Vroeger een beetje gekoerst, maar ik ben vooral gek op de racefiets en de mogelijkheden die het biedt omdat het de perfecte metafoor is voor het hele leven.
Daarom is het ook - zoals Colnagofreak zo mooi zegt - een gummetje voor dat zelfde leven.
Fietsen geeft je de kans je te onderscheiden, maar aan de andere kant is het ook heel nivellerend. Door de weeks kan de een immers CEO zijn van een multinational en de ander vuilnisman, maar op de Redoute zijn ze allebei gewoon een zwoegende wielertoerist.
Fietsen geeft je de kans om nieuwe omgevingen en nieuwe landen te leren kennen. Zelfs na bijna 50 jaar ontdek ik zelfs dicht bij huis nog regelmatig nieuwe weggetjes. Maar door de fiets heb ik landen als Italië, Frankrijk (inclusief Corsica), Spanje, België, Duitsland, Zwitserland, Oostenrijk, Griekenland, Kroatië, maar ook Bali en Maleisië (de laatste 2 met de MTB) beter en intenser leren kennen.
De sportieve uitdaging. Of je nu tegen een ander rijdt of een bepaalde tocht of col als uitdaging neemt maakt niet uit. Een paar keer per jaar iets opzoeken waarvan je weet dat je extra je best moet doen. Dat is ook gelijk een stok achter de deur om genoeg te trainen. En die stok heb je soms nodig. Een week matig weer is niet altijd een uitnodiging, maar omdat "het doel" er is stap je toch op de fiets en...................gek genoeg ben je dan doorgaans blij dat je geweest bent.
De seizoenen voelen! Ik fiets het hele jaar en ieder seizoen is speciaal en die seizoenen voelen geeft je ook het gevoel dichter bij de natuur te staan.
Beter je lichaam kennen. Ik geen gezondheidsfreak maar het is bizar hoe goed ik inmiddels m'n lichaam ken en dat fietsen heeft daar echt aan bijgedragen.
Door de jaren heen ook heel wat leuke contacten. Soms vluchtig en soms al jaren bevriend. Met een aantal Italianen al een jaar of 10 heel intensief (mailen elkaar wekelijks) contact en fietsen ook ieder jaar met elkaar.
Ik knutsel graag en op m'n 13/14e bouwde ik al m'n eigen wielen. Lekker aan een fiets klooien. Mooi glaasje erbij en een lekker stukje muziek op. Alles mooi afstellen en dan nog een half uurtje voldaan naar zo'n fiets gaan zitten staren.
Hoewel gezondheid geen drijfveer is vind ik het wel een erg prettige bijkomstigheid dat ik op m'n 61e nog zo fit ben.
Als je zelf niet actief bent is het een heerlijke sport om op TV te volgen of over te lezen. Heroïsch, gezeik over doping, combines, renners die van ploeg wisselen, renners die door het ijs zakken, nieuwe talenten, onbegrijpelijke ploegentacktieken en eindeloze discussies die dat dan weer oplevert.
Ik geniet extra van koersen op parcoursen waar ik zelf gefietst heb. Dus met name klassiekers, Tour en Giro vind ik prachtig om te volgen. Een feest der herkenning.
Hoewel mijn liefde voor retro- en kasseitochten bekend is haal ik toch de meeste voldoening uit het fietsen van onbekende en rustige beklimmingen.
Een half uur, een uur, desnoods 2 uur berg op zonder iemand tegen te komen. Het liefst in ongerepte (voor zover dat nog kan) natuur. En dan heb je echt het beste gummetje (Mooie beeldpraak van Colnagofreak) om de dagelijkse beslommering even te laten voor wat het is.
Gewoon alleen tegen een berg in een ongerepte natuur...................
Klim naar Oprtalj in Istrie.
