In 2014 al eens op het punt gestaan om naar Corsica te gaan met de vriendin em fiets (mede door joue topic van die trip destijds) en ik moet zeggen: het kriebelt wederom
Dagboek: Corsica 2.0
Gastheerg
17 sep 2018 23:01
Dag 8: DRIE COLS VOOR DE PRIJS VAN EEN
In de ochtend sight seeing en daar ben je op Corsica nooit mee klaar
Na de lunch op het stalen ros. Flink warm en een forse brand in de eerste kilometers zorgde voor wat oponthoud.
Als ik de agent bij de afzetting beloofde niet linksaf te gaan mocht ik door.
Ik wees naar de berg rechts en het duimpje van de agent ging omhoog.
Dikke witte rook steeg tussen de wijngaarden omhoog. Toch wel nieuwsgierig maar ik had andere plannen.
De Col de Perelli vanuit het zuidwesten en dan doorklimmen naar Vezanni en daar weer afdalen.
De Col is 720 meter hoog en aan de oostkant ligt op een kilometer de Col de Pietre Bianche en aan de noordkant eveneens op een kilometer de Col de Sbiro.
Drie voor de prijs van een.
Dat is niet helemaal waar want tijdens de klim was het steeds een stukje vlak of zelfs negatieve percentages. Dus er moesten meer meters gemaakt worden dan er op het colbord staan.
De gemiddelde per kilometer van de diverse klimsites geven dan ook een totaal verkeerd beeld.
Wat een enorm onregelmatige klim.
15 kilometer op en af schakelen. Daarnaast lag de hele klim in de volle zon.
Dit werden voor mij dan ook meer dan pittige kilometers.
Het leek zelfs wel op afzien.
Na de “vlakke” aanloop had ik verwacht dat ik de klim zelf wel in een uur omhoog zou rijden. Omdat die grafieken totaal niet klopte EN het pokkejantje heet was werd het iets langer........
Normaal zit ik doodstil op de fiets. Of het tegen de wind, op kasseien of bergop is.
Op de steile stukken deed ik nu toch m'n beste Mollema imitatie. Qua beweging dan toch want qua snelheid kwam ik natuurlijk niet in de buurt van de sympathieke en kleurrijke Bauke.
Ik vind Bauke echt ontwapenend en vooral authentiek. De rijkheid van diversiteit bestaat alleen als deze echt en dus authentiek is. Maak je ook wel eens geen vrienden mee maar mensen die je niet nemen zoals je bent zijn het ook niet waard om je vriend te zijn.
Bizar wat een mens allemaal zit te bedenken tijdens zo’n klim........
Blijven draaien, niet forceren maar pijn en warmte negeren.
Vlak voor de top werd ik nog tegengehouden door een kudde geiten.
In m’n beste Frans stuur ik ze naar de kant, maar echt onder de indruk zijn ze niet.
Hop, hop, hop. Ik zat al aan een hartslag dat praten echt geen optie meer was.
Hop, hijg, hop, hijg
Ik fiets langzaam (sneller zat er op dat moment niet in) en de geiten gaan een voor een opzij.
Nog een kilometer en ben ik op de Col de Pietre Bianche en dan is het een hupje naar de Perelli en nog even naar rechts om de Sbiro te scoren.
Een drieluik in tien minuten.
Eenmaal boven herstelde ik snel en genoot dat dit “klusje” toch weer mooi was geklaard en het uitzicht was een prima beloning.
Ik was gewoon een beetje trots en kan ook nog steeds enorm genieten als ik een nieuwe col kan noteren.
Het eerste deel van de klim kon me door het onregelmatige karakter totaal niet bekoren. Het laatste stuk kroop langs de bergrand omhoog en zorgde niet alleen voor een doenbaar stukje fietsen, maar ook voor fenomenale vergezichten.
Zelfs de brand was nog zichtbaar.
Na de drie cols ging het geleidelijk wat omlaag.
De weg liep boven op een bergkam en je had dus 360 graden panorama! Echt super!
En ineens midden in de bergen een rotonde.
Echt bizar. De aannemer die dat aan de gemeente heeft verkocht heeft echt een geweldige verkoper in dienst
Hier komt echt niemand. Bijna dan toch.
Op de rotonde stond een wielertoerist en ik vroeg of alles ok was.
Oui, oui.
Mijn Frans is mega beroerd maar de meeste locals spreken Engels. Wel met het beroemd Allez Allez accent maar mijn Engels heeft dan weer wat Van Gaal trekjes,
Deze local was hetzelfde rondje aan het doen maar dan andersom.
Hij legde uit waarom dat een betere keuze is.
Naast een veel regelmatigere klim rij je tijdens de klim in de schaduw
Point taken!
We wisselde nog wat info over het wegdek en dieren op de weg uit en ik trok mezelf weer op gang.
Klein stukje omhoog en ik was in Vezanni.
Het terrasje met jonge mensen zag er verleidelijk uit, maar ik besloot gelijk te gaan dalen want het was nog ruim 20 kilometer dalen en dan nog dik 10 kilometer uitbollen naar de camping.
De waarschuwing voor varkens was terecht.
Helaas voor een varken dat roerloos langs de weg lag.
Ik ben gestopt maar het beest was al dood. Anders had ik om hulp gebeld. Of om hem te helpen of in te laten slapen als hij niet te redden was.
Op Corsica zit in ieder iets groter dorp een dierenarts en die zijn zo ter plaatse.
Hoewel ik niet vies ben van een stukje vlees kan ik er slecht tegen als dieren op deze manier verloren gaan.
Toch schrok ik een paar kilometer verderop toen een varken ineens de weg op rende.
Een imposant en schitterend beest. Een enorm brok energie wat helaas nergens bang voor is en ook nog vreselijk nieuwsgierig.
Ik stop op tijd en het lukt me hem de kant in te jagen.
Dat doet hij met een enthousiasme dat hij een handvol struiken meeneemt en is verdwenen voor ik m'n camera kan pakken.
De rest van de afdaling tot Saint-Antoine geen problemen.
Daarna nog even 10km op de grote molen genieten van de wind in de rug en een paar kilometer uitbollen naar de camping.
Hoewel de hoofdbeklimming niet mijn ding was toch een middag die ik niet had willen missen. Het deel vlak voor de Col de Perelli tot vlak voor Vezanni geeft uitzichten die gemaakt zijn voor ansichtkaarten.
Nauwelijks auto’s en wie graag alleen op pad gaat en van rustige wegen kan genieten doet zich met dit rondje echt een cadeau.
Of de Corsicaan gelijk heeft om het andersom te doen?
Klimtechnisch zeker waar maar de visueel ingestelde onder ons nemen de lastige klim wellicht toch voor lief.
Lekker met m’n lief borrelen, bordje eten en nog even samen een kleine wandeling.
In de ochtend sight seeing en daar ben je op Corsica nooit mee klaar
Na de lunch op het stalen ros. Flink warm en een forse brand in de eerste kilometers zorgde voor wat oponthoud.
Als ik de agent bij de afzetting beloofde niet linksaf te gaan mocht ik door.
Ik wees naar de berg rechts en het duimpje van de agent ging omhoog.
Dikke witte rook steeg tussen de wijngaarden omhoog. Toch wel nieuwsgierig maar ik had andere plannen.
De Col de Perelli vanuit het zuidwesten en dan doorklimmen naar Vezanni en daar weer afdalen.
De Col is 720 meter hoog en aan de oostkant ligt op een kilometer de Col de Pietre Bianche en aan de noordkant eveneens op een kilometer de Col de Sbiro.
Drie voor de prijs van een.
Dat is niet helemaal waar want tijdens de klim was het steeds een stukje vlak of zelfs negatieve percentages. Dus er moesten meer meters gemaakt worden dan er op het colbord staan.
De gemiddelde per kilometer van de diverse klimsites geven dan ook een totaal verkeerd beeld.
Wat een enorm onregelmatige klim.
15 kilometer op en af schakelen. Daarnaast lag de hele klim in de volle zon.
Dit werden voor mij dan ook meer dan pittige kilometers.
Het leek zelfs wel op afzien.
Na de “vlakke” aanloop had ik verwacht dat ik de klim zelf wel in een uur omhoog zou rijden. Omdat die grafieken totaal niet klopte EN het pokkejantje heet was werd het iets langer........
Normaal zit ik doodstil op de fiets. Of het tegen de wind, op kasseien of bergop is.
Op de steile stukken deed ik nu toch m'n beste Mollema imitatie. Qua beweging dan toch want qua snelheid kwam ik natuurlijk niet in de buurt van de sympathieke en kleurrijke Bauke.
Ik vind Bauke echt ontwapenend en vooral authentiek. De rijkheid van diversiteit bestaat alleen als deze echt en dus authentiek is. Maak je ook wel eens geen vrienden mee maar mensen die je niet nemen zoals je bent zijn het ook niet waard om je vriend te zijn.
Bizar wat een mens allemaal zit te bedenken tijdens zo’n klim........
Blijven draaien, niet forceren maar pijn en warmte negeren.
Vlak voor de top werd ik nog tegengehouden door een kudde geiten.
In m’n beste Frans stuur ik ze naar de kant, maar echt onder de indruk zijn ze niet.
Hop, hop, hop. Ik zat al aan een hartslag dat praten echt geen optie meer was.
Hop, hijg, hop, hijg
Ik fiets langzaam (sneller zat er op dat moment niet in) en de geiten gaan een voor een opzij.
Nog een kilometer en ben ik op de Col de Pietre Bianche en dan is het een hupje naar de Perelli en nog even naar rechts om de Sbiro te scoren.
Een drieluik in tien minuten.
Eenmaal boven herstelde ik snel en genoot dat dit “klusje” toch weer mooi was geklaard en het uitzicht was een prima beloning.
Ik was gewoon een beetje trots en kan ook nog steeds enorm genieten als ik een nieuwe col kan noteren.
Het eerste deel van de klim kon me door het onregelmatige karakter totaal niet bekoren. Het laatste stuk kroop langs de bergrand omhoog en zorgde niet alleen voor een doenbaar stukje fietsen, maar ook voor fenomenale vergezichten.
Zelfs de brand was nog zichtbaar.
Na de drie cols ging het geleidelijk wat omlaag.
De weg liep boven op een bergkam en je had dus 360 graden panorama! Echt super!
En ineens midden in de bergen een rotonde.
Echt bizar. De aannemer die dat aan de gemeente heeft verkocht heeft echt een geweldige verkoper in dienst
Hier komt echt niemand. Bijna dan toch.
Op de rotonde stond een wielertoerist en ik vroeg of alles ok was.
Oui, oui.
Mijn Frans is mega beroerd maar de meeste locals spreken Engels. Wel met het beroemd Allez Allez accent maar mijn Engels heeft dan weer wat Van Gaal trekjes,
Deze local was hetzelfde rondje aan het doen maar dan andersom.
Hij legde uit waarom dat een betere keuze is.
Naast een veel regelmatigere klim rij je tijdens de klim in de schaduw
Point taken!
We wisselde nog wat info over het wegdek en dieren op de weg uit en ik trok mezelf weer op gang.
Klein stukje omhoog en ik was in Vezanni.
Het terrasje met jonge mensen zag er verleidelijk uit, maar ik besloot gelijk te gaan dalen want het was nog ruim 20 kilometer dalen en dan nog dik 10 kilometer uitbollen naar de camping.
De waarschuwing voor varkens was terecht.
Helaas voor een varken dat roerloos langs de weg lag.
Ik ben gestopt maar het beest was al dood. Anders had ik om hulp gebeld. Of om hem te helpen of in te laten slapen als hij niet te redden was.
Op Corsica zit in ieder iets groter dorp een dierenarts en die zijn zo ter plaatse.
Hoewel ik niet vies ben van een stukje vlees kan ik er slecht tegen als dieren op deze manier verloren gaan.
Toch schrok ik een paar kilometer verderop toen een varken ineens de weg op rende.
Een imposant en schitterend beest. Een enorm brok energie wat helaas nergens bang voor is en ook nog vreselijk nieuwsgierig.
Ik stop op tijd en het lukt me hem de kant in te jagen.
Dat doet hij met een enthousiasme dat hij een handvol struiken meeneemt en is verdwenen voor ik m'n camera kan pakken.
De rest van de afdaling tot Saint-Antoine geen problemen.
Daarna nog even 10km op de grote molen genieten van de wind in de rug en een paar kilometer uitbollen naar de camping.
Hoewel de hoofdbeklimming niet mijn ding was toch een middag die ik niet had willen missen. Het deel vlak voor de Col de Perelli tot vlak voor Vezanni geeft uitzichten die gemaakt zijn voor ansichtkaarten.
Nauwelijks auto’s en wie graag alleen op pad gaat en van rustige wegen kan genieten doet zich met dit rondje echt een cadeau.
Of de Corsicaan gelijk heeft om het andersom te doen?
Klimtechnisch zeker waar maar de visueel ingestelde onder ons nemen de lastige klim wellicht toch voor lief.
Lekker met m’n lief borrelen, bordje eten en nog even samen een kleine wandeling.
Gastheerg
17 sep 2018 23:13
Dag 9: TROUWDAG
Vandaag 24 jaar getrouwd.
Heerlijk relaxen ochtend, Bij de manege geweest en een verkenning voor een wandeling en........een restaurant regelen voor die avond.
In de late middag wilde ik een mini rondje doen.
Heel heftig onweer.
Ik ben niet bang maar heb groot respect voor de natuur.
Dus een Frans wielertijdschrift met een glaasje Schots granensap.
S’avonds heerlijk uit eten.
Sorry geen Fietsverhalen op dag 9
Vandaag 24 jaar getrouwd.
Heerlijk relaxen ochtend, Bij de manege geweest en een verkenning voor een wandeling en........een restaurant regelen voor die avond.
In de late middag wilde ik een mini rondje doen.
Heel heftig onweer.
Ik ben niet bang maar heb groot respect voor de natuur.
Dus een Frans wielertijdschrift met een glaasje Schots granensap.
S’avonds heerlijk uit eten.
Sorry geen Fietsverhalen op dag 9
-
Supergrover
- Forum-lid HC
- Berichten: 4473
- Lid geworden op: 14 feb 2007 22:10
Supergrover
18 sep 2018 01:56
Heerlijk verslag weer en er komt nog meer....
in de nachtdienst nu, pot koffie erbij en lekker meedromen alsof ik ook op Corsica ben.
Merci alvast, GG !!
in de nachtdienst nu, pot koffie erbij en lekker meedromen alsof ik ook op Corsica ben.
Merci alvast, GG !!
Gastheerg
18 sep 2018 08:14
Dag 10: TOLLA
Vandaag een grote autotoer naar het zuiden en door het midden terug.
Wat we tijdens deze toer gezien hebben kan ik al een boek over schrijven, maar gaat ver buiten het idee van dit forum.
Een tip voor wie in historie is geïnteresseerd: bezoek de archeologische site van Filotosa.
Serene plek met historie tot 6000 BC. Als je de hele site wilt bekijken wel handig om sport of wandelschoenen aan te doen.
Ik was weer die toerist op slippers
Genoeg over ouwe stenen we gaan fietsen.
Tijdens de rit ben ik aan de voet van de Col de Merjuco op de fiets gestapt.
Je fietst dan aan de noordwest kant van de Gorges du Prunelli omhoog.
Na de col loopt de weg door naar het bergdorp Tolla met uitzicht op het gelijknamige stuwmeer.
Nog iets verder is dan een uitzichtpunt met uitzicht over Tolla en het meer.
Voor ik op de fiets stapte was het al wat later en op een enkele auto na ging er bijna niemand meer naar boven terwijl dit best een toeristische plek is.
Prima.
Bij de brug over de Prunelli op de fiets gesprongen.
Het was aanzienlijk minder warm dan de afgelopen dagen.
Ik kan goed tegen de warmte alleen iets minder warm rij ik toch wat vlotter omhoog.
De klim is gelijkmatig en nergens echt steil.
Bijna overal is het open dus geen schaduw.
Geen klim om bij 35 graden in de fikkende zon te doen.
Het ontbreken aan hoge bomen langs de weg gaf dan wel een geweldig uitzicht.
Iedere keer als ik op dit soort wegen op Corsica fiets valt me de enorme diepte van het landschap op.
Net of je met zo’n ouderwets 3d brilletje de wereld in zit te kijken.
Dit was wel helemaal mijn col.
Geschenk voor de ogen en beentjes
Zo zie ik het graag. De benen waren ook goed. Wat zeg ik? Mega goed.
Dit topic gaat over hoe je het fietsen in kan passen in een gewone vakantie. Anders had ik wel wat mooie cijfers neer kunnen leggen.
Alles met 34x21. Dat was net aan maar omdat de klim “maar” 14 kilometer was kon ik die goed draaiend houden.
Bij het colbord even een stop en prachtig uitzicht over de laatste haarspeldbochten.
Ik was dik content met hoe ik omhoog was gefietst, maar nog meer vanwege het fenomenale panorama.
Man, man, man wat fraai.
Daarna iets afdalen en weer omhoog. Bij Tolla kan je dan kiezen uit twee opties.
Door het dorp wat met een auto in die Corsicaanse dorpen echt een beleving is
Of de weg bovenlangs
M'n vrouw zat op dat moment met de auto achter me dus besloten boven over te gaan
Ook goed voor de hoogtemeters zal ik maar zeggen.
Een aantal kilometers buiten Tolla is een uitzichtpunt met een soort van snackbar.
Deze ging net dicht maar onze koeltas was nog goed gevuld.
Wat een uitzicht heb je hier.
Kan ik gewoon een uur op een muurtje gaan zitten.
Toch een slecht idee want het begon af te koelen en iets verderop lag de Col de Menta te wachten.
Een niemendalletje van hier en de uitdaging zat meer in een stuk afdalen.
Vanuit het uitzichtpunt afdalen naar de D27 zit gewoon op het randje van gevaarlijk.
Een patchwork aan reparaties die als omgekeerde wokpannen op de weg zaten. Maar even veel grote gaten die nog gerepareerd moesten worden.
Hier zal de Tour niet langskomen want als je in zo’n gat rijdt gaan ze je nooit meer terugvinden.
Dan 200 meter helemaal nieuw asfalt om vervolgens weer een kilometer te hotsen en te botsen.
Ik daal graag maar ik was blij dat ik hier vanaf was.
Bij de D27 nog een paar kilometer naar het noorden en vlot bereikte ik de Col de Menta.
Gewoon tussen de bomen en zowel qua fietsen als landschap nauwelijks een toegevoegde waarde.
Alleen ik zat toch al op de fiets dus pak je zo’n klim nog even mee.
Even afgevinkt maar ik zou deze col niet als los doel kiezen
Op de col mezelf opgefrist en op ons gemak de autotoer afgemaakt
Was een lange dag omdat we veel kleine binnendoor wegen hebben genomen. Wat genieten is, maar als je hier met de auto de bergen ingaat wees er dan op bedacht dat het gemiddelde erg laag ligt.
Met de fiets ook overigens
Op de camping pasta met paddenstoelen, kip, roomkaas gemaakt en druiven toe.
Veel gezien, weinig maar lekker gefietst........dromenland
Vandaag een grote autotoer naar het zuiden en door het midden terug.
Wat we tijdens deze toer gezien hebben kan ik al een boek over schrijven, maar gaat ver buiten het idee van dit forum.
Een tip voor wie in historie is geïnteresseerd: bezoek de archeologische site van Filotosa.
Serene plek met historie tot 6000 BC. Als je de hele site wilt bekijken wel handig om sport of wandelschoenen aan te doen.
Ik was weer die toerist op slippers
Genoeg over ouwe stenen we gaan fietsen.
Tijdens de rit ben ik aan de voet van de Col de Merjuco op de fiets gestapt.
Je fietst dan aan de noordwest kant van de Gorges du Prunelli omhoog.
Na de col loopt de weg door naar het bergdorp Tolla met uitzicht op het gelijknamige stuwmeer.
Nog iets verder is dan een uitzichtpunt met uitzicht over Tolla en het meer.
Voor ik op de fiets stapte was het al wat later en op een enkele auto na ging er bijna niemand meer naar boven terwijl dit best een toeristische plek is.
Prima.
Bij de brug over de Prunelli op de fiets gesprongen.
Het was aanzienlijk minder warm dan de afgelopen dagen.
Ik kan goed tegen de warmte alleen iets minder warm rij ik toch wat vlotter omhoog.
De klim is gelijkmatig en nergens echt steil.
Bijna overal is het open dus geen schaduw.
Geen klim om bij 35 graden in de fikkende zon te doen.
Het ontbreken aan hoge bomen langs de weg gaf dan wel een geweldig uitzicht.
Iedere keer als ik op dit soort wegen op Corsica fiets valt me de enorme diepte van het landschap op.
Net of je met zo’n ouderwets 3d brilletje de wereld in zit te kijken.
Dit was wel helemaal mijn col.
Geschenk voor de ogen en beentjes
Zo zie ik het graag. De benen waren ook goed. Wat zeg ik? Mega goed.
Dit topic gaat over hoe je het fietsen in kan passen in een gewone vakantie. Anders had ik wel wat mooie cijfers neer kunnen leggen.
Alles met 34x21. Dat was net aan maar omdat de klim “maar” 14 kilometer was kon ik die goed draaiend houden.
Bij het colbord even een stop en prachtig uitzicht over de laatste haarspeldbochten.
Ik was dik content met hoe ik omhoog was gefietst, maar nog meer vanwege het fenomenale panorama.
Man, man, man wat fraai.
Daarna iets afdalen en weer omhoog. Bij Tolla kan je dan kiezen uit twee opties.
Door het dorp wat met een auto in die Corsicaanse dorpen echt een beleving is
Of de weg bovenlangs
M'n vrouw zat op dat moment met de auto achter me dus besloten boven over te gaan
Ook goed voor de hoogtemeters zal ik maar zeggen.
Een aantal kilometers buiten Tolla is een uitzichtpunt met een soort van snackbar.
Deze ging net dicht maar onze koeltas was nog goed gevuld.
Wat een uitzicht heb je hier.
Kan ik gewoon een uur op een muurtje gaan zitten.
Toch een slecht idee want het begon af te koelen en iets verderop lag de Col de Menta te wachten.
Een niemendalletje van hier en de uitdaging zat meer in een stuk afdalen.
Vanuit het uitzichtpunt afdalen naar de D27 zit gewoon op het randje van gevaarlijk.
Een patchwork aan reparaties die als omgekeerde wokpannen op de weg zaten. Maar even veel grote gaten die nog gerepareerd moesten worden.
Hier zal de Tour niet langskomen want als je in zo’n gat rijdt gaan ze je nooit meer terugvinden.
Dan 200 meter helemaal nieuw asfalt om vervolgens weer een kilometer te hotsen en te botsen.
Ik daal graag maar ik was blij dat ik hier vanaf was.
Bij de D27 nog een paar kilometer naar het noorden en vlot bereikte ik de Col de Menta.
Gewoon tussen de bomen en zowel qua fietsen als landschap nauwelijks een toegevoegde waarde.
Alleen ik zat toch al op de fiets dus pak je zo’n klim nog even mee.
Even afgevinkt maar ik zou deze col niet als los doel kiezen
Op de col mezelf opgefrist en op ons gemak de autotoer afgemaakt
Was een lange dag omdat we veel kleine binnendoor wegen hebben genomen. Wat genieten is, maar als je hier met de auto de bergen ingaat wees er dan op bedacht dat het gemiddelde erg laag ligt.
Met de fiets ook overigens
Op de camping pasta met paddenstoelen, kip, roomkaas gemaakt en druiven toe.
Veel gezien, weinig maar lekker gefietst........dromenland
Laatst gewijzigd door Gastheerg op 20 sep 2018 00:01, 1 keer totaal gewijzigd.
-
daniel1975
- Forum-lid HC
- Berichten: 41034
- Lid geworden op: 11 nov 2004 14:14
daniel1975
18 sep 2018 09:53
zo, even voor gaan zitten.
Prachtige verhalen (had niet anders verwacht) en mooie foto's (idem).
Dag 3 vind ik zo op de fotos wel heel erg gaaf om te zien.
Prachtige verhalen (had niet anders verwacht) en mooie foto's (idem).
Dag 3 vind ik zo op de fotos wel heel erg gaaf om te zien.
Less is bore
Moest lachen toen ik dit las, feest der herkenning. Dat @!$#%&*&*#&@ stukje weg heb ik deze zomer ook voor de wielen gehad. Rondrit vanuit Ajaccio naar Tolla met de klok mee.Gastheerg schreef: ↑18 sep 2018 08:14 ... en de uitdaging zat meer in een stuk afdalen.
Vanuit het uitzichtpunt afdalen naar de D27 zit gewoon op het randje van gevaarlijk.
Een patchwork aan reparaties die als omgekeerde wokpannen op de weg zaten. Maar even veel grote gaten die nog gerepareerd moesten worden.
Hier zal de Tour niet langskomen want als je in zo’n gat rijdt gaan ze je nooit meer terugvinden.
Dan 200 meter helemaal nieuw asfalt om vervolgens weer een kilometer te hotsen en te botsen.
Ik daal graag maar ik was blij dat ik hier vanaf was.
Canyon Ultimate CF SLX, Cannondale CAAD10, Niner RLT9, Cube Reaction.
Gastheerg
18 sep 2018 10:10
@daniel1975: ja dag 3 was een geweldige beklimming: geen verkeer, doenbare percentages. ruige natuur, prachtige vergezichten,......en geweldige ondersteuning
@gamiel: als je het iemand verteld geloven ze het niet. M'n vrouw (en die is echt niet flauw) vond het in de auto ook helemaal niks dat stuk. Echt zo bizar slecht
Nou doen we nog een dagje:
Dag 11: STRADE BIANCHE IN CORSE
Rond het ontbijt onweer in de verte en het zag er naar uit dat het in de bergen wel eens flink kon rommelen.
Maar rond de camping (Ghionaccia) was het droog. Geen bergen maar wel droog?
Mooie gelegenheid om tussen de wijngaarden een paar fraaie strade bianche te zoeken.
Sinds m’n eerste deelname aan l’Eroica ben ik verliefd op dit type weg. Maar wel onder de voorwaarde dat we er rijden met een koersfiets en niet lafjes met een MTB.
Helaas is het begrip strade bianche de laatste jaren wat gedevalueerd.
Oorspronkelijk een Toscaanse heritage. Veel strade bianche in Toscane maken ook deel uit van de dagelijkse infrastructuur. In wielerkringen populair geworden door Giro en de prof koers Strade Bianche.
Deze koers is gebaseerd op de toertocht l’Eroica en bevat iets meer dan 50 kilometer witte straten. In l’ Eroica zijn dat er overigens dik het dubbelen!!!!
Toch is het prachtig dat deze onverharde wegen in korte tijd voor een dergelijke populariteit hebben gezorgd.
Toch verdient het ene onverharde weggetje wat eerder het predicaat dan een ander.
Zelf stel ik twee eisen:
Doorlopend
Doenbaar met de racefiets
Extra leuk als de strook ook nog door de wijngaarden gaat.
Paar stroken lekker zitten knallen en een paar stroken van de omgeving genoten.
Een sfeerimpressie:
Volgende: DE KONINGINNENETAPPE
@gamiel: als je het iemand verteld geloven ze het niet. M'n vrouw (en die is echt niet flauw) vond het in de auto ook helemaal niks dat stuk. Echt zo bizar slecht
Nou doen we nog een dagje:
Dag 11: STRADE BIANCHE IN CORSE
Rond het ontbijt onweer in de verte en het zag er naar uit dat het in de bergen wel eens flink kon rommelen.
Maar rond de camping (Ghionaccia) was het droog. Geen bergen maar wel droog?
Mooie gelegenheid om tussen de wijngaarden een paar fraaie strade bianche te zoeken.
Sinds m’n eerste deelname aan l’Eroica ben ik verliefd op dit type weg. Maar wel onder de voorwaarde dat we er rijden met een koersfiets en niet lafjes met een MTB.
Helaas is het begrip strade bianche de laatste jaren wat gedevalueerd.
Oorspronkelijk een Toscaanse heritage. Veel strade bianche in Toscane maken ook deel uit van de dagelijkse infrastructuur. In wielerkringen populair geworden door Giro en de prof koers Strade Bianche.
Deze koers is gebaseerd op de toertocht l’Eroica en bevat iets meer dan 50 kilometer witte straten. In l’ Eroica zijn dat er overigens dik het dubbelen!!!!
Toch is het prachtig dat deze onverharde wegen in korte tijd voor een dergelijke populariteit hebben gezorgd.
Toch verdient het ene onverharde weggetje wat eerder het predicaat dan een ander.
Zelf stel ik twee eisen:
Doorlopend
Doenbaar met de racefiets
Extra leuk als de strook ook nog door de wijngaarden gaat.
Paar stroken lekker zitten knallen en een paar stroken van de omgeving genoten.
Een sfeerimpressie:
Volgende: DE KONINGINNENETAPPE
-
DeeJeeEric
- Forum-lid
- Berichten: 170
- Lid geworden op: 03 mei 2014 12:31
Genieten dit verslag. Heb net mijn eerste hoogtemeters ooit gemaakt in Sardinië (Alghero / Costa Smeralda) en lees met grote interesse mee, vooral leuk geschreven.
Giant TCR Advanced 1
Gastheerg
18 sep 2018 13:58
Dag 12: DE KONINGINNENETAPPE
Wellicht een wat beladen term maar m’n zwaarste rit qua kilometers en hoogtemeters.
Daarnaast helemaal alleen self supporting op pad voor mij stoer genoeg.
Als ik alleen ga fietsen of wandelen in de bergen blijf ik eigenlijk het liefst aan dezelfde kant van de waterscheiding als de “thuisbasis”.
Maar soms moet het toch even anders.
Eigenlijk wilde ik deze rit op het eind van de vakantie doen maar het zou een mooie dag worden en de rest van de vakantie was er weer kans op onweer. Dus het hoogtepunt dan maar naar voren gehaald
Doel was de Col de Sorba. Had ik paar jaar geleden van die oude koffiemolen zeerover als tip gekregen.
Maar als je naar de top rijdt is er bijna maar één terugweg en dat is gewoon omkeren.
Of..........aan de andere kant omlaag.
De Col de Sorba ligt op de scheiding van oost en west Corsica dus als ik aan de andere kant omlaag zou rijden wist ik zeker dat ik nog minimaal één col zou moeten rijden om terug te komen.
Om het gevecht tegen de warmte uit de weg te gaan ben ik vroeg op pad gegaan.
Daarnaast gaan er dagelijks vele toeristen (veel wandelaars) met de auto naar Ghisoni en die wilde ik ook zo veel mogelijk vermijden.
Eerst het standaard stukje van de camping naar Ghisonaccia en dan de 10 kilometer naar Saint-Antoine waar het klimmen echt begint.
Van de camping tot de Col de Sorba is ongeveer 40 kilometer en je moet van nul naar 1311 meter.
De eerste 15 kilometer zijn nagenoeg vlak, dan 15 die al echt omhoog gaan en de laatste 10 kilometer is het echt de lucht in.
Tot Ghisoni volg ik de rivier de Fium Orbo en even na de Défilé de l'inzecca is er het stuwmeer.
De percentages zijn hier op een enkel stukje na heel relax, maar er komt een smerig harde en koude wind door de kloof omlaag.
Dus op het gemak wakker worden zit er even niet in. Het is op de tandjes bijten terwijl tegen de wind fietsen toch een van m’n favorieten fietsonderdelen is.
Het was even lastig wakker worden
Ik ben geen lang slaper maar kruip s’ochtends liever tegen m'n meisje aan dan op een vochtige camping een fietstocht voor te bereiden en een bak yoghurt met granen naar binnen te vegen.
Het was nog donker toen ik het luchtbed verliet en dat moet geen gewoonte worden!
Eén keer in zo'n vakantie vroeg op moet kunnen en het dient het doel om de warmte en de drukte uit de weg te gaan. En met de lunch terug te zijn
De weg tot Ghisoni bevat een enorm aantal bochten en de weg is soms heel erg smal. Daarom lastig om rond te kijken want forenzen en toeristen gebruiken dezen weg. Niet druk maar toch oppassen!
Maar de weg zelf is al spectaculair genoeg. Deze weg al een paar keer met de auto gereden. Dat was gaaf maar met de fiets is zo, zo, zo veel gaver.
Door alle bochten ben je heel actief aan het fietsen en niet alleen de kilometers, maar ook de hoogtemeters vliegen ondanks de harde wind onder de wielen door.
Maar prachtige passage's.
Schitterend, schitterend en nog eens schitterend.
Bochten naar links geen wind, bochten naar recht vol in je bek.
Tot Ghisoni vallen de percentages mee en trap ik er lekker op los en zonder de wind zeker nog een tandje zwaarder kunnen trappen.
In Ghisoni m'n bidon gevuld en rechtsaf de echte klim van de Sorba op.
Het wordt nu echt klimmen maar de percentages worden nergens onmenselijk.
Na een paar kilometer gaat het tempo er even uit als een enorme kudde geiten de weg bezet houden.
Veel geitenkaas (yummie) hier in de winkel en dat moet nu eenmaal ergens vandaan komen. Er kwam geen eind aan maar ze lieten me gewoon door de kudde fietsen.
Daarna weer lekker peddelen tot de Col de Scozzolatojo.
Deze col is de aansluiting naar de onverharde Col de Croix. Vast erg leuk voor de MTB maar ik had een andere reden om hier even te stoppen.
In mijn voorbereiding op deze vakantie was ik een foto tegengekomen van de naaldbomen op deze col.
Foto stamt uit 1948 en gemaakt door Galdin en afgedrukt in zilver print.
Ik heb hier foto's staan maken met het idee om op een koude natte winterdag (met warme chocolademelk en stroopwafels) deze te bewerken en uit te komen op het origineel om als twee timestamps naast elkaar te zetten.
De wereld verandert en dat is goed. Maar er zijn ook plaatsen waar de tijd stilstaat en ook dat is fascinerend.
Genoeg over fotobewerking in de winter want het is nog volop zomer en de temperatuur is al flink aan het stijgen.
Na de foto's terug op de fiets en in een rush naar de 1311 meter hoge Col de Sorba.
Boven was het nog fris en er blies een harde koude wind over de col.
Even goed drinken, shirt dicht en afdalen.
De eerste kilometers zijn een paar overzichtelijke haarspeldbochten en daarna zakt de weg langs de berg in flauwe bochten naar de Col de Serra.
Daar koffie, cola en een taartje.
Nu kwamen er 2-3 kilometers nare kilometers. Vrij steil omlaag over de drukke T40.
Gelukkig was het nog rustig en rap bereik ik Vivario waar ik de T40 weer zou verlaten.
Uiteraard kijk ik even bij het oorlogsmonument en verbaas me wederom welk gat de Eerste Wereldoorlog in deze community geslagen heeft.
Nu ging het richting Vezanni en vlak voor het bereiken van dit bergdorp fietste ik over de Col de Morello en daarna over de Col d’ Erbajo.
Tijdens klim naar de Morello zie je in de verte de weg lopen. Dat heeft op de gemiddelde fietser meestal wel wat intimiderends.
Ik laat mij er ondanks de vele jaren ervaring in de bergen in ieder geval toch wel door imponeren.
Gewoon blijven trappen hield ik mijzelf voor. Gewoon trappen jong. Trappen en genieten van al dat moois!
Nergens extreem steil dus lekker trappen. Het eerste deel fietste ik onder de bomen, maar daarna kwamen er een paar kilometer vrij kaal met fenomenale vergezichten naar het westen en noorden van het mooie Corsica.
Na de Morello (zoeken naar een colbord heeft geen zin) verdween ik weer onder de bomen.
Een sereen bos en een paar wandelaars zaten op een grote steen te genieten van dit sprookjesbos. Moet ook heerlijk zijn om hier te wandelen. Doe ik ook graag maar het leven is nu eenmaal een kwestie van keuzes maken!
De weg ging wat op en neer en voor het asfalt definitief omlaag gaat bereik ik de Col d’Erbajo.
Hier staat een colbord dus een fotootje en een telefoontje! Zakelijk! Toch even oppakken dan maar..............
De relatie klinkt wat jaloers. Naast een gemeenschappelijk project toevallig ook een fietser. Ik sluit af met: "iemand moet het doen!" a presto!
In korte tijd daal ik af naar Vezanni.
Het is nog vroeg dus in plaats van af te dalen via de kortste weg besluit ik de Col de Perelli er nog aan te plakken want de lunch ging ik wel halen.
De Perelli had ik eerder via de andere kant opgereden.
Na Vezanni een stukje afdalen en daarna in de felle zon naar de Perelli omhoog.
De benen voelde nog goed maar de warmte zou toch in de weg gaan zitten als ik nu pas aan dit ritje ging beginnen.
Perelli, foto en door. Dit is een van de drie cols die daar op een zakdoek liggen. Na de Perelli nog iets omhoog naar de Col de Pietre Blanche.
Veel koebeesten op de weg en met respect laveer ik door deze melkproducenten.
Daarna 20 kilometer afdalen over een uitstekende weg.
Nu merk ik ook waarom het zo tegenviel toen ik hier een paar dagen geleden omhoog fietsen. Op sommige stukken wordt ik afgeschoten als ik de bocht uitkom.
Zolang ik kan remmen binnen wat ik zie vind ik het prima.
Heerlijke afdaling.
Daarna nog een kleine 20 vlakke kilometers naar de camping.
Tevreden met hoe het ging maar vooral super enthousiast over het prachtige decor waar deze rit zich afspeelt.
Terug op de camping een mooie picknickmand gemaakt en m'n meisje op het strand opgezocht.
Zoals ik cols had verslonden had zij zich op de pageturners gestort.
Snel even in de zee gesprongen voor we de lekkernijen (de patisserie op Corsica mag er zijn!) aanvielen
Dat vind ik zo lekker. Fietsen in de bergen en daarna zo in de zee springen om even af te koelen en dan lekker eten!
Paar uurtjes strand en afsluiten met een knappe cocktail. Lekker ouwehoeren met m'n lief en kom zeg.......nog een cocktail!
Douchen, pizza, gelato, espresso en zzzzzzzzzz
Wellicht een wat beladen term maar m’n zwaarste rit qua kilometers en hoogtemeters.
Daarnaast helemaal alleen self supporting op pad voor mij stoer genoeg.
Als ik alleen ga fietsen of wandelen in de bergen blijf ik eigenlijk het liefst aan dezelfde kant van de waterscheiding als de “thuisbasis”.
Maar soms moet het toch even anders.
Eigenlijk wilde ik deze rit op het eind van de vakantie doen maar het zou een mooie dag worden en de rest van de vakantie was er weer kans op onweer. Dus het hoogtepunt dan maar naar voren gehaald
Doel was de Col de Sorba. Had ik paar jaar geleden van die oude koffiemolen zeerover als tip gekregen.
Maar als je naar de top rijdt is er bijna maar één terugweg en dat is gewoon omkeren.
Of..........aan de andere kant omlaag.
De Col de Sorba ligt op de scheiding van oost en west Corsica dus als ik aan de andere kant omlaag zou rijden wist ik zeker dat ik nog minimaal één col zou moeten rijden om terug te komen.
Om het gevecht tegen de warmte uit de weg te gaan ben ik vroeg op pad gegaan.
Daarnaast gaan er dagelijks vele toeristen (veel wandelaars) met de auto naar Ghisoni en die wilde ik ook zo veel mogelijk vermijden.
Eerst het standaard stukje van de camping naar Ghisonaccia en dan de 10 kilometer naar Saint-Antoine waar het klimmen echt begint.
Van de camping tot de Col de Sorba is ongeveer 40 kilometer en je moet van nul naar 1311 meter.
De eerste 15 kilometer zijn nagenoeg vlak, dan 15 die al echt omhoog gaan en de laatste 10 kilometer is het echt de lucht in.
Tot Ghisoni volg ik de rivier de Fium Orbo en even na de Défilé de l'inzecca is er het stuwmeer.
De percentages zijn hier op een enkel stukje na heel relax, maar er komt een smerig harde en koude wind door de kloof omlaag.
Dus op het gemak wakker worden zit er even niet in. Het is op de tandjes bijten terwijl tegen de wind fietsen toch een van m’n favorieten fietsonderdelen is.
Het was even lastig wakker worden
Ik ben geen lang slaper maar kruip s’ochtends liever tegen m'n meisje aan dan op een vochtige camping een fietstocht voor te bereiden en een bak yoghurt met granen naar binnen te vegen.
Het was nog donker toen ik het luchtbed verliet en dat moet geen gewoonte worden!
Eén keer in zo'n vakantie vroeg op moet kunnen en het dient het doel om de warmte en de drukte uit de weg te gaan. En met de lunch terug te zijn
De weg tot Ghisoni bevat een enorm aantal bochten en de weg is soms heel erg smal. Daarom lastig om rond te kijken want forenzen en toeristen gebruiken dezen weg. Niet druk maar toch oppassen!
Maar de weg zelf is al spectaculair genoeg. Deze weg al een paar keer met de auto gereden. Dat was gaaf maar met de fiets is zo, zo, zo veel gaver.
Door alle bochten ben je heel actief aan het fietsen en niet alleen de kilometers, maar ook de hoogtemeters vliegen ondanks de harde wind onder de wielen door.
Maar prachtige passage's.
Schitterend, schitterend en nog eens schitterend.
Bochten naar links geen wind, bochten naar recht vol in je bek.
Tot Ghisoni vallen de percentages mee en trap ik er lekker op los en zonder de wind zeker nog een tandje zwaarder kunnen trappen.
In Ghisoni m'n bidon gevuld en rechtsaf de echte klim van de Sorba op.
Het wordt nu echt klimmen maar de percentages worden nergens onmenselijk.
Na een paar kilometer gaat het tempo er even uit als een enorme kudde geiten de weg bezet houden.
Veel geitenkaas (yummie) hier in de winkel en dat moet nu eenmaal ergens vandaan komen. Er kwam geen eind aan maar ze lieten me gewoon door de kudde fietsen.
Daarna weer lekker peddelen tot de Col de Scozzolatojo.
Deze col is de aansluiting naar de onverharde Col de Croix. Vast erg leuk voor de MTB maar ik had een andere reden om hier even te stoppen.
In mijn voorbereiding op deze vakantie was ik een foto tegengekomen van de naaldbomen op deze col.
Foto stamt uit 1948 en gemaakt door Galdin en afgedrukt in zilver print.
Ik heb hier foto's staan maken met het idee om op een koude natte winterdag (met warme chocolademelk en stroopwafels) deze te bewerken en uit te komen op het origineel om als twee timestamps naast elkaar te zetten.
De wereld verandert en dat is goed. Maar er zijn ook plaatsen waar de tijd stilstaat en ook dat is fascinerend.
Genoeg over fotobewerking in de winter want het is nog volop zomer en de temperatuur is al flink aan het stijgen.
Na de foto's terug op de fiets en in een rush naar de 1311 meter hoge Col de Sorba.
Boven was het nog fris en er blies een harde koude wind over de col.
Even goed drinken, shirt dicht en afdalen.
De eerste kilometers zijn een paar overzichtelijke haarspeldbochten en daarna zakt de weg langs de berg in flauwe bochten naar de Col de Serra.
Daar koffie, cola en een taartje.
Nu kwamen er 2-3 kilometers nare kilometers. Vrij steil omlaag over de drukke T40.
Gelukkig was het nog rustig en rap bereik ik Vivario waar ik de T40 weer zou verlaten.
Uiteraard kijk ik even bij het oorlogsmonument en verbaas me wederom welk gat de Eerste Wereldoorlog in deze community geslagen heeft.
Nu ging het richting Vezanni en vlak voor het bereiken van dit bergdorp fietste ik over de Col de Morello en daarna over de Col d’ Erbajo.
Tijdens klim naar de Morello zie je in de verte de weg lopen. Dat heeft op de gemiddelde fietser meestal wel wat intimiderends.
Ik laat mij er ondanks de vele jaren ervaring in de bergen in ieder geval toch wel door imponeren.
Gewoon blijven trappen hield ik mijzelf voor. Gewoon trappen jong. Trappen en genieten van al dat moois!
Nergens extreem steil dus lekker trappen. Het eerste deel fietste ik onder de bomen, maar daarna kwamen er een paar kilometer vrij kaal met fenomenale vergezichten naar het westen en noorden van het mooie Corsica.
Na de Morello (zoeken naar een colbord heeft geen zin) verdween ik weer onder de bomen.
Een sereen bos en een paar wandelaars zaten op een grote steen te genieten van dit sprookjesbos. Moet ook heerlijk zijn om hier te wandelen. Doe ik ook graag maar het leven is nu eenmaal een kwestie van keuzes maken!
De weg ging wat op en neer en voor het asfalt definitief omlaag gaat bereik ik de Col d’Erbajo.
Hier staat een colbord dus een fotootje en een telefoontje! Zakelijk! Toch even oppakken dan maar..............
De relatie klinkt wat jaloers. Naast een gemeenschappelijk project toevallig ook een fietser. Ik sluit af met: "iemand moet het doen!" a presto!
In korte tijd daal ik af naar Vezanni.
Het is nog vroeg dus in plaats van af te dalen via de kortste weg besluit ik de Col de Perelli er nog aan te plakken want de lunch ging ik wel halen.
De Perelli had ik eerder via de andere kant opgereden.
Na Vezanni een stukje afdalen en daarna in de felle zon naar de Perelli omhoog.
De benen voelde nog goed maar de warmte zou toch in de weg gaan zitten als ik nu pas aan dit ritje ging beginnen.
Perelli, foto en door. Dit is een van de drie cols die daar op een zakdoek liggen. Na de Perelli nog iets omhoog naar de Col de Pietre Blanche.
Veel koebeesten op de weg en met respect laveer ik door deze melkproducenten.
Daarna 20 kilometer afdalen over een uitstekende weg.
Nu merk ik ook waarom het zo tegenviel toen ik hier een paar dagen geleden omhoog fietsen. Op sommige stukken wordt ik afgeschoten als ik de bocht uitkom.
Zolang ik kan remmen binnen wat ik zie vind ik het prima.
Heerlijke afdaling.
Daarna nog een kleine 20 vlakke kilometers naar de camping.
Tevreden met hoe het ging maar vooral super enthousiast over het prachtige decor waar deze rit zich afspeelt.
Terug op de camping een mooie picknickmand gemaakt en m'n meisje op het strand opgezocht.
Zoals ik cols had verslonden had zij zich op de pageturners gestort.
Snel even in de zee gesprongen voor we de lekkernijen (de patisserie op Corsica mag er zijn!) aanvielen
Dat vind ik zo lekker. Fietsen in de bergen en daarna zo in de zee springen om even af te koelen en dan lekker eten!
Paar uurtjes strand en afsluiten met een knappe cocktail. Lekker ouwehoeren met m'n lief en kom zeg.......nog een cocktail!
Douchen, pizza, gelato, espresso en zzzzzzzzzz