Fiets.nl

Misschien wel omdat wij niet genoeg pushen? Om echte topsporters te creeren moet je als ouder best ver gaan.

De vraag of dat goed is voor een kind laat ik in het midden.

Tips van Jack (van G.)

https://www.tvsportplezier.nl/7-tips-vo ... ertrouwen/

Help je kind praktisch, maar ondersteun hem of haar ook emotioneel.
Wees mild en positief.
Wees realistisch.
Geef complimenten.
Ontdek en erken kwaliteiten.
Geef je kind ruimte om zelf te proberen en fouten te maken.

Of toch te weinig ?
http://www.jmouders.nl/ouders/opvoedsti ... einig-tips

Ik denk dat ik toch een beetje misbegrepen ben hier.
Er is voorlopig niets dat er op wijst, dat hij, ondanks dat hij steeds achteraan fietst, niet meer gemotiveerd zou zijn. Hij doet dit gewoon zo graag, dat ik probeer te voorkomen om gedemotiveerd te raken. Dat zou ik wel jammer vinden.
Daarom wil ik hem ook voorzichtig 'stimuleren' om met een hartslagmeter te trainen. Ik wil hem absoluut niet pushen. De reden dat ik hem een hartslagmeter wil aandoen, is om zijn lichaam de kans te geven normaal te ontwikkelen door niet in het rood te fietsen. Een keer een anaerobe beproeving (wedstrijd) per week lijkt mij voldoende. Op zaterdag doet hij trouwens al conditietraining en techniek onder begeleiding.
Met andere woorden, alleen maar goede bedoelingen.

Maar waarom zou hij dan gedemotiveerd raken dan? Merk je dat of is dat je eigen beeld? Zie je geen enkele progressie bij hem?

Wat maakt het nou uit dat hij bij de laatsten eindigt? Is het gewoon niet zo dat hij nu nog niet goed genoeg is en lekker plezier moet hebben en resultaat nu nog totaal onbelangrijk is. En misschien ligt zijn talent wel niet in het veld, maar op de weg of op de MTB?
Of misschien wel heel ergens anders? Zou JIJ dat jammer vinden? (omdat je zegt zo expliciet zegt, zou IK jammer vinden, vind hij dat zelf ook wel zo?)

Geniet gewoon van dat hij gezond is en lekker kan sporten en prijs hem alleen al als hij 88ste wordt ipv 89ste, schitterend man!

Zie mijn eerdere tips (van Jack) en hetgeen Alan aan gaf, enige vorm van training/uitdaging prima maar maak het nu niet te klinisch joh. Zeg dat hij inderdaad een extra iets krijgt als hij zorgt dat hij dat ene plekje opschuift, (of juist eens niet!) ga niet meteen voor het "podium". Is hij misschien niet te enthousiast VOOR de wedstrijdjes en is zijn energie dan niet wat op? En misschien spiegelt hij/jij zich aan andere die wel voor aan rijden?

Uit eigen ervaring (voetbal dan wel) kan ik zeggen dat het veel fijner werkt dan zo vroeg al teveel op methodiek en trainingen te gaan letten, plezier voorop

Maar goed, het is uiteraard makkelijker gezegd vanaf de kant, dus ik wens je veel succes met je kleine man! Komt wel goed

Volgens mij bedoelt Nixke gewwon dat zoonlief wel eens gedemotiveerd kan raken als je altijd laatste wordt op die leeftijd. Mijn halve voetbalteam is ook op die leeftijd gestopt omdat er werkelijk waar niemand soort van talent had Trainen kan daarin wel helpen dus. Maar hou het leuk, denk dat het beste is dat kinderen op die leeftijd zo veel mogelijk op de fiets zitten, (te) gericht trainen lijkt me niet zo relevant.

Ziek. Dat was het eerste wat in mij opkwam.

Tip 1: Blijf lekker op de achtergrond. Laat dat kind zelf dingen ontwikkelen en uitzoeken. Als hij iets wil dan komt hij er vanzelf mee. Laat hem lekker fietsen en klooien.

Tip 2: Ondersteun maar stuur niet. Dus als hij eens in een bos wil fietsen of ergens anders vooral doen, maar ga niet vanalles en nogwat van hem vragen. Als hij op zijn gezicht gaat terwijl je ernaast staat of niet maakt niets uit. Lekker laten gaan.

Vanaf mijn vierde tot mijn achtste was ik helemaal idolaat van het BMX'en.
Dat vond mijn vader ook helemaal geweldig, hij regelde alles. Sponsoren, spullen, trainingen etc. Nu was ik ook best goed en deed mij om de prijzen in binnen en buitenland.

Totdat het de zomer van '88 werd en ik na het gewonnen EK toch maar bedacht dat ik heel graag wilde gaan voetballen

Ik vond dat fantastisch, mijn vader vond dat vreselijk. Hij had een hekel aan voetbal.
Daar heb ik ook het betaald voetbal wel gehaald, maar zijn passie werd het nooit.
Ik moest ook aan mijn opa vragen of hij dat met mij wilde gaan doen

Moraal van het verhaal? Geniet ervan dat je zoon nu ook je passie nog deelt, dat kan echt zomaar omslaan of hij pakt het zelf helemaal op en kun jij nog meer genieten ervan.

ik denk dat de reactie van Frunk nog het beste aansluit met wat ik bedoel.

1. mij maakt het niet uit of hij bij de laatsten eindigt, en hem voorlopig ook niet
2. het is niet mijn utopische bedoeling om er een topsporter van te maken, dat heb ik nergens laten uitschijnen
3. ik begrijp eigenlijk alle reacties wel, behalve die als: "ga naar een psychiater en leg je probleem voor..." daar heb ik echt het sch**t aan

Ik zal mijn vraag herdefiniëren. Stel dat wij met z'n 2tjes gaan rijden in de bossen. Op dat moment kan hij ook in het rood gaan. Valt dit onder de noemer "verantwoord sporten" bij een 10-jarige? Indien niet, dan lijkt het mij aangewezen om onze training aan te passen in functie van de hartslag.

Misschien te simpel, maar dat kun je toch tegen hem zeggen dat hij niet zo hard en zwaar moet gaan rijden? Daar is toch geen hartslag meter voor nodig?

En je kunt dan toch inderdaad rustig rijden, hem dan 10 minuutjes uitdagen tot stuk zwaarder en dan weer rustig gaan rijden? Dat hoeft toch niet tot op de bpm nauwkeurig?

Als je je zoon benaderd met schema's en hartslagmeter ben je toch echt verkeerd bezig. Veel te klinisch. Zou allemaal spelenderwijs moeten gaan. Waarom zou een kind niet even in het rood mogen gaan. Zo lang ze daar plezier in hebben lijkt me dit geen kwaad te kunnen. In wedstrijdjes gaat een kind met de juiste instelling ook wel eens tot het uiterste. Zolang het maar geen dwangarbeid wordt.

Zie zegt dat in het rood gaan slecht is voor een kind? Als dat joch rent of voetbalt of gek doet en daarna buiten adem is dan is hij toch ook in het rood geweest. Daar wordt hij echt niet minder van hoor.

negentig procent van de forumleden rijdt rond met hartslagmeters, GPS-systemen, sommigen met wattagemeters, cadanssensoren, trainingsschema's, enz, enz....

Nou heeft iemand het over een kind in combinatie met een hartslagmeter, en dan schiet ineens iedereen in een kramp.

Wen er maar aan: De komende jaren zal de fusie tussen mens en apparaat steeds meer om zich heen grijpen.

Ikzelf probeer het lollig te houden door zoveel mogelijk te fietsen op mijn gevoel, maar ik sta daar allang tamelijk alleen in.