Fiets.nl

louise schreef:En nog een gedachte inmiddels: volgens mij is de mate van agressie/asociaal gedrag ook erg verschillen per regio (Randstad) en zelfs per stad. Ik fiets in de vier grote steden en daarvan is Rotterdam de meest relaxte - daar krijg je op de fiets regelmatig voorrang bijvoorbeeld. Deels is dat wellicht een mentaliteitskwestie, maar ik denk ook dat de infrastructuur een rol speelt: Rotterdam is ruim (die 'opruimbeurt' van mei 1940, hè?), met veel van die brede, rode fietspaden tot in en door het centrum, en er fietsen naar verhouding weinig mensen (schijnt mede door het goede OV te komen, met de metro enzo).

Ja is mij ook opgevallen sinds ik in Rotterdam woon, het is echt een autostad, maar de automobilisten gedragen zich hier goed to andere verkeersdeelnemers, itt tot Amsterdam waar je constant door alles en iedereen van de sokken word gereden.

Overigens heb ik vandaag erg veel wielrenners gewoon voor rode stoplichten zien wachten. Volgens mij gewoon allemaal.

Jans schreef:@Emiel_de_vlas Wat je beschrijft is niet nieuw. Je wilt als "normale" fietser, ook niet op een racefiets, in de buurt rijden als er een "toertocht" is. Ook onder de mensen die alleen fietsen heb je natuurlijk asocialen, zoals in het hele leven, maar als ze in een groep opereren dan gaan de sluizen open. Ik zou je adviseren volgend jaar maar een weekje later die tocht nog een keer doen, dan kom je aan genieten toe.

Oh, ik heb echt wel genoten hoor, ondanks dat ik helemaal kapot was. Naar aanleiding van deze discussie vond ik het wel aardig om eens te kijken hoe de gemiddelde racefietser zich gedraagt.

infrastructuur! absoluut!
ik fiets dagelijks over één van de gevaarlijkste rotondes in Vlaanderen (de Dampuurte voor wie ze kent ) en elke dag erger ik mij blauw aan automobilisten die het fietspad blokkeren waardoor wij fietsers op de weg moeten. Maar eerlijk gezegd is het verkeer daar zo druk en hectisch en "moet" je als automobilist al over het fietspad gaan staan om jezelf ertussen te kunnen wringen.

ROTTERDAM:

komt omdat er in Rotterdam (binnenstad) weinig voorrangswegen zijn .........

Gisteren op de dijken van de Krimpenerwaard twee uitersten gezien: Een snelle groep van een man of 8 die zonder te schreeuwen perfect communiceerden en ruimte lieten voor andere fietsers, automobilisten en wandelaars. Ook een C-groep van een man/vrouw of 40 die met z'n drieën naast elkaar gezellig keuvelend met een gangetje van minder dan 25 in het uur alleen met zichzelf bezig waren. Daardoor veroorzaakten ze behoorlijk wat hinder voor automobilisten die hen niet veilig konden passeren. Dat is m.i. vragen om irritatie en gevaarlijke situaties.

hetfietsertje1958 schreef:Gisteren op de dijken van de Krimpenerwaard twee uitersten gezien:
- Een groep van een man of 8.
- Ook een groep van een man/vrouw of 40

(ik heb je tekst wat uitgedund)

Ik denk dat dit een Wetmatigheid is met een grote W is.
Hoe groterder de groep, hoe meer de aandacht naar 'binnen' is gericht, hoe groter het getalsmatig overwicht wordt ervaren (wij zijn met meer dan hunnie, dus mogen wij ook meer) en dus uiteindelijk: hoe minder aandacht er voor de omgeving is.

Daarom is er een verstandig maximum aan de omvang van een groep. Boven de 10-15 man moet je eigenlijk in twee of meer groepen gaan rijden en de zaak opsplitsen.

Mee eens dat de grootte van een groep veel uitmaakt. 8 kom je er wel voorbij ook, 40 niet. Maar regels op dat gebied zijn volgens mij niet te handhaven. Sowieso is er met meer regelgeving niet veel te bereiken. Aan de regels ligt het immers vaak niet...

Louise

Wat mij vooral opviel aan de twee groepjes is dat de kleine groep alle aandacht bij het overige verkeer had. De grote groep absoluut niet. Light hier een mooie taak voor de verenigingen?

Wat ik heel erg merk, sinds ik veel hardloop en groepjes lopers train, is dat fietsers er heel onpersoonlijk uitzien en dat medeweggebruikers nul sjoege hebben van hoe ze overkomen op fietsers. Je hebt daardoor totaal onbewuste weggebruikers en langszuisende anonieme fietsers. Maar wat ik maar ook al te vaak zie is totale horken op racefietsen, die zich als eikels gedragen. Naar wandelaars en andere fietsers.

Het probleem is niet de fietser, noch de wandelaar of hardloper, het probleem is de hork. Mensen die denken dat de wereld van hen is. En soms, heel soms, heb ik zin zo'n groepje horken een zetje te geven. Alleen ben ik net niet goed genoeg verzekerd om dat te doen.

Horken verpesten het voor aardige fietsers.
Je komt horken ook tegen in auto's, in treinen, te voet, overal eigenlijk en ik denk dat het werkelijke probleem is dat men zich steeds minder van elkaar aantrekt en we steeds wat bozer worden.

Dit is de spijker op zijn kop! Je kunt wel gaan roepen dat er bredere fietspaden moet komen of andere infrastrucurele oplossingen, maar dit is gewoon het probleem!

Ik zie wel degelijk een oplossing in bredere fietspaden. Ik zal me namelijk even voorstellen, ik ben de hork. Niet dagelijks en niet vaak maar soms ben ik ook even de hork. Ik probeer dat niet te zijn maar na 120 km aan smalle fietspaden en 87 keer langzame fietsers aan de kant te moeten bellen, is doorgaans mijn geduld ook een beetje op. Als ik dan voor de zoveelste keer op een dag een fietspad-blokkerende bende scholieren tegenkom, heb ik niet altijd zin om wéér vriendelijk te zijn en wéér het goede voorbeeld te geven. Dan ben ik ook wel eens wat minder vriendelijk en wordt ik wellicht als de hork gezien.

Mooie brede fietspaden? Met ruimte voor iedereen? Lang nog niet zo’n gek idee. Het zorgt zeker voor veel minder stress. En mijn lontje is niet dusdanig kort dat ik bij het eerste de beste fietspad alles voor me aan de kant scheld. Ik word pas chagrijnig na 120 km over smalle paden en weinig oplettende fietsers voor me.

Wat we wel mogen doen - als fietsers - is elkaar aanspreken op gedrag. Als we horken zien er iets van zeggen. Daarmee zouden we al best wel wat verder komen.