclusie’ gold alleen de eigen kring, zelden de afgehaakten. We boden nederig onze excuses aan voor het slavernijverleden dat kleefde aan de 1 procent rijksten van eeuwen geleden. We vingen uiterst gastvrij honderdduizenden asielzoekers op in de buurten waar wij zelf gelukkig niet woonden. We attendeerden het volk attent op het feit dat hun kinderfeest racistisch was.

We bouwden geestdriftig aan een logistieke economie die draaide op honderdduizenden halfslaven. In de distributiedozen en op de schepen lieten we ze buffelen voor ons webshopgenot. We bejubelden de migrant, de open grenzen: we hielden zielsveel van onze stationsschoonmakers, paprikaplukkers, pakketbezorgers, afwassers – nee, sorry, geen vast contract.

We lieten afgedankte arbeidsmigranten in de vrieskou slapen, doopten hen ‘niet-rechthebbend’. Wie klaagden over buitenslapers die piesten in het portiek, noemden we racisten. Toen sommigen inderdaad racistisch werden, zeiden we ‘zie je wel’. En we schroefden hun eigen risico omhoog.

We bedachten de schuldenindustrie, we stimuleerden verslaving aan online gokken. We experimenteerden met valse fraude-algoritmes in migrantenwijken. We beknibbelden op rechtshulp. We mangelden tienduizenden kwetsbare burgers: deze grootste racistische operatie sinds de koloniën noemden we eufemistisch ‘toeslagenschandaal’. Alle rechtsstatelijke bolwerken deden er ijverig aan mee, van Belastingdienst tot aan de Raad van State. Wie erop wees, moest weggepest. Toen het toch uitkwam, zeiden we: sorry, zo hadden we het niet bedoeld. Maar we ruimden de zooi niet op.

We ruimden nooit onze zooi op. Daar stonden we boven. We wierpen blikjes in prullenbakken om ze te laten opvissen door anderen. We vervuilden de lucht, we vergiftigden het water, ondergroeven de aarde voor gas.

We leerden de kinderen niet meer lezen. We slaagden er niet in de jeugd te beschermen.

Maar we hadden het goed. We vlogen. We smulden. We lazen de kwaliteitskrant. We zagen: er gaan heus wel eens dingen mis, maar er gaat ook heel veel goed!

Want we hadden dit land naar ons eigen beeld herschapen. We hadden de samenleving gesegregeerd op basis van het universiteitsdiploma. Met huizen voor hoger opgeleiden, verzekeringen voor hoger opgeleiden – politiek voor hoger opgeleiden.

We kregen decennialang onze zin: dat noemden we het feest van de democratie.

Luisteren naar lobbyisten noemden we ‘de polder’. Referenda negeerden we als de uitkomst niet beviel. We kozen keer op keer een historicus die loog en zich dat niet herinnerde.

We bouwden een samenleving die zo guur en duur werd dat mensen godbetert het krijgen van kinderen gingen uitstellen.

We sloegen onze hand voor de mond toen we de uitslag zagen, werden wakker in een guur land. Om daarna met de hand, heel even, over de eigen boezem te wrijven. Om vervolgens weer verder te gaan met vingerwijzen. Het kwam door SBS6, door het verkeerde verháál, door het zuivere kwaad, de wolf in schaapskleren.

Nooit waren wij het kwaad. Nooit kwam het door ons, dat was ondenkbaar. Nooit kwam het door de mensen die al die jaren, direct of indirect, aan de touwtjes zaten: wij, de mensen die al door zoveel morele en rechtsstatelijke ondergrenzen waren gezakt, dat het alleen maar mee kon vallen als we eens niet meeregeerden.

[ColumsbusMJ]

“Heb jij toevallig plek?” Is ook zo’n veelgehoorde dooddoener. Als je vindt dat asielzoekers een veilige plek verdienen dan moet je er meteen eentje in je huis nemen als bewijs dat je het echt meent.

Ik hoor nog een vrijwilliger,
Wat is dat toch met (elitair) links?
Een ander mag het betalen,
Een ander mag het probleem oplossen,
En vooral niet worden geconfronteerd worden met de gevolgen van hun keuzes…

Asielzoekers zijn wat mij betreft hartstikke welkom in de stad waar ik woon, maar verdeel het evenredig over het land en plaats ze niet in grote getallen in een dorp in Groningen. Dat is wat jij graag ziet? En waarom zouden ze bij mij thuis moeten slapen? Ik ken jou verder niet, maar alles wat jij wenst en hoe jij wordt gefaciliteerd in dit land wordt grotendeels door een ander betaald en niet door jou. Je kunt dus wel met kortzinnige oplossingen komen, maar jij profiteert heel erg van Nederland en dat je hier een geslaagd ondernemer bent, betekent niet dat je een vluchteling had kunnen zijn als je ergens rond de Sahara, in Syrië of Afghanistan was geboren.

[ColumsbusMJ]

Arjan van Veelen in nrc

Ze zeiden dat ze zich verweesd voelden; we schrapten hun buslijnen. Ze zeiden dat ze ontworteld raakten; we flexibiliseerden hun banen. Ze mompelden dat ze vereenzaamden; we verhoogden hun parkeertarieven, verkochten hun huisarts aan de hoogste bieder en verpatsten halve woonblokken aan Blackstone.

Ze zeiden dat ze hielden van de driekleur, wij trokken een vies gezicht. Ze draaiden de vlag wanhopig ondersteboven, we keken nog viezer. Ze zeiden dat ze terug wilden naar de tijd toen je nog een huis kon betalen; we noemden hun verlangen ‘nostalgisch’.

Ze zeiden dat hun kinderen naar school moesten met lege trommels; we troostten ze met een regenboogvlag. Ze vroegen om isolatie van hun tochtige huurhuizen; we gaven onszelf een gratis zonnepaneel.


We verminkten hun landschap met windmolens, datacenters, distributiedozen. We dwongen boeren hun kuddes te vermenigvuldigen; toen hun megastallen eenmaal klaar waren zeiden we: haal ze maar weer neer.

We noemden ze klimaatontkenners, maar we bleven zelf gewoon vliegen. We dronken sojamelk; we bleven vliegen. We blokkeerden de A12, we bleven vliegen. Op het vliegveld sjouwen moderne koelies onze koffers.

We knepen het sap uit de samenleving met lean management. We bezuinigden het hardst op schoonheid, warmte, troost. Ze vroegen om waardige banen; we gaven ze na tien jaar flexibele dienst een doosje Merci.


Ze gingen schreeuwen om troost en warmte; we kapittelden die tokkies om hun taalgebruik. ‘Inclusie’ gold alleen de eigen kring, zelden de afgehaakten. We boden nederig onze excuses aan voor het slavernijverleden dat kleefde aan de 1 procent rijksten van eeuwen geleden. We vingen uiterst gastvrij honderdduizenden asielzoekers op in de buurten waar wij zelf gelukkig niet woonden. We attendeerden het volk attent op het feit dat hun kinderfeest racistisch was.

We bouwden geestdriftig aan een logistieke economie die draaide op honderdduizenden halfslaven. In de distributiedozen en op de schepen lieten we ze buffelen voor ons webshopgenot. We bejubelden de migrant, de open grenzen: we hielden zielsveel van onze stationsschoonmakers, paprikaplukkers, pakketbezorgers, afwassers – nee, sorry, geen vast contract.

We lieten afgedankte arbeidsmigranten in de vrieskou slapen, doopten hen ‘niet-rechthebbend’. Wie klaagden over buitenslapers die piesten in het portiek, noemden we racisten. Toen sommigen inderdaad racistisch werden, zeiden we ‘zie je wel’. En we schroefden hun eigen risico omhoog.

We bedachten de schuldenindustrie, we stimuleerden verslaving aan online gokken. We experimenteerden met valse fraude-algoritmes in migrantenwijken. We beknibbelden op rechtshulp. We mangelden tienduizenden kwetsbare burgers: deze grootste racistische operatie sinds de koloniën noemden we eufemistisch ‘toeslagenschandaal’. Alle rechtsstatelijke bolwerken deden er ijverig aan mee, van Belastingdienst tot aan de Raad van State. Wie erop wees, moest weggepest. Toen het toch uitkwam, zeiden we: sorry, zo hadden we het niet bedoeld. Maar we ruimden de zooi niet op.

We ruimden nooit onze zooi op. Daar stonden we boven. We wierpen blikjes in prullenbakken om ze te laten opvissen door anderen. We vervuilden de lucht, we vergiftigden het water, ondergroeven de aarde voor gas.

We leerden de kinderen niet meer lezen. We slaagden er niet in de jeugd te beschermen.

Maar we hadden het goed. We vlogen. We smulden. We lazen de kwaliteitskrant. We zagen: er gaan heus wel eens dingen mis, maar er gaat ook heel veel goed!

Want we hadden dit land naar ons eigen beeld herschapen. We hadden de samenleving gesegregeerd op basis van het universiteitsdiploma. Met huizen voor hoger opgeleiden, verzekeringen voor hoger opgeleiden – politiek voor hoger opgeleiden.

We kregen decennialang onze zin: dat noemden we het feest van de democratie.

Luisteren naar lobbyisten noemden we ‘de polder’. Referenda negeerden we als de uitkomst niet beviel. We kozen keer op keer een historicus die loog en zich dat niet herinnerde.

We bouwden een samenleving die zo guur en duur werd dat mensen godbetert het krijgen van kinderen gingen uitstellen.

We sloegen onze hand voor de mond toen we de uitslag zagen, werden wakker in een guur land. Om daarna met de hand, heel even, over de eigen boezem te wrijven. Om vervolgens weer verder te gaan met vingerwijzen. Het kwam door SBS6, door het verkeerde verháál, door het zuivere kwaad, de wolf in schaapskleren.

Nooit waren wij het kwaad. Nooit kwam het door ons, dat was ondenkbaar. Nooit kwam het door de mensen die al die jaren, direct of indirect, aan de touwtjes zaten: wij, de mensen die al door zoveel morele en rechtsstatelijke ondergrenzen waren gezakt, dat het alleen maar mee kon vallen als we eens niet meeregeerden.

De onderbuik kan dus ook schrijven. De tekst staat vol met onzin, maar dat maakt verder niet uit. We hebben het zo slecht in Nederland en vijftig jaar geleden was alles beter. Geertje makes Nederland great again, en we leven nog lang en gelukkig.

[MPolleke]

Arjan van Veelen in nrc
[...]

Volkomen warboel aan tekst met gebrek aan causaliteit. Enkel onderbuikgevoelens en boosheid.
En wat er vervolgens mee gedaan wordt is nog meer stemmen op neoliberalisme, nog verder deze ruk naar rechts. Met de illusie dat het dan wel beter zal worden.