Ik heb de afgelopen jaren steeds gezegd dat ik voor mijn 50e (nog een paar jaartjes) de Marmotte wel eens wilde rijden. Toen mijn fietsmaten in december zeiden dat ze gingen inschrijven was het nog even slikken, maar ik heb het gedaan en ik ben intussen een geweldige ervaring rijker. Naast mijn leeftijd, zijn ook mijn lengte (2,00m) en gewicht (105kg met kerst2012 maar sinds mei2013 95kg) aan de hoge kant.
In het voorjaar zei ik dat mijn doel was: 'uitrijden'. Maar dat stelde ik in mei bij naar 'zilver' en in juni naar 'onder de 10uur')
. Ik voelde me sterk en mijn voorbereiding was in mijn ogen gewoon goed. Het moest kunnen. De zilverlimiet in mijn lft. kasse is 10:18. Goud is 8:39, een flinke stap te ver voor mijn niveau. Maar zilver binnen 10 uur, moest te doen zijn. Daar ging ik voor!!!
7:56 over de mat gereden in Bourg. Met 40km/h achter een paar Belgen aan naar Rochetaillé, hartslagje 115. Prima. Glandon omhoog, heel goed te doen. Ik houd mijn hartslag rond de 145 en rijd op 2:15 over de mat op de top. Daarmee lig ik 7 minuten voor op mijn 10 uursschema en ik voel me helemaal fit.
Afdaling van de Glandon vooral genoten van de prachtige natuur en omgeving. De eerste paar bochten zijn inderdaad gevaarlijk want steil, smal, korte draai en slecht asfalt. Maar de bergen zijn prachtig, ruig. Later worden de bochten beter en rijd je langs prachtige weiden, bomen en -het is al eerder gememoreerd- kom je zomaar een koe op de weg tegen en een gendarme die het beest met een fluitje wil lokken/afleiden/weghalen? Ook langs twee ongevallen gekomen; jongens op de grond, ambulance er bij. Niet echt leuk. Ik wens in stilte het slachtoffer altijd het allerbeste toe.
Naar de voet van de Télégraphe ga ik meteen op zoek naar een mooi groepje. Dat vind ik al snel maar na een paar kilometer vind ik toch dat ze me net te hard rijden. Dus stap ik over op het eerstvolgende groepje dat we inhalen. Díe rijden weer te langzaam (zucht) en daarom vertrek ik zelf maar voor een solo. Als ik na een kilometer achterom kijk, blijk ik toch weer in een groepje te rijden, en wel op kop
Hele sliert renners die lekker achter 'die grote Nederlander' gaan hangen. Lang hoef ik er niet over na te denken want op dat moment komt er een perfecte groep van een man of 15 voorbij waar ik lekker achter ga hangen en met 36/u zoef ik naar de tweede klim waar ik uitgerust aankom.
De Télégraphe blijkt achteraf mijn zwaarste klim te zijn. De temperatuur loopt op, mijn hartslag ook en ik wring mijn bidons uit naarmate ik dichter bij de top kom. Op de top besluit ik toch om niet bij te vullen maar even snel af te dalen naar Valloire om daar te revitailleren en bij te vullen. Blijkt die post nog 2km bergop búiten Valloire te liggen.
Dat wist ik niet... Die 2 km in de volle zon, droge mond en geen druppel aan boord... pittig.
Voet Galibier; revitailleren. Ik kan niet begrijpen hoe mensen iets positiefs over die posten kunnen zeggen. De revitaillering bij de Marmotte is ronduit ruk. En dat voor zo'n tocht! Een taaie homp stokbrood; dat moet je eens zien te kauwen als je 100km en 2000Hm in de benen hebt. Onmogelijk. En dan wat gedroogd fruit en snoepjes die zelfs mijn kinderen zouden laten liggen toen ze 10 waren. O ja, neem er nog een stuk vette Brie er bij. Wie verzint zoiets? Echt jammer allemaal. Gelukkig was ik daar op voorbereid en was ik selfsupporting. Ik heb wel een plak worst van zo'n broodje gepulkt om mezelf een zoutimpuls te geven en dat werkte! Poeder in de bidons, water bijgetankt en de Galibier op. O ja, eerst nog ff naar huis gebeld: 'hallo het gaat goed, ga nu de Galibier op. Lig 40 minuten voor op mijn schema. Goed zo, pap'.
Als ik de Galibier goed op kom, dan zou ik dus wel eens echt binnen de 10 uur kunnen rijden! Wauw. Klim nr 3 gaat eigenlijk prima. Natuurlijk is het lang en zwaar, maar hé, daar hebben we toch 6 maanden voor getraind? Dus ik zet mijn 28 voor en rijden. Af en toe pak ik even de 30 die ik vorige week nog speciaal gestoken heb, maar zodra het kan, weer wat zwaarder. Ook hier weer volop genieten. Het landschap is schitterend; leeg, ruig en als je omhoog kijkt zie je, als een kolonne mieren, de fietsers in zig zag omhoog kruipen. Ik haal mijn telefoon te voorschijn en maak wat mooie plaatjes, links, rechts en de sneeuwtop voor me waar ik bijna ook doorheen ga fietsen.
Top Galibier. Mijn 40 minuten zijn geslonken tot 30. Snel bijvullen bij 'l'armée' en afdalen. Daar ben ik goed in. De 'grotere medemens' is niet altijd even snel met klimmen, maar afdalen biedt dan weer wel een voordeeltje. Ik ben ook niet bang, kom goed de bochten door en mijn superstijve fiets en wielen bewijzen hier altijd hun nut.
Eenmaal in het -bloedhete- dal kom ik in een perfect groepje waarmee ik vanaf de afslag maar Deux-Alpes verder rijd naar Bourg. In de kleine klimmetjes tussendoor kan ik goed bij hen blijven. Mooimooimooi.
In Bourg heb ik eigenlijk geen idee meer van de tijd. Mijn teller heeft een tijdje stilgestaan (?) dus daar klopt niets meer van. Ik ben ook niet meer in staat om te rekenen, dus ik ga maar gewoon klimmen. Om mij heen de beelden waar ik al over gelezen had: afgepeigerde fietsers, kotsend over de vangrail, halfdood in de schaduw, een man valt in een bocht in de armen van zijn kinderen -helemaal kapot-, in een volgende bocht ligt een kerel vlak op het asfalt met zijn fiets nog tussen zijn benen. Alsof hij zo is omgevallen; staart wezenloos naar de blauwe hemel waarvandaan de zon de temperatuur naar 38gr brengt op de Alpe. Ik vraag me af of ik er ook nog zo aan toe raak op deze verschrikkelijke berg. In bocht 16 water over me heen, helm, rug. Dat helpt. Bidon gevuld met water zonder poeder om mezelf steeds even af te kunnen koelen. Verderop staat een man fietsers nat te gooien: 'moi aussi' roep ik. Brrr ijskoud, maar het helpt. Mensen langs de weg die klappen 'allez, allez', ook dat helpt. Voorbij Huez vraag ik me af waar Huez blijft. Ik ben er dan al doorheen gereden, maar heb blijkbaar een compleet dorp gemist in mijn waarneming. 't is wat, hè? Toch blijft mijn hartslag onder 150 en trap ik bocht na bocht weg. Ik neem geen pauzes. Hoewel mijn mond en maag pijn doen van al die zoete troep de hele dag, blijf ik braaf drinken en aan mijn reep knabbelen want ik wil niet zometeen in bocht 2 stilvallen. Intussen kan ik ook weer wat rekenen en zie dat ik echt binnen 10 uur ga rijden. Voor mij is dat echt heel wat. Tot vorig jaar reed ik nooit meer dan 100km (in het vlakke) en dat vond ik dan al heel wat. Ik ga zilver halen. Ik ga echt zilver halen én onder de 10 uur. Ik kan het niet geloven en het voelt supergoed en helpt me om de laatste bochten stug te blijven trappen.
Eenmaal in de laatste kilometer, voel ik me een Tour-held (kan ik dat hier zeggen zonder dat iedereen in de lach schiet?) Maakt me ook niet uit. Ik rijd op de finish af, overal klappende mensen 'allez', 'bravo' 'bijna' 'goed gedaan', wat is dit heerlijk Ik zit te janken op mijn fiets. Ik check nog wel 5 keer mijn horloge in die laatste 300m. Maak ik echt geen telfout, is het echt 9 uur zoveel? Dan over de matten. I did it!!! 9:40. Dat ik het in me had, geweldig. Ik ben superblij en trots, en ook een beetje kapot.
De Marmotte is net zoiets als je trouwdag. Je bent er de hele dag bij, je wéét dat het leuk is, maar je krijgt niet alles mee. Dat komt pas later. Bij de verhalen, de foto's, herinneringen. Ik ben al weer 3 dagen 'aan het werk', maar als ik uit het raam kijk, zie ik fietsers, ik zie de besneeuwde top van de Galibier, ik voel mijn handen plakken aan mijn stuur van de sportdrank, ik hoor het gejoel, ik voel de schroeiende zon, ik adem de Marmotte.
. Volgens mij is dit een broodje aap verhaal. Klapbanden komt volgens mij niet door punaises, daar krijg je geen klapband van. Zal meer aan de de daalcapaciteiten van de deelnemers hebben gelegen. Na twee bochten rook ik al een schroeilucht van het veel te hard en lang remmen van mijn voorgangers. merendeel van de valpartijen was in of na bochten . Alleen 1 zware valpartij op recht stuk gezien (zie enkele posts hiervoor). Ook die had niet deze oorzaak.
