De wekker stond op 04.45 maar het was weer eens niet nodig. Eigenlijk een slechte nacht. Om elf uur gisteravond liepen er nog druk mensen door het hotel en buiten, vanochtend om vier uur waren de eersten alweer in touw. De gebruikelijke nervositeit in een hotel voor een cyclo. Voel me wel redelijk fit, heb voldoende rust gehad de afgelopen dagen.
Om vijf uur eerst maar eens zien of ik wat kan ontbijten. Drie Kaiserbroodjes en een stevige kop koffie. Na het ontbijt fietsje helemaal klaarmaken. Bandjes op 8.5 bar, bidonnetjes vullen en in de fiets, Polar erop. Terug op de hotelkamer, het wielerpak aan en op de slippers naar beneden.
Het is al een drukte van jewelste in La Villa, het Warsteiner en Pinarello vak lopen al redelijk vol en de start is pas over een uur. Vanaf het hotelterras kan ik alles goed overzien. Ik gooi de slippers aan de kant en trek mijn schoenen aan. Ik pak mijn fiets en ga naar beneden. In het Pinarello vak is het al redelijk druk en ik zoek een plekkie uit waarvan ik denk dat het strategisch goed ligt. Als dadelijk het hek aan de kant gaat wordt het dringen geblazen en wil ik niet opgesloten komen te zitten in een binnenbocht ofzo.
Ik drink nog een startbidonnetje, klein plasje en de pastoor vliegt over in de helikopter om nog wat wijwater over het peleton uit te strooien terwijl het zegenings gebed uit de speakers knalt. Alleen in Italië..... De preek wordt gevolgd door "The Final Countdown" van Europe en dus tellen we af naar half zeven.... Ik kijk nog even zeer geamuseerd naar dik ingepakte Italiaantjes. De lucht is strak blauw, boven Corvara/Arabba schijnt de zon al op het Sella massief.
Het hek gaat er voor weg en de meute komt in beweging. Met wat trek- en duwwerk baan ik me een weg naar voren en kom op de hoofdweg. Hier kan ik de voeten op de Speedplays klikken en rollen we richting Corvara. Bij het passeren van de startmat begint de tijdmeting en druk ik mijn Polar in. De weg naar Corvara is het druk en ik blijf aan de linkerkant waar je nog wel wat kan inhalen.
Met zo'n peloton wordt je altijd enorm meegezogen en ik verbaas me ook hoe rap we eigenlijk aan de voet van de eerste klim komen. Op weg naar de Passo Campolongo blijft het druk en is het slingeren om naar voren te komen. Vlak onder top doe ik mijn windjackie uit. Normaal gesproken doe ik daar de windstopper aan voor de afdaling maar het is niet koud en ik weet dat na de afdaling direct weer geklommen moet worden.
De afdaling gaat redelijk rustig, altijd even oppassen met zo'n meute. Ik zit nu nog tussen een zeer divers pluimage aan coureurs en niet iedereen lijkt even zeker en vertrouwd te kunnen dalen. In Arabba aangekomen gaat het rechtsaf de Pordoi op. Het duurt ruim een kilometer voordat ik mijn ademhaling, hartslag en beentempo vind maar dan gaat het ook lekker. Ik haal veel mensen in en halverwege de klim wordt het ook rustiger. De echte bierbuiken en vrouwen zitten nu wel achter me. Veertig minuten later ben ik boven en daal direct weer af. Mijn eerste stop is gepland na het Sella rondje als ik voor de 2e keer boven op de Campalongo ben.
De Passo Sella en Passo Gardena gaan op dezelfde manier. Even tijd nodig om ritme te vinden maar dan draait het soepel. Ik houd een klein beetje reserve aan (hartslag 160) om dadelijk niet op de Giau geparkeerd te staan. De afdaling naar Corvara is heerlijk. Als je terugkomt door het dorp waan je je een echte prof. Parcours afgezet met dranghekken, duizenden mensen langs de kant, speaker galmt in het onverstaanbaar Italiaans van alles en nog wat. Ik rijd het dorp weer uit, en draai voor de tweede keer de Campolongo op.
Vergeleken met een paar uur geleden is het nu verschrikkelijk rustig. Overal rijden nog wel mensen maar druk is het niet meer. De schifting is duidelijk gemaakt en wat er hier nu rijdt is duidelijk van een beter niveau. Ik kom met een groepje boven en wijzig mijn planning qua bevoorradingstops. Ik heb nog twee repen, een gelletje en bijna één volle bidon dus waarom hier stoppen? Op de Colle Santa Lucia is nog een drinkpost en op de verwachte zes en een half uur koers hoef ik ook niet heel veel te eten. Genoeg gestapeld deze week.
Ik duik dus direct weer naar beneden. Het afdalen gaat nu veel harder en in no time kom ik in Arabba. Ik zie vanuit mijn linker ooghoek een groepje van een man of tien op 500 meter afstand Arabba uitrijden en de afdaling voortzetten. Ik weet dat dit een lang stuk naar beneden is richting de voet van de Colle Santa Lucia, waar je beter een goede groep kan hebben. De mannen om mij heen doen niets dus ik schakel bij en zet aan, duik ook naar beneden en land na een paar minuten gassen op het groepje van tien. Goede keus.
We rapen nog wat mensen op en ik verschuil me in het midden van deze bus. Etenstijd. Het tempo blijft mooi hoog maar ik span me nauwelijks in en strek de beentjes wat. Twintig minuutjes later begin ik aan het klimmetje naar de Colle Santa Lucia. Nu zijn de bidons wel leeg dus ik vul ze beide bij de bevoorrading met Enervit en in één van de bidons doe ik nog een extra Isostar tablet. Graai een paar bananen van tafel en een paar meter verder even een snelle plas en weer verder.
Vrij snel daarna doemt de Giau al op. Het gaat rechts, links en dan omhoog. In mijn herinnering van twee jaar geleden is het beginstuk erg steil. Nu valt het me eigenlijk reuze mee, ik hou de 27 achter nog schoon... Klaarblijkelijk heeft de "training" vorige week op de Mortirolo zijn vruchten afgeworpen.
Ik dwing mezelf de hartslag weer naar minimaal 160 te brengen en daar mijn beenritme op te zoeken. Om soepel te blijven draaien heb ik toch zo af en toe de 27 nodig maar het gaat wel prima. De top komt in zicht dus ik schakel nog een tandje bij om het laatste er uit te persen. Boven gaat het jasje dicht en ben ik de enige die direct weer het dal in duikt. De afdaling loopt lekker, ik scheld nog even op twee kerels die stilstaan bij het uitkomen van een buitenbocht. Ze schreeuwen terug en nu zie ik dat er één met zijn armpje een beetje zielig vasthoudt. Sleutelbeentje gebroken denk ik.
We dalen af naar Pocol en daar begint het laaste stuk van deze tocht. De klim naar de Passo Falzarego heb ik eerder deze week al een keer gereden. Toen kon ik nog stukken op het buitenblad, dat zal er nu niet meer inzitten. De eerste kilometers loop het omhoog met wat bochtjes. Het houten kerkje duikt op aan de rechterkant en is het beginpunt van het valse plat wat een paar kilometer zal duren. Ik heb net niet kunnen aanpikken bij een groepje en zit hier nu alleen. Das niet echt handig van je, denk ik bij mezelf. Zowel lichamelijk als psychisch begint het nu pijn te doen. Ik zoek ritme en zet mezelf onder in de beugel om zo efficiënt mogelijk te blijven rijden. Ik kijk onder mijn oksel door en zie een paar man komen. Even de benen stil dan maar en aanpikken hier. Ik kan volgen tot het weer omhoog gaat. Dan is het ieder voor zich. Ik moet nog 250hm overbruggen tot de Falzarego. Het is nu echt harken, het draait niet meer.
Ik bereik de Passo Falzarego. Ik weet dat ik nog een kilometer verder moet om de echte top te bereiken, de Passo Valparola. Normaal zou ik direct doorrijden maar ik moet vocht hebben. Ik laat mijn bidon met Coca Cola vullen. De juffrouw aan de andere kant van de tafel kijkt bedenkelijk maar voldoet aan mijn verzoek en ik ben weer weg. Nog 500 meter tot aan die grote rots, een flauwe bocht naar rechts en dan nog een paar honderd meter tot de top en dan is het lijden voorbij.
Ik kom boven, het shirt gaat dicht en de laatste afdaling begint. Ik daal met beleid, toch gaat het erg hard. Het stukje van San Cassiano naar La Villa moet ik even attent zijn. Aan het eind van de afdaling komt een klein klimmetje, het is handig om hier in volle vaart op te rijden.
In La Villa gaat het linksaf richting Corvara. Ik besluit om voor deze laatse kilometers alle registers nog maar eens open te trekken om mijn eigen PR zo scherp mogelijk neer te zetten. Ik schakel naar het buitenblad en zet aan. Op dat moment komt er een kerel voorbij die hetzelfde doet. Ik pik aan en duik in het wiel. Op zijn rugnummer lees ik een Duitse naam. Hij kijkt om, ik neem over en in het voorbijgaan vraag ik hem "Fahren?". Hij knikt en zegt "Fahren!". We gaan kop over kop, volle bak naar Corvara. Er pikken nog wat gasten aan, sommige willen ook meerijden.
Binnen een kwartier rollen we Corvara binnen. Nog een keer links, rechts en dan doemt de finish op. Ik druk de Polar in en zie dat het tien voor één is. In ieder geval binnen de zes en een half uur gereden dus, das mooi. Het is nog even afwachten hoe lang we na half zeven zijn gestart om te bepalen wat de eindtijd wordt. Ik kijk op mijn mobiel en ontvang een SMS met mijn eindtijd: 6u10min. Dat is 20 minuten sneller dan gehoopt en bijna een uur sneller dan twee jaar geleden. En een minuutje voor mijnheer Rooks....
.
In het gras aan de finish was het goed vertoeven met pasta, karbo en vooral een paar hele fijne koude Warsteiners.........
nee absoluut niet, alles in het engels gedaan. gelukkig kon een van de 'jongere' agenten engels en hij communiceerde op zijn beurt weer met de chief in kestie.