Ik ga dit jaar ook voor het eerst de Otz fietsen. Ik kreeg afgelopen dinsdag bericht dat ik mee kon doen. Dus snel betalen en een onderkomen regelen. Met de training zit het wel goed. Ik ga de Steven Rooks Classic fietsen op hemelvaart en daarnaast regelmatig elders wat heuveltjes zoeken. In juli op vakantie naar Frankrijk voor de echte bergen. Daarna moet het naar mijn idee wel lukken.
Zijn er ook nog mensen in het oosten (in de buurt van Enschede) die dit jaar meedoen? Ik ben wel lid van een vereniging maar niemand is zo fanatiek om ook maar te dromen van de Otz. Zelf kom ik uit Neede. Misschien zijn er mogelijkheden om samen te trainen?
Otztaler radmarathon
-
colnagofreak
- Forum-lid HC
- Berichten: 5619
- Lid geworden op: 26 sep 2004 21:41
Quoten: Origineel geplaatst door colnagofreak op 06 Februari 2006
Hallo, ik heb de Otztaler 3 jaar geleden gereden, met zwaar kl..te weer!!!
Het is een hele mooie en goed verzorgde tocht, met voor het verkeer afgesloten wegen, Suc6
Vond nog een verslag terug van die bewuste tocht:
“Du hast es geschafft” een verslag van de Otztaler Radmarathon 2003.
“De Voorbereiding op……..”
Begin december 2002 zijn de plannen al gemaakt, na er veel overgehoord en gelezen te hebben, wil ik weleens een eigen ervaring hebben met de Otztaler Radmaraton.
Nu het vast staat dat het er nu van komt, kan ik met mijn voorbereiding beginnen, de wintermaanden ga ik gewoon door met de wekelijkse ATB tochtjes op de Veluwe.
Een leuke bezigheid om de conditie niet helemaal kwijt te raken, eind februari pak ik de racefiets weer en rijd weer mijn eerste 100 km, er zullen er nog vele volgen!
Begin maart als het echte fietsseizoen begint heb ik een planning gemaakt van de tochten die ik ter voorbereiding wil rijden. Veel lange tochten van 200 km en meer en met klimkilometers hebben hier uiteraard mijn voorkeur. Enkele hoogtepunten zijn de Ronde van Luxemburg, de klassiekers de AGR, de Waalse Pijl, en tweemaal L-B-L.
Ook rij ik al twee cyclosportieve de FietsChallenge, en de Eddy Merckx. Het weer werkt dit jaar natuurlijk ook geweldig mee, geen regen en vanaf begin mei tot aan de Otztaler Radmarathon iedere week heerlijk fietsweer. Eind augustus met ruim 8500 km in de benen, heb ik het gevoel er helemaal klaar voor te zijn. Aan de voorbereiding kan het nu in ieder geval niet meer liggen.
“De Otztaler”
Zondag 31 augustus, eindelijk is het dan zover, de uitdaging of volgens de organisatie ”ich habe einen traum” kan beginnen.
Na een goede nachtrust, gaat om kwart voor vier de wekker, er moet tenslotte nog flink gegeten worden voor ik van start ga.
Nieuwsgierig wat voor weer het is open ik snel de gordijnen, omdat moment zie ik gelijk een lichtflits gevolgd door een donderklap.
Dat is dus foute boel, het regent al lekker door op dat moment. Eten dan maar, 6 pannenkoeken met suiker en 2 bruine boterhammen met dik jam één halve liter aardbeien yoghurt en 2 bakken koffie werk ik met veel moeite naar binnen op dit vroege uur.
Nu komt het dilemma wat trek ik aan, ik weet dat ik het met klimmen al gauw te warm vind!
Benen maar flink insmeren met een verwarmende crème, met daaroverheen vaseline.
Lijf en armen ook in de vaseline.
Korte broek, kniestukken, zweethemd met lange mouwen, armstukken, wielershirt, en daarover nog een windstopper zonder mouwen en overschoenen wordt de uitrusting.
Tegen zessen op weg naar de start, het regent nog steeds, niet echt hard maar toch!
Het is wel koud op dit vroege uur, later blijkt het ook weer voor het eerst gesneeuwd te hebben boven de 2500 meter de afgelopen nacht. Er is nog getwijfeld over het rijden van de alternatieve route van 170 km, i.p.v. de gebruikelijk 235 km, maar de berichten voor de rest van de dag zien er beter uit, volgens de organisatie word het droger.
Ik sta vrij vooraan in het startvak, voor mij hangt een spandoek over de weg,”Gutten-morgen hier beginnt dein traum” staat er op! Voor vele wordt het een nachtmerrie. Als om half zeven wordt het startschot gegeven d.m.v. het afsteken van vuurwerk. Met dat vuurwerk ontstaat er volgens mij een gat in het wolkendek, het komt met bakken tegelijk naar beneden. Het gaat de eerste 35 km naar beneden, en dus hard, boven de 40 km/uur zoeft het natte asfalt onder ons weg.
Na 12.5 km bij Langefeld heb ik al geen droge draad meer aan mijn lijf, en begin ik het koud te krijgen. Het is echt beestenweer, ik zie mensen om mij heen in de remmen knijpen en omdraaien, groepjes op de terugweg komen ons tegemoet!
Na 25 km zit ik ook bibberend van de kou op de fiets, ik wil nog maar een ding klimmen! Want opgeven dat nooit, niet na ruim een half jaar van voorbereiding en bezig geweest te zijn met dit evenement. Nu moet het gebeuren!
Na 35 km begint eindelijk de beklimming van de Kuhtai, het gaat gelijk goed, ik kom gelijk in het ritme en rijd de kou uit mijn lijf. De gehele klim valt me reuze mee, ook de steilere stukken gaan goed met 39x29 is het goed te doen.
Op de top is de ravitaillering, ik neem een grote beker warme thee en eet snel wat, om vervolgens het meegestoken regenjack aan te trekken en aan de lange afdaling te beginnen.
De afdaling van de Kuhtai is een ware verschrikking door de kou en regen, ik haal mensen in die hun fiets niet meer stil krijgen, zo zitten ze te rillen op hun fiets.
Zo erg is het gelukkig nog niet bij mij, ik heb het wel koud maar het is te doen.
Na de afdaling volgt een stuk vlak parcours van 10 kilometer van Kematen naar Innsbruck. Hier sluit ik aan bij een groepje en kruip lekker in de wielen om wat te gaan eten en drinken. Het giet nog steeds, maar ik ondervind er weinig hinder van en bovendien heb ik het niet koud meer. Het groepje groeit nog wat verder aan, en met ongeveer twintig man, er zitten overigens ook nog 2 dames in dit gezelschap, beginnen we net buiten Innsbruck aan de beklimming van de Brenner. De regen komt nog steeds in bakken naar beneden.
De beklimming van de Brenner is betrekkelijk gemakkelijk, totale lengte van een kleine 40 km en heel veel, zeg maar “vals plat” van zo tussen de 3 en 5% stijging.
Met de groep reed dit vrij gemakkelijk constant zo tussen de 20 en 25 km/uur, zonder te veel inspanning te hoeven leveren. En natuurlijk niet vergeten te blijven eten en drinken.
De laatste kilometers van de Brenner zijn nog een echte klim waardig met stukken van 9%. Aan het eind van deze klim komen we aan in Italië, waar weer een ravitaillering is in Sterzing en het is inmiddels droog geworden! Weer een beker warme thee en goed eten, om daarna weer op te stappen om te beginnen aan de Jaufenpass.
Vanaf Sterzing naar de Jaufenpass zijn al bekend terrein voor mij, ik heb dit al eens gereden in een vorige vakantie door het Italiaans-en Zwitsers hooggebergte.
De eerste kilometers gaan weer naar beneden, om daarna aan de beklimming van de Jaufenpass te beginnen. Het regenjack kan uit, het lijkt nu toch echt definitief droog geworden te zijn. De beklimming zelf gaat gewoon goed, vrij gemakkelijk rij ik daar nog naar boven. Op de top waait het stevig en is het koud, de derde ravitaillering is dan ook niet op de top, maar ligt op ongeveer 3 kilometer lager in de afdaling. Inmiddels is zelfs de zon er doorgekomen, zodat de afdaling er droog bij ligt. Na de inwendige mens weer versterkt te hebben, vervolg ik de 20 km lange afdaling om aan te komen in St. Leonhard.
Hier begint vrijwel gelijk de laatste beklimming de Tjimmelsjoch, goed voor ongeveer 30 km klimmen. De langste klim die ik ooit gereden heb, een klim zonder eind lijkt het wel als je er eenmaal aan begonnen bent. De eerste kilometers gaan geleidelijk maar gestaag omhoog, rust zit er bijna niet in deze klim, het blijft maar omhoog gaan!
Er is weer een ravitaillering op 10 km onder de top, en daar vandaan kan je dan mooi zien dat het ergste nog moet komen. Je ziet de haarspeldbochten en de terrassen van de berg hier vandaan “mooi” liggen. Die laatste kilometers is het echt afzien, de weg blijft omhoog lopen en komt niet meer onder de 7% stijging. Niemand die hier meer iets zegt, alleen de wind, de stilte, de berg, de top en het afzien. Dit waar men over praat, dit zijn de “sterke” verhalen. Dit is dus de Otztaler Radmarathon. De top werkt hier bevrijdend, nu is het enkel nog een kwestie van afdalen naar Solden, ik geniet van de afdaling, ondanks de kou voel ik een soort warmte!
Ik ga het redden, ik volbreng mijn droom. In Solden staat Gonda met het fototoestel gereed, en rij ik onder het doek door waarop te lezen staat “am ziel diene traum”.
De klok is gestopt na 10:10:05, van de 3300 ingeschrevenen zijn er 2295 van start gegaan, en finishen er 1205. Ik eindig op plaats 282.
Thuis gekomen vind ik de volgende e-mail in mijn e-mailbox:
Servus Gert Jan,
“Solden 06:30 Uhr- der Startschuss fallt- 2295 Teilnehmer treten bei stromenden regen und fast eisigen temperaturen die herausforderung des Otztaler Radmarathons an.
Die extremen witterungsverhaltnisse am letzen augusttag zwingen viele radler in die knie, sie brechen ab, nach wenigen kilometern bereits vollig durchnasst und unterkuhlt.
Das machte den Otztaler 2003 so schwer wie noch nie! Aber DU hast es geschafft und das organisationskomitee gratuliert dir recht herzlich dazu.
De Otztaler Radmarathon is ieder geval een uitdaging die iedere sportieve fietser een keer moet aangaan, al is het maar om ook eens een keer met die “sterke” verhalen mee te kunnen praten.
Hallo, ik heb de Otztaler 3 jaar geleden gereden, met zwaar kl..te weer!!!
Het is een hele mooie en goed verzorgde tocht, met voor het verkeer afgesloten wegen, Suc6
Vond nog een verslag terug van die bewuste tocht:
“Du hast es geschafft” een verslag van de Otztaler Radmarathon 2003.
“De Voorbereiding op……..”
Begin december 2002 zijn de plannen al gemaakt, na er veel overgehoord en gelezen te hebben, wil ik weleens een eigen ervaring hebben met de Otztaler Radmaraton.
Nu het vast staat dat het er nu van komt, kan ik met mijn voorbereiding beginnen, de wintermaanden ga ik gewoon door met de wekelijkse ATB tochtjes op de Veluwe.
Een leuke bezigheid om de conditie niet helemaal kwijt te raken, eind februari pak ik de racefiets weer en rijd weer mijn eerste 100 km, er zullen er nog vele volgen!
Begin maart als het echte fietsseizoen begint heb ik een planning gemaakt van de tochten die ik ter voorbereiding wil rijden. Veel lange tochten van 200 km en meer en met klimkilometers hebben hier uiteraard mijn voorkeur. Enkele hoogtepunten zijn de Ronde van Luxemburg, de klassiekers de AGR, de Waalse Pijl, en tweemaal L-B-L.
Ook rij ik al twee cyclosportieve de FietsChallenge, en de Eddy Merckx. Het weer werkt dit jaar natuurlijk ook geweldig mee, geen regen en vanaf begin mei tot aan de Otztaler Radmarathon iedere week heerlijk fietsweer. Eind augustus met ruim 8500 km in de benen, heb ik het gevoel er helemaal klaar voor te zijn. Aan de voorbereiding kan het nu in ieder geval niet meer liggen.
“De Otztaler”
Zondag 31 augustus, eindelijk is het dan zover, de uitdaging of volgens de organisatie ”ich habe einen traum” kan beginnen.
Na een goede nachtrust, gaat om kwart voor vier de wekker, er moet tenslotte nog flink gegeten worden voor ik van start ga.
Nieuwsgierig wat voor weer het is open ik snel de gordijnen, omdat moment zie ik gelijk een lichtflits gevolgd door een donderklap.
Dat is dus foute boel, het regent al lekker door op dat moment. Eten dan maar, 6 pannenkoeken met suiker en 2 bruine boterhammen met dik jam één halve liter aardbeien yoghurt en 2 bakken koffie werk ik met veel moeite naar binnen op dit vroege uur.
Nu komt het dilemma wat trek ik aan, ik weet dat ik het met klimmen al gauw te warm vind!
Benen maar flink insmeren met een verwarmende crème, met daaroverheen vaseline.
Lijf en armen ook in de vaseline.
Korte broek, kniestukken, zweethemd met lange mouwen, armstukken, wielershirt, en daarover nog een windstopper zonder mouwen en overschoenen wordt de uitrusting.
Tegen zessen op weg naar de start, het regent nog steeds, niet echt hard maar toch!
Het is wel koud op dit vroege uur, later blijkt het ook weer voor het eerst gesneeuwd te hebben boven de 2500 meter de afgelopen nacht. Er is nog getwijfeld over het rijden van de alternatieve route van 170 km, i.p.v. de gebruikelijk 235 km, maar de berichten voor de rest van de dag zien er beter uit, volgens de organisatie word het droger.
Ik sta vrij vooraan in het startvak, voor mij hangt een spandoek over de weg,”Gutten-morgen hier beginnt dein traum” staat er op! Voor vele wordt het een nachtmerrie. Als om half zeven wordt het startschot gegeven d.m.v. het afsteken van vuurwerk. Met dat vuurwerk ontstaat er volgens mij een gat in het wolkendek, het komt met bakken tegelijk naar beneden. Het gaat de eerste 35 km naar beneden, en dus hard, boven de 40 km/uur zoeft het natte asfalt onder ons weg.
Na 12.5 km bij Langefeld heb ik al geen droge draad meer aan mijn lijf, en begin ik het koud te krijgen. Het is echt beestenweer, ik zie mensen om mij heen in de remmen knijpen en omdraaien, groepjes op de terugweg komen ons tegemoet!
Na 25 km zit ik ook bibberend van de kou op de fiets, ik wil nog maar een ding klimmen! Want opgeven dat nooit, niet na ruim een half jaar van voorbereiding en bezig geweest te zijn met dit evenement. Nu moet het gebeuren!
Na 35 km begint eindelijk de beklimming van de Kuhtai, het gaat gelijk goed, ik kom gelijk in het ritme en rijd de kou uit mijn lijf. De gehele klim valt me reuze mee, ook de steilere stukken gaan goed met 39x29 is het goed te doen.
Op de top is de ravitaillering, ik neem een grote beker warme thee en eet snel wat, om vervolgens het meegestoken regenjack aan te trekken en aan de lange afdaling te beginnen.
De afdaling van de Kuhtai is een ware verschrikking door de kou en regen, ik haal mensen in die hun fiets niet meer stil krijgen, zo zitten ze te rillen op hun fiets.
Zo erg is het gelukkig nog niet bij mij, ik heb het wel koud maar het is te doen.
Na de afdaling volgt een stuk vlak parcours van 10 kilometer van Kematen naar Innsbruck. Hier sluit ik aan bij een groepje en kruip lekker in de wielen om wat te gaan eten en drinken. Het giet nog steeds, maar ik ondervind er weinig hinder van en bovendien heb ik het niet koud meer. Het groepje groeit nog wat verder aan, en met ongeveer twintig man, er zitten overigens ook nog 2 dames in dit gezelschap, beginnen we net buiten Innsbruck aan de beklimming van de Brenner. De regen komt nog steeds in bakken naar beneden.
De beklimming van de Brenner is betrekkelijk gemakkelijk, totale lengte van een kleine 40 km en heel veel, zeg maar “vals plat” van zo tussen de 3 en 5% stijging.
Met de groep reed dit vrij gemakkelijk constant zo tussen de 20 en 25 km/uur, zonder te veel inspanning te hoeven leveren. En natuurlijk niet vergeten te blijven eten en drinken.
De laatste kilometers van de Brenner zijn nog een echte klim waardig met stukken van 9%. Aan het eind van deze klim komen we aan in Italië, waar weer een ravitaillering is in Sterzing en het is inmiddels droog geworden! Weer een beker warme thee en goed eten, om daarna weer op te stappen om te beginnen aan de Jaufenpass.
Vanaf Sterzing naar de Jaufenpass zijn al bekend terrein voor mij, ik heb dit al eens gereden in een vorige vakantie door het Italiaans-en Zwitsers hooggebergte.
De eerste kilometers gaan weer naar beneden, om daarna aan de beklimming van de Jaufenpass te beginnen. Het regenjack kan uit, het lijkt nu toch echt definitief droog geworden te zijn. De beklimming zelf gaat gewoon goed, vrij gemakkelijk rij ik daar nog naar boven. Op de top waait het stevig en is het koud, de derde ravitaillering is dan ook niet op de top, maar ligt op ongeveer 3 kilometer lager in de afdaling. Inmiddels is zelfs de zon er doorgekomen, zodat de afdaling er droog bij ligt. Na de inwendige mens weer versterkt te hebben, vervolg ik de 20 km lange afdaling om aan te komen in St. Leonhard.
Hier begint vrijwel gelijk de laatste beklimming de Tjimmelsjoch, goed voor ongeveer 30 km klimmen. De langste klim die ik ooit gereden heb, een klim zonder eind lijkt het wel als je er eenmaal aan begonnen bent. De eerste kilometers gaan geleidelijk maar gestaag omhoog, rust zit er bijna niet in deze klim, het blijft maar omhoog gaan!
Er is weer een ravitaillering op 10 km onder de top, en daar vandaan kan je dan mooi zien dat het ergste nog moet komen. Je ziet de haarspeldbochten en de terrassen van de berg hier vandaan “mooi” liggen. Die laatste kilometers is het echt afzien, de weg blijft omhoog lopen en komt niet meer onder de 7% stijging. Niemand die hier meer iets zegt, alleen de wind, de stilte, de berg, de top en het afzien. Dit waar men over praat, dit zijn de “sterke” verhalen. Dit is dus de Otztaler Radmarathon. De top werkt hier bevrijdend, nu is het enkel nog een kwestie van afdalen naar Solden, ik geniet van de afdaling, ondanks de kou voel ik een soort warmte!
Ik ga het redden, ik volbreng mijn droom. In Solden staat Gonda met het fototoestel gereed, en rij ik onder het doek door waarop te lezen staat “am ziel diene traum”.
De klok is gestopt na 10:10:05, van de 3300 ingeschrevenen zijn er 2295 van start gegaan, en finishen er 1205. Ik eindig op plaats 282.
Thuis gekomen vind ik de volgende e-mail in mijn e-mailbox:
Servus Gert Jan,
“Solden 06:30 Uhr- der Startschuss fallt- 2295 Teilnehmer treten bei stromenden regen und fast eisigen temperaturen die herausforderung des Otztaler Radmarathons an.
Die extremen witterungsverhaltnisse am letzen augusttag zwingen viele radler in die knie, sie brechen ab, nach wenigen kilometern bereits vollig durchnasst und unterkuhlt.
Das machte den Otztaler 2003 so schwer wie noch nie! Aber DU hast es geschafft und das organisationskomitee gratuliert dir recht herzlich dazu.
De Otztaler Radmarathon is ieder geval een uitdaging die iedere sportieve fietser een keer moet aangaan, al is het maar om ook eens een keer met die “sterke” verhalen mee te kunnen praten.
Soms is het beter het verleden te laten voor wat het was!
Bedankt voor je bijdrage!
Mooi verhaal, ik hoop wel dat het dit jaar eind augustus mooi weer is in Soelden!
Met betrekking tot de voorbereiding herken ik het één en ander wel, ik zit er juist middenin.
Momenteel wisselende kortere (50/60km) trainingen 's-avonds doordeweeks (2 a 3x)en in het weekend wat langer variabel tussen de 100 en 250 km.
SRC ligt ook in de planning, evenals twee weken klimmen in juni in Italie, met deelname aan de GF Lago-Maggiore "Daniele Nardello", en in de zomer nog wat kilometervreters (rondje Zeeland, rondje IJsselmeer etc)
Tot nu toe merendeels "duur" getraind (+/- 3000km) voor een goede basis en ga nu wat meer varieren met ook wat korter, sneller en heftiger.
Veel duur werkt soms wel demotiverend, vooral tijdens de langere soloritten merendeels in D1 (ongeveer 25km/u) waarbij bijv. een ATB'er je vrolijk voorbij steekt. Het liefst wil je erop en erover, maar je moet je inhouden en je doel volgen.
Gr
Johan
Mooi verhaal, ik hoop wel dat het dit jaar eind augustus mooi weer is in Soelden!
Met betrekking tot de voorbereiding herken ik het één en ander wel, ik zit er juist middenin.
Momenteel wisselende kortere (50/60km) trainingen 's-avonds doordeweeks (2 a 3x)en in het weekend wat langer variabel tussen de 100 en 250 km.
SRC ligt ook in de planning, evenals twee weken klimmen in juni in Italie, met deelname aan de GF Lago-Maggiore "Daniele Nardello", en in de zomer nog wat kilometervreters (rondje Zeeland, rondje IJsselmeer etc)
Tot nu toe merendeels "duur" getraind (+/- 3000km) voor een goede basis en ga nu wat meer varieren met ook wat korter, sneller en heftiger.
Veel duur werkt soms wel demotiverend, vooral tijdens de langere soloritten merendeels in D1 (ongeveer 25km/u) waarbij bijv. een ATB'er je vrolijk voorbij steekt. Het liefst wil je erop en erover, maar je moet je inhouden en je doel volgen.
Gr
Johan
There\'s more to the picture then meets the eye.
-
francescomoser
- Forum-lid
- Berichten: 9
- Lid geworden op: 15 jun 2005 00:44
Nadat het vorig jaar niet gelukt was is het nu wel gelukt om me in te schrijven. Doe dit jaar voor de derde keer mee.
Ik heb een aantal cyclo's in de alpen gereden (la marmmotte, la vauyani, la galibier, alpenbrevet) maar geen van allen komen ze in de buurt van de ORM.
Het belangrijkste is om op uithoudings vermogen te trainen en dat is heel goed op het vlakke te doen. En zoveel mogelijk tegen de wind in. Want als je in Nederland 250km 'hard' kunt rijden kom je er daar ook wel. Tuurlijk is het ook prettig om van te voren in de bergen te trainen. Mijn voorbereiding licht nu even stil ik ben namelijk 1,5 week geleden tijdens een trainingsrit gevallen en zit nu thuis met 3 gebroken ribben en een sleutelbeen. Maar gelukkig is de ORM pas eind augustus.
Zorg er voor dat je nog goed zit als je aan de Timmelsjoch begint want daar is het altijd een waar slachtveld. En deze beklimming is echt lang. Echter de afdaling is ondanks dat je nog een stukje moet klimmen super.
n
Ik heb een aantal cyclo's in de alpen gereden (la marmmotte, la vauyani, la galibier, alpenbrevet) maar geen van allen komen ze in de buurt van de ORM.
Het belangrijkste is om op uithoudings vermogen te trainen en dat is heel goed op het vlakke te doen. En zoveel mogelijk tegen de wind in. Want als je in Nederland 250km 'hard' kunt rijden kom je er daar ook wel. Tuurlijk is het ook prettig om van te voren in de bergen te trainen. Mijn voorbereiding licht nu even stil ik ben namelijk 1,5 week geleden tijdens een trainingsrit gevallen en zit nu thuis met 3 gebroken ribben en een sleutelbeen. Maar gelukkig is de ORM pas eind augustus.
Zorg er voor dat je nog goed zit als je aan de Timmelsjoch begint want daar is het altijd een waar slachtveld. En deze beklimming is echt lang. Echter de afdaling is ondanks dat je nog een stukje moet klimmen super.
n
hallo , ik moet je volledig bijstaan met hetgeen je neergepend hebt . De ORM is echt super , top georganiseerd . Hieraan kan La Marmotte zelfs niet tippen die ook al 4 maal heb gefietst . Ik rijd zelfs liever de ORM . Dit jaar voor de 3de maal . Natuurlijk hangt er ook een labeltje trainning aan vast , vele kilometers op lastige ritten . Dus veel trainnen als je nog op een menselijke manier over de streep wil gaan . Dit jaar zou ik terug mijn tijd willen scherper stellen , namelijk minder dan 9h30min . Groeten en tot in Sölden op 27 augustus 2006.
Het ziet er naar uit dat het weer niet echt top zal zijn op zondag!! Maar ja, dat hoort bij de Otzi "experience" zullen we maar zeggen!
Lekker getraind de afgelopen maanden, en nu met tot nu toe dit jaar 10.000 km in de benen de Otztaler voor het eerst rijden. Ik ben benieuwd hoe zwaar het gaat worden en wat voor tijd voor mijn nivo te verwachten is (Marmotte 7.30 uur, Dolomieten marathon 5.45 uur). Enig idee??
Succes voor de anderen in ieder geval met de laatste loodjes...(en je weet wat ze daarvan zeggen toch!!)
Lekker getraind de afgelopen maanden, en nu met tot nu toe dit jaar 10.000 km in de benen de Otztaler voor het eerst rijden. Ik ben benieuwd hoe zwaar het gaat worden en wat voor tijd voor mijn nivo te verwachten is (Marmotte 7.30 uur, Dolomieten marathon 5.45 uur). Enig idee??
Succes voor de anderen in ieder geval met de laatste loodjes...(en je weet wat ze daarvan zeggen toch!!)
Gang is alles!!
-
colnagofreak
- Forum-lid HC
- Berichten: 5619
- Lid geworden op: 26 sep 2004 21:41
Vandaag een e-mailtje gehad van een fietsmaatje!!
"Het was wel koud en op elke top regende het (maar niet zo heel erg hard) Er zijn volgens de laatste info meer dan 3700 deelnemers gefinisht, dus zo'n barre tocht zal het niet geweest zijn (maar je krijgt het shirtje dan ook alleen als je bent gefinished) Gelukkig hebben mijn bandjes het gehouden, maar er reed ook genoeg technische hulp mee van de organisatie.
Ik was die dag helaas niet super - een fikse verkoudheid opgelopen dankzij 1 van mijn kamergenoten - de Timmelsjoch vond ik erg zwaar aan het eind. We hadden hem 2 dagen ervoor ook gereden als enige klim en toen was het een makkie (niet kleiner gereden dan 39x21) Tijden de tocht kon ik niet eens de 39x27 goed rondkrijgen en moest regelmatig uit het zadel
Jammer dat ik nog net in de verkeerde groep ben ingedeeld (35-50jaar) anders was ik bij de eerste 20 van mijn klasse geweest. De netto fietstijd was ongeveer 8 uur 55 - volgende keer (????) dus nergens meer stoppen!!!!
Het weer in de voorbereidingsweek viel ook reuze mee. En ik ben ook de Passo Nigra nog fietsend boven gekomen (39x27)"
"Het was wel koud en op elke top regende het (maar niet zo heel erg hard) Er zijn volgens de laatste info meer dan 3700 deelnemers gefinisht, dus zo'n barre tocht zal het niet geweest zijn (maar je krijgt het shirtje dan ook alleen als je bent gefinished) Gelukkig hebben mijn bandjes het gehouden, maar er reed ook genoeg technische hulp mee van de organisatie.
Ik was die dag helaas niet super - een fikse verkoudheid opgelopen dankzij 1 van mijn kamergenoten - de Timmelsjoch vond ik erg zwaar aan het eind. We hadden hem 2 dagen ervoor ook gereden als enige klim en toen was het een makkie (niet kleiner gereden dan 39x21) Tijden de tocht kon ik niet eens de 39x27 goed rondkrijgen en moest regelmatig uit het zadel
Jammer dat ik nog net in de verkeerde groep ben ingedeeld (35-50jaar) anders was ik bij de eerste 20 van mijn klasse geweest. De netto fietstijd was ongeveer 8 uur 55 - volgende keer (????) dus nergens meer stoppen!!!!
Het weer in de voorbereidingsweek viel ook reuze mee. En ik ben ook de Passo Nigra nog fietsend boven gekomen (39x27)"
Soms is het beter het verleden te laten voor wat het was!