Fiets.nl

Zit je op je werk? Het kan zijn dat ze picasa uit hebben staan

ja, ik zit te loonslaven. Ik zal vanavond thuis nog eens kijken.

Bedankt voor je reactie. Veel plezier op je vakantie!

DAG 3 – Giro Passo della Futa

Dochter en vrouw deden een dagje camping en ik had met een drietal Italiaanse vriendjes afgesproken om een tocht te maken met een aantal passen.
M’n Italiaanse vrienden wonen in Modena en ergens halverwege hadden we met elkaar afgesproken.
Drie beklimmingen had Luigi gepland maar het werden er natuurlijk vijf.
Prima geklommen en ik was heel erg content met m’n bergop prestaties.

Hier wat foto’s en op m’n blog staat een uitvoerig verslag.

Afbeelding

Compleet fotoalbum Passo Della Futa

Ik zie dat Luigi ook twee knechten had geregeld? Netjes hoor.
De gezelligheid straalt er vanaf en aan de details is weer gedacht met hier en daar een monument en een foto. Die onderste foto is op het moment wat vervelend want ik ben nogal hongerig. Daar ga ik nu even wat aan doen.

DAG 4 – Meer strade bianche en Montalcino

Eigenlijk stond op deze dag een beklimming van de Passo della Calla op het programma. Samen met m’n dochter een beklimming scoren voor de BIG challenge.
Dochterlief rijdt echter liever over slechte wegen dan heel lang (ruim 10 km in dit geval) bergop. Dus met de auto naar Siena waar we het parcours van L’Eroica opdoken.
M’n vrouw reed weer met ons mee en dit is een prachtig stuk van Toscana. Ik blijf er ook bij dat het rijden van L’Eroica DE MANIER is om het “platte” land van Toscane te ontdekken.
Alleen dan moet je het niet in een dag doen maar er een week de tijd voor nemen. Wijn proeven, foto’s maken en plaatsjes bezoeken.
De strook strade bianche naar Radi is maar liefst 8 kilometer lang en loopt door een prachtig stuk landschap.
Dochterlief trapte er aardig op los maar de laatste honderd meter naar Radi waren voor zo’n “klein” meissie net even te veel. Zelf trapte ik toen ook al 39x26 en dit is gewoon een nijdig stukje.
Tijdens L’Eroica is dit ook een van de eerste beklimmingen waar er gewandeld wordt.
Staan is lastig en alles moet uit je spieren komen en met je gewicht kan je nauwelijks wat doen.
Derhalve trotst dat m’n dochter fietsend boven kwam.

Op een plek die ik alleen ken van een controle en uitvoerige bevoorrading. Daar stonden we nu. Met z’n drieen. Bijna onwerkelijk.

Hier heb ik met Sjors en Patrick in 2008 onze eerste L’Eroica mijlpaal (stempel) gehaald. Met Ingmar (Bottechia) in 2009 zijn eerste stempel. In 2010 met de hele groep Italianen.
In 2011 wederom met de Italianen en een warm weerzien van Massimo vlak voor hij in de afdaling door z’n oude Gialetti zakte.
Deze plek is chaos, drukte, energie, spektakel en nu……………….nu was het er stil.

M’n dochter besloot nog een stukje mee te fietsen en de volgende strook strade bianche volgde snel.
Dan komen de steile stukken sneller en vaker en met de Montalcino in zicht was het genoeg.
Ik gooide haar fiets in de auto en besloot zelf te blijven fietsen zolang het droog bleef.
Toen we opstapte was het een prachtige blauwe lucht met wat witte wolken, maar deze hadden plaats gemaakt voor een grijze dichte donkere deken.
Het idee was om in Montalcino te gaan lunchen. Als het droog bleef zou ik over de top fietsen en zodra het zou gaan regenen zou ik ook in de auto stappen.
De meeste strade bianche waar ik nu op terecht kwam waren nat en zompig. Trappen kosten onnoemelijk veel moeite en ik voelde al wat druppels. Ook de wind nam toe.
Het werd donkerder en donkerder. Ik heb niks te bewijzen want ik het de Montalcino al vier keer opgefietst. Ook nog eens op oude fietsen! Dus na de strook voor je de Montalcino opfietst trok ik de remmen dicht.
Fiets in de auto en een washandje over de snoet. Als ik twee minuten langer naast de auto was gebleven was het washandje niet nodig geweest.
Het idee om in Montalcino (het stadje ligt iets lager dan de top waar je normaal overheen fietst) te gaan lunchen bleef, maar niet alleen de TomTom (ik wilde met de regen niet over de strade bianche) maar ook de ruitenwissers moesten aan.
Het was 1 mei wat in Italië een feestdag is. Toch viel het in Montalcino erg tegen. Natuurlijk speelde de regen een negatieve rol maar er was niet veel feestelijks.
Wel stond er bij de oude stadsmuur (in 2008 was hier de controle voor L’Eroica) een hele grote partytent waar je wat kon eten.
Erg leuk want je zit daar dan als enige toerist. Gewoon bruchetta, pasta, formaggio en vino. Hoeveel meer heb heb je nodig.

Daarna hebben we een autotoer gemaakt. Deels langs het parcours van L’Eroica. Een van de meest beklijvende plekjes die we hebben aangedaan is het mini monument van Claudio Merlassino.
Claudio is tijdens L’Eroica 2009 ter hoogte van Montacuto overleden aan een hartstilstand.
Claudio was toen even oud als ik en er ging net een wit laken over z’n lichaam toen ik samen met Ingmar (Bottechia) langsfietste.
De fietstschoentjes van Claudio wezen al naar de wielerhemel en geloof me dat is echt even slikken.
Ik ben iemand van de emotie en de traditie dus ik ben even gestopt bij het monumentje.
Ik heb Claudio bedankt omdat de visie van doen keer op keer de juiste blijkt.

Daarna naar terug naar de camping en een restaurantje opgezocht. Glaasje wijn en lekker slapen!
Afbeelding

Mooi bordje voor Claudio. In de stijl van de L'Eroica herinnering. Dat is inderdaad een plek waar je nooit meer zomaar voorbij zult fietsen.

En je mag Nynke mijn complimenten geven want ik vind echt dat ze een stoer stukje fietsen heeft laten zien!

Ik kan niet ontkennen dat ik zwaar jaloers ben bij deze beelden. Waarschijnlijk wordt het pas oktober dat we weer gaan. Mooie tripjes hoor en herkenbare plaatjes.

chrissiewizzie schreef:Dat is dan wel een Brunello toch?

Dit was een CC maar er is genoeg Brunello gedronken

bottecchia schreef:Mooi bordje voor Claudio. In de stijl van de L'Eroica herinnering.

Ja heel gepast om die link te leggen! Vooral subtiel voor kenners.

bottecchia schreef:En je mag Nynke mijn complimenten geven want ik vind echt dat ze een stoer stukje fietsen heeft laten zien!

Nu nog een beetje goed rapport

DAG 5 – Florence

Geen fiets vandaag maar wel een toren van dik 400 treden beklommen en geloof me dat zijn serieuze hoogtemeters.
Italie is tekort voor een mensenleven en zelfs Toscana is dat. Florence redt je ook niet in een dag en als je maar 1 dag gaat beperk je dan tot de kern van de stad.
Het is een indrukwekkende stad die op veel fronten model heeft gestaan voor Europa zoals we dat nu kennen.
De florijn (munt) lijkt me helder. Het bankstelsel, bestrating door een hele stad, politiek en journalistiek inzicht. Inzicht in heelal, continenten etc etc.
Niet alleen de gebouwen maar juist het intellectueel erfgoed van Florence is enorm groot.
Lunchen doe je het beste even buiten het centrum. Dat heeft niet alleen een positief effect op de prijs maar je komt ook in wat authentiekere tentjes terecht.
Als je Florence bezoekt kan je dat het beste met de bus of trein doen. Of je moet behoefte hebben aan een zenuwen inzinking want – net als dat de Italianen denken dat ze alles hebben uitgevonden – is de verkeersdrukte in Parijs maar een flauw spelletje in vergelijking met Florence.
Over Florence is zoveel door andere geschreven dat ik het even laat bij een paar plaatjes.

Afbeelding