Hier een berichtje uit Hasliberg/Meiringen. Na een tweetal matige dagen qua weer hebben we vandaag.de zon weer eens gezien. Helaas had ik gisteren en eergisteren gepland als laatste voorbereiding en we hebben dan ook niet alles kunnen fietsen wat in de planning lag. Wel Engslensee, Bruenigpass, Grosse Scheidegg en Beatenberg. Als klap op de vuurpijl belandde ik ook nog eens op het fietspad van Interlaken naar Meiringen, door ons direct gedoopt tot cycling road of hell. Stel je voor een aaneenschakeling van hellingen rond de 12% (niet overdreven). En dan geen 10 meter maar honderden meters. En toen dat voorbij was veranderde het fietspad in een off road pad waar menig mountainbiker zijn vingers bij aflikt. Kortom, geweldig afgezien en mijn fiets zag eruit alsof deze net een veldrit achter de rug had. Niet bepaald mijn gedroomde voorbereiding voor het AB. Maar goed, ik had toch gepland om vandaag met de beentjes omhoog te gaan dus dat werd flink poetsen, maar inmiddels glimt en blinkt hij weer. En passant ook nog even een nieuw derailleurkabeltje gemonteerd, zodat ook het schakelen weer gaat zoals het hoort.
Verder heb ik vandaag doorgebracht in Meiringen alwaar de tenten van de organisatie inmiddels in gereedheid worden gebracht voor het afhalen van de startnummers morgen. Bij de plaatselijke fietsenmaker heb ik nog even een klein fietslichtje gescoord, want tussen 20 en 21 uur wordt het flink donker en als het tegenzit kom ik rond die tijd binnen. Hoewel ik hoop al eerder te finishen vind ik het in dat geval geen probleem dat medeweggebruikers mij dan duidelijk kunnen ontwaren.
Nou, in ieder geval lijken de weergoden ons goed gezind zaterdag, want halfbewolkt, droog en 22 graden is eigenlijk het beste dat we kunnen hebben. Tot zover de Alpenbrevet newsflash.
Alpenbrevet 31 augustus 2013
Herman_N
29 aug 2013 17:47
Goedkope startbewijzen voor gran fondo's, bezoek de CycloWorld SHOP
Herman_N
01 sep 2013 00:59
Uitgebreid verslag volgt nog.
Hoofdpunten van mijn platin tour ervaring: super weer, geweldig parcours, perfecte organisatie, zwaar, zeer zwaar, extreem zwaar, nooit meer, maar een ervaring om niet te vergeten.
Hoofdpunten van mijn platin tour ervaring: super weer, geweldig parcours, perfecte organisatie, zwaar, zeer zwaar, extreem zwaar, nooit meer, maar een ervaring om niet te vergeten.
Goedkope startbewijzen voor gran fondo's, bezoek de CycloWorld SHOP
-
rielplayer
- Forum-lid
- Berichten: 426
- Lid geworden op: 21 aug 2009 20:48
rielplayer
01 sep 2013 06:49
petje af hoor! Kijk uit naar je verslag
havana
01 sep 2013 07:11
Je hebt het dus gehaald, ik maak een diepe buiging!!
-
colnagofreak
- Forum-lid HC
- Berichten: 5616
- Lid geworden op: 26 sep 2004 21:41
Geweldig gedaan, proficiat!Herman_N schreef:Uitgebreid verslag volgt nog.
Hoofdpunten van mijn platin tour ervaring: super weer, geweldig parcours, perfecte organisatie, zwaar, zeer zwaar, extreem zwaar, nooit meer, maar een ervaring om niet te vergeten.
En precies dezelfde reactie die ik had na het rijden van de Platina tocht, ik ben nog wel een keer terug geweest voor de Gold tocht, dan kan je net iets meer genieten.
PS. na 8 jaar denk ik nog steeds hetzelfde over "nooit meer" maar inderdaad een tocht om nooit te vergeten.
Soms is het beter het verleden te laten voor wat het was!
Herman_N
02 sep 2013 19:13
Hier mijn uitgebreide verslag over het platina avontuur van het Alpenbrevet. Aangezien ik in Hasliberg verbleef op 1000 meter kon ik met de gondel afdalen naar de start. Zodoende stonden ruim 100 fietsers vanaf 5:45 uur te wachten om naar beneden gebracht te worden, een prima service. Uiteindelijk stond ik samen met 3 fietsmaten om 6.30 uur aan de start in Meiringen: P. (trainingsbeest en zelfbenoemd dopingexpert), J. (triatleet, Ned. suptopper) en S. (onmisporter, 2013: Alternatieve elfstedentocht, 60 van Texel, Alpenbrevet). Het Alpenbrevet kent de mogelijkheid om vanaf 6:00 uur individueel te starten, waardoor de tijdslimiet in Airolo (11:15 uur) makkelijker haalbaar is. We wilden daar echter geen gebruik van maken, want het moet wel een beetje spannend blijven 
Voor ons als huis-, tuin- en keukenfietsers betekende dit dan wel dat we flink moesten doorjakkeren en hopen dat we geen tegenslag zouden krijgen in de vorm van lekke banden of andere materiaalpech. Hoe dan ook, we stonden redelijk vooraan en waren snel over de startlijn.
Het eerste hellinkje is gelijk vanuit Meiringen en stelt weinig voor, een mooie gelegenheid om de hartslag alvast wat op te pompen. Na een kwartiertje diende de Grimselpas zich aan. Deze liep lekker en na een totale rijtijd van 2:05 uur was ik boven. Dit was iets achter op het schema, maar aangezien er wat speling in zat was dit nog geen probleem. Samen met J. daalde ik af naar de voet van de Nufenenpas, maar hier aangekomen waren de spoorbomen dicht en stond P. ook net te wachten. We vreesden dat de tijdslimiet een lastig verhaal ging worden, maar gelukkig was de trein snel voorbij.
De Nufenenpas is echt een kreng met constante percentages tussen de 9 en 11 procent. Gelukkig zat er halverwege een wat vlakker stuk waar de benen weer enigszins konden bijkomen, maar lekker lopen deed het nooit. Op een gegeven moment zag ik dat ik op een ruime 2100 meter zat qua hoogte en ik wist dat de pashoogte op ruim 2400 meter lag. Het was nu 10:15 uur en ik had dus nog een uur te gaan tot de tijdslimiet. In mijn schema was een half uur opgenomen vanaf de Nufenenpas tot Airolo dus dat betekende dat ik nog een half uur had voor slechts 300 hoogtemeters. “Yes, ik ga het makkelijk halen”, dacht ik en haalde zelfs nog even wat kracht van de pedalen, voor zover dat mogelijk is op deze steile helling. En maar hopen dat mijn hoogtemeter niet op hol was geslagen, maar daar was gelukkig geen sprake van. Op de top nog even een sanitaire stop gedaan en daarna snel afdalen richting Airolo. Letterlijk, want de Nufenenafdaling hoort tot de snelste afdalingen die ik ken. Met een maximale snelheid die opliep tot 83 was het leuk te zien welke renners nog moeite deden om op tijd in Airolo te zijn en welke het lieten voor wat het was (die reden waarschijnlijk de gold tour). Een minuut of 10 voor sluitingstijd kwam ik aan. P. en J. waren iets voor mij en stonden al te wachten. Van S. echter geen spoor. Hij is sowieso de langzaamste van onze groep dus toen we om 11:13 uur vertrokken baalden we dat hij het niet had gehaald. We reden al gauw in een groep van zo’n 30 man die allemaal in het laatste kwartier de tijdslimiet hadden gehaald. Maar tot onze niet geringe verbazing kwam onze makker S. zowaar aansnellen. Hij was erg laat op de Grimselpas en daardoor was het op de Nufenenpas de dood of de gladiolen. Hij is daarna als een duivel afgedaald, heeft alle verzorgingsposten links laten liggen en was nog net om 11:15 in Airolo. Dit gaf ons weer een extra stimulans en we daalden met de groep richting Biasca, het laagste punt van de tocht.
Na de stop in Biasca wachtte de Lukmanierpas, een klim van liefst 41 km. Het liep hier lekker, ik haalde alleen maar mensen in terwijl van de oorspronkelijke groep alleen P., J. en een Duitser voor me zaten. Dat gaf me moraal in aangename temperaturen van net boven de 20 graden en een lekker zonnetje. Onderweg zag ik wel al de eerste mensen met kramp zitten en vroeg me af wat daarvan terecht moest komen. Eenmaal boven gekomen kwam ik P. en J. weer tegen en samen hebben we wat gegeten en gedronken. Door een misverstand reden ze echter eerder weg dan ik, maar net toen ik er achteraan wilde rijden kwam S. aan rijden. Die zat dus ook nog in de ‘race’. Ik daalde alleen af richting Disentis voor de 4e opgave van de dag, de Oberalppas. Het was al duidelijk dat de tocht ver gevorderd was, want in de eerste kilometers reed ik volledig alleen. Richting de top werd de weg een stuk steiler en stak er ook een stevige wind op die of helemaal tegen of helemaal mee stond. Hier werden mijn benen voor het eerst echt op de proef gesteld en hoewel ik nog wel wat mensen kon inhalen bereikte ik de pashoogte dan ook behoorlijk gesloopt. Maar er zaten dan ook al 5500 hoogtemeters op.
Net toen ik aankwam reden mijn maten weg en ik ben hooguit een minuut of 8 gestopt in de hoop ze later nog tegen te komen. Na een lange afdaling begon de Sustenpas. Oef, deze zal ik mijn leven lang niet meer vergeten. Wat een kreng, continu rond de 8%, een weg die je kilometers voor je uit ziet lopen en benen die hun beste tijd erop hadden zitten. De eerste 5 kilometer gingen nog wel, maar de laatste 12 waren een martelgang. Ik zag scheel van het afzien, werd nu door meerdere mensen ingehaald en keek elke 50 meter op mijn teller of ik alweer was opgeschoten. Ik kon me zelfs opwinden over het feit dat de top 200 meter verder lag dan ik had uitgerekend. Maar goed, de mensen die nog trager reden, moesten afstappen of met hun fiets aan de hand gingen lopen waren er slechter aan toe. Maar zoals altijd kwam ook aan deze klim een eind en kon ik de koude, lange afdaling richting de finish aanvangen. Vanuit Innertkirchen nog even het laatste hupje over geknald, maar dat was een makkie na zo’n lange afdaling. Ik was blij dat ik een lichtje op de fiets had gemonteerd, want het was al redelijk schemerig geworden toen ik rond 20:20 onder applaus van het publiek over de finish rolde. Hier vloeiden bier en grote verhalen rijkelijk en voelden we allemaal de heroïek van een bijzondere prestatie.
Tijden:
12:58 P.
13:03 J.
13:18 Ik
13:25 S.
Allemaal redelijk dicht bij elkaar na zo’n lang fantastisch avontuur. Maar wat een geweldige tocht, schitterende omgeving en perfecte organisatie!
Voor ons als huis-, tuin- en keukenfietsers betekende dit dan wel dat we flink moesten doorjakkeren en hopen dat we geen tegenslag zouden krijgen in de vorm van lekke banden of andere materiaalpech. Hoe dan ook, we stonden redelijk vooraan en waren snel over de startlijn.Het eerste hellinkje is gelijk vanuit Meiringen en stelt weinig voor, een mooie gelegenheid om de hartslag alvast wat op te pompen. Na een kwartiertje diende de Grimselpas zich aan. Deze liep lekker en na een totale rijtijd van 2:05 uur was ik boven. Dit was iets achter op het schema, maar aangezien er wat speling in zat was dit nog geen probleem. Samen met J. daalde ik af naar de voet van de Nufenenpas, maar hier aangekomen waren de spoorbomen dicht en stond P. ook net te wachten. We vreesden dat de tijdslimiet een lastig verhaal ging worden, maar gelukkig was de trein snel voorbij.
De Nufenenpas is echt een kreng met constante percentages tussen de 9 en 11 procent. Gelukkig zat er halverwege een wat vlakker stuk waar de benen weer enigszins konden bijkomen, maar lekker lopen deed het nooit. Op een gegeven moment zag ik dat ik op een ruime 2100 meter zat qua hoogte en ik wist dat de pashoogte op ruim 2400 meter lag. Het was nu 10:15 uur en ik had dus nog een uur te gaan tot de tijdslimiet. In mijn schema was een half uur opgenomen vanaf de Nufenenpas tot Airolo dus dat betekende dat ik nog een half uur had voor slechts 300 hoogtemeters. “Yes, ik ga het makkelijk halen”, dacht ik en haalde zelfs nog even wat kracht van de pedalen, voor zover dat mogelijk is op deze steile helling. En maar hopen dat mijn hoogtemeter niet op hol was geslagen, maar daar was gelukkig geen sprake van. Op de top nog even een sanitaire stop gedaan en daarna snel afdalen richting Airolo. Letterlijk, want de Nufenenafdaling hoort tot de snelste afdalingen die ik ken. Met een maximale snelheid die opliep tot 83 was het leuk te zien welke renners nog moeite deden om op tijd in Airolo te zijn en welke het lieten voor wat het was (die reden waarschijnlijk de gold tour). Een minuut of 10 voor sluitingstijd kwam ik aan. P. en J. waren iets voor mij en stonden al te wachten. Van S. echter geen spoor. Hij is sowieso de langzaamste van onze groep dus toen we om 11:13 uur vertrokken baalden we dat hij het niet had gehaald. We reden al gauw in een groep van zo’n 30 man die allemaal in het laatste kwartier de tijdslimiet hadden gehaald. Maar tot onze niet geringe verbazing kwam onze makker S. zowaar aansnellen. Hij was erg laat op de Grimselpas en daardoor was het op de Nufenenpas de dood of de gladiolen. Hij is daarna als een duivel afgedaald, heeft alle verzorgingsposten links laten liggen en was nog net om 11:15 in Airolo. Dit gaf ons weer een extra stimulans en we daalden met de groep richting Biasca, het laagste punt van de tocht.
Na de stop in Biasca wachtte de Lukmanierpas, een klim van liefst 41 km. Het liep hier lekker, ik haalde alleen maar mensen in terwijl van de oorspronkelijke groep alleen P., J. en een Duitser voor me zaten. Dat gaf me moraal in aangename temperaturen van net boven de 20 graden en een lekker zonnetje. Onderweg zag ik wel al de eerste mensen met kramp zitten en vroeg me af wat daarvan terecht moest komen. Eenmaal boven gekomen kwam ik P. en J. weer tegen en samen hebben we wat gegeten en gedronken. Door een misverstand reden ze echter eerder weg dan ik, maar net toen ik er achteraan wilde rijden kwam S. aan rijden. Die zat dus ook nog in de ‘race’. Ik daalde alleen af richting Disentis voor de 4e opgave van de dag, de Oberalppas. Het was al duidelijk dat de tocht ver gevorderd was, want in de eerste kilometers reed ik volledig alleen. Richting de top werd de weg een stuk steiler en stak er ook een stevige wind op die of helemaal tegen of helemaal mee stond. Hier werden mijn benen voor het eerst echt op de proef gesteld en hoewel ik nog wel wat mensen kon inhalen bereikte ik de pashoogte dan ook behoorlijk gesloopt. Maar er zaten dan ook al 5500 hoogtemeters op.
Net toen ik aankwam reden mijn maten weg en ik ben hooguit een minuut of 8 gestopt in de hoop ze later nog tegen te komen. Na een lange afdaling begon de Sustenpas. Oef, deze zal ik mijn leven lang niet meer vergeten. Wat een kreng, continu rond de 8%, een weg die je kilometers voor je uit ziet lopen en benen die hun beste tijd erop hadden zitten. De eerste 5 kilometer gingen nog wel, maar de laatste 12 waren een martelgang. Ik zag scheel van het afzien, werd nu door meerdere mensen ingehaald en keek elke 50 meter op mijn teller of ik alweer was opgeschoten. Ik kon me zelfs opwinden over het feit dat de top 200 meter verder lag dan ik had uitgerekend. Maar goed, de mensen die nog trager reden, moesten afstappen of met hun fiets aan de hand gingen lopen waren er slechter aan toe. Maar zoals altijd kwam ook aan deze klim een eind en kon ik de koude, lange afdaling richting de finish aanvangen. Vanuit Innertkirchen nog even het laatste hupje over geknald, maar dat was een makkie na zo’n lange afdaling. Ik was blij dat ik een lichtje op de fiets had gemonteerd, want het was al redelijk schemerig geworden toen ik rond 20:20 onder applaus van het publiek over de finish rolde. Hier vloeiden bier en grote verhalen rijkelijk en voelden we allemaal de heroïek van een bijzondere prestatie.
Tijden:
12:58 P.
13:03 J.
13:18 Ik
13:25 S.
Allemaal redelijk dicht bij elkaar na zo’n lang fantastisch avontuur. Maar wat een geweldige tocht, schitterende omgeving en perfecte organisatie!
Laatst gewijzigd door Herman_N op 02 sep 2013 20:09, 1 keer totaal gewijzigd.
Goedkope startbewijzen voor gran fondo's, bezoek de CycloWorld SHOP
steven250
03 sep 2013 09:36
Mooie prestatie(s)! Ik wil zeker de Platina editie een keer rijden, lijkt mij een mooie uitdaging 
