Ernie C. schreef:
Dat was bij mij wel het geval. Bij mij is de diagnose asperger gesteld. Uiteindelijk is het maar een labeltje maar het heeft mij wel geholpen mezelf beter te begrijpen en het helpt ook mijn omgeving om rekening met me te houden.
Dat was ook een beetje wat ik bedoelde. Ik wilde niet persee over autisme beginnen omdat het iets anders zou kunnen zijn of in jouw geval er niks anders aan de hand hoeft te zijn. Maar stel dat er iets anders is waardoor je al jaren zonder het te weten vast loopt in allerlei dingen en constant op je tenen moet lopen om datgene voor elkaar te krijgen wat men van je verwacht dan zou je ondertussen zo uitgeput kunnen zijn dat je daardoor een depressie ontwikkeld hebt. Hoeft niet, maar kan. Dan kan je wel medicatie tegen je depressie gaan gebruiken maar als er aan de onderliggende oorzaak niks gedaan wordt blijft het steeds terug keren.
rchv schreef: schreef: Bij mij zit het depressie probleem vooral in ontzettend complex denken waarmee ik mijzelf voor mijzelf onmogelijk maak (volgt u mij nog
). Feitelijk heb ik een hoop mee maar de moeite zit onderhuids. Ik merk bij anderen dat ze zich hier moeilijk een voorstelling van kunnen maken, veronderstellend dat het af te leren is.
Onbegrip is idd de helft van het probleem. Ik vind het telkens weer verbazingwekkend hoe moeilijk het is voor sommige mensen om zich een beetje in te leven in iemand anders die iets mankeert. Dat begint zelfs al met aan de buitenkant onzichtbare ziektes als reuma en kanker terwijl bij de meeste mensen toch wel bekend zal zijn dat dit vreselijke ziektes zijn. Het goede nieuws is dat heel veel pyschische ziektes goed te genezen zijn, maar net als een gebroken been; niet vanzelf. Helaas wordt er in onze samenleving enorm intolerant over gedaan.
In willekeurige volgorde heb ik ze inmiddels allemaal wel eens gehoord, altijd van mensen die er zelf allemaal zo'n last niet van hebben:
- psychische ziektes bestaan eigenlijk niet echt; het is een keuze, een instelling, het gevolg van een levenshouding of een karakterzwakte. Met daaruit de gevolgtrekking dat je je zelf wel kan genezen door het gewoon keihard te willen.
- je hebt nergens last van want "wij" hebben er ook geen last van, het is aanstellerij.
- iedereen heeft wel eens een dipje
- het is gemakzuchtig labeltje waar je je achter verschuilt
- en de mooiste: je moet eens wat minder somber zijn, als ik zo somber was dan werd ik er ook depressief van.
- last but not least; als je iets aan je hersenen mankeert ben je natuurlijk gewoon 'een gek' die in een inrichting thuis hoort.
Dit is ook een aardig boek over een kerel die getroffen wordt door een zware depressie en zich daar samen met zijn racefiets weer uitfietst.
http://www.maartenvanbuuren.com/boeken/ ... at-fietsen
)
