Maratona 2009

[demonsternaar]

Hé man dat is zwaar klote voor je,
je kijk het hele jaar uit naar een leuke dag en loop het zo af.

Maar jij spreekt zeker goed Italiaans dat je zelf een politie agent of agente zover krijgt je taxi te betalen. ( charmes in de strijd gegooid zeker )
en die Taxi bestuurder zou goed in Amsterdam passen met zulke tarieven de op lichter.

[lancev7]

@de monsteraar: Mijn italiaans is inderdaad vloeiend nee absoluut niet, alles in het engels gedaan. gelukkig kon een van de 'jongere' agenten engels en hij communiceerde op zijn beurt weer met de chief in kestie.

[bottecchia]

Dat is inderdaad wel een knappe prestatie! Maar heeft die agent 'm echt betaalt of heeft hij die chauffeur gewoon weggestuurd?

[lancev7]

@bottechia, De taxi chauffeur gaf een rekening van 200,- de agenten stelden hem veranwoordelijk voor de helft omdat hij nu eenmaal zelf verkeerd reed. De andere 100,- betaalde hij, maar hij zal het terug vorderen van de organisatie. Bij de agenten natuurlijk wel mijn gegevens doorgegeven dus het zou me niets verbazen als ik op termijn nog wat thuisgestuurd krijg. Mocht dat zo zijn dan kan ik het terugvorderen bij de organisatie, maar laten we niet vooruit lopen op de zaken. 1 ding was zeker, daar ging ik niets betalen en zeker geen 200,-.

[bottecchia]

Goed geregeld hoor. En gelijk heb je.

[Joseba]

De wekker stond op 04.45 maar het was weer eens niet nodig. Eigenlijk een slechte nacht. Om elf uur gisteravond liepen er nog druk mensen door het hotel en buiten, vanochtend om vier uur waren de eersten alweer in touw. De gebruikelijke nervositeit in een hotel voor een cyclo. Voel me wel redelijk fit, heb voldoende rust gehad de afgelopen dagen.

Om vijf uur eerst maar eens zien of ik wat kan ontbijten. Drie Kaiserbroodjes en een stevige kop koffie. Na het ontbijt fietsje helemaal klaarmaken. Bandjes op 8.5 bar, bidonnetjes vullen en in de fiets, Polar erop. Terug op de hotelkamer, het wielerpak aan en op de slippers naar beneden.

Het is al een drukte van jewelste in La Villa, het Warsteiner en Pinarello vak lopen al redelijk vol en de start is pas over een uur. Vanaf het hotelterras kan ik alles goed overzien. Ik gooi de slippers aan de kant en trek mijn schoenen aan. Ik pak mijn fiets en ga naar beneden. In het Pinarello vak is het al redelijk druk en ik zoek een plekkie uit waarvan ik denk dat het strategisch goed ligt. Als dadelijk het hek aan de kant gaat wordt het dringen geblazen en wil ik niet opgesloten komen te zitten in een binnenbocht ofzo.

Ik drink nog een startbidonnetje, klein plasje en de pastoor vliegt over in de helikopter om nog wat wijwater over het peleton uit te strooien terwijl het zegenings gebed uit de speakers knalt. Alleen in Italië..... De preek wordt gevolgd door "The Final Countdown" van Europe en dus tellen we af naar half zeven.... Ik kijk nog even zeer geamuseerd naar dik ingepakte Italiaantjes. De lucht is strak blauw, boven Corvara/Arabba schijnt de zon al op het Sella massief.

Het hek gaat er voor weg en de meute komt in beweging. Met wat trek- en duwwerk baan ik me een weg naar voren en kom op de hoofdweg. Hier kan ik de voeten op de Speedplays klikken en rollen we richting Corvara. Bij het passeren van de startmat begint de tijdmeting en druk ik mijn Polar in. De weg naar Corvara is het druk en ik blijf aan de linkerkant waar je nog wel wat kan inhalen.

Met zo'n peloton wordt je altijd enorm meegezogen en ik verbaas me ook hoe rap we eigenlijk aan de voet van de eerste klim komen. Op weg naar de Passo Campolongo blijft het druk en is het slingeren om naar voren te komen. Vlak onder top doe ik mijn windjackie uit. Normaal gesproken doe ik daar de windstopper aan voor de afdaling maar het is niet koud en ik weet dat na de afdaling direct weer geklommen moet worden.

De afdaling gaat redelijk rustig, altijd even oppassen met zo'n meute. Ik zit nu nog tussen een zeer divers pluimage aan coureurs en niet iedereen lijkt even zeker en vertrouwd te kunnen dalen. In Arabba aangekomen gaat het rechtsaf de Pordoi op. Het duurt ruim een kilometer voordat ik mijn ademhaling, hartslag en beentempo vind maar dan gaat het ook lekker. Ik haal veel mensen in en halverwege de klim wordt het ook rustiger. De echte bierbuiken en vrouwen zitten nu wel achter me. Veertig minuten later ben ik boven en daal direct weer af. Mijn eerste stop is gepland na het Sella rondje als ik voor de 2e keer boven op de Campalongo ben.

De Passo Sella en Passo Gardena gaan op dezelfde manier. Even tijd nodig om ritme te vinden maar dan draait het soepel. Ik houd een klein beetje reserve aan (hartslag 160) om dadelijk niet op de Giau geparkeerd te staan. De afdaling naar Corvara is heerlijk. Als je terugkomt door het dorp waan je je een echte prof. Parcours afgezet met dranghekken, duizenden mensen langs de kant, speaker galmt in het onverstaanbaar Italiaans van alles en nog wat. Ik rijd het dorp weer uit, en draai voor de tweede keer de Campolongo op.

Vergeleken met een paar uur geleden is het nu verschrikkelijk rustig. Overal rijden nog wel mensen maar druk is het niet meer. De schifting is duidelijk gemaakt en wat er hier nu rijdt is duidelijk van een beter niveau. Ik kom met een groepje boven en wijzig mijn planning qua bevoorradingstops. Ik heb nog twee repen, een gelletje en bijna één volle bidon dus waarom hier stoppen? Op de Colle Santa Lucia is nog een drinkpost en op de verwachte zes en een half uur koers hoef ik ook niet heel veel te eten. Genoeg gestapeld deze week.

Ik duik dus direct weer naar beneden. Het afdalen gaat nu veel harder en in no time kom ik in Arabba. Ik zie vanuit mijn linker ooghoek een groepje van een man of tien op 500 meter afstand Arabba uitrijden en de afdaling voortzetten. Ik weet dat dit een lang stuk naar beneden is richting de voet van de Colle Santa Lucia, waar je beter een goede groep kan hebben. De mannen om mij heen doen niets dus ik schakel bij en zet aan, duik ook naar beneden en land na een paar minuten gassen op het groepje van tien. Goede keus.

We rapen nog wat mensen op en ik verschuil me in het midden van deze bus. Etenstijd. Het tempo blijft mooi hoog maar ik span me nauwelijks in en strek de beentjes wat. Twintig minuutjes later begin ik aan het klimmetje naar de Colle Santa Lucia. Nu zijn de bidons wel leeg dus ik vul ze beide bij de bevoorrading met Enervit en in één van de bidons doe ik nog een extra Isostar tablet. Graai een paar bananen van tafel en een paar meter verder even een snelle plas en weer verder.

Vrij snel daarna doemt de Giau al op. Het gaat rechts, links en dan omhoog. In mijn herinnering van twee jaar geleden is het beginstuk erg steil. Nu valt het me eigenlijk reuze mee, ik hou de 27 achter nog schoon... Klaarblijkelijk heeft de "training" vorige week op de Mortirolo zijn vruchten afgeworpen.

Ik dwing mezelf de hartslag weer naar minimaal 160 te brengen en daar mijn beenritme op te zoeken. Om soepel te blijven draaien heb ik toch zo af en toe de 27 nodig maar het gaat wel prima. De top komt in zicht dus ik schakel nog een tandje bij om het laatste er uit te persen. Boven gaat het jasje dicht en ben ik de enige die direct weer het dal in duikt. De afdaling loopt lekker, ik scheld nog even op twee kerels die stilstaan bij het uitkomen van een buitenbocht. Ze schreeuwen terug en nu zie ik dat er één met zijn armpje een beetje zielig vasthoudt. Sleutelbeentje gebroken denk ik.

We dalen af naar Pocol en daar begint het laaste stuk van deze tocht. De klim naar de Passo Falzarego heb ik eerder deze week al een keer gereden. Toen kon ik nog stukken op het buitenblad, dat zal er nu niet meer inzitten. De eerste kilometers loop het omhoog met wat bochtjes. Het houten kerkje duikt op aan de rechterkant en is het beginpunt van het valse plat wat een paar kilometer zal duren. Ik heb net niet kunnen aanpikken bij een groepje en zit hier nu alleen. Das niet echt handig van je, denk ik bij mezelf. Zowel lichamelijk als psychisch begint het nu pijn te doen. Ik zoek ritme en zet mezelf onder in de beugel om zo efficiënt mogelijk te blijven rijden. Ik kijk onder mijn oksel door en zie een paar man komen. Even de benen stil dan maar en aanpikken hier. Ik kan volgen tot het weer omhoog gaat. Dan is het ieder voor zich. Ik moet nog 250hm overbruggen tot de Falzarego. Het is nu echt harken, het draait niet meer.

Ik bereik de Passo Falzarego. Ik weet dat ik nog een kilometer verder moet om de echte top te bereiken, de Passo Valparola. Normaal zou ik direct doorrijden maar ik moet vocht hebben. Ik laat mijn bidon met Coca Cola vullen. De juffrouw aan de andere kant van de tafel kijkt bedenkelijk maar voldoet aan mijn verzoek en ik ben weer weg. Nog 500 meter tot aan die grote rots, een flauwe bocht naar rechts en dan nog een paar honderd meter tot de top en dan is het lijden voorbij.

Ik kom boven, het shirt gaat dicht en de laatste afdaling begint. Ik daal met beleid, toch gaat het erg hard. Het stukje van San Cassiano naar La Villa moet ik even attent zijn. Aan het eind van de afdaling komt een klein klimmetje, het is handig om hier in volle vaart op te rijden.

In La Villa gaat het linksaf richting Corvara. Ik besluit om voor deze laatse kilometers alle registers nog maar eens open te trekken om mijn eigen PR zo scherp mogelijk neer te zetten. Ik schakel naar het buitenblad en zet aan. Op dat moment komt er een kerel voorbij die hetzelfde doet. Ik pik aan en duik in het wiel. Op zijn rugnummer lees ik een Duitse naam. Hij kijkt om, ik neem over en in het voorbijgaan vraag ik hem "Fahren?". Hij knikt en zegt "Fahren!". We gaan kop over kop, volle bak naar Corvara. Er pikken nog wat gasten aan, sommige willen ook meerijden.

Binnen een kwartier rollen we Corvara binnen. Nog een keer links, rechts en dan doemt de finish op. Ik druk de Polar in en zie dat het tien voor één is. In ieder geval binnen de zes en een half uur gereden dus, das mooi. Het is nog even afwachten hoe lang we na half zeven zijn gestart om te bepalen wat de eindtijd wordt. Ik kijk op mijn mobiel en ontvang een SMS met mijn eindtijd: 6u10min. Dat is 20 minuten sneller dan gehoopt en bijna een uur sneller dan twee jaar geleden. En een minuutje voor mijnheer Rooks.... .

In het gras aan de finish was het goed vertoeven met pasta, karbo en vooral een paar hele fijne koude Warsteiners.........

[havana]

Leuk verhaal en goede tijd!

[pinarello]

Heel goed gereden Joseba, mooie tijd!

[tyrw]

Dit jaar voor het eerst meegedaan met de Maratona. Ik had met m'n vrouw afgesproken om samen te fietsen, dus een goede tijd zat er niet in. Maar des te meer tijd om te genieten van de route en oogverblindend mooie omgeving.

In de voorgaande dagen hadden we de omgeving van Badia verkend. De Passo Delle Erbe bleek een prima col om de benen los te krijgen. mooie klim, met geweldige pasta in het hutje bovenop (tip: ga niet naar de grote tent aan de rechterkant, maar het kleinere restaurant aan de linkerzijde). De fietsende dames onder ons kregen een hoop zelfvertrouwen toen deze serieuze bult beklommen was.

Maar daarvoor kwamen we niet.

Want na 4 dagen Oostenrijkse kost in het pension La Gardenazza, mochten we eindelijk aantreden voor de Tocht. Dankzij onze Package-deal stonden we in een prima vak en zo konden we kort na 6.30 richting Corvara.

Met uitstekend fietsweer werden de eeste cols beklommen. Italianen blijken ongelooflijk. Niet alleen zijn ze ijdel (geen Italiaans beenhaartje gezien), maar terwijl ik rustig mijn 30-21 aan het rondpeddelen was op de Campalongo, reed er zuchtend en steunend een Italiaan naast me. Op het buitenblad. Vast om later stoer tegen z'n vrienden te kunnen zeggen dat hij op het buitenblad omhoog was gereden, maar dom was het wel. Halverwege was hij zo moe dat ik hem maar achter me heb gelaten.

De Pordoi bleek een eitje. Lekker in cadans met een fris zonnetje in de nek in een lange sliert reed iedereen omhoog. De Sella was iets stijler, maar bovenop rij je tussen de gigantische rotsmassieven door, met aan de linkerkant uitzicht op gletchers in de verte. Het was al warm, maar ik kreeg spontaan kippevel.

Over de verzorging had ik al veel lovende woorden gehoord, maar als je ziet dat achter een rij tafels een club opa's en oma's verse broodjes aan het smeren zijn, terwijl je een lekker stukje appeltaart aan het eten bent, om vervolgens nog maar een sinaasappelstukje te verorberen, is het verschil met de andere toertochten toch wel erg groot. De echte Francofiel kon zelfs wijn krijgen, en toen een Duitser naast me grapte of ze ook bier hadden, werd er zonder blikken of blozen een flesje Warsteiner (sponsor) te voorschijn getoverd. Ik hield het bij Enervit.

Voor de snelle jongens een onbekend fenomeen, maar voor ons was er een belangrijke deadline: Voor 11:45 moet je bij de splitsing 106/138 zijn anders mag je niet naar de Giau. Wij hadden ruim 20 minuten over.

De Giau bleek zijn vreeswekkende reputatie van stijl en slecht weer eer aan te doen. De eerste helft bakkend in de zon zonder wind, de tweede helft regen en zelfs hagel bovenop. Mijn verhitte hoofd vond het allemaal best. Eenmaal boven in het restaurant gewacht op m'n vrouw, en onder het genot van een Gulasch-soepje opgedroogd. En lachen om een clubje Nederlanders die in een hoekje de hulpdiensten (thuisfront) bellen, dat het zo'n ontzettend bizar weer is dat ze ECHT niet verder konden. Ik zei vervolgens net iets te hard tegen m'n fietsmaat dat het eigenlijk best meeviel zover, en het zowaar weer droog was buiten.

De afdaling van de Giau bleek een natte. Ik vond hem prima te doen, maar onderaan stond er toch een ambulance en hoorde ik veel verhalen over valpartijen. Er stond zelfs een vrouw al 2 uur te wachten, zij was na een valpartij opgelapt door de ambulance en weer verder gefietst. Brak in de afdaling van de Giau haar derailleur af. En dan blijkt dat verkeersvrij alleen fijn is als je op de fiets zit. Hoeveel pech kun je hebben.

De laatste beklimming richting Falzarego had ik weer superbenen. Omdat ik mij door het vele wachten toch tussen de mindere klimgoden bevond die er allemaal volledig doorheen zaten, heb ik tijdens de klim maar een aantal vrienden gemaakt door ze aan te moedigen en druivensuiker uit te delen.

Bij de rotonde bovenop omgekeerd om met m'n vrouw het laatste stuk omhoog te fietsen. Die zat er ook goed doorheen, maar toen ik kon aangeven dat het klimwerk maar tot de rotonde was, haalde ze er genoeg moed uit om het te halen. En dan bochtje om. Bleek het nog 2 km klimmen te zijn naar de Valparola! Oeps. Op het tandvlees gehaald en dan de heerlijke afdaling richting la Villa.

Het laatste stukje richting Corvara leek een stuk langer dan 's ochtends, zeker omdat het verkeer inmiddels weer op de weg was en we tussen de file door moesten. Gelukkig kregen we een hoop aanmoedigingen van mensen die terugkwamen van de finish, al vond ik het toch typisch dat iemand mij zag fietsen, het nogal vreemd vond dat ik er blijkbaar lang over had gedaan en in zuiver Nederlands "sukkel" riep. Altijd fijn, landgenoten die snel een mening klaar hebben denk ik dan maar.

We konden nog finishen, en zo eindigde na ruim 10 uur fietsen (waarvan voor mij 3,5 uur wachten) de Maratona. Enerverende dag en perfect georganiseerd.
De enige reden om volgend jaar eventueel niet mee te doen, is dat dan precies de Tour de France in mijn stadje begint.

[roy1975]

Weet iemand waar je de Foto´s kan vinden van de vele fotografen die langs de weg stonden

Dank

[pinarello]

[quote="Roy1975"]Weet iemand waar je de Foto´s kan vinden van de vele fotografen die langs de weg stonden

Dank[/quote]

http://www.fotostudio5.com/

[magoo]

Heeft iemand enig idee hoe je een beetje op een handige manier kunt zoeken op deze fotosite? Volgens mij zijn het beste mooie foto's maar het is ondoenlijk om mezelf tussen dus duizenden foto's op te zoeken volgens mij.