Fiets.nl

Hier in Amsterdam zie je geregelt Surinamers op een racefiets. Alleen nooit in de nieuwste tenues en op de modernste racefietsen maar dat kan best met budget en/of prioriteiten temaken hebben. Bij mijn oude club hadden we een Turk en een Iraniër.

Nov. 26, 1878 -- Marshall W. Taylor is born in rural Indiana to a black couple who moved north from Kentucky around the time of the Civil War. 1886-1891 -- Taylor is raised and educated in the home of a wealthy white Indianapolis family that employs his father as coachman. The family gives him a bicycle. 1886-1891 1892 -- Taylor is hired to perform cycling stunts outside an Indianapolis bike shop. His costume is a soldier's uniform, which earns him the nickname "Major." He wins his first bike race that year.  

1886-1891 Fall 1895 -- Taylor moves to Worcester, Mass., with his employer and racing manager Louis "Birdie" Munger, who plans to open a bike factory there. 1886-1891 August 1896 -- Taylor unofficially breaks two world track records, for paced and unpaced 1-mile rides, in Indianapolis. But his feat offends white sensibilities and he is banned from Indy's Capital City track. December 1896 -- Taylor finishes eighth in his first professional race, a six-day endurance event at Madison Square Garden in New York. 1898 -- Taylor holds seven world records, including the 1-mile paced standing start (1:41.4). Aug. 10, 1899 -- Taylor wins the world 1-mile championship in Montreal, defeating Boston rival Tom Butler. Taylor is the second black world champion athlete, after bantamweight boxer George Dixon's title fights in 1890-91. Nov. 15, 1899 -- Taylor knocks the 1-mile record down to 1:19. September 1900 -- Thwarted in previous seasons by racism, Taylor finally gets to complete the national championship series and becomes American sprint champion. October 1900-January 1901 -- Taylor performs in a vaudeville act with Charles "Mile-a-Minute" Murphy, racing on rollers on theater stages across Massachusetts. March -June 1901 -- Taylor competes in Europe, which he had long resisted because his Baptist beliefs precluded racing on Sundays. He beats every European champion. March 21, 1902 -- Taylor marries Daisy V. Morris in Ansonia, Conn. 1902-1904 -- Taylor races all over Europe, Australia, New Zealand and the United States, with brief rests in Worcester. 1907 -- Taylor makes a brief comeback after a two-year hiatus. 1910 -- Taylor retires from racing at age 32. Over the next two decades, unsuccessful business ventures and illness sap his fortune. 1930 -- Impoverished and estranged from his wife, Taylor drives to Chicago, stays at the YMCA and tries to sell copies of his self-published 1928 autobiography, "The Fastest Bicycle Rider in the World." June 21, 1932 -- Taylor dies at age 53 in the charity ward of Cook County Hospital, Chicago, and is buried in an unmarked grave. May 23, 1948 -- A group of former pro bike racers, with money donated by Schwinn Bicycle Co. owner Frank Schwinn, has Taylor's remains exhumed and reburied in a more prominent part of Mount Glenwood Cemetery in Illinois. s alweer een tijdje geleden, maaruh:

Ik heb een paar jaar als vrijwilliger gewerkt in een jongerencentrum waar veel van die jonge marokaanse gasten kwamen en volgens mij vinden ze het domweg niet stoer om op een fiets te zitten. Voetbal en kickboxen vinden ze het mooist, fietsen snappen ze niet zo...

Quote: Origineel geplaatst door big rosa op 04 Maart 2005
Quoten: Origineel geplaatst door TimoWr op 04 Maart 2005Hier in Amsterdam zie je geregelt Surinamers op een racefiets. Alleen nooit in de nieuwste tenues en op de modernste racefietsen maar dat kan best met budget en/of prioriteiten temaken hebben. Bij mijn oude club hadden we een Turk en een Iraniër. Het zal wel een uitdaging zijn om onze nederlandse allochtonen en vooral de jeugdige marokaanse jongeren, die toch best wel de nodige overlast veroorzaken, hoeven we niet omheen te draaien integendeel zelfs, deze op een fiets te hijsen. Op zich hoef je dus geen niet een dure fiets aan te schaffen, dat valt wel mee. Alleen hoe krijg je ze gemotiveerd om op dat stalen ros te klimmen. Ik weet zeker ,heel zeker als dit aanslaat en het lukt je om die lui op die fiets te krijgen je een mentaliteits verandering teweeg brengt. Nu hangen ze een beetje rond in een stadskern, mensen lastig vallen ,klerezooi uithalen, ze kunnen hun ei niet kwijt. Nou ik wil de uitdaging met ze aangaan dat ze achter me aan fietsen, en bij houden. Ik weet een ding zeker, ik ben 40 jaar ,maar ze zullen de ballen uit de broek moeten fietsen om mij bij te houden . Want het enige wat ze doen is "roken" en de stoere jongen uithangen. Van mij mogen ze de stoere jongen uithangen hoor? maar dan wel op een fiets of andere sporten, maw wij als samenleving moeten gewoon deze mensen er meer bij betrekken. Kijk maar bij het voetballen is er een Turk, ik ben zijn naam kwijt, die heeft de keuze gehad of voor Nederland uitkomen of voor Turkije, hij koos voor Nederland. Kijk dat is natuurlijk wel een zeer positieve ontwikkeling voor samenleving.



Maar het probleem is niet dat ze niet sporten. Er wordt zelfs heel veel gesport onder allochtonen, metname voetbal en vechtsporten. (bij mij op karate zit maar een turkse man van 40, en met hem kan ik het het beste vinden )

MAARRR daar hebben wij het niet over

Jongens, hup, terug naar het fietsen

Dit kunnen we in het fietscafé bespreken

Voor zover ons bekend dus geen initiatieven.
Misschen eens kijken of dat haalbaar zou zijn. Ik denk van wel namelijk!
Een jeugdclub zou dat best als target kunnen stellen, en er is dan ook zeker geld voor te regelen!

Bij deze verplaatst naar fietscafe.
Bijkomende noot: het onderwerp gaat over allochtonen en fietsen, niet over veiligheid en randgroepjongeren.
-mod
Mijn inbreng:
Welke sport je als kind gaat doen wordt voor een groot deel bepaald door je vriendjes en ouders.
Voorbeelden (heeeel zwartwit)
- villa wijk<--> arbeidersbuurt:   hockey, tennis <--> voetbal
- jongen <--> meisje:   voetbal,boksen <--> handbal, ballet
etc.. Veel allochtonen wonen in een arbeidersbuurt. De autochtonen uit zo'n wijk zie je ook niet op de racefiets. (behalve ik dan )
Natuurlijk speelt geld daarin ook een rol, want het lijkt me een godsvermogen kosten om voor een groeiend kind telkens een grotere/betere racefiets te moeten kopen en onderhouden.

Terwijl racefietsen van oudsher wel een echte plattelandssport is. Veel arbeiders en slagerzonen. Vanaf ca. de jaren '70 zijn ook steeds meer intellectuelen zich gaan interesseren in de tweewielers, waardoor de sport nu in alle lagen van de bevolking aandacht geniet, denk ik.

Wat je vrienden allemaal doen is ook erg belangrijk idd.  Bij mij in de kleuterklas ging gewoon iedereen (ongeveer) op voetbal, punt uit! Ik ook dus, alhoewel ik erover denk op een studentenwielrenclub te gaan komend schooljaar. Nu op het gymnasium heb je ineens erg veel hockyers, en tennissers.

Quoten: Origineel geplaatst door Tyr W op 08 Maart 2005


Bij deze verplaatst naar fietscafe.
Bijkomende noot: het onderwerp gaat over allochtonen en fietsen, niet over veiligheid en randgroepjongeren.
-mod
Mijn inbreng:
Welke sport je als kind gaat doen wordt voor een groot deel bepaald door je vriendjes en ouders.
Voorbeelden (heeeel zwartwit)
- villa wijk<--> arbeidersbuurt:   hockey, tennis <--> voetbal
- jongen <--> meisje:   voetbal,boksen <--> handbal, ballet
etc.. Veel allochtonen wonen in een arbeidersbuurt. De autochtonen uit zo'n wijk zie je ook niet op de racefiets. (behalve ik dan )
Natuurlijk speelt geld daarin ook een rol, want het lijkt me een godsvermogen kosten om voor een groeiend kind telkens een grotere/betere racefiets te moeten kopen en onderhouden.


Dan ben ik de absolute uitzondering op die regel!
Ik woonde tot mijn 7e in Ootmarsum (kakstad), daarna zijn mijn moeder, broertje en ik in Hengelo gaan wonen (om maar even lang verhaal kort te houden).
In eerste instantie zijn we (broertje en ik) gaan Judo-en, omdat ook enkele vriendjes uit Ootmarsum dat deden, op die manier bleven we een beetje in contact met hun. We werden best goed (ik was 1 van Twente in mijn klasse, mijn broertje ook).
Maar 3 jaar later zijn we beide gaan voetballen, omdat mijn vriendjes in Hengelo dat ook deden. Zover gaat de regel dus op.Ik heb tot 2,5 jaar geleden tegen een bal aan getrapt.
Toen opeens sloeg bij mij de boot om. Ik wou ineens gaan fietsen. Door wie of waardoor? Geen idee..... er was niemand in mijn nabije omgeving die ook maar iets met fietsen te maken had. Ja ok, ik kocht een fiets om mijn conditie op peil te houden, maar om eerlijk te zijn vond ik het voetballen geen klap meer aan. Dus van ''ene dag op de andere'' geraakte ik aan het fietsen.
Een maand later kapte ik definitief met voetballen en werd ik wielrenner. 
Maar zoals al eerder aangegeven, er zijn altijd uitzonderingen..... (en volgens mij ben ik een uitzondering op heeeeeel veel regels ).