Dayenne leeft met een half hart en fietst zo vaak ze kan. Voor Pedala magazine zet ze tweewekelijks haar verhaal op papier. Over het overwinnen van angsten, doorzettingsvermogen, vertrouwen en fietsen. 

Buiten hoor ik de vogeltjes fluiten. Het scherm van mijn mobiel geeft klokslag 6.00 uur aan. Via een kier in het gordijn schijnt het zonnetje de slaapkamer binnen. Mijn katten slapen nog. Mooi zo, denk ik en draai me nog lekker een keertje om.

Miauw… Het dekbed trek ik dichter tegen mijn gezicht, ver tot over mijn oor. Miauw… De warmte tussen mijn pyjama en huid groeit van frustratie. Ik sla het dekbed van mij af en open de deur naar de woonkamer. Ik graai een hand kattenbrokjes uit de voorraadbus en smijt het in de rondte.

Onrustig

Daar is het weer…mijn hartritme schiet in een onregelmatig ritme. Het voer sluit ik achter slot en grendel en wandel bibberend van de kou terug naar mijn slaapkamer. Met een vinger aan de pols ga ik op de rand van het bed zitten. Ik sluit mijn ogen en zucht een aantal keer diep. Adem in, adem uit. Het ritme slaat twee á drie keer snel achter elkaar en eindigt vervolgens met een kleine pauze. Potverdorie, ik had gehoopt dat het beter zou gaan na die gebeurtenis op de fiets woensdagmiddag.

Laagdrempelig

Nog geen tien kilometer ben ik onderweg. Er staat een aardig windje vandaag. Ik besluit genoegen te nemen met minder af te leggen kilometers en ik start zoals altijd de route met tegenwind. Ik trap op een rustig tempo dwars door de hobbelige weggetjes van de bollenstreek. De diversiteit aan geuren en kleuren waait me tegemoet. Volgens het Homeride schema train ik vandaag op 75% van mijn vermogen met een maximale hartslag van 125. Mijn fiets staat in zijn laagste verzet. Ik merk dat ik lichtjes begin te hijgen, verder voel ik me prima.

Ik voel me belachelijk als twee toeristen mij even later op huurfietsen voorbij rijden.

Verwarrend

Het horloge van de hartslagmeter slaat inmiddels 130 aan. Tijd om het tempo te verlagen. Ik voel me belachelijk als twee toeristen mij even later op huurfietsen voorbij rijden. In de hoop dat mijn hartslag daalt en de kleine verzuring uit mijn benen trekt, strek ik mijn benen. Geleidelijk klim ik uit het zadel. Shit, 140!

Ik voel mij nog steeds prima, maar dat ritme moet omlaag. Ik weet alleen niet zo goed hoe ik dit voor elkaar moet krijgen. Ik besluit te stoppen en sta naast mijn fiets. De digitale getallen blijven stijgen tot zelfs 190! Stuntelend trek ik mijn handschoen uit om een polsslag te vinden. Door de verbijstering en adrenaline lukt me dat niet. Diezelfde hand verplaats ik naar mijn borst. Daar voel ik een slag, wel wat snel, maar onregelmatig? Door al die lagen om mijn lijf en de harde wind rond mijn oren kan ik dit niet goed bepalen.

Verbijstering

Hartslagen van boven de 150 heb ik tijdens inspanning door het slikken van bètablokkers (wat als een soort rem op het hartritme werkt) nooit weten te behalen. Enkel die ene keer tijdens het hardlopen, toen ik met een hartslag van rond de 140 zowat met mijn tong de grond aanraakte en ik over mijn eigen voeten van vermoeidheid struikelde. Dit lijkt in de verste verte niet op hoe ik mij nu voel. Wat kan dit nou zijn?

Na tien minuten vlakt mijn hartslag af en zit ik weer netjes onder de 100. Zonder verdere problemen vervolg ik mijn route tussen de kleurrijke bloemen. Ik rank deze rit met een ‘ietwat zwaar’ op de borgschaal.

Opladen

Thuis ontdooi ik bij het drinken van hete thee. Een uur later val ik als een kaartenhuis in elkaar. Tintelingen stralen van mijn borst door naar mijn linkerarm, die dood en koud langs mijn lijf bungelt. Ondanks de vervroegd ingenomen medicatie blijft mijn hartritme aan de hoge en rommelige kant. Iedere vorm van prikkels zijn teveel en duik vroeg in mijn bed.


Struisvogelgedrag

De daaropvolgende dagen voldoe ik bijna aan al mijn verplichten maar het valt me zwaar. Praten vraagt soms al teveel energie van mij. Het rommelige ritme ramt mijn struisvogelgedrag compleet om zeep als ik ‘s avonds een vriendin afzeg. Ik duik weer vroeg in mijn bed en kijk College Tour met Ed Sheeran terug op de laptop. In gedachten geniet ik na van zijn concert die ik begin deze maand met mijn zus bezocht.

Het rommelige ritme ramt mijn struisvogelgedrag compleet om zeep als ik ‘s avonds een vriendin afzeg.

Rommelig hart

Inmiddels is het weekend. Het rommelige hartritme is weer volop aanwezig. Gevloerd lig ik al aan het begin van de avond in mijn bed. Ik voel me te goed om naar de eerste hart hulp af te reizen maar het ritme blijft me dwarszitten. Ik besluit contact op te nemen met de fysiotherapeut van de hartrevalidatie. Hopelijk kan hij mij geruststellen, dat de extremiteit van hartslagen van 190 om hersteltijd vraagt. Mijn wens om op de fiets te stappen raadt hij dit mij af voordat ik mijn cardioloog heb geraadpleegd.

Een zonnige lentedag

De katten hadden niets met mijn stijgende frustratie te maken toen vanmorgen een glimp van de zon mijn slaapkamer binnendrong. De tijdlijn op Facebook en Strava zal zich vandaag snel vullen met actievelingen op de fiets. De blauwe en oranje vierkantjes vragen om geopend te worden! Maar ik doe het niet. Ik pieker mezelf ziek naar een reden van het voorval. In de hoop dat nieuwe (fiets)doel te vinden, speur ik de godganse dag het net af.

Tussen het surfen door dwalen mijn gedachten geregeld af met de vraag of ik ook op zoek moet gaan naar een andere hobby…

Een hele goede dag!