Na de 'noodzakelijke' rustdag, gevolgd door een verregende dag en een dag met wat 'gespetter', maar verder wel goed weer (waarop m'n vrouw en ik wat door de omgeving zijn gaan toeren, cappuccino ergens op een terrasje, hapje eten in Altkirch), was het gisteren weer de hoogste tijd om het 'titanium ros' te bestijgen. Het was 's ochtends vroeg nog zwaar bewolkt, doch de meteo-man beloofde een behoorlijke weersverbetering in de loop van de dag. Het zou in het NO van Frankrijk in de dalen zelfs 28 à 29 graden worden! 'Eerst zien, dan geloven', want toen ik rond half negen op de fiets wilde stappen, vielen er zelfs nog wat druppels uit de dreigend donkere wolken. Nog even gewacht en toen toch maar op pad gegaan. Over de eerste 33 km valt niet veel bijzonders te melden. Ik had een frisse wind tegen, wat dit 'op-en-af traject' alleen maar lastiger maakte. Het voelde door het ontbreken van een beetje zonnewarmte ook niet aangenaam aan in een shirt met korte mouwen. Voor degenen die een beetje bekend zijn in dit hoekje van de Vogezen: de rit voerde van Masevaux, via Rougemont-le-Château naar Giromagny en verder naar Plancher-Bas. In dat dorpje meteen rechtsaf richting Plancher-les-Mines en net voordat je dat troosteloze dorpje bereikt, begint linksaf - richting Fresse - de klim naar de Col des Chevrères. D.w.z. één van de klimmetjes naar die col, want je kunt er van verschillende kanten omhoog. Over een brede weg klim ik vlot richting de côte bij Chevestray. En op die côte (of net er voor?), staat bij een aflsag naar rechts dat dat de richting naar 'de' Chevrères is. Dus rechtsaf dan maar. Ook dit is een mooie weg, niet erg steil, want ik klim rustig over een gelijkmatig oplopende weg door een mooie omgeving. Er zijn wat open gedeelten en aan de overkant meen ik zelfs de steile weg naar La Planche des Belles Filles te zien. Als ik op een soort col arriveer, denk ik de eerste huizen van Belfahy al te zien. Rechtsaf op dit colletje gaat een smalle weg steil het bos in. Moet ik daarheen? Ik pak snel even de kaart er bij, maar al fietsend is het toch wat lastig kaartlezen. Ik gok en neem het weggetje rechtsaf. Daar waar ik verwachtte alleen door een bos te zullen rijden, staan met enige tussenruimte telkens huizen. Het is een erg onregelmatige klim met hele steile passages, maar ook met vlakkere stukken. Een heel eind verder komt er van links 'uit de diepte' een bredere weg omhoog. Kennelijk had ik dus toch tot in Belfahy door moeten rijden en heb ik een soort 'sluiproute' genomen. Er volgt nog een heel steil stukje en als ik denk op de col te zijn, staat er weer zo'n bordje als ik 'beneden' gezien heb. Het laatste stukje is echter niet steil meer en dan sta ik op de col. En fonkelnieuw 'collenbord' verwelkomt mij. De gegalvaniseerde paal staat te glimmen en lijkt zo uit het magazijn te komen. Ook de betonnen fundering ziet er, net als het bord zelf, 'akelig' nieuw uit. Gisteren geplaatst? Daar waar ik in mijn vorige verslagjes meldde dat er hier in de Vogezen vaak naambordjes op de cols ontbreken, staan er hier wel drie! Ik zet ze alle drie maar op de foto.
Het gloednieuwe, 'officiële' bord op de Col des Chevrères...
...het 'toeristische' naambordje...
...en het bord van het Office National des Forêts op de Col des Chevrères...
Nog even wat eten en dan naar beneden. Uitkijken! Matig wegdek met veel 'troep'. Pas bij de afslag naar de Chapelle St. Blaise wordt het wegdek wat beter. Maar het is beslist geen weg om 'even' vlot af te dalen. Vlak voor Miellin ligt er heel veel los gruis op de weg, linke boel! In Miellin behoor je eigenlijk door te rijden richting Servance. Doch ik had op de kaart gezien dat je ook via een Route Forestière (RF) naar Haut-du-Them Château-Lambert kunt. Je hoeft dan niet zo lang over de D486 te rijden. Even aan m'n overbuurman gevraagd of hij die RF kende. Volgens hem was het wegdek O.K., maar, voegde hij er aan toe, het is jaren geleden dat ik er geweest ben. Het wegdek lijkt inderdaad 'befietsbaar', dus vol goede moed begin ik er aan. Het gaat meteen vrij steil omhoog. Een heel eind verder wordt het wegdek abominabel slecht: grote gaten, die met even zo grote brokken zijn opgevuld (voor de vrachtwagens die hier boomstammen komen laden geen probleem). Ik laveer langs de gaten en plekken met veel los gruis. Verkeerde keuze, dit weggetje!!! Als de ergste ellende voorbij is, begint het weer te stijgen en niet zo zuinig ook. Ik moet een heel eind klimmen over een behoorlijk steil oplopende weg. Later zie ik op de kaart dat ik inderdaad weer naar zo'n 856 m hoogte ben geklommen. Dit is lastiger dan de Col des Chevrères! De afdaling is al helemaal geen lolletje. Slecht wegdek en er komt geen einde aan. Als ik weer een beetje in de bewoonde wereld terug ben, is de weg recent opgelapt met vlakken vol gravillons. Met een zucht van verlichting klim ik vanuit Haut-du-Them Château-Lambert naar de D486, de zoveelste slechte ervaring met een RF achter mij latend. Waarom doe ik dit toch telkens weer??? Enfin, nog even de saaie, makkelijke klim naar de Col des Croix (679 m) afwerken en ik kan aan de volgende, wat serieuzere klim beginnen. Dat stukje over de D486 voert langs een hoge betonnen 'vangrail', ook niet fijn fietsen. De weg is gelukkig niet erg druk. Op de col aangekomen draai ik meteen rechtsaf richting Ballon de Servance. De eerste helft van deze goed 10 km lange klim is ook erg makkelijk. Niet steile gedeelten worden afgewisseld door nagenoeg vlakke stukken. Voor het gevoel lijkt het zelfs dat je af en toe licht daalt. Tussen de bomen door zie ik wat verderop de telecomtoren op de ballon. Die mast zie je overigens helemaal niet meer als je op de col staat. Ik moet dus nog een stuk omhoog en een stuk naar het oosten. De tweede helft van deze klim is dan ook wat steiler en de vlakke passages ontbreken hier. Toch is het geen moeilijke klim en al vrij snel zie ik het gebouwtje bij de elektriciteitsleiding die hier omhoog komt en weet ik dat ik na de bocht al boven ben. Wat auto's op de parkeerplaats is alles wat er hier te zien valt. Ik neem even de tijd om de rest van mijn proviand te verorberen, schiet een foto en zet daarna de afdaling richting Plancher-les-Mines in.
Op de col van de Ballon de Servance (1158 m):
De vorige keer toen ik hier daalde schreef ik 't al, dit is ook een afdaling waar je veel moet bijremmen vanwege het hobbelige asfalt en de onoverzichtelijke bochten. In die bochten kwamen er tot tweemaal toe natuurlijk net weer auto's omhoog, eigenlijk altijd met een iets te hoge snelheid voor zo'n smalle weg, waar je uiteraard ook met tegenliggers te maken kunt hebben. Maar ja, we zitten in een auto hè en dan 'moet' je stevig doorrijden, ook al ben je met vakantie... Gelukkig kwam nu 't zonnetje er steeds vaker bij, zodat het aangenaam werd. In Plancher-les-Mines aangekomen, zag ik dat de sombere dikke wolken plaats hadden gemaakt voor vriendelijke 'platte' cumuluswolkjes met een 4/8 bedekkingsgraad. Ruimte genoeg dus voor de zon! Toen ik in dit dorpje bij een prullenbak even wat verpakkingsmateriaal loosde, viel mij de troosteloze verlatenheid van het dorpje weer op.
Het troosteloos aandoende Plancher-les-Mines aan de voet van de klim naar de Ballon de Servance:
De weg naar Plancher-Bas loopt licht af, dus zat ik in 'no time' weer op de weg naar Giromagny. Omdat ik nu het voordeel van wind in de rug had en ik kennelijk toch nog niet al mijn energie verbruikt had, vlotte de rit, inclusief de diverse hellingen, bijzonder goed. De wolkjes losten steeds meer op, zodat ik heerlijk in de zon rijdend huiswaarts kon keren. Ter hoogte van het grote golfterrein bij Rougemont-le-Château zag ik tussen de bomen door nu wel heel duidelijk de bergen van het Zwarte Woud. De atmosfeer was hier, na de storingen van de afgelopen dagen, ook 'schoongeveegd'. En thuis kon ik mooi weer dik 117 km in mijn logboek bijschrijven!
. Maar vergis je niet, ook ik moest met 'de 29' de steile passages bedwingen. Omdat de route er heen (vanuit Masevaux) niet bijster interessant is, laat ik de andere varianten voorlopig even voor wat ze zijn. Het ging mij eigenlijk om de klim naar de Ballon de Servance en toen dacht ik, nu dan kan ik die Col de Chevrères er meteen wel 'even' bij pakken... Maar die RF was 't slimste!
