Re: trois ballons 2013
Geplaatst: 11 jun 2013 10:52
Een 'kort' 
verslagje van Le Trois Ballons 2013
Aangekomen bij de startplek viel ons ten eerste op dat er - op het oog - een pak goed getraind volk stond. Glad geschoren beentjes, strakke bekkies en een berg aan duur materiaal. Fietsmakkers Havana, Magoo, en Csteenbe stonden al te popellen om te starten en ikzelf zag scheel van de buikpijn door een zeer slecht gevallen ontbijt. Zoekend naar een plek om m'n kilo ellende te lozen bleek al snel dat 5 toiletjes voor 4600 man niet voldoende is. Terug naar de startplek dan maar. De start liep vreselijk chaotisch, zelf zijn me met z'n vieren over de hekken geklommen en zo nog een beetje op tijd vertrokken toen we om 07:45 over de mat reden.
Vanuit de start werd er meteen volle bak richting de eerste col gereden. Ondanks de buikpijn reed ik deze in het zog van Havana en Csteenbe heerlijk op. Met een kilometertje of 22 in het uur en met de hartslag rond de 170 was het prettig boven te zijn. In de afdaling raakte ik beide kopmannen - door toe doen van een irritante Belse 'volgwagen' - al kwijt. Ook Magoo; onze meesterknecht van vandaag was ik ook al kwijt. Ik was gestart als wegkapitein van de dag maar die rol heb ik dus nooit kunnen vertolken. Had ik dus mooi voor niets het gehele parkoers uit m'n hoofd geleerd! Moederziel alleen trok ik naar de tweede col. Hier komen voor mij afzien en genieten mooi samen. Met de drie laatste slopende kilometers van deze col kwam mijn voorliefde voor steile pukkels goed van pas. Lekker in het zadel naar boven geklommen en hier al heel wat lopend volk gepasseerd. Omdat mijn steeds hevig wordende buikpijn me parten speelde heb ik de bevoorrading gelaten voor wat het was en tegen beter weten in wilde ik de achtervolging in zetten op m'n kopmannen. Als een baksteen naar beneden jakkerend voelde ik me weer als een vis in het water. Dat gevoel veranderde al weer snel naar - als een vis op het droge - toen ik aan de Alsace begon. Toch heb ik deze col nog best lekker gereden. Hopend dat ik bijgehaald zou worden door Magoo heb ik in 'n rustig tempo de laatste 3 kilometer geklommen en bij de bevoorrading nog even gekeken of we samen verder zouden kunnen. Echter geen teken van leven. Dan maar weer verder.
Gelukkig het tussenstuk tussen de Alsace en Col du Hundsruck met een snel groepje kunnen overbruggen zonder zelf een trap te veel te doen. De Hundsruck is wel een van mijn favoriete cols in de regio. Nooit gelijkmatig dus lekker nerveus naar boven, wat me wel ligt. In de afdaling en richting de Grand Ballon speelde mijn buik weer behoorlijk op en de ijdele hoop dat dat met wat eten en water weg zou trekken bleek geheel ongegrond. Nog voor Col de Amic en dus op het helft van Grand Ballon trapte ik kermend van de pijn nog met geen 10 kilometer per uur naar boven. In een dorpje net voor Col de Amic heb ik m'n kop - met helm en al nog op - in een waterbak gestoken en er daar nog 'n bidonnetje water naar binnen gewerkt om vervolgens door te klimmen. De laatste 5 kilometer van de klim was het echt zwoegen om boven te komen. Ook de hitte begon z'n tol nu te eisen. Waar ik zelf wel weer moraal van kreeg is dat ik in mijn ooghoeken bosjes met renners in de berm zag liggen. Allemaal lijkbleek en snakkend naar wat verkoeling in de schaduw.
Eenmaal boven heb ik eens 'n toilet opgezocht om daar in 25 minuten tijd een kilo stopverf te lozen. Even daarvoor heb ik nog serieus overwogen om op te geven wegens te hevige buikpijn, scheel keek ik er ondertussen van! Omdat ik zo lang op de pot zat bonkte andere mensen, woedend of bezorgd over mijn welzijn, op de deur. Na de gehele procedure kwam ik herboren weer buiten en begon aan de resterende 100 kilometer. De afdaling van de Grand-Ballon was puur genot. Mijn hoge wieltjes kliefde de warme lucht voor me open zo leek het wel. Met snelheden van tegen de 90 per uur jakkerde ik hele drommen volk voorbij en sloot beneden aan bij een mooi groepje en zette koers richting Col d' Oderen.
Ik had me voor genomen hier dan maar vol naar boven te rijden om te proberen nog voor goud te gaan. Ik zette dus aan, maar… KUT; kramp! En tegelijkertijd - gelukkig - nog iemand
Deze heer heeft me een slok van z'n bouillon afgestaan en na wat rek- en strekwerk kon ik m'n weg vervolgen. Het heerschap met de bouillon ben ik nu nog dankbaar, anders had ik het waarschijnlijk nooit meer gered. Uiteindelijk wel lekker naar boven gereden maar echt doorduwen durfde ik niet meer. Pas op de Col de Croix kon ik weer lekker gasgeven en dankzij de onweersbui voelde ik me weer - en nu letterlijk - als een vis in het water. Ook in de afdaling weer hordes volk kunnen inhalen welke allemaal bij me in het hol kropen richting het laatste bultje. Nog snel even water tanken uit 'n waterbak en het feest kon beginnen. Dit soort - wat lompe - klimmen liggen me altijd wel. Hup hup hup en ik was boven. En stuk 'op en af' wat volgde voor de laatste afdaling vond ik zelf wat minder maar uiteindelijk ook dat goed doorgekomen. In de laatste afdaling en in de laatste 15km naar de start heb ik nog alle zeilen bijgezet om - tegen beter weten in - goud te halen.
In de laatste 10 kilometer mocht ik fijn tegen 35 a 40 in het uur al het kopwerk in m'n uppie opknappen. De lijken die ik achter me had wapperen keken angstig weg bij elke aansporing mijnerzijds om te rouleren. Eenmaal over de finish besefte ik dat ik exact de tijd die ik had zitten kakken nodig had gehad om goud te halen. Balen, maar ook wel weer lachen!
Fietsmaat Havana zette mijn chip om in koud bier. Hij en Csteenbe waren al even binnen en niet veel later kwam oom Magoo binnen. Op de finish lokatie hebben we nog gelachen om de vele lijken die binnen kwamen druppelen en genoten van het vele mooie materiaal wat voorbij kwam paraderen. Uiteindelijk de fietsjes weer opgepakt en uitgebold naar de startlokatie waar de auto's stonden. Eenmaal weer fris gewassen hebben we - terugblikkend op een mooie dag - alle vier een welverdiende steak en de nodige pintjes naar binnen gewerkt.
Conclusie…
+ Heel tof uitdagend parcours
+ Mooie omgeving
+ Getraind volk waarbij je bordjes kunt leeg-eten
- Startplaats volkomen kut
- Bevoorradingen chaotisch
Eind-conclusie... mooie dag gehad en volgende keer wel goud!
verslagje van Le Trois Ballons 2013Aangekomen bij de startplek viel ons ten eerste op dat er - op het oog - een pak goed getraind volk stond. Glad geschoren beentjes, strakke bekkies en een berg aan duur materiaal. Fietsmakkers Havana, Magoo, en Csteenbe stonden al te popellen om te starten en ikzelf zag scheel van de buikpijn door een zeer slecht gevallen ontbijt. Zoekend naar een plek om m'n kilo ellende te lozen bleek al snel dat 5 toiletjes voor 4600 man niet voldoende is. Terug naar de startplek dan maar. De start liep vreselijk chaotisch, zelf zijn me met z'n vieren over de hekken geklommen en zo nog een beetje op tijd vertrokken toen we om 07:45 over de mat reden.
Vanuit de start werd er meteen volle bak richting de eerste col gereden. Ondanks de buikpijn reed ik deze in het zog van Havana en Csteenbe heerlijk op. Met een kilometertje of 22 in het uur en met de hartslag rond de 170 was het prettig boven te zijn. In de afdaling raakte ik beide kopmannen - door toe doen van een irritante Belse 'volgwagen' - al kwijt. Ook Magoo; onze meesterknecht van vandaag was ik ook al kwijt. Ik was gestart als wegkapitein van de dag maar die rol heb ik dus nooit kunnen vertolken. Had ik dus mooi voor niets het gehele parkoers uit m'n hoofd geleerd! Moederziel alleen trok ik naar de tweede col. Hier komen voor mij afzien en genieten mooi samen. Met de drie laatste slopende kilometers van deze col kwam mijn voorliefde voor steile pukkels goed van pas. Lekker in het zadel naar boven geklommen en hier al heel wat lopend volk gepasseerd. Omdat mijn steeds hevig wordende buikpijn me parten speelde heb ik de bevoorrading gelaten voor wat het was en tegen beter weten in wilde ik de achtervolging in zetten op m'n kopmannen. Als een baksteen naar beneden jakkerend voelde ik me weer als een vis in het water. Dat gevoel veranderde al weer snel naar - als een vis op het droge - toen ik aan de Alsace begon. Toch heb ik deze col nog best lekker gereden. Hopend dat ik bijgehaald zou worden door Magoo heb ik in 'n rustig tempo de laatste 3 kilometer geklommen en bij de bevoorrading nog even gekeken of we samen verder zouden kunnen. Echter geen teken van leven. Dan maar weer verder.
Gelukkig het tussenstuk tussen de Alsace en Col du Hundsruck met een snel groepje kunnen overbruggen zonder zelf een trap te veel te doen. De Hundsruck is wel een van mijn favoriete cols in de regio. Nooit gelijkmatig dus lekker nerveus naar boven, wat me wel ligt. In de afdaling en richting de Grand Ballon speelde mijn buik weer behoorlijk op en de ijdele hoop dat dat met wat eten en water weg zou trekken bleek geheel ongegrond. Nog voor Col de Amic en dus op het helft van Grand Ballon trapte ik kermend van de pijn nog met geen 10 kilometer per uur naar boven. In een dorpje net voor Col de Amic heb ik m'n kop - met helm en al nog op - in een waterbak gestoken en er daar nog 'n bidonnetje water naar binnen gewerkt om vervolgens door te klimmen. De laatste 5 kilometer van de klim was het echt zwoegen om boven te komen. Ook de hitte begon z'n tol nu te eisen. Waar ik zelf wel weer moraal van kreeg is dat ik in mijn ooghoeken bosjes met renners in de berm zag liggen. Allemaal lijkbleek en snakkend naar wat verkoeling in de schaduw.
Eenmaal boven heb ik eens 'n toilet opgezocht om daar in 25 minuten tijd een kilo stopverf te lozen. Even daarvoor heb ik nog serieus overwogen om op te geven wegens te hevige buikpijn, scheel keek ik er ondertussen van! Omdat ik zo lang op de pot zat bonkte andere mensen, woedend of bezorgd over mijn welzijn, op de deur. Na de gehele procedure kwam ik herboren weer buiten en begon aan de resterende 100 kilometer. De afdaling van de Grand-Ballon was puur genot. Mijn hoge wieltjes kliefde de warme lucht voor me open zo leek het wel. Met snelheden van tegen de 90 per uur jakkerde ik hele drommen volk voorbij en sloot beneden aan bij een mooi groepje en zette koers richting Col d' Oderen.
Ik had me voor genomen hier dan maar vol naar boven te rijden om te proberen nog voor goud te gaan. Ik zette dus aan, maar… KUT; kramp! En tegelijkertijd - gelukkig - nog iemand
Deze heer heeft me een slok van z'n bouillon afgestaan en na wat rek- en strekwerk kon ik m'n weg vervolgen. Het heerschap met de bouillon ben ik nu nog dankbaar, anders had ik het waarschijnlijk nooit meer gered. Uiteindelijk wel lekker naar boven gereden maar echt doorduwen durfde ik niet meer. Pas op de Col de Croix kon ik weer lekker gasgeven en dankzij de onweersbui voelde ik me weer - en nu letterlijk - als een vis in het water. Ook in de afdaling weer hordes volk kunnen inhalen welke allemaal bij me in het hol kropen richting het laatste bultje. Nog snel even water tanken uit 'n waterbak en het feest kon beginnen. Dit soort - wat lompe - klimmen liggen me altijd wel. Hup hup hup en ik was boven. En stuk 'op en af' wat volgde voor de laatste afdaling vond ik zelf wat minder maar uiteindelijk ook dat goed doorgekomen. In de laatste afdaling en in de laatste 15km naar de start heb ik nog alle zeilen bijgezet om - tegen beter weten in - goud te halen. In de laatste 10 kilometer mocht ik fijn tegen 35 a 40 in het uur al het kopwerk in m'n uppie opknappen. De lijken die ik achter me had wapperen keken angstig weg bij elke aansporing mijnerzijds om te rouleren. Eenmaal over de finish besefte ik dat ik exact de tijd die ik had zitten kakken nodig had gehad om goud te halen. Balen, maar ook wel weer lachen!
Fietsmaat Havana zette mijn chip om in koud bier. Hij en Csteenbe waren al even binnen en niet veel later kwam oom Magoo binnen. Op de finish lokatie hebben we nog gelachen om de vele lijken die binnen kwamen druppelen en genoten van het vele mooie materiaal wat voorbij kwam paraderen. Uiteindelijk de fietsjes weer opgepakt en uitgebold naar de startlokatie waar de auto's stonden. Eenmaal weer fris gewassen hebben we - terugblikkend op een mooie dag - alle vier een welverdiende steak en de nodige pintjes naar binnen gewerkt.
Conclusie…
+ Heel tof uitdagend parcours
+ Mooie omgeving
+ Getraind volk waarbij je bordjes kunt leeg-eten
- Startplaats volkomen kut
- Bevoorradingen chaotisch
Eind-conclusie... mooie dag gehad en volgende keer wel goud!
