L\'Eroica 2011
-
bottecchia
- Forum-lid
- Berichten: 3988
- Lid geworden op: 27 nov 2006 22:38
Zondagochtend was het dan zo ver. De wekker ging om 4.30uur en niet veel later zit je dan in de auto onderweg naar de start. Over het ontbijt hoefden we niet na te denken want dat lag keurig klaar voor 'Gruppo Candeli'.
Bij de start is het al lekker druk. Veel drukker dan andere jaren. Waarschijnlijk door de verwachte temperatuur want iedere kilometer die je niet in de hitte hoeft te rijden is er één. Zeker met zo'n oude fiets en een wollen trui. Niet voor niets had ik op zaterdag nog een nieuw exemplaar gekocht die me iets dunner leek te zijn. Samen met Luigi, Alberto en Gerard zetten we ergens rond 5.30uur onze handtekening op de startlijst. Op de streep sloot Mark zoals afgesproken bij ons aan en zo begonnen we aan ons avontuur.
Straatverlichting kom je niet tegen dus in het donker fietsen is hier ook echt donker. Maar de sfeer die zo'n start meebrengt voegt wel echt iets toe aan een evenement als L'Eroica. Starten in het donker was vroeger, toen er nog veel langere etappes werden gereden, geen uitzondering.
Het hoogtepunt van die donkere start is de klim naar Madonna di Broglio. Over het landgoed van Barone Ricasoli klim je over een onverharde weg door het bos omhoog. Aan beide kanten van de weg begeleid door olielampjes. Om een indruk te geven nog een keer een foto van vorig jaar:
De afdeling bracht een verrassing want op een paar stukken lag er behoorlijk dik grind en zand. Dat is normaal al lastig manoevreren maar zeker als je het niet ziet aankomen. Links en rechts moesten mensen, al dan niet vrijwillig, van de fiets. Daarna was de ondergrond weer goed begaanbaar en kon ik lekker doorrijden. Een goed verlichtingssetje is hier echt een uitstekende investering.
Door het heldere weer was de start behoorlijk fris maar het uitzicht was wel geweldig. De zon zien opkomen rondom Siena is echt één van de betere ervaringen die je op de fiets kunt beleven.
Ben je dus nog geen 50 kilometer onderweg en heb je al meerdere onklopbare momenten meegemaakt.
Bij de eerste bevoorrading kwamen we Massimo tegen. Een bekende van vorig jaar. Kijk even naar het verzet dat hij voor deze tocht had uitgekozen...
Je kunt daar overigens al lekker aan de Chianti als je zin hebt. Verleidelijk maar ik sloeg toch maar even over. Na de bevoorrading gaat het richting de Montalcino. De eerste echt serieuze hindernis van de dag. Maar voor het zover is kom je ook al het nodige sterrato tegen. Hier Mark in actie:
Voor de Montalcino kom je op een lange rechte strook terecht waar het genieten is van het prachtige uitzicht.
Ondertussen ging het fietsen bij mij niet zo soepel. In vergelijking met andere jaren schakelde ik overal al een tandje kleiner en het begon ook al aardig warm te worden. Op de klim naar Montalcino was het daarom echt al hard werken. Vooraf had ik nog geroepen dat het wel eens leuk zou zijn om deze rit met een 'echt oude fiets' te doen maar dit was toch een moment waarop ik me afvroeg of het nu echt nodig was om hier met 42x28 als kleinste verzet aan te beginnen. Gelukkig is er genoeg te zien als afleiding.
Bij de bevoorrading kwamen we squadra Gavel tegen. Een groep van zo'n 15 fietsers inclusief een Fiat 500 als volgauto.
Goed eten en drinken was hard nodig maar daar is dan ook ruim gelegenheid voor.
Dan volgt het eerste stukje parcours dat je kado krijgt. Afdalen vanaf Montalcino over gewoon asfalt. Lekker je fiets laten lopen en genieten van de verkoelende rijwind. Het was een ware traktatie.
Eenmaal beneden rij je echter al snel weer de strade bianche op en gaat het weer omhoog. Het is daar dan ook gewoon bloedheet en schaduw is niet te vinden. Geen wolkje aan de lucht en geen bomen om je achter te verschuilen. Alleen maar warmte. Alsof je in een oven aan het fietsen bent.
De gevaarlijke afdaling bij Lucignano d'Asso viel me dit jaar mee. Parcourskennis is hier toch wel wat waard want de eerste keer dat ik hier passeerde wist ik echt niet wat ik meemaakte.
Bij Pieve in Salti is het dan tijd voor Ribolita. Een Toscaanse boerensoep die wat mij betreft gerust tot het betere fietsvoer gerekend mag worden. Verscholen achter een struik om even uit de zon weg te zijn smaakte de soep goed en het afkoelen onder een fontein was ook geen slecht plan. Het begon daarna weer iets beter te draaien. Gelukkig maar want het zwaartepunt van de rit kwam er aan. Voor Asciano een heel lastig stuk met veel steil onverhard klimwerk en lastige afdalingen en dan richting Monte Sante Marie. Bij de bevoorrading aan de voet van die klim zat ik er gelukkig nog lekker fris bij....
En dan moet je dus hier tegenop....
Vol enthousiasme begon ik aan dit traject. Uiteraard direct op het kleinst mogelijk verzet en proberen om zo goed mogelijk je krachten te verdelen en technisch goed te fietsen. Druk houden op je stuur en voorwiel, duwen en goed kijken waar je heen stuurt want het is lastig manoevreren tussen de wasborden en het losse grind. Met een ultieme krachtsinspanning wist ik mezelf erdoorheen te worstelen. Met kokende motor kwam ik bij het fonteintje op het einde van de strook maar daar moest ik toch echt in de rij want ik was niet de enige die dorst had...
En dit is dus maar een kleine 10 kilometer voor de volgende bevoorrading bij Castelnuovo.
Daar nog even leuk zitten praten met twee Belgische deelnemers. Het blijft toch gek dat er uit zo'n wielergek land zo weinig deelnemers afkomen. Maar daar gaan deze twee mannen vast wat aan doen.
Veel foto's van na Monte Sante Marie zijn er niet meer gemaakt want toen was het vooral een kwestie van thuiskomen. Alles is dan op een gegeven moment te veel. Schakelen, drinken (ook niet evident met zo'n onhandige bidon) een dus ook plaatjes schieten.
Pas toen de temperatuur in de slotfase wat begon te zakken kwam er weer wat leven in. Net op tijd om nog wat moois vast te leggen.
Met z'n vieren reden we gezamelijk de laatste strade bianche op en de verlossende afdaling bracht ons weer terug naar de streep in Gaiole waar een heerlijk koud biertje stond te wachten.
Bij de start is het al lekker druk. Veel drukker dan andere jaren. Waarschijnlijk door de verwachte temperatuur want iedere kilometer die je niet in de hitte hoeft te rijden is er één. Zeker met zo'n oude fiets en een wollen trui. Niet voor niets had ik op zaterdag nog een nieuw exemplaar gekocht die me iets dunner leek te zijn. Samen met Luigi, Alberto en Gerard zetten we ergens rond 5.30uur onze handtekening op de startlijst. Op de streep sloot Mark zoals afgesproken bij ons aan en zo begonnen we aan ons avontuur.
Straatverlichting kom je niet tegen dus in het donker fietsen is hier ook echt donker. Maar de sfeer die zo'n start meebrengt voegt wel echt iets toe aan een evenement als L'Eroica. Starten in het donker was vroeger, toen er nog veel langere etappes werden gereden, geen uitzondering.
Het hoogtepunt van die donkere start is de klim naar Madonna di Broglio. Over het landgoed van Barone Ricasoli klim je over een onverharde weg door het bos omhoog. Aan beide kanten van de weg begeleid door olielampjes. Om een indruk te geven nog een keer een foto van vorig jaar:
De afdeling bracht een verrassing want op een paar stukken lag er behoorlijk dik grind en zand. Dat is normaal al lastig manoevreren maar zeker als je het niet ziet aankomen. Links en rechts moesten mensen, al dan niet vrijwillig, van de fiets. Daarna was de ondergrond weer goed begaanbaar en kon ik lekker doorrijden. Een goed verlichtingssetje is hier echt een uitstekende investering.
Door het heldere weer was de start behoorlijk fris maar het uitzicht was wel geweldig. De zon zien opkomen rondom Siena is echt één van de betere ervaringen die je op de fiets kunt beleven.
Ben je dus nog geen 50 kilometer onderweg en heb je al meerdere onklopbare momenten meegemaakt.
Bij de eerste bevoorrading kwamen we Massimo tegen. Een bekende van vorig jaar. Kijk even naar het verzet dat hij voor deze tocht had uitgekozen...
Je kunt daar overigens al lekker aan de Chianti als je zin hebt. Verleidelijk maar ik sloeg toch maar even over. Na de bevoorrading gaat het richting de Montalcino. De eerste echt serieuze hindernis van de dag. Maar voor het zover is kom je ook al het nodige sterrato tegen. Hier Mark in actie:
Voor de Montalcino kom je op een lange rechte strook terecht waar het genieten is van het prachtige uitzicht.
Ondertussen ging het fietsen bij mij niet zo soepel. In vergelijking met andere jaren schakelde ik overal al een tandje kleiner en het begon ook al aardig warm te worden. Op de klim naar Montalcino was het daarom echt al hard werken. Vooraf had ik nog geroepen dat het wel eens leuk zou zijn om deze rit met een 'echt oude fiets' te doen maar dit was toch een moment waarop ik me afvroeg of het nu echt nodig was om hier met 42x28 als kleinste verzet aan te beginnen. Gelukkig is er genoeg te zien als afleiding.
Bij de bevoorrading kwamen we squadra Gavel tegen. Een groep van zo'n 15 fietsers inclusief een Fiat 500 als volgauto.
Goed eten en drinken was hard nodig maar daar is dan ook ruim gelegenheid voor.
Dan volgt het eerste stukje parcours dat je kado krijgt. Afdalen vanaf Montalcino over gewoon asfalt. Lekker je fiets laten lopen en genieten van de verkoelende rijwind. Het was een ware traktatie.
Eenmaal beneden rij je echter al snel weer de strade bianche op en gaat het weer omhoog. Het is daar dan ook gewoon bloedheet en schaduw is niet te vinden. Geen wolkje aan de lucht en geen bomen om je achter te verschuilen. Alleen maar warmte. Alsof je in een oven aan het fietsen bent.
De gevaarlijke afdaling bij Lucignano d'Asso viel me dit jaar mee. Parcourskennis is hier toch wel wat waard want de eerste keer dat ik hier passeerde wist ik echt niet wat ik meemaakte.
Bij Pieve in Salti is het dan tijd voor Ribolita. Een Toscaanse boerensoep die wat mij betreft gerust tot het betere fietsvoer gerekend mag worden. Verscholen achter een struik om even uit de zon weg te zijn smaakte de soep goed en het afkoelen onder een fontein was ook geen slecht plan. Het begon daarna weer iets beter te draaien. Gelukkig maar want het zwaartepunt van de rit kwam er aan. Voor Asciano een heel lastig stuk met veel steil onverhard klimwerk en lastige afdalingen en dan richting Monte Sante Marie. Bij de bevoorrading aan de voet van die klim zat ik er gelukkig nog lekker fris bij....
En dan moet je dus hier tegenop....
Vol enthousiasme begon ik aan dit traject. Uiteraard direct op het kleinst mogelijk verzet en proberen om zo goed mogelijk je krachten te verdelen en technisch goed te fietsen. Druk houden op je stuur en voorwiel, duwen en goed kijken waar je heen stuurt want het is lastig manoevreren tussen de wasborden en het losse grind. Met een ultieme krachtsinspanning wist ik mezelf erdoorheen te worstelen. Met kokende motor kwam ik bij het fonteintje op het einde van de strook maar daar moest ik toch echt in de rij want ik was niet de enige die dorst had...
En dit is dus maar een kleine 10 kilometer voor de volgende bevoorrading bij Castelnuovo.
Daar nog even leuk zitten praten met twee Belgische deelnemers. Het blijft toch gek dat er uit zo'n wielergek land zo weinig deelnemers afkomen. Maar daar gaan deze twee mannen vast wat aan doen.
Veel foto's van na Monte Sante Marie zijn er niet meer gemaakt want toen was het vooral een kwestie van thuiskomen. Alles is dan op een gegeven moment te veel. Schakelen, drinken (ook niet evident met zo'n onhandige bidon) een dus ook plaatjes schieten.
Pas toen de temperatuur in de slotfase wat begon te zakken kwam er weer wat leven in. Net op tijd om nog wat moois vast te leggen.
Met z'n vieren reden we gezamelijk de laatste strade bianche op en de verlossende afdaling bracht ons weer terug naar de streep in Gaiole waar een heerlijk koud biertje stond te wachten.
-
DeletedUser01
- Forum-lid
- Berichten: 3500
- Lid geworden op: 30 nov 2008 14:11
Heren en dame, wat een belevenis!
Als je deze beelden ziet, dan wil je hier allemaal heen!
De trailer is al een enorm spektakel, ik kan niet wachten op het vervolg...
Als je deze beelden ziet, dan wil je hier allemaal heen!
De trailer is al een enorm spektakel, ik kan niet wachten op het vervolg...
En het gaat maar door, en door, en door.... 
magoo
05 okt 2011 22:42
Helden zijn jullie! Potverdikke Bottecchia, jij hebt flink afgezien!
Prachtig licht trouwens bij de zonsopkomst, fantastisch om dit mee te maken volgens mij.
Prachtig licht trouwens bij de zonsopkomst, fantastisch om dit mee te maken volgens mij.
Cannondale SuperSix EVO, Sram Red
Scott Addict R1, DA 7900
Cannondale F29 Alloy 2 SLX/XT
Scott Addict R1, DA 7900
Cannondale F29 Alloy 2 SLX/XT
-
bottecchia
- Forum-lid
- Berichten: 3988
- Lid geworden op: 27 nov 2006 22:38
Dat mag je wel zeggen ja. Was mijn zwaarste editie van de drie die ik heb gereden. Combinatie van weinig kilometers in de laatste twee maanden en de combi wollen outfit/zware fiets/grote verzetten. Daarbij is regelmatig vooruit fietsen en foto's maken ook niet bevordelijk voor je ritme. Maar goed, afzien hoort er bij een rit als deze natuurlijk ook wel een beetje bij.
Voor wie die ook eens wil ervaren. Je hebt nu een jaar de tijd om het te regelen. Hou marktplaats in de gaten voor een oude fiets en zet het in je agenda. Als je het slim doet hoeft het echt niet zoveel te kosten en het is een unieke ervaring. Uiteraard kun je ook een kleinere afstand kiezen. Kijk maar naar de lol die Hans en Els op de 75km hebben gehad. En dat is óók gewoon een serieuze uitdaging.
Voor wie die ook eens wil ervaren. Je hebt nu een jaar de tijd om het te regelen. Hou marktplaats in de gaten voor een oude fiets en zet het in je agenda. Als je het slim doet hoeft het echt niet zoveel te kosten en het is een unieke ervaring. Uiteraard kun je ook een kleinere afstand kiezen. Kijk maar naar de lol die Hans en Els op de 75km hebben gehad. En dat is óók gewoon een serieuze uitdaging.
-
bianchisl3
- Forum-lid
- Berichten: 2823
- Lid geworden op: 29 okt 2005 22:48
Heerlijk nagenieten met deze foto's. Volgend jaar de 135km denk ik. Niet meer vliegen maar met eigen auto. De frustratie van geen wijn mee terug kunnen nemen kan ik niet nog eens aan.
-
Superstick
- Forum-lid
- Berichten: 263
- Lid geworden op: 30 aug 2011 08:10
Superstick
06 okt 2011 08:30
Wat heerlijk om die verhalen te lezen, en dan nog de extra traktatie van die prachtige foto's! Ik geniet voorlopig nog erg van het 'rondje om het huis', maar dit soort dingen moet geweldig zijn! Het zien van de foto's en het lezen van de verhalen geeft motivatie om goed fit te worden, om volgend jaar ook eens een dergelijke tocht te doen. Leuk om te lezen dat jullie zoveel plezier hebben gehad en bedankt voor het delen van deze geweldige ervaring. Oh, en niet in de laatste plaats: complimenten voor het uitrijden. Aan allen!
Prachtige verhalen (ook op de log van Gastheer G) en foto's mannen!
Nog wat ploegmaten van Ingmar gespot op: http://italiancyclingjournal.blogspot.com/" onclick="window.open(this.href);return false;
Nog wat ploegmaten van Ingmar gespot op: http://italiancyclingjournal.blogspot.com/" onclick="window.open(this.href);return false;
sunitram
06 okt 2011 23:44
Hier nog wat foto's van de L'Eroica.Het was voor mij de eerste keer en ik heb de 75 km gereden.Mijn streven was om zo veel mogelijk te genieten van de
tocht en het gebeuren er omheen.Het is een geweldige ervaring geworden ook mede door het gezelschap van snels en bianchisl3 waar ik de hele dag mee opgetrokken ben.Voor mij is de L'Eroica is niet te omschrijven,je moet het zelf ervaren.
de eerste kennismaking met strade bianche op donderdag,
Els en Hans
herkent u deze nog?
89 jaar
stempelen
tocht en het gebeuren er omheen.Het is een geweldige ervaring geworden ook mede door het gezelschap van snels en bianchisl3 waar ik de hele dag mee opgetrokken ben.Voor mij is de L'Eroica is niet te omschrijven,je moet het zelf ervaren.
de eerste kennismaking met strade bianche op donderdag,
Els en Hans
herkent u deze nog?
89 jaar
stempelen
Liefhebber Nederlandse stalen racefietsen
Was hij ditmaal op tijd?sunitram schreef:
herkent u deze nog?
sunitram
07 okt 2011 00:04
Ik zou het niet weten.Deze foto heb ik op vrijdag gemaakt en ik heb hem op zondag niet gezien.Het zou dus goed mogelijk zijn dat hij weer niet op tijd was.
Liefhebber Nederlandse stalen racefietsen