Een 'handvol' cols...
Had de Tourcaravaan vandaag een rustdag, zo niet 'Le Grimpeur'. Mijn plannen voor deze fietsdag waren nog al ambitieus, tenminste als je met voor dit seizoen bij je vertrek nog slechts een goede 850 km in de benen al meteen naar
Le Grand Ballon denkt te kunnen fietsen. Toch maar proberen. Vanaf de camping even naar de doorgaande weg in Masevaux gereden, rechtsaf die weg op en een honderdtal meters, bij de volgende verkeerslichten, linksaf de 'binnenlanden' in. Ik geloof dat het 'Amclassicfan' was die dit voorjaar schreef dat de
Col du Hundsruck een gemeen steil ding was. Dus maar meteen na het linksaf slaan naar het binnenblad geschakeld, om zo verrassingen voor te zijn... Het eerste deel van de klim, tot aan Masevaux-
annexe Houppach, verloopt door een vrij open landschap. Je ziet het eerste colletje al liggen, te herkennen aan de elektriciteitsmasten op de col. Na
Houppach kom je in een bos, heerlijk koel en een natuurlijke bescherming tegen overmatig zonlicht. Op de
Col du Schirm (604 m) is er even een doorkijk, doch daarna duik je meteen het bos weer in voor de korte afdaling naar Bourbach-le-Haut. Daarna volgt het tweede deel van klim en sta je snel op de
Col du Hundsruck (748 m).
Op de Col du Hundsruck:
De zuidelijke Vogezen met Bourbach-le-Haut, gezien vanaf de Col du Hundsruck:
Na de col volgt een afdaling van 6 km naar Bitschwiller-les-Thann. Even voor dit dorpje kom je uit het bos en zie je de
Grand Ballon al duidelijk liggen. De witte radarkoepel schittert in de zon. Oei, 't lijkt (of is) wel een 'knoepert' van een berg. 'Moet' ik daar helemaal naar toe? De twijfel slaat toe. Eerst in Bitschwiller maar even de fietsroute VV33 langs het riviertje de
Thur opgezocht, om zo de verkeersdrukte van de RN66 (
Route Nationale 66) te ontlopen. Rustig peddelend rijd ik zo achter de dorpjes langs naar het begin van de klim in Willer-sur-Thur. Daar maak ik even een foto van de rotonde (
couleur locale), eet een fruitreep en een paar gelletjes en drink wat, voordat ik de 'gok' waag.
De wegwijzer naar mijn doel van vandaag...
Het begin van de klim gaat over een brede weg. Het ziet er absoluut niet steil uit, maar voelt wel als zodanig. Maar snel naar het binnenblad. Voordat ik moe zou kunnen worden van zo'n klim, vlakt de helling af en gaat het in een rustig tempo (ik weet immers helemaal niet wat mij exact te wachten staat) verder. 't Is goed te doen. In het dorpje Goldbach-Altenbach heeft men de weg weer eens opgelapt met stukken bedekt met
gravillons die, ondanks mijn verwoede pogingen ze te ontwijken, zo af en toe toch aan m'n banden blijven kleven. Mijn nieuwe Easton EC70 vork is nu in elk geval niet 'nieuw' meer. Zonder verdere problemen bereik ik de
Col Amic (825 m) en kom ik op de
Route des Crêtes. Op de kaart heb ik gezien, dat het echte klimmen nu eigenlijk pas gaat beginnen. Het wordt inderdaad steiler. Gelukkig rijd ik ook hier grotendeels in een bos. Op een dikke 3 km voor de top, verlaat ik het bos en wordt ik ingehaald door een 'jong ding' wat de 34x29 (zij rijdt, net als ik, met Campa) erg vlot ronddraait. In 'no time' is ze uit het gezicht verdwenen. Voor mij volgt er meteen een kilometer met een gemiddeld stijgingspercentage van 8,8. Het uitzicht is prachtig, er waait een fris briesje en het klimmen gaat naar tevredenheid. De volgende kilometer gaat aan 7,3%. Ondertussen begrijp ik dat ik niet helemaal naar de radarkoepel behoef te fietsen (kan ook helemaal niet) en al snel ben ik bij de laatste kilometer klimmen aangekomen. Die is nog wel even lastig. Het 'jonge ding' haalt mij opnieuw in. Ze moet, ongemerkt, een stukje terruggereden zijn, want ze rijdt nu in het wiel van een
copain. Op de col aangekomen zie ik dat het een groepje Franse fietsers betreft, die druk in discussie zijn. Ik kan er nog net even tussenkomen om te vragen of ze mij, met het collenbord op de achtergrond, even willen fotograferen.
Als de Fransen aan het vertrekken zijn, komt er een groep fietsers vanaf het iets hoger gelegen restaurant naar beneden. Één van hen vraagt of ik even een groepsfoto wil maken. Het blijken landgenoten te zijn. Ik krijg een HTC smartphone in mijn handen gedrukt en schiet kennelijk de 'perfecte plaat', want de fotosessie behoeft niet over gedaan te worden. Zo met een groep op de foto lijt mij wat leuker dan alleen, dus stel ik voor om mij ook nog even samen met hen op de plaat vast te leggen. Geen probleem. 'Jongens, kom er even bij, dat vindt meneer wat levendiger', zegt de 'fotograaf'.
Met de Groep uit Spijkenisse op de foto op Le Grand Ballon:
Staat er eerst aangegeven dat de hoogte van de col 1325 m is, als je iets verder rijdt, is er nog een bord wat aangeeft dat je op 1343 m hoogte bent aangekomen. Het is het bord van het type dat in de laatste kilometers van de klim langs de weg staat en telkens per kilometer aangeeft hoe steil het volgende stuk is.
Op Le Grand Ballon (1343 m):
Na flink gegeten en gedronken te hebben, zet ik de afdaling in. Een paar kilometer onder te top knijp ik toch nog even in de remmen om de
Ballon voor het thuisfront op de foto te zetten.
Le Grand Ballon (1424 m)
:
Daarna gaat het verder huiswaarts, via dezelfde route als heen. Ik hoop de
Col du Hundsruck nog goed te kunnen verteren. Als ik vanuit Bitschwiller het bos in rijdt, volgt er een lastig stuk, wat ik
en danseuse op de pedalen staand met 34x26 kan overwinnen. Na de aansluiting met de weg die vanuit Thann omhoog komt, volgt er nog een lastig stukje en ook van de laatste kilometer zijn de eerste honderden meters even 'gemeen' (of komt het omdat ik al het nodige achter de rug heb?). Na de col dalen naar Bourbach-le-Haut, even doorbijten bij de bocht het dorpje uit en dan licht klimmend naar de
Col du Schirm. Rest nog de afdaling naar Masevaux. 't Was een tocht die mij in elk geval veel voldoening gegeven heeft, doch slechts 65,52 km heeft opgleverd. Kwaliteit, geen kwantiteit (waarschijlijk wel qua hoogtemeters...).
Mijn zoontje van bijna twee schreeuwt onophoudelijk "papa, papa, papa" als hij de Tour op tv ziet.
De jongste telg heet trouwens Bradley ( neenee, niet vernoemt 
)
