Fiets.nl

Sterkte ...

Wat misschien kan helpen, is dat een vriend van je gaat mee fietsen. Als die vriend ook nog wat wil luisteren naar je verhaal, kan dat ervoor zorgen dat er een "last" van je schouder valt. Tijd heelt alle wonden zegt men, maar tijdens het fietsen heeft een mens behoorlijk wat tijd om na te denken. Maar laat ook dat positief zijn. Probeer zoveel als mogelijk goede herinneringen op te vissen. Voor je het weet, ben je een paar uur onderweg.

En als het je toch even teveel wordt, laat dan je tranen maar vrijuit. Ook dat kan opluchten. Ik heb dat al een paar keren voor gehad na het overlijden van mijn ma. Bij sommige muzieknummers, die voor mij/ons veel betekenden werd het me steevast teveel. Maar als je koersbril op hebt, ziet niemand dat. Verdriet mag je in ieder geval niet opkroppen.

havana schreef: ↑28 jan 2021 19:33 Phoeh wat een heftig verhaal. Ik kan me heel goed voorstellen dat je hoofd op dit moment niet naar fietsen staat.

De vraag is: is dat erg?

Vraag eens 5 dierbaren in je omgeving wat ze in jou waarderen. Ik ben er zeker van dat niemand van hen fietsen zal noemen.

Je bent, net als ik, ook geen professioneel wielrenner. Je doet het dus niet voor anderen, en ook niet voor een baas. Fietsen doe je voor jezelf. Als je geen motivatie hebt, waarom zou je het dan toch doen? Mijn ervaring is dat het eventuele geluksgevoel na afloop van korte duur is.

Het kan heel bevrijdend werken eens je zinnen te verzetten met een andere vorm van sport, of door lange wandelingen te maken. De honger naar de fiets komt vanzelf wel weer. En zodra je die honger weer voelt, wordt het ook veel makkelijker de boel weer snel op te pakken. Een indoor trainer gaat niet helpen, daar moet je mentaal toch behoorlijk sterk voor zijn. Een doel stellen kan helpen, maar doelen stellen in coronatijd is ook niet evident.

Sterkte met alles. Fietsen is maar bijzaak, andere dingen zijn véééél belangrijker....

Mooi verwoord, ik sluit me hierbij aan

Jongen, wat een verschrikkelijk gebeuren. Zelf heb ik mijn broer verloren toen hij 19 was en ik wat ouder. Nu ruim 35 jaar geleden en het zal je altijd bijblijven.Ik heb altijd van het begin af aan het gevoel gehad, dan ik een deel van mijzelf ben kwijt geraakt.
Ook als je elkaar goed aanvult en met elkaar omgaat en daarom samen meer bent dan de optelsom van 1 en 1.Je hoort bij elkaar.En dan blijf je zonder diegene over. Ja dat is verschrikkelijk leeg en bijzonder pijnlijk gevoel.


Het verdriet zal slijten zeggen ze dan. Maar dat is gedeeltelijk zo. Dat gaat op en neer.Ook na hele lange tijd.

Maar je moet door.
Daarom moet je altijd trots zijn op je broer en op jullie band samen en/of gewoon omdat hij je broer was en je veel van hem hield........ en er proberen vrede mee te krijgen,dat hij niet oud is geworden.Dat is het moeilijkste. Want als je geen vrede in je hart vindt met zijn verlies, kan je het niet goed verwerken.

en daar moet tijd overheen.

Heel herkenbaar is ook, dat alles nu niet meer zinvol lijkt(het fietsen).


Doe gewoon de dingen die (bij je) goed voelen om te doen.
Niets hoeft vooreerst,
alle goeds voor je toegewenst.

Gecondoleerd uiteraard. Wat een heftig verhaal.
Je moet doen waar je je goed bij voelt. Niets forceren. De zin komt wel terug.

Persoonlijk heb ik echt veel aan het fietsen als het minder gaat. Het is voor iedereen een heftig jaar geweest. Ik ben in het voorjaar m'n vader verloren, m'n dochter is in de psychiatrie opgenomen, heeft intussen ook een poging ondernomen om aan alles te ontsnappen, en corona daar nog eens bovenop,... Het was best heftig.

Fietsen helpt me om het hoofd wat leeg te maken. Het eerste uur maalt er van alles door het hoofd. Ik heb zitten janken op m'n fiets. Tranen met tuiten. Maar dat ging voorbij en na een uur of drie kwam ik thuis met vernieuwde moed. Miles are my meditation klopte in dit geval dus wel...

Als de eerste lentedagen er aan komen, kriebelt het misschien weer. Op dit moment is bij velen de fietsmotivatie wat lager.

Hoe cliché het ook is, herinner je alle goeie momenten samen. Doorheen de pijn komt ook trots, liefde en aanvaarding. Hang in there.

Hierbij wil ik jullie allemaal hartelijk bedanken voor de mooie warme woorden. Het is hartverwarmend en bemoedigend. De tips doen mij ook goed. Het is ook bijzonder dat dit mogelijk is op dit forum.

Ik heb jullie teksten een paar gelezen wat mij goed doet.
Hieronder heb ik een aantal zinnen van jullie gezet die van grote betekenis zijn.
Verder wens ik Raven14 en Hayes ook alle sterkte toe!

Nogmaals veel dank!

Neem de tijd, zoek wat afleiding;

Geen zin in fietsen, niet doen dan;

Ik zou zeggen dat dit niet het moment is om iets te forceren;

Fietsen is maar bijzaak, andere dingen zijn véééél belangrijker....;

Soms zijn er belangrijker dingen dan fietsen, niet forceren;

leef bij de dag;

Doe voor al waar je zin in hebt;

Probeer zoveel als mogelijk goede herinneringen op te vissen;

Doe gewoon de dingen die (bij je) goed voelen om te doen. Niets hoeft vooreerst;
Hoe cliché het ook is, herinner je alle goeie momenten samen. Doorheen de pijn komt ook trots, liefde en aanvaarding. Hang in there.

Wat een trieste verhalen, Einstein, Raven14 en Hayes!!
Heel veel sterke gewenst.
Havana, geweldig verwoord verhaal, klasse!

Jeetje wat een verhalen. Sterkte Einstein, Raven14 en Hayes.
Zo zie je maar dat het zomaar afgelopen kan zijn en anders kan lopen.

Op de momenten in mijn leven dat ik gelijksoortige dingen heb meegemaakt had ik ook moeite om dingen te ondernemen. Was ik van huis kreeg ik een soort onbehaaglijk gevoel om zsm weer naar huis te gaan.

Terwijl ik dat normaal niet heb. Ik wil op die momenten gewoon bij mijn familie/vrienden zijn of afleiding om me heen. Alleen zijn vind ik dan moeilijk en heftig.

Ik zou het ook zeker niet forceren. De situatie te gaan accepteren en vanuit daar verder. Als je nu "moet" fietsen (of andere dingen) ga je daar straks een negatief gevoel aan hangen, dan kan het weer averechts werken.

Aan de andere kant ik denk dat fietsen voor de meeste van ons geen bijzaak ik. maar gewoon een deel van je leven net als alle andere dingen die je doet. Het is de combinatie en balans die het mooi maakt.
Gezondheid is natuurlijk het belangrijkste want dat is voor veel zaken ook nog eens noodzaak om het te kunnen doen, maar als je het geluk hebt dat te zijn, doe er dan ook de juiste dingen mee.

In de basis is een mens pijn vermijdend uit die drijfveer doe je heel veel. Als je dat inziet en onderzoekt worden heel veel dingen makkelijker.

Zoals eerder aangehaald... niets forceren.
Doe iets waar je écht zin in hebt.

Ik ben enkele jaren geleden mijn dochtertje verloren, ze was 6 maanden oud en ze is in mijn armen overleden...
Dat beeld heeft een zeer diepe indruk achtergelaten.
Fietsen is altijd mijn uitlaatklep geweest en ik herken mezelf een beetje in je verhaal.

Het fietsen werd meer een manier om mezelf af te reageren; gevoelens van woede, onmacht, geen seconde rust in je hoofd, ... Trappen tot je er bijna bij neerviel.

Ik kan je alvast 1 goede raad geven: probeer het een plaats te geven.
Hier gaat een heel verwerkingsproces over, bij de ene persoon al wat beter dan de andere.
Denk aan de fijne momenten samen, wat je samen hebt gehad ipv wat je niet meer hebt, ook al is dit niet makkelijk.
Het fietsen komt vanzelf wel terug.
In mijn geval ging dit zeer stroef, mentaal en lichamelijk heb ik zeer hard afgezien en dat voelde ik ook.

Na verloop van tijd heb ik terug plezier in het fietsen.
Voordien keek ik vooral naar mijn (amateur!)statistieken, nu geniet ik van het uitzicht.
Ik kijk in het rond en ik geniet van het landschap; dat geeft me spontaan een glimlach op mijn gezicht.

Den Deze schreef: ↑24 feb 2021 13:36 Zoals eerder aangehaald... niets forceren.
Doe iets waar je écht zin in hebt.

Ik ben enkele jaren geleden mijn dochtertje verloren, ze was 6 maanden oud en ze is in mijn armen overleden...
Dat beeld heeft een zeer diepe indruk achtergelaten.
Fietsen is altijd mijn uitlaatklep geweest en ik herken mezelf een beetje in je verhaal.

Het fietsen werd meer een manier om mezelf af te reageren; gevoelens van woede, onmacht, geen seconde rust in je hoofd, ... Trappen tot je er bijna bij neerviel.

Ik kan je alvast 1 goede raad geven: probeer het een plaats te geven.
Hier gaat een heel verwerkingsproces over, bij de ene persoon al wat beter dan de andere.
Denk aan de fijne momenten samen, wat je samen hebt gehad ipv wat je niet meer hebt, ook al is dit niet makkelijk.
Het fietsen komt vanzelf wel terug.
In mijn geval ging dit zeer stroef, mentaal en lichamelijk heb ik zeer hard afgezien en dat voelde ik ook.

Na verloop van tijd heb ik terug plezier in het fietsen.
Voordien keek ik vooral naar mijn (amateur!)statistieken, nu geniet ik van het uitzicht.
Ik kijk in het rond en ik geniet van het landschap; dat geeft me spontaan een glimlach op mijn gezicht.

Bedankt voor je woorden!
Jij ook veel sterkte nog toegewenst.
Best heftig

Pppfff heftig verhaal heel veel sterkte heb het zelf ook al te veel mee moeten maken.
ben pas 60 maar al heel veel mensen verloren zoals zoveel maar tijd heelt alle wonden dus doen waar je zin in hebt ,Ik spreek voor mezelf.
Maar wens je veel sterkte en doe waar je zin in hebt.
fietsen is idd maar een bijzaak

Heel veel sterkte, en hopelijk kun je draad weer snel oppakken.

Heel veel sterkte, rustig opbouwen, doen waar je zin in hebt en mss. eens afwisselen met iets anders (wandeling) en soms kan professionele hulp of iemand opzoeken om mee te praten wonderen doen.

Edit posts gelezen, maar dit topic is blijkbaar vanonder het stof gehaald en niet stilgestaan bij de data, blij te lezen dat je intussen terug fietst!