tommasini schreef:
Het probleem is vaak dat er mensen zijn, die eigenlijk tegen zichzelf in bescherming genomen moeten worden. Heb vaak genoeg gezien dat niet goed voorbereide mensen een marathon gingen lopen en daarna nooit meer hebben kunnen lopen door (ernstige) blessures.
Dat is de andere kant van de medaille; de "achterhoede" die met veel pijn en moeite over de finish komt, zijn dat ultra vechters die het mooi toch maar redden? Of zijn het mensen die eigenlijk iets aangegaan zijn wat ze (nog) helemaal niet kunnen en het misschien wel voorgoed verpesten door een blessure op te lopen.
Ook precies de reden dat ik zelf nooit aan een marathon ga beginnen. Ik zal al blij zijn als ik in 5 uur finish, als ik al finish. Dat is dan qua prestatie in doorzetten misschien wel heel stoer, maar het sloopt me zodanig dat ik waarschijnlijk daarna ook niet eens meer kan fietsen.
Maar als je dit vertelt beginnen er toch heel veel mensen te roepen dat "jij dat ook best kan...als je maar wil, gaan met die banaan, knallen met die ballen, gewoon een trainingsschemaatje of een appje downloaden".
Ik denk dat als je je grenzen goed leert kennen en die respecteert dat je uiteindelijk meer kan bereiken, met heel veel geduld en erg veel werk. Ik vind met name dat grenzen leren kennen erg moeilijk, heb er de afgelopen paar jaar best een harde dobber aan gehad.
Vandaar dat ik nogal heftig kan reageren als anderen je over die grenzen heen proberen te pushen vanuit hun eigen uitgangspositie. Ik ben ooit eens bijna verdronken omdat ik me in mijn onnozelheid had laten aanpraten dat ik best een bepaalde afstand in buitenwater kon zwemmen "omdat iedereen dat kan". Ik kon het dus niet en dat was bijna einde oefening. Dat was ook zo'n gespierde spijker super getrainde triatleet die niet meer voorbij zijn eigen belevingswereld kon kijken.
Natuurlijk was het uiteindelijk mijn eigen verantwoordelijkheid om toch dat water in te gaan, maar ik was onervaren, kende mijn grenzen slecht en vertrouwde op het oordeel van de "veteraan".