Na een compleet verregende Granfondo Sportful besloten @csteenbe en ondergetekende dat het leuk was dit seizoen nog een cyclo te rijden. De keuze viel aanvankelijk op La Marmotte, maar @csteenbe kreeg geen vrij dus werd het het Alpenbrevet. Deze cyclo reden we vorig jaar al eens, en ondanks de (toen) mindere organisatie vonden we het geen straf nog eens terug te keren. We schreven ons in en stuurden de organisatie nog een mail met wat verbeterpunten, waar ze gelukkig goed naar hebben geluisterd.
Het Alpenbrevet is in mijn ogen misschien wel de mooiste cyclo die je kunt rijden qua natuur. Waar je ook kijkt zie je prachtige pieken, besneeuwde toppen, alpenweiden en schattige dorpjes. En dit alles met fijn wegdek.
Voor ons begint het avontuur in Maastricht, afgelopen vrijdag. In iets meer dan 6u rijden we naar Hasliberg, waar we overnachten bij hotel Zur Pöstli (absolute aanrader). Snel fietskleren aan, met de auto omlaag en even een vlak rondje fietsen vanaf Meiringen via het vliegveld naar Brienz. Aldaar even een terrasje pakken en dezelfde weg weer terug. Inschrijven, met de auto terug naar het hotel, eten en vroeg naar bed.
Na een prima nacht slaap om 5:00 ontbijt, daarna met de wagen omlaag, fietsen in elkaar zetten en rijden maar. We zijn mooi op tijd aan de start dus we hebben nog tijd voor een selfie:
Bij het Alpenbrevet bepaal je zelf in welk startvak je staat. Vorig jaar maakten we de fout om helemaal achteraan te gaan staan waardoor je traag op gang bent en veel moet inhalen. Daarom staan we dit jaar wat meer vooraan. Niet dat we kleppers zijn maar absolute prutsers zijn we toch ook niet.
We zijn vlug op weg en binnen no time zijn we het eerste knikje over en beginnen we aan de Grimsel. Al snel ben ik @csteenbe kwijt - ik zou 'm pas aan de finish weer zien. De Grimsel loopt bij mij prima, eigenlijk kom ik geen moment in de problemen. Het valt me op dat de meeste deelnemers deze klim oprijden alsof het een sprint bergop is. Ik word dus aanvankelijk alleen maar ingehaald. Maar in deel 2 van de klim raap ik velen weer op: het rijden met een powermeter in de bergen is werkelijk ideaal, alhoewel (wordt vervolgd...)
Eenmaal boven constateer ik dat de organisatie op de goede weg is. Zeer veel punten om sportdrank of water te tanken en alles is groter opgezet. Rekken om je fiets te parkeren zijn er ook. Top! Snel vullen, paar gelletjes en reepjes pakken en omlaag.
Niemand voor me dus als een raket omlaag. Er vormt zich een mooi groepje waar ik uiteraard niets doe. Voor ik het weet rijd ik de Nufenen al op. Dat eerste steile stuk ligt me niet, maar loopt nog goed. Dan het vlakke stuk, en daarna moeten we weer klimmen. Zoals ik al schreef heeft fietsen met een vermogensmeter zo z'n voordelen, want je blaast je nergens op. Het nadeel is dat je ook direct ziet als je minder bent. En vandaag is zo'n dag. Ik moet fors terug in het vermogen wil ik mijn hartslag laag houden. Het zij zo. Het is nog ver en ik wil niks forceren. De Nufenen zelf is met 13,8 km niet heel lang, maar hij is wel vrij steil. Ik koers hier echt op reserve en bereik de top. Ook hier is alles weer prima georganiseerd.
In de afdaling kom ik op kop te zitten, en niemand wil meewerken. Ik ben ervaren genoeg om te weten wat je dan moet doen: remmen inknijpen en wachten op een voorbijkomend groepje. Dat duurt niet lang, want al snel komt een Duitse dame voorbij die er een vreselijke snok aan geeft. In een zetel bereiken we Airolo. Het is hier al enorm warm, warmer dan vorig jaar. Dat belooft wat. De bevoorrading sla ik over, maak een u-turn en rijd de Gotthard op. De eerste 7 km zijn nog (grotendeels) normaal wegdek, daarna is het kasseien. Het is vreselijk warm, dus zodra ik één bidon leeg heb vul ik deze met bergwater om 'm over mezelf heen te kunnen gooien. Geen overbodige luxe. Ik zie hier af als een beest, maar ik rijd mezelf nergens kapot. Ik denk alleen maar aan de Sustenpas, de laatste hindernis van de dag.
Eerst volgt nog de afdaling naar Andermatt. Ik moet hier veel remmen wegens verkeer. Bij de bevoorrading even wat bouillon drinken, de voorraden bijvullen en we zetten koers richting Wassen. De weg hiernaar toe is inmiddels bijna gereed dus geen opstoppingen zoals vorig jaar. Fijn.
Het is tijd voor de Sustenpas. Iemand uit ons hotel, niet gehinderd door enige ervaring, schatte die in als "heel goed te doen". Hoe ver kun je ernaast zitten? We hebben de beste man maar in z'n waan gelaten. De Susten is de scherprechter van deze koers, of je nu zilver, goud of platin rijdt. 18 km klimmen, 7-8%, één rechte weg omhoog met slechts 2 haarspelden. Nergens echt steil maar mentaal o zo zwaar daar je na een paar km de top al min of meer ziet liggen, die wel 100 km ver weg lijkt. En het ergste van dit alles: 0,0 schaduw.
Vorig jaar heb ik me vreselijk verslikt in dit beestje, en dat gaat me nu niet nog eens gebeuren. Het is vooral een mentale kwestie. Ik probeer zo snel mogelijk een tempo te zoeken waarop ik de top moet kunnen halen. Net iets voor de helft is er een waterstop, en die is broodnodig. Even afkoelen en de bussen weer aftanken. Inmiddels is er een vrije grote wolk komen bovendrijven waardoor het 2e deel van de klim warempel in de schaduw ligt. Yes! Ik probeer er zo snel mogelijk naartoe te fietsen maar een echte tempoversnelling heb ik simpelweg niet meer in mijn benen. Het is afzien en wat ben ik blij met mijn 30, waar ik vandaag enorm veel op heb gereden. Het tweede deel van de klim is mentaal het zwaarst. Je ziet de haarspelden langzaam dichterbij komen maar wat is het een eind. De kilometers kruipen voorbij, maar uiteraard komt er een einde aan deze lijdensweg.
Bovenop even water bijvullen (krijg geen sportdrank meer weg), en dan is het tijd voor het toetje: de prachtige afdaling naar Meiringen. Het is helaas druk met auto's en motoren dus ik rem mijn halve blokken er doorheen. In een haakse bocht is een wielrenner rechtdoor geschoten. Er is hulp bij maar dat zag er niet goed uit! Oppassen dus.
In het dal ontstaat een snel groepje en voor we het weten zijn we weer in Innertkirchen. Het laatste hupje over en uitbollen naar de finish. Met 8.21 ben ik 20 min trager dan vorig jaar. Ik ben er toch blij mee. Snel bier bestellen en na enige tijd komt @csteenbe ook over de finish.
Daarna lekker naar het hotel, bier drinken eten en napraten en naar bed. Totdat om 1:30 ineens de brandweer aanklopt. We moeten allemaal het hotel verlaten. Door de enorme hoeveelheid regen is de naastgelegen beek overstroomd. Het hele hotel staat blank. Wat een ramp voor deze mensen. Na een uur of 2 kunnen we weer verder slapen.
Random observaties
- weinig lekkere wijven, sowieso weinig dames
- veel schijfremmen
- het vorig jaar nog zo populaire profshirt van IAM cycling is uit de gratie, wellicht omdat IAM niet verder gaat?
- weinig plakplaatjes
- veel obese hipsters met Pina F8 en Rapha-kleding (al dan niet lopend)
- veel Scott en BMC, logisch want Zwitsers
Ik had boven aan de Grimsel nog wel water, uit een plant gieter, maar je kon nergens je fiets kwijt en daarnaast was het voor het de 1ste stop veel te klein opgezet.
Kan me verheugen op jullie verslagen.