Prachtige foto Jeroen. Doe je er nog iets mee om bijvoorbeeld dat groen feller te maken? Het valt me op dat jouw foto;s altijd heel speciale tinten hebben, ik vind dat mooi.
Ik heb vanmorgen mee gedaan aan een dameswedstrijdje op ons clubparcours. Gelukkig ken ik dat parcours nogal goed dus ik weet wat ik daar kon verwachten en er zit, igg naar mijn oordeel geen enkele moeilijke bocht in. Daar was geloof ik niet iedereen het mee eens.
Waar ik bang voor was, na de eerste bocht er al af liggen en daarna 6 keer gedubbeld worden dat gebeurde niet eens. Dat viel reuze mee. Tot mijn verbazing ging het als ik maar bij het groepje kon blijven best goed, dat waren ook de leuke momenten eigenlijk, je moet wel erg opletten maar dat ben ik wel gewend zo geconcentreerd rijden omdat ik als ik buiten fiets al schrik van een scheefstaande vuilnisbak die ik niet verwacht.
Ik ben er wel twee keer afgewaaid...en dat was niet eens omdat ik het niet bij kon houden maar dat waren echt dingen die met gebrek aan ervaring en ook een beetje pech te maken hebben. De eerste keer was in de 2e of de 3e ronde, ik had wat weinig ruimte in de kombocht en dreigde het gras in gestuurd te worden, toen hield ik wat in, dan valt er een gat en dat krijg je niet meer dicht. Althans, ik niet. Ik heb toen een rondje of 4 alleen gereden en daarna geprobeerd weer aan te haken wat tot mijn eigen verbazing nog lukte ook. Daarna ging het een hele tijd best goed, ik heb zeker 5 rondes mee gereden alhoewel ik wel erg achteraan bungelde. Toen vloog bij iemand op het hellinkje de ketting eraf en die maakte een zwieper mijn kant op, ik schrok daarvan en week uit waardoor er weer een gat viel dat ik niet meer dicht gereden kreeg. Toen was er nog 10 minuten te gaan en heb ik alleen verder moeten rijden. Ik denk wel dat ik de laatste was, er is nog iemand af gegaan met een lekke band en een iemand is 1 keer gedubbeld na een valpartij die ik niet eens heb gezien maar de rest is wel in het peloton gefinished. Wat ik erg mee vond vallen was dat als ik maar in de groep bleef het best ging eigenlijk...eenmaal eraf dan is het verkeken. Ook zag ik dat sommige meiden aan de remmen trokken, ik heb daar niet een keer de noodzaak toe gevoeld, er zijn dus wel mensen nog slechter in bochten dan ik.
Maar het belangrijkste was dat ik het wel erg leuk vond, zeker de momenten dat ik in de groep kon mee komen. Er is een kombocht in ons parcours en ik weet precies hoe hard ik daar doorheen kan en durf dus als er ruimte was kon ik die gebruiken om wat naar voren op te schuiven maar mijn plaats houden vind ik erg moeilijk. Vooraan zitten toch de betere en gehaaidere rensters en die duwen je er gewoon weer af. Mede ook omdat ik weiger gevaarlijke dingen doen voor een metertje meer naar voren, ik wil niet iemand anders of mezelf het ziekenhuis in fietsen, dan maar geen olympisch goud.
. Op het stuk langs de Merwede waar het altijd keihard waait probeerde ik steeds zoveel mogelijk in het midden of links te blijven zodat ik in de luwte zat. Wat me tegenviel was dat de meeste vrouwen wel erg sterk op het klimmetje waren, ik werd er daar een paar keer bijna afgefietst, dat ben ik niet gewend van de trainingsavonden op de club.
De laatste rondjes die ik in mijn eentje heb gefietst zat er echt niet veel meer in, ik was er toen behoorlijk doorheen, komt ook omdat ik zoveel alleen heb moeten rijden, dat is echt veel zwaarder. Daarna heb ik nog even zitten kijken naar de A wedstrijd en een herstelsojachocoladedrankje aangeraden door Louise zitten drinken. Daarna ben ik redelijk moe rustig naar huis gefietst. Ik was (en ben) best naar de klote nu.
Het was voor de B categorie waar ik in zat 50 minuten en 3 rondes maar volgens mij hebben ze mij op het laatst maar een ronde minder laten fietsen om me uit mijn lijden te verlossen...dat of ik was te ver heen om nog te kunnen tellen.
Tja, het is natuurlijk geen best resultaat maar voor een eerste keer vind ik het niet eens echt slecht als je bedenkt dat de rest allemaal redelijk fanatiek trainende meiden waren van de helft van mijn leeftijd, die wel al minstens drie keer zo lang fietsen als ik.
Het gevecht is dus om te proberen zo lang mogelijk bij het peloton te blijven en er niet af te waaien...tja, dat is volgens mij ook zo'n beetje het moeilijkste wat er is.
O ja, het leuke van door het peloton ingehaald worden is dat toeschouwers allemaal denken dat je aan het demarreren bent geweest.
Maar goed, TTT en wedstrijdjes. Wordt wel vervolgd denk ik...op mijn eigen slakken-tempo.
