Inmiddels weer paar daagjes terug van een rondje Scandinavië:
1008km en 8600hm in 3 dagen en 30 minuten. Volgens Strava 46 uur in het zadel.
Grote tegenstelling tot het laatste buitenlandse brevet dat ik reed (de 600km Rando Imperator): waar ik in München met 140 andere fietsers aan de start stond was ik hier in mijn eentje. En waar de organisatie van de Imperator vier bemande controleposten had met tafels vol Italiaans eten was het hier een kwestie van kassabonnetjes verzamelen in de opgegeven controleposten. Het voelde een beetje alsof ik een mini transcontinental reed
Ja, en wat vertel je dan over zo'n lange rit? De route was prachtig. Het was genieten en het was afzien. Het weer paradijselijk en monsterlijk. Bovenal was het heel veel eten en weinig slapen
En ik was blij toen in uiteindelijk in Hirtshals bij de laatste controle binnenrolde.
Ik ben de eerste nacht doorgereden en tot Hønefoss (378km) liep alles eigenlijk heel lekker. Enige domper was een aanval van vampiermuggen, maar daar had ik tijdens de rit gelukkig weinig last van; mijn benen zijn nu echter zwaar gehavend, kon simpelweg niet ophouden met krabben toen ik eenmaal terug op de camping in Hjørring was...
De zon komt weer boven om 04:30, even voorbij Skien.
In Hønefoss twee keer zoveel tijd gespendeerd dan gepland; restaurant met trage bediening, je van top tot teen inpakken ivm de zware regen, maar ook gewoon zelf niet op (willen) schieten. Dat bleek overigens een tendens, ik heb (de veerboot niet meegerekend) zo'n vijf uur meer stilgestaan bij de controls of om even te rusten dan dat ik vooraf had bedacht. Heeft er ook mee te maken dat ik bij elke control iets te eten en drinken kocht (liefst iets warms).
Het volgende stuk was relatief veel klimmen en dat was niet zo fijn in de koude regen; ik kwam nat, koud en moe aan in Mauro. De voorspelling voor de rest van de avond was meer van hetzelfde en ik liet mijn plan te bivakkeren varen en boekte een hotelkamer in de volgende controleplaats (Kongsvinger). Leuk concept trouwens: je boekt via een website en krijgt dan per SMS een code om de buitendeur en je kamerdeur mee te openen, het hotel had verder geen personeel. Ideaal voor een randonneur doe om 23:00 aankomt en om 5:00 weer weg wil. De weersvoorspelling sloeg nergens op, na 20 minuten fietsen was het droog en ik kwam redelijk comfortabel aan in Kongsvinger. Wel moe, ik was op dat moment 40 uur wakker en sinds de start 30 uur onderweg.
5-sterren voor een randonneur...
Na een hemelse hete douche, zo'n vijf uur slaap in een lekker bed en een uitgebreid ontbijt bij een 24/7 benzinepomp ging het door naar Zweden. Vlak over de grens fietste ik langs een dozijn "super stores", elk in het formaat voetbalveld, bedoeld om wat van het Noorse olie-geld af te romen. Even na Arvika moest er nog even "flink" geklommen worden (zo'n 300 hoogtemeters tegen gemiddeld zo'n 6%), wat eigenlijk alleen zwaar was omdat ik me er niet op had ingesteld.
voorbij Färgelanda in Zweden; de zon staat laag om 21:45
De nachtportier van het Quality Hotel in Vänersborg verveelde zich duidelijk stierlijk en ik was met enige mokken koffie makkelijk over te halen een tijdje te blijven kletsen. Het was midzomerweekend en de Zweden zoeken en-masse kleine plaatsjes op om gezellig te doen (lees: veel alcohol en een geboortegolf negen maanden later). Na nog een verregend bivak en een obligate randonneursmaaltijd bij een 24/7 McD (laatste keer dat ik gewone cheeseburger neem, zelfs met mijn honger was het met lange tanden eten) reed ik om 6:45 het gebouw van Stenaline binnen, ruim op tijd voor de overtocht naar Denemarken om 08:00
mijn 2e ontbijt, all you can eat buffet op de veerboot
Het laatste deel van de route ging dus door Denemarken. Denemarken is bijna net zo vlak als Groningen, en het waait er nog harder: een west / zuid-wester kracht 4-5 om de laatste 100km tegenaan te boksen. Ik was blij dat er toch de nodige bomen waren voor wat beschutting. Na de laatste controle in het noordelijkste puntje van Denemarken bij Grenen Kiosk kwam het einde nu toch echt in zicht. En dat mocht ook wel, want ik begon zo langzamerhand toch behoorlijk zadelpijn te krijgen… Je kunt je mijn gevoelens en emoties vast wel voorstellen toen ik om 17:30 mijn fiets bij de Colorline check-in parkeerde. Het was er wel stervenskoud door de harde wind. En het voelde wel enigszins als een anti-climax: en er was zelfs niemand aanwezig om mijn brevetkaart te stempelen, dus ik moest het doen met een selfie als bewijs. Aan de andere kant: een foto-finish na drie dagen fietsen heeft ook wel wat
finish in Hirtshals na 1000km en 3 dagen
Geen mechanische problemen gehad, zelfs geen lekke band. Fysiek ging het wel aardig, maar ik zou een volgende keer denk ik een 3e fietsbroek meenemen en/of meer tijd spenderen aan de hygiene; ik had nu de laatste paar 100km last van een schuurplek bij het linker zitbotje en ontstoken haarzakjes in de linkerlies die erg pijnlijk waren. Mentaal ging het zo-zo; op zich goed vol te houden maar op een gegeven moment lukte het me gewoon niet meer om mezelf in te spannen en sneller dan zo'n 19 km/u te rijden. Wat dat aangaat, misschien is het toch verstandiger om een paar keer een powernap te nemen.
Al met al kijk ik nu met enig optimisme vooruit naar London-Edinburgh-London eind volgende maand. Ja, het is nog eens 400km langer. Maar het is van A-Z georganiseerd en je komt bij elke controle (letterlijk) in een gespreid bedje. En je rijdt het niet alleen: met 1500 deelnemers vind je altijd wel iemand om eens even mee op te trekken / uit de wind te rijden. Geen stress dat je een veerboot moet halen zal ook schelen, plus dat je voor 40% meer kilometers 55% extra tijd krijgt.
