Hier mijn uitgebreide verslag over het platina avontuur van het Alpenbrevet. Aangezien ik in Hasliberg verbleef op 1000 meter kon ik met de gondel afdalen naar de start. Zodoende stonden ruim 100 fietsers vanaf 5:45 uur te wachten om naar beneden gebracht te worden, een prima service. Uiteindelijk stond ik samen met 3 fietsmaten om 6.30 uur aan de start in Meiringen: P. (trainingsbeest en zelfbenoemd dopingexpert), J. (triatleet, Ned. suptopper) en S. (onmisporter, 2013: Alternatieve elfstedentocht, 60 van Texel, Alpenbrevet). Het Alpenbrevet kent de mogelijkheid om vanaf 6:00 uur individueel te starten, waardoor de tijdslimiet in Airolo (11:15 uur) makkelijker haalbaar is. We wilden daar echter geen gebruik van maken, want het moet wel een beetje spannend blijven
Voor ons als huis-, tuin- en keukenfietsers betekende dit dan wel dat we flink moesten doorjakkeren en hopen dat we geen tegenslag zouden krijgen in de vorm van lekke banden of andere materiaalpech. Hoe dan ook, we stonden redelijk vooraan en waren snel over de startlijn.
Het eerste hellinkje is gelijk vanuit Meiringen en stelt weinig voor, een mooie gelegenheid om de hartslag alvast wat op te pompen. Na een kwartiertje diende de Grimselpas zich aan. Deze liep lekker en na een totale rijtijd van 2:05 uur was ik boven. Dit was iets achter op het schema, maar aangezien er wat speling in zat was dit nog geen probleem. Samen met J. daalde ik af naar de voet van de Nufenenpas, maar hier aangekomen waren de spoorbomen dicht en stond P. ook net te wachten. We vreesden dat de tijdslimiet een lastig verhaal ging worden, maar gelukkig was de trein snel voorbij.
De Nufenenpas is echt een kreng met constante percentages tussen de 9 en 11 procent. Gelukkig zat er halverwege een wat vlakker stuk waar de benen weer enigszins konden bijkomen, maar lekker lopen deed het nooit. Op een gegeven moment zag ik dat ik op een ruime 2100 meter zat qua hoogte en ik wist dat de pashoogte op ruim 2400 meter lag. Het was nu 10:15 uur en ik had dus nog een uur te gaan tot de tijdslimiet. In mijn schema was een half uur opgenomen vanaf de Nufenenpas tot Airolo dus dat betekende dat ik nog een half uur had voor slechts 300 hoogtemeters. “Yes, ik ga het makkelijk halen”, dacht ik en haalde zelfs nog even wat kracht van de pedalen, voor zover dat mogelijk is op deze steile helling. En maar hopen dat mijn hoogtemeter niet op hol was geslagen, maar daar was gelukkig geen sprake van. Op de top nog even een sanitaire stop gedaan en daarna snel afdalen richting Airolo. Letterlijk, want de Nufenenafdaling hoort tot de snelste afdalingen die ik ken. Met een maximale snelheid die opliep tot 83 was het leuk te zien welke renners nog moeite deden om op tijd in Airolo te zijn en welke het lieten voor wat het was (die reden waarschijnlijk de gold tour). Een minuut of 10 voor sluitingstijd kwam ik aan. P. en J. waren iets voor mij en stonden al te wachten. Van S. echter geen spoor. Hij is sowieso de langzaamste van onze groep dus toen we om 11:13 uur vertrokken baalden we dat hij het niet had gehaald. We reden al gauw in een groep van zo’n 30 man die allemaal in het laatste kwartier de tijdslimiet hadden gehaald. Maar tot onze niet geringe verbazing kwam onze makker S. zowaar aansnellen. Hij was erg laat op de Grimselpas en daardoor was het op de Nufenenpas de dood of de gladiolen. Hij is daarna als een duivel afgedaald, heeft alle verzorgingsposten links laten liggen en was nog net om 11:15 in Airolo. Dit gaf ons weer een extra stimulans en we daalden met de groep richting Biasca, het laagste punt van de tocht.
Na de stop in Biasca wachtte de Lukmanierpas, een klim van liefst 41 km. Het liep hier lekker, ik haalde alleen maar mensen in terwijl van de oorspronkelijke groep alleen P., J. en een Duitser voor me zaten. Dat gaf me moraal in aangename temperaturen van net boven de 20 graden en een lekker zonnetje. Onderweg zag ik wel al de eerste mensen met kramp zitten en vroeg me af wat daarvan terecht moest komen. Eenmaal boven gekomen kwam ik P. en J. weer tegen en samen hebben we wat gegeten en gedronken. Door een misverstand reden ze echter eerder weg dan ik, maar net toen ik er achteraan wilde rijden kwam S. aan rijden. Die zat dus ook nog in de ‘race’. Ik daalde alleen af richting Disentis voor de 4e opgave van de dag, de Oberalppas. Het was al duidelijk dat de tocht ver gevorderd was, want in de eerste kilometers reed ik volledig alleen. Richting de top werd de weg een stuk steiler en stak er ook een stevige wind op die of helemaal tegen of helemaal mee stond. Hier werden mijn benen voor het eerst echt op de proef gesteld en hoewel ik nog wel wat mensen kon inhalen bereikte ik de pashoogte dan ook behoorlijk gesloopt. Maar er zaten dan ook al 5500 hoogtemeters op.
Net toen ik aankwam reden mijn maten weg en ik ben hooguit een minuut of 8 gestopt in de hoop ze later nog tegen te komen. Na een lange afdaling begon de Sustenpas. Oef, deze zal ik mijn leven lang niet meer vergeten. Wat een kreng, continu rond de 8%, een weg die je kilometers voor je uit ziet lopen en benen die hun beste tijd erop hadden zitten. De eerste 5 kilometer gingen nog wel, maar de laatste 12 waren een martelgang. Ik zag scheel van het afzien, werd nu door meerdere mensen ingehaald en keek elke 50 meter op mijn teller of ik alweer was opgeschoten. Ik kon me zelfs opwinden over het feit dat de top 200 meter verder lag dan ik had uitgerekend. Maar goed, de mensen die nog trager reden, moesten afstappen of met hun fiets aan de hand gingen lopen waren er slechter aan toe. Maar zoals altijd kwam ook aan deze klim een eind en kon ik de koude, lange afdaling richting de finish aanvangen. Vanuit Innertkirchen nog even het laatste hupje over geknald, maar dat was een makkie na zo’n lange afdaling. Ik was blij dat ik een lichtje op de fiets had gemonteerd, want het was al redelijk schemerig geworden toen ik rond 20:20 onder applaus van het publiek over de finish rolde. Hier vloeiden bier en grote verhalen rijkelijk en voelden we allemaal de heroïek van een bijzondere prestatie.
Tijden:
12:58 P.
13:03 J.
13:18 Ik
13:25 S.
Allemaal redelijk dicht bij elkaar na zo’n lang fantastisch avontuur. Maar wat een geweldige tocht, schitterende omgeving en perfecte organisatie!
