Een week na de grote dag alweer, maar wat was het weer geweldig!
Dinsdag voor de Eroica zijn we vertrokken, met een tussenstop in Aosta, zijn we woensdag begin van de middag bij ons overnachtingsadres aangekomen. Uitladen, spullen een beetje organiseren voor de fietstocht van donderdag en nog even naar Radda voor een glaasje wijn. Echt bij het allereerste terras dat we tegenkwamen werden we al toegezwaaid door Tinus, die zijn eerste bruschette aan het verorberen was. Die wist kennelijk ook al wat er lekker is als toscaans voorhapje. De rest van de middag lekker bijgekletst en voor de donderdag afgesproken om op tijd te vertrekken voor een verkenningsritje.
Voor donderdag een ritje over de Monte Sante Marie geplanned van een kilometer of 60. De verhalen over deze klim zijn spannend en aangezien deze klim in de 135 en 205 zit, wilde ik deze eigenlijk wel graag verkennen. We zijn vertrokken vanuit Castelnuovo Berardenga, met eerst een kilometer of 15 afdalen, wat uiteraard zo makkelijk en snel ging dat we besloten de eerste langere Strada Bianca die we tegenkwamen toch maar mee te nemen. Dat hebben we direct ook geweten, bij zomaar een bianca weet je niet hoe die er bij ligt en of er steile stukken in zitten: slechte stukken dus en een gruwelijk stukje afdaling, waar Tinus met zijn cyclocross ervaring heel wat ontspannender beneden kwam dan ik.
Een heel stuk over de weg naar Asciano, waar lekker gelunched werd voordat de Sante Marie werd aangevallen.
En dat was gruwelijk....
Heet, steil, lang...mooi!
Het laatste stukje naar Castelnuovo ging behoorlijk moeizaam, wat kan een cola op een terrasje dan goed smaken.
De vrijdag zijn we eerst in Volpaia gaan lunchen, op de fiets is dat 8 kilometer enkele reis over Strada Bianca. Daarna met Ingmar, Gerard, Hans en Els afgesproken om op de fiets de startnummers te gaan halen. Tinus had na de Sante Marie ervaring besloten 2 Zoetemelk dagen in te lassen, veel uitrusten en beentjes omhoog! S’avonds met z’n allen aan een Eroica diner, het heeft alles in zich om tot een Venerdi Olandese uit te groeien. Foto’s waren bij BianchSL3 al te zien.
De zaterdag is het lekker over de fietsmarkt slenteren en kijken of je je nog een beetje kan beheersen met kopen.
Bovendien is het ook aanbevelenswaardig om een paar winkeltjes in Gaiole te bezoeken waar ze italiaanse eetwaren verkopen.
Daarna nog even ergens lunchen en het het is zo weer 5 uur voor je bij het hotel terug bent om je fiets nog even stofvrij te maken voor de grote dag.
De grote dag, 4 uur op, half 5 op pad. De organisatie had zowaar iets gedaan aan het regelen van het parkeren. Dat ging dan ook bijzonder goed en om 5 uur stond ik op het plein in Gaiole, waar het gewoon al heel erg druk was. Voor de start om 5.30 dus nog even tijd voor een cappuccino met een croisantje. De kroegen in Gaiole zijn allemaal open!
In het donker starten is helemaal geweldig, lichtje op je fiets en de eerste koude kilometers lekker peddelen en een beetje kletsen met medefietsers. De prachtige klim naar Brolio. Tot een uur of 10 was de temperatuur aangenaam. Tot aan de splitsing 135-205 was de Bottechia groep regelmatig in beeld, daarna was het tot aan de bevoorrading van Asciano erg rustig, kennelijk doen de meeste vroege starters toch de 205 km. Bij de Asciano bevoorrading, aan de voet van de Sante Marie, heb ik echt de tijd genomen om wat te eten en drinken. Het extra shirt kon uit, extra bidonnetje in de achterzak en weer op pad. Toch weer zwaar afzien bij Monte Marie.
Maar als je dan aan het eind van die strook bent, volgt er een kilometer of 20 asfalt, met een beetje Ardennen-achtige klimmetjes. Op 30 km voor het eind is er nog een bevoorrading in Castelnuovo, heel veel heerlijke tractaties en met nog zo’n afstand voor de boeg durfde ik een glas Chianti en Vin santo ook wel aan.
Rond 13.00 was ik terug in Gaiole, al met al dus maar een uur of 2 echt heel heet. Een paar uur op een terras met allerlei medefietsers zitten nakletsen. Dan zie je ook wat er een verschil is aan fietsers die binnen komen. Vooral bij de kortste afstand zijn er veel fun-fietsers die na 38 km helemaal uitgewoond binnen komen.
Volgend jaar zeker weer.
Bij thuiskomst heeft de fiets nog een paar dagen in de woonkamer gestaan om nog een beetje na te genieten. Prachtige stoffige details. En zondag was ik dus mijn camera vergeten.....of had ik m bewust niet meegenomen om nog beter puur te kunnen genieten? Want dat was het thema van dit jaar: geniet, geniet, geniet!
Met dank aan Sunitram overigens.