Toch zie ik vrij snel hoe ik, zonder verkeersovertredingen te begaan, op de weg naar Mégève moet komen. De oude staalfabriek rechts staat er ook nog steeds. Even flink doortrappen, want dit is een stukje wat je eigenlijk het liefst over zou willen slaan!
Dan beginnen de mooie, koele Gorges de l'Arly. Bij de eerste open galerij krijg ik nog bijna een douche van al het water dat er af loopt. Meteen na die galerij de eerste brug over de Arly. Na het passeren van die brug schakel ik voor de zekerheid toch maar over op het binnenblad, anders wordt het wellicht "forceren" om snelheid te houden en daar krijg je later dan weer de rekening voor gepresenteerd. Mooi en koel verloopt het eerste deel van de route. Een dissonant is wellicht het vele gemotoriseerde verkeer.
Vervolgens volgt het steilere en in de volle zon gelegen deel met kruipspoor ('Véhicules lents serez à droite'), wat bij Moulin Ravier zijn einde vindt.
Hoe verder ik in de gorges kom, hoe slechter het wegdek wordt. Veel (diepe) scheuren in het asfalt, waar je met je smalle banden maar beter niet in kunt rijden. De weg wordt ook bochtiger en dat heeft als voordeel dat het andere vekeer wat gas terugneemt. En dan even een klein afdalinkje, voor je Flumet binnenrijdt. Om op de weg naar de col te komen, moet ik nog wel even door de erg smalle "dorpsstraat", waar ik om half elf op een terrasje al iemand de laatste slok van een enorm glas bier weg zie kiepen!
De route naar La Giettaz verloopt snel en is gelukkig rustig qua verkeer. Onder de druk van het massatoerisme heeft ook La Giettaz veel van z'n authenticiteit verloren, jammer! In La Giettaz begint de eigenlijke klim naar de col. Het is een erg open route, waardoor je volop van het landschap kunt genieten, ook al omdat het een relatief makkelijke klim is. Vlak voor de col is de Mont Blanc al fraai te aanschouwen. En dan sta ik na exact 37 km gefietst te hebben weer eens op de Col des Aravis (1487 m). Leuk!
De col is wel volgebouwd met restaurantjes, barretjes en tentjes waar allerlei toeristenprullaria te koop is, tot hele koeienhuiden aan toe. Normaliter koopt een mens zoiets toch niet? Maar hier kennelijk wel, ander zouden ze volgens mij niet aangeboden worden. Maar dit is er gelukkig ook nog te zien:
"Troupeaux" en blik op de Mont Blanc vanaf de Col des Aravis
Kapelletje Ste. Anne (beschermvrouwe van de reizigers) op de Col des Aravis
Voor ik aan de afdeling begon, kon ik het toch niet laten aan een viertal Franse mede-fietsers te vragen of één van hen mij even wilde vereeuwigen:
Halverwege de col en La Clusaz knijp ik even in de remmen, om linksaf de stille weg naar de Col de la Croix Fry in te slaan. Eerst even flink klimmen in de volle zon en dan het bos in, met wat schaduw. Kort voor de col staat een al wat oudere man in de schaduw uit te blazen. Op zijn shirt staat op de rug 'Club des 100 cols'. Om hem moed in spreken, zeg ik maar 'Ca monte, n'est-ce pas?' Hij bromt bevestigend. De Col zelf (1467 m) is zo'n echt wintersportoord: oninteressant. Maar de bochtige, open en snel te nemen afdaling is des te interessanter. Ook hier geniet je volop van het imposante berglandschap. Even stoppen voor een plaatje van de mooie Vallée de Manigod:
Aan het einde van de afdaling, sla ik linksaf de weg naar Faverges in. Net voor de volgende klim begint, las ik op een grote parkeerplaats een ravitailleringspauze in, want ik heb gezien dat ik daar mooi in de schaduw kan zitten. De fietser van de 100-collenclub komt ook voorbij, maar ziet mij niet. Na de pauze vervolg ik de vrij vlakke klim naar de Col du Marais (483 m), waar ik twee dagen geleden ook al was, maar toen kwam ik van de andere kant. Een eindje voor de col staat de '100 collen man' weer in de schaduw van een boom bij te komen. Ik laat hem maar met rust. Na het colletje fijn dalen naar Serraval, waar ik voor de zekerheid bij het fonteintje één van m'n bidons nog maar eens met water vul.
Fonteintje in Serraval
Nog even een stukje Frans vals plat tot in Les Essérieux en dan naar beneden naar St. Ferréol. Bij Viuz zie ik dat de top van de Mont Blanc inmiddels bijna geheel in wolken gehuld is. Ik rijd door naar Faverges, waar ik direct na de passage van het plaatsnaambord aansluit op de Véloroute de la Combe de Savoie:
Dit uitstekende fietspad ligt ongeveer parallel aan de drukke doorgaande weg en is grotendeels aangelegd op het tracé van een voormalig spoorlijntje. Een eindje voor Ugine houdt deze Véloroute helaas op, maar zie je dat het ballastbed van de oude spoorlijn inmiddels al geëgaliseerd is en er gewerkt wordt aan de voortzetting van het fietspad. En nèt voor je Ugine binnerijdt, ligt daar weer het fietspad. De Fransen zijn alleen vergeten om het aan te geven, dus mis je 't zo. Omdat ik er twee dagen geleden ook al gefietst heb, weet ik inmiddels beter. Met de wind min of meer in de rug en "onder in de beugel" zijn de laatste 12 km zo achter de rug en kan ik na 97 km voldaan van de fiets stappen!
