Jan Janssen Classic 2014 – 200km
Vorig jaar had ik de Jan Janssen Classic verreden en toen was dat een van de mooiere en beter georganiseerde tochten van het jaar. Dus toen ik onlangs naar de tochten-kalender keek en zag dat deze er weer aan kwam en ik nog vrij was op deze datum, besloot ik dit jaar weer mee te doen
Het zou direct ook mijn eerste 200+ km tocht van dit jaar worden.
Rond 8 uur stond ik samen met mijn fietsmaat Roald bij de start en goed kwart over 8 reden we weg bij de start. De 200km route maakte vanaf Wageningen eerst een lus van +-/ 50km naar het westen via de Grebbeberg, Amerongseberg en weer terug over de Grebbeberg samen met de 110km tocht, de 155km en 65km gingen direct de rest van de route rijden, waar wij later ook bij zouden aansluiten.
Vorig jaar hadden Roald en ik samen het nodige kopwerk gedaan in op deze lus omdat er weinig mensen mee wilden draaien, maar dit jaar lieten we dat maar aan anderen over. Na de Amerongseberg bleven we samen met 4 a 5 anderen in een groepje samen, maar hier zaten echt een paar vreemde pannenkoeken bij: op het vlakke niet mee rijden, heuvelop voorbij versnellen, bovenop inhouden en niet voorop willen rijden en vervolgens slecht dalen.. we komen ze wel vaker tegen. Op de Grebbedijk langs de Rijn gaven we nog even wat gas, maar toen ik boven de 40 op kop reedt was er weinig animo om over te nemen, jammer hoor!
Na 48 km was de eerste stop, we namen hier even een paar slokken en een reepje en gingen vlot weer verder.
Nu kwamen we op een deel van de route waar we eigenlijk alleen reden. De 155/65km rijders waren hier direct vanaf de start langs gegaan en die waren dus ver vooruit en de 200/110km rijders waren of nog bij de stop of reden verspreid rond. De route ging door Renkum, Doorwerth, Oosterbeek, Arnhem en vervolgens langs de Posbank richting het noorden naar de Kop van Deelen waar de eerste echte bevoorrading was bij km 97. Het ging constant op en af en zeker in Arnhem was het weer flink draaien en keren geblazen, maar wat ze bij de JJ classic wel altijd goed voor elkaar hebben zijn de verkeersregelaars. Op heel veel grote kruispunten stonden mensen klaar om het verkeer tegen te houden zodat wij direct door konden, we voldoen ons soms net een prof
Na de bevoorrading gingen we door naar Hoenderloo en via de Berg en dalweg richting Beekbergen waarna we weer zuidwaarts gingen richting Groenendaal en toen weer N-O richting Loenen. Op dit deel van de route kwamen we weer wat ‘tussen de mensen’ en konden we even aanhaken bij een snelle groep. Deze moest na Beekbergen echter wachten en toen kon ikzelf nog snel aansluiten bij een dame en heer die ook wel flink doorreden. Roald kon dit net niet, maar we hadden in het begin al afgesproken dat we samen zouden starten en dan wel zouden zien hoe ver we bij elkaar zouden blijven. Na 133km was er een stop tussen Loenen en Laag Soeren waar ik Roald na 5 a 10 minuten weer trof dus toen konden we toch nog weer samen verder richting de Posbank. Hierna zouden we echt ieders onze eigen weg gaan want anders zou ik te vaak op hem moeten wachten en dat is voor zowel hem als mijzelf niet leuk fietsen.
Toen ik na 150km bij de Steeg het Posbank gebied in reed kon ik wel merken dat de afstand door begon te wegen, maar met een gemiddelde van boven de 31 en al 1000 hoogtemeters was dat ook niet vreemd. Bergop werd ik wel eens voorbij gereden, echter rijden daar op een willekeurige dag heel veel renners rond, dus ik niet iedereen nam deel aan de tocht. Maar ik merkte dat ik vaak de weinige was die direct weer gas gaf zodra ik ergens boven kwam. Groepen reden hier weinig, dus ik reed solo van wiel naar wiel. Na De Posbank was het weer draaien en keren richting Arnhem en de volgende stop op km 175. Ik zag nu steeds meer vermoeide rijders en soms leek het wel een optocht van stervende zwanen
Zelf kwam ik er echter weer wat doorheen en dat gaf de burger weer moed.
Bij de stop op 175km bleef ik maar heel even staan want bij km 186 zou nog een keer een echte bevoorrading zijn.
Bij deze bevoorrading merkte ik dat ik ondertussen weer wat midden in het deelnemersveld was beland want er lag nog veel klaar, waaronder het beste van alle toertochten… de stevige broodjes van de Wageningense bakker! Andere deelnemers weten ongetwijfeld wat ik bedoel, ik vind ze super
Na deze korte pauze was het eindelijk tijd voor de laatste kilometers. Hier kon ik nog weer even profiteren van een groepje waar ik bij aan kon sluiten, maar zodra de weg omhoog ging moest ik het toch echt weer zelf doen, want toen zakte het tempo mij te veel. Ik begon mij zowaar weer goed te voelen en kon nog lekker doorrijden.
Net voor de Italiaanse weg kwamen er nog weer 2 snelle mannen voorbij waar ik nog net bij aan kon haken. Ze reden mij te hard, maar ik kon wel volgen. Echter toen we de Italiaanse weg op draaiden bleven ze achter en reed ik weer solo verder. Net voor de Wageningseberg kwamen ze weer voorbij en toen kon ik nog weer mee. Berg op moest ik onderaan wel op mijn tanden bijten, maar ik kon ik aanhaken. Toch kwam ik uiteindelijk als eerste boven. Na de afdaling namen zij echter weer over en was ik blij dat ik nog bij kon blijven.
Na een paar kilometer waren we eindelijk bij de finish en toen ik naar de afstandteller keek (tijdens het rijden heb ik afstand/tijd expres niet in beeld) bleek dat de tocht wat langer was geweest want er stond 210km op de teller en bij navraag bleken andere dat ook te hebben… gratis extra kilometers dus!
Uiteindelijk was ik 15:45 weer binnen met net geen 1.700 hoogtemeters, 210km op de teller en met een gemiddelde van 30,6. Een voor mij zeer respectabel getal over een dergelijke afstand en met al dat ‘op en af’.
http://app.strava.com/activities/156273260