Fiets.nl

monique70 schreef: ↑11 mar 2019 12:36 Ook ik was zaterdag dapper de uitdaging aangegaan Tja, er moeten een aantal brevetten gereden worden voordat ik bij Parijs-Brest-Parijs mag starten. Het was niet koud en we begonnen droog, wat wil je nog meer. De stukken door de bossen bij Vierhouten waren heerlijk met relatief weinig wind. Tot aan de Knardijk heb ik wat goede ruggen opgezocht en het was prima fietsen, zwaar, maar zolang ik me lekker kon verschuilen prima te doen.

Op de Knardijk begon het echte werk. Ook merkte ik dat mijn rem ineens aanliep, Na een stop kwam ik tot de conclusie dat mijn remhoef los zat Mijn nog nooit gebruikte multitool was hier niet behulpzaam, want de enige inbus die ik nodig had zat er niet op. Met de hand zo goed mogelijk de rem vastgedraaid en los gezet zodat hij niet aanliep. Remmen was toch niet nodig, Het mooie weer was ook op en het begon te regenen. Nog een km of 10 tot de controleplek en ik hoopte dat daar iemand was met een uitgebreidere gereedschapset. Dus toen was ik alleen met de wind.

Na een heerlijk broodje en een kundige reparatie van mijn rem ben ik verder gereden. Er waren al wat hagelbuien gevallen en het leek even wat minder te worden. Samen met Gerard verder gereden. Maar bij de sluis van de Knardijk ging het helemaal fout. Hagel, windstoten, ik kon niet meer zien waar de weg was en kon niet meer op de fiets blijven. In de beschutting van de sluis zijn we gestopt. Leo was daar ook beland. We keken elkaar aan en we dachten waarschijnlijk allemaal dat het belachelijk was om door te rijden. Maar ja, het leek beter te worden en we gingen door. Verstand op nul, blik op oneindig. Ergens op de dijk ben ik toch alleen komen te rijden. Ik had zoveel moeite om op de weg te blijven dat ik alleen veiliger vond dan met anderen. Dan hoefde ik alleen maar op mezelf te letten. Oke, ik kon de mannen ook niet bijhouden, maar had ook niet het gevoel dat het veel scheelde. Doortrappen, rekening houden met onverwachte windstoten. Ik werd gewoon nat van het water van het Markermeer. Zolang je blijft trappen kom je vooruit. En heel langzaam zag ik Almere dichterbij komen.

Wat was ik blij toen ik van de dijk draaide. Ik had volledig verkrampt op de fiets gezeten en alles deed pijn. Daarna ging het even makkelijker, met de wind in de rug, totdat de wind ging liggen . Inmiddels was ik weer droog, kreeg weer warme handen en voeten en kwam net te laat bij Garderen om nog door het bos te rijden. Blij dat ik dat niet gedaan had, want dat bleek stikdonker. De omleiding over de weg was maar iets langer en met alle hout op de weg bleef het verschrikkelijk goed opletten.

Lekker gegeten onderweg en bij de controle in Otterlo kon ik snel door. Postbank was ook opletten met alle takken op de weg en vreemd fietsen in het donker, normaal zit ik daar overdag en dan is alles toch anders. Na Doesburg zat ik in een dip. Frank en Tonnie kwamen me voorbij en zeiden dat ik aan moest haken. Dat deed ik netjes en heeft ervoor gezorgd dat ik toch wat sneller door bleef rijden. In Vorden nog een kroeg opgezocht en energie en doorzettingsvermogen gezocht voor de laatste 45km. Het was inmiddels rond half 12. Even na half 2 was ik terug in Boekelo.

Achteraf was het leuk, alleen heb ik nog spierpijn in mijn armen, nek en schouders en ben jaloers op mensen die minstens de dubbele snelheid konden rijden langs het Markermeer. Maar hé, ik heb de dubbele tijd van die heerlijke wind mogen genieten. Heb nog wat training te doen