peteri200
23 apr 2011 22:55
Ik zal nog eens een update geven hoe het met mijn wedstrijden gaat.
Na een goed verlopen winter, veel duurtrainingen en vooral mezelf rustig gehouden en niet ziek geweest. Kwam Maart al snel dichterbij, dit seizoen ging het dan gebeuren ik hoorde nu officieel bij de wedstrijdrenners van onze ploeg. Een eerste seizoen van koersen kwam eraan.
In Februari de trainingen wat opgevoerd en wat intensiever getraind. Na een dipje van 1,5 week begonnen de benen lekker aan te voelen.
Begin Maart stond de eerste trainingskoers op het programma, zonder zenuwen deze keer aan de start. Het was nog maar Maart en het is maar een trainingskoers. Deze verliep soepel en ik kon goed volgen en voorin meerijden. In de sprint zat ik goed geplaatst maar kwam ik veel tekort en verloor ik een fiks aantal plaatsen. Toch met een goed gevoel geeindigd.
Dus met een goed gevoel naar onze eerste club wedstrijd. Dit is een kort rondje met 4 haakse bochten. Niet ideaal voor mij. Ik kon niet mee met de voorste groep maar de hele koers met een groepje daarachter gereden en constant kop over kop gereden. Ook hier een goed gevoel aan overgehouden.
Na deze opwarmertjes stond een week later voor mij de eerste "echte" koers op het programma, bij de WAOD in St Jansteen. Hetzelfde rondje als bij de clubkoers, maar nu met veel wind.
Na het startschot gelijk bij de eerste strook op max. hartslag en enorm afzien op de kant, ik zat veels te ver van achteren en kon voor m'n gevoel onmogelijk opschuiven. Na 2 ronden was het dan ook gebeurd en lag ik eraf. Ai dat deed wel even zeer. Ik kwam wel in een groepje terecht, maar daar was de samenwerking erg slecht en kwam ik totaal niet in een ritme. Hier nog 3 rondes mee doorgeploeterd, maar mentaal was de "veer gebroken" en ben afgestapt. Het steekt dan gelijk tussen je oren van: zie je wel ik kan niet mee en ik ben niet goed genoeg om te koersen.
De twee weken daarna gebruikt om lekker door te trainen, een een paar langere toertochten te rijden in de vlaamse ardennen.
26 Maart wedstrijd in Beveren wederom bij de WAOD, dit is zo'n 33 km enkele reis vanaf thuis. Dus besloten om op de fiets er naar toe te rijden en na de koers dus ook weer terug.
Even inrijden met een maat, komen we bij de start is iedereen al vertrokken, oeps dat begint lekker. Snel omgekeerd en ze tegemoet gereden. Het was een lastige ronde met een 2 lange stroken wind op de kant. Na 3 rondes was het weer over, tever vanachter en gelost op de kant sh*t. Deze keer ben ik wel tempo blijven doorrijden, tot ik de B rijders achter me zag komen. Hier ben ik bij aangesloten en reed ik wonder boven wonder vrij "gemakkelijk" mee. Hier de koers mee uitgereden. Daarna op de fiets weer naar huis, ik voelde m'n benen totaal niet en merkte al langer dat vooral mijn basis conditie enorm goed is.
Maar het zogenoemde wedstrijd ritme ontbreekt gewoon volledig.
Maar ik geef niet op, m'n benen voelen gewoon nog steeds goed aan en ik voel ook dat ik het wel moet kunnen als ik maar niet steeds achteraan op de kant beland.
De week erop TMZ in S'heerenhoek, die dag zat er enorm veel wind. Dat werd dus weer afzien. 4 rondes duurde het deze keer en weer gelost, ik kwam met nog iemand anders te zitten, maar met z'n tweeen tegen die wind was onbegonnen werk. Het tempo zakte en zakte. Tot ik er de brui aan gaf, stik er maar in ging er door mijn hoofd, ik stop met koersen.
De club voorzitter stond langs de kant en schreeuwde dat ik me moest laten inlopen en weer aanpikken bij de rest. Jaja dacht ik jij hebt makkelijk lullen. Toch maar gedaan, de groep kwam voorbij en ik stond versteld van hun magere tempo. Was dit nu alles, ik sloot bij hun aan en ik kreeg op 1 of andere manier weer vleugels. Ik sleurde op kop van dit groepje alsof het niks was, ik zag nu ineens weer 49km/u op de teller staan schuin tegen de wind waar ik 3 ronden geleden nog met pijn en moeite de 34 haalde. Ik weet nu wel wat ze bedoelen met het zit tussen je oren. Ondanks dat ik dus weer! gelost was toch wel een goed gevoel, want ik kon het tempo wel makkelijk aan. Alleen de eerste ronden overleven wil nog steeds niet lukken.
De 3 weken daarna kon ik niet koersen ivm andere verplichtingen, ook nog lekker getraind in de vlaamse ardennen. Op de clubtrainingen draaide ik gewoon voorin mee met de andere wedstrijdrenners, en had ik geen moeite om hun bij demarages te volgen. Dus aan de benen lag het echt niet, het was me wel duidelijk dat het puur de positie in het peleton is wat me steeds nekt. Ik MOET van voren rijden was dus de opdracht.
Vandaag dus TMZ in Rilland. Op een of andere manier gierden de zenuwen weer door mijn lijf, het thuisfront was ook mee gekomen en ook van de andere renners waren er veel famillieleden aanwezig. Stress dus want je wilt niet afgaan.
Nu maar eens wat brutaler geweest en mezelf net achter de eerste rij aan de start opgesteld. We vertrokken en ik zat dus gelijk bij de eerste 10. Het was erg warm en de eerste paar ronden voelde mijn mond alsof ik een emmer zand op had gegeten. Veel drinken dus. Na een rondje of 5 zat ik er nog steeds goed bij maar het was af en toe wel op het tandvlees. Inmiddels was er een kopgroep weggereden, maar het bleef onrustig in het peleton. De eerste wedstrijdhelft spookte het geregeld door mijn hoofd ik kan niet meer enz enz. Toch lukte het steeds als ik weer wat naar achter gesukkeld was om weer op te schuiven in het wiel van een ander. Dat voelde al een stuk beter. Op 4 rondes voor het einde lag ik er bijna af door een uitval en ik zat net iets te ver waardoor ik niet optijd kon reageren. Echt op de max gereden en door de hulp van wat andere vonden we de aansluiting weer. In de laatste ronden zelfs op kop gereden om mensen terug te halen die nog wilden ontsnappen, amai dat was een lekker gevoel ik deed mee aan de koers.
ik reed dik in de top 20 van de 50 deelnemers ik voelde het aankomen ik ga deze koers uitrijden. Tot in de laatste rechte lijn iemand voor me bij het aanzetten zijn ketting in tweeen trapt als een wonder blijft hij op zijn fiets hangen maar ik zie ze voor me weg rijden sh*t. Nog eens flink aangezet maar echt veel zat er niet meer in de benen uiteindelijk 27ste van de 50 vertrekkers. Yes het is gelukt, volledig naar de klote en super veel dorst maar ik heb dan eindelijk een volledige koers uitgereden zonder te worden gelost.
! Eerste koers van mij kwam ik bij de start niet in m'n pedaal, durfde ik niet goed tussen de wielen te rijden, vielen ze voor en achter me etc. Gaat allemaal goed komen!
!