Diogenes schreef:En als je heel consequent bent, haal je ook je geld van de bank af. (Maar ik laat het er toch maar op staan) :
Diogenes
Of je gaat gewoon naar een ethische bank: klinkt als een contradictio in terminis, maar ze bestaan wel degelijk.
In De Standaard stond dit weekend een heel goed stukje van Tom Naegels over heel het geval: ik weet niet juist zit hoe het zit met citatie- en auteursrechten; ik vermoed dat citeren mag met bronvermelding? Tom Naegels dus, De Standaard van 14 juni 2008:
(...) Het idee van fan zijn, in de betekenis die er hier aan gegeven werd, ontgaat me. En daardoor ook de reden voor hun teleurstelling. Ik begrijp dat je iemands talent bewondert, ik begrijp dat je plezier beleeft aan de prestaties van een sporter of zanger of schrijver of acteur. Maar dat je diens hele levenswandel tot norm neemt - en ook eist dat die norm in stand gehouden wordt door het idool, dat zich moet gedragen als 'rolmodel' - dat is bespottelijk. Zeker als ze dat rolmodel ook laten opdraven in de opvoeding van hun kinderen. Lees nu wat die fans uitkramen op Boonens gastenboek: 'Hoe moeten jonge gastjes nog gemotiveerd geraken om te fietsen als hun voorbeelden doping of drugs nemen?' 'Bedankt Tom, mijn zoontje is alweer een illusie armer.' 'Hoeveel jonge renners hebben al een voorbeeld aan hem genomen en nu dit! Ik vind het spijtig voor de jeugd, voor de Kempen en vooral voor zijn familie.' En mijn favoriet: 'Ik kan echt geen woorden uitbrengen over het feit dat deze persoon dergelijke baldadigheden ten sprake laat komen met de intentie het jongere publiek te elimineren van een jeugddroom tot fietser!' (Xavier De Baere leeft!) Wat leren die mensen aan hun kinderen? Dat je iemands leven tot in de kleinste details moet imiteren? Of omgekeerd, dat je je dromen moet opgeven omdat je idool een fout maakt? Wat zijn dat voor waarden? Toen Jotie 't Hooft zijn overdosis nam, werd er dan gezegd: ah, maar nù gaat er geen enkele Vlaming nog schrijver willen worden, bedankt Jotie voor het elimineren van een jeugddroom! Veel van de beste schrijvers houden er een weinig stichtende levenswandel op na. Heeft mij dat ooit gedemotiveerd, of aangezet om hun daden te kopiëren? Natuurlijk niet. Omdat ik een normale opvoeding heb gehad: bewonder het talent, leer wat je kunt leren, ook van de fouten, en leef verder naar het principe: 'Het is niet omdat iedereen springt, dat jij dat ook moet doen.' Maar dat is blijkbaar niet hoe het er bij ouders van wielerfans aan toegaat. Die geloven in de kracht van het rolmodel. Het valt te hopen dat ze dan zelf nooit in de fout gaan. Uiteindelijk blijven ouders invloedrijker dan een idool op televisie. Laat ons hopen dat ze nooit dronken zijn, of agressief of dom. Laat ons hopen dat ze hun vrouw nooit bedriegen met een meisje dat hun dochter kon zijn. Laat ons hopen dat zij niet tot die vijftigduizend dagelijkse [in Antwerpen alleen] gebruikers behoren. (...)
Het zou wat helpen als mensen in staat waren ook wielrenners niet als unidimensionele, archetypische personages te zien, maar als mensen met uiteenlopende eigenschappen - goede èn slechte: topsporter is hun beroep, maar niet hun existentie!
Ik hoop voor jou dat jouw zoontje op z'n 26 geen al te domme dingen doet...
