Re: La Marmotte 2016
Geplaatst: 04 jul 2016 23:36
Een veredelde toertocht, of een minimale (want afgetuigde) wedstrijd, voor mij is Marmotte een (on)bereikbare vrouw met een prachtig temperament.
Je moet je goed voorbereiden (onervaren ben je niks), de ‘looks’ op orde hebben (heerlijke ongeschoren benen), klimcapaciteiten bezitten en uitstralen dat je ‘ze hebt’, werken aan je wieler vocabulaire, weten hoe je een ‘Cadel Evansje’ kunt doen op de vlakke stukken en weten wat te eten (en vooral wanneer) om echt klaar te zijn voor haar. Daarnaast is het ook gewoon een duur wijf. Daar moet je dus wat voor over hebben.
Mijn Marmotte 2016 begon tijdens de 2015 versie. Te warm (Garmins in de 40, echte temperaturen een graad of 20 lager las ik hier), te veel hoogtemeters en een gemis aan ervaring en training maakten dit een leerzame tocht voor mij. Poeh, wat heb ik afgezien met een helletocht op de Alpe tot slot. Ik moest echt meer trainen, zowel duur als kracht en nog wat meer. Ook iets gewicht kwijt raken, ben al niet stevig overigens, zou kunnen helpen. Met een drukke baan en een gezin geen eenvoudige opgaaf, maar met goede moed zo veel als mogelijk gedaan. Hoogtemeters gemaakt, polder wezen beuken en alles in mijn uppie door weer en wind. Niet alleen voor Marmotte, maar eigenlijk gewoon omdat ik het heerlijk vind te doen! Ik vind solo rijden, het hoofd leegmaken en gewoon diep gaan, heerlijk! We gaan hier dus rustig verder mee, startende woensdag.
Mijn Marmotte begon met de Vaujany. Eigenlijk daarvoor al met wat Nederlandse tochten als KlimClassic en de 240 LimburgsMooiste. Na een maand met wat klachten (verrekte spier links, overbelaste spieren rechts) en dus rustig aan doen, wist ik tot de dag van Vaujany niet of de boel het ging houden. De kilometers en ook de hoogteverschillen zou ik moeten aankunnen, maar of ik de boel bij elkaar kon houden…. De eerste 40 km van Vaujany waren gevoelig, alles rammelde in het rechter bovenbeen…. Dus met beleid gefietst en eerst de boel goed opgewarmd en wat wezen rekken en strekken op de fiets. En toen was ik er door, ergens halverwege de route richting Grand Serre. Een heerlijke rit gereden verder, zilver dus prima voor mij(n doen).
In de tussenweek heerlijk wezen fietsen, waarbij de bekende bergen zijn gedaan. Les2Alpes, Sarenne, Glandon, Alpe d’Huez, La Berarde (tot het punt waar het hek dicht ging…)…. Een mooie week met prettige temperaturen.
Zaterdagochtend 0600 uur de wekker en nog even lekker blijven liggen. Opstaan, kwark met muesli, spulletjes aan en in het shirt wat repen, twee Snelle Jelles en gelletjes. Tevens het windvest en de armstukken aan. Het kon fris worden en het kon gaan regenen. Meteo France dacht een droge dag… Tijdens het vrij worstelen met mijn hartslagmeter in het voorbijgaan Erik1.0 succes gewenst met zijn uitdaging. Hoe die jongen het een week zonder pils, chips en borrelnoten heeft uitgehouden in deze temperaturen in het hoekje op mijn campingveld…. Ik gunde hem een topklassering en een liter bier bij de finish. Bij mij ontstond toch wel vlot het idee dat een blikje Kronenbourg minder op de vrijdag wellicht slimmer was geweest, inclusief wat meer schaduwtijd. Maar, wat maakt het uit, naar het startvak rollen maar…..
Met een nummer in de 3.500 mocht ik aanschuiven in startvakje 2. Tussen de tijd dat ik aankwam (rond 07.00 uur) en het vertrek naar de start zelf (07.30 uur) kreeg ik meerdere nijgingen mijn eten er uit te gooien. Die lucht!!! Wat mensen eten en drinken, moeten ze zelf weten, maar wat ze eruit weten te knallen tijdens een momentje wachten is zuur… Voeg daarbij ‘de rokers’ (hoe dan??) en ik ging toch weer dat blikje Kronenbourg missen voor het ultieme kroeggevoel. De boel werd enigszins opgeleukt door een stel enthousiaste dames die begonnen met rek- en strekoefeningen. Die deden het erom schat ik zo in. De fysiotherapie kon voor de start nog los op de verrekte nekspieren van het peloton ruftende Denen en Belgen vóór deze opvoering. De ‘renners’ die flink op tijd voor in het startvak zijn gaan staan hadden minder geluk. De begeleidende motard sloeg na een klein stukje prompt verkeerd af, waardoor deze enthousiaste collega’s al voor de start een lichte achterstand (vooral in moraal en irritatie) opliepen…. Tot dusver de bochten voor de start.
Van Bourg naar bocht 1 bij Rochetaillée ging het looooooossssssssssssssssssssssss. Het begon namelijk na 1km te regenen, letterlijk tot de bocht richting Allemont ging het van druppelen, naar redelijk doordruppelen, tot druppelen en weer klaar. Opgefrist en al trokken we met een flink gangetje naar de stuwdam waar ik lekker tegen op knalde. Ten opzichte van 2015 leek dat ding er niet te liggen, een goed begin, de benen voelen goed. De Glandon naar ‘bocht 2’, Rivier d’Allemond, ging lekker. Hartslag laag en in een mooi ritme proberen te komen. Dat ging prima. Na deze ‘bocht’ in het parcours verder met haarspelden down, stijl stukje up en haarspelden richting stuwmeer, allemaal nog lekker op het gemak. Ondertussen een Snelle Jelle naar binnen met een reepje kunstmatig banaan voor wat ‘high energy’. De temperatuur is heerlijk te noemen, niet te warm, maar zeker niet te koud. Weinig dames in de buurt, dus op het genante af werd de Co2 waarde van de lucht kunstmatig omhoog gebracht tot het niveau dat de ozonlaag boven de Glandon gaten begon te vertonen. Weinig lekke banden gezien op dit stuk, wel veel lange broeken of van die driekwartsdingen. Okay, mijn beentjes staan niet geschoren op de pedalen, je kunt de boer wel uit Drenthe halen, maar Drenthe niet uit de boer….., maar die lange winterbroeken en die driekwartsdingen?? Kill me. 1 ligfiets gezien, verder geen gekke apparaten onderweg. Op wat verouderde fietsen na dan. Vanaf stuwdam nummer 2 in een lekker tempo door geklommen naar de top. Binnen 2 uur bovenop, een ‘strava pr’ voor mij, dus tevreden. In de neutrale zone de bidonnetjes vlot gevuld, reepje aangevuld en vlot wat taaie koek naar binnen, een slok drinken en een cola gelletje om te proeven. Waar Etixx in de Vaujany echt als een stel zuinigerds een doosje repen aan het verstoppen was en ranja schonk, was het hier (en op de overige posten ook) prima in orde met een brede variatie aan sportvoeding (magnesiumkoeken, repen, diverse gelletjes en voldoende sportdrank). Ook fruit, brood, snoepjes, dadels, you name it. Uitstekend.
Het dalen naar ‘bocht 3’ in Saint-Etienne de Cuines ging lekker, het dalen heb ik aardig onder de knie, ben niet bang, maar ook niet onvoorzichtig. In de buurt zat een renner van Jo Piels. Hem had ik eerder deze week bij Lac du Chambon al even gesproken, aardige kerel en zeker een vaardig en goed renner. Sowieso te midden van goedwillende en enigszins gedateerde amateurs als ondergetekende…. In het dal een tijdje met wat andere profiteurs in zijn (en zijn fietsmaat) wiel gezeten. Zo sleurde hij mij letterlijk tot onderaan Lacets mee. Op dat punt aangekomen was even de drang af te slaan, vorig jaar was dit voor mij wel een hoogtepunt, een geinige klim. Sowieso was er de drang te stoppen met het volgen van onze vriend uit team Piels. De vaardigheid waarmee op de fiets jasjes werden uitgedaan door beide heren maakte dat ik op zoek ging naar een ander ploegje noeste stoempers… Ik deed namelijk een jasje uit, zonder een jasje uit te doen, terwijl deze mannen hun jasje uitdeden, snap je. Alle verhalen leerden mij op te letten op dit stuk. Cadel Evans kan trots zijn, ik heb heule stukken kapot voor mij uitgekeken, hoestend en proestend, om maar niet te veel op kop te hoeven. Uiteindelijk met wat Denen en jongens van een roeivereniging uit het studentenleven (Nereus) de volgende ‘bocht’ in het parcours bereikt. Mijn camping buurman Rob schoof weer aan, na eigenlijk op de hele Glandon op een minuut van elkaar te hebben gefietst, we deelden een gemiddeld tempo met elkaar. Samen begonnen wij aan onze tocht Telegraphe up. Deze klim liep lekker, ik kon goed ritme houden en ben 2x gestopt. 1x voor water en dumpen afval en 1x om even iets te eten en kort een schoen uit te doen wegens een ‘dove voet’. De top bereikt iets over een uur fietsen.
Op de top even een foto maken en door naar Vaillore. Hier begon het ondertussen frisser te worden, dat beloofde wat…. Door het dorp heen geklommen naar de lokale Etixx vreetschuur. Even stoppen, wat reepjes bijvullen en koek naar binnen proppen om door te gaan, want ik vond het frisjes, dus de mouwtjes weer omhoog. Ondertussen kwamen de eerste dames mij rustig aan de kant schuiven, wat een kranige meiden reden mee zeg, alle respect. Ook wat oudere renners, 70+????, zaten niet ver op dit punt van de Galibier. Als ik tegen die tijd dat nog kan…
De Galibier was van deze kant nieuw voor mij. Ik moet zeggen, springstof verzamelen en afvlakken die handel;-) Wat een ding zeg, een enorme ervaring. Richting top werd het kouder en vanaf het bruggetje werd het gewoon koud. Ik kwam, vind ik zelf, prima omhoog, het tempo lag laag, maar ik ging niet kapot. Ik kon het trappend af. Eerlijk is eerlijk, die sneeuw, de ijle lucht, het totale afzien van getrainde en minder getrainde mannen en vrouwen…. Kicken….. Tempo was ondertussen wel dramatisch geworden waardoor ik een half uur later dan gehoopt boven kwam. Boeien, wat mooie foto’s gemaakt van de rups aan renners zigzaggend door sneeuw en kale, rotsachtige vlaktes, kippenvel om meerdere redenen. Onder de top het windjasje aan, even wat eten en….. Gelukkig niet over de top zodat ik weer een reden heb, na vorig jaar al niet de ‘originele’ route te hebben gereden, om terug te komen. Ik zocht al even naar een excuus, et voila.
Door de tunnel beginnen aan de afdaling waar ik naar uit heb gekeken. Eerder gefietst, dus ik was er klaar voor! Totdat na 1,5 km de sluizen open gingen, ijsregen, hagel, wind tegen en geen bril bij de hand. Het werd dus gekkenwerk, mannenwerk (en okay, ook echte vrouwenwerk). Ik durf best te dalen, weet ook dat onderuit gaan over het algemeen een paar redenen heeft en ben dus met beleid toch vlot gaan dalen. Op het nieuwe asfalt, na de bocht in het parcours van Galibier richting Lautaret, gingen een paar mindere dalers helaas op het asfalt onderuit. De witte lijnen zijn niet voor inzetten bochten of even staan en aanzetten als het nat is…. For sure. De afdaling ging door de tegenwind niet vlot genoeg naar mijn zin, waardoor ik iets ben gaan forceren. Kansloos natuurlijk, dus maar richting een leuke lijn renners gegaan die later nog wel eens een groepje kon gaan vormen richting Bourg.
Al met al in een prima tijd bij voet Alpe aangekomen, maar gevoelsmatig (vorig jaar errug lang over de Alpe gedaan) onvoldoende voor Goud. Dus ben ik gaan genieten de Alpe op. Iets te zuinig gereden, want ik voelde mij nog ‘erg sterk’ waardoor ik redelijk vlotjes de Alpe op ben gereden. De eerste vormen van onmetelijk menselijk leed begonnen plaats te vinden op de Alpe. Op de Galibier al een paar wandelaars, hier begon het wandelen bij enkele dapperen opnieuw met de wil boven te komen. Overgeven, witte koppies… Kun je van alles van vinden, maar ik heb een zwak voor doorzetters, voor mensen die linksom rechtsom die finish willen halen. Het is een fietstocht, dus wandelen voelt als ‘net niet’, maar na zulk een tocht, stukken gaan fietsen en waar dit niet kan lopen, dat doen veldrijders ook met de fiets en dat noemen we ook nog steeds fietsen.. Eindtijd? 9.10 minuten. Voor mijn tweede Marmotte zeker tevreden. Als ik niet zo vaak was gestopt voor het maken van een foto, of het kort genieten van wat bij de fourage allemaal aan gekkigheid gebeurde, als als als, dan had ik wellicht of wellicht ook wel niet…. Als ik maar….. Ach, ik had alle ervaringen niet willen missen, alles wat ik heb gezien, gehoord, geroken..... Ik heb zilver en ben er verschrikkelijk trots op, volgende ronde gaan we weer iets scherper, Goud is klaarblijkelijk nog mogelijk voor mij. Te meer omdat ik volgend jaar een categorie milder behandeld ga worden.
Dit was mijn ‘bocht tot bocht’ verslag, iets opgerekt qua woorden en tekst om de iets of wat verveelde forumlezers in de hunkering naar woorden te voorzien;-) Ik vond het een te gekke week. Met fietsbeleving, gewoon lekker fietsen, wielrennertje spelen, vakantie v(b)ieren, grote verhalen delen en fietsjes kijken. Volgende doelen: solo zuiderzee, ik kan thuis opstappen dus dat moet een keer gebeuren en de Schwarzwald Super.
Je moet je goed voorbereiden (onervaren ben je niks), de ‘looks’ op orde hebben (heerlijke ongeschoren benen), klimcapaciteiten bezitten en uitstralen dat je ‘ze hebt’, werken aan je wieler vocabulaire, weten hoe je een ‘Cadel Evansje’ kunt doen op de vlakke stukken en weten wat te eten (en vooral wanneer) om echt klaar te zijn voor haar. Daarnaast is het ook gewoon een duur wijf. Daar moet je dus wat voor over hebben.
Mijn Marmotte 2016 begon tijdens de 2015 versie. Te warm (Garmins in de 40, echte temperaturen een graad of 20 lager las ik hier), te veel hoogtemeters en een gemis aan ervaring en training maakten dit een leerzame tocht voor mij. Poeh, wat heb ik afgezien met een helletocht op de Alpe tot slot. Ik moest echt meer trainen, zowel duur als kracht en nog wat meer. Ook iets gewicht kwijt raken, ben al niet stevig overigens, zou kunnen helpen. Met een drukke baan en een gezin geen eenvoudige opgaaf, maar met goede moed zo veel als mogelijk gedaan. Hoogtemeters gemaakt, polder wezen beuken en alles in mijn uppie door weer en wind. Niet alleen voor Marmotte, maar eigenlijk gewoon omdat ik het heerlijk vind te doen! Ik vind solo rijden, het hoofd leegmaken en gewoon diep gaan, heerlijk! We gaan hier dus rustig verder mee, startende woensdag.
Mijn Marmotte begon met de Vaujany. Eigenlijk daarvoor al met wat Nederlandse tochten als KlimClassic en de 240 LimburgsMooiste. Na een maand met wat klachten (verrekte spier links, overbelaste spieren rechts) en dus rustig aan doen, wist ik tot de dag van Vaujany niet of de boel het ging houden. De kilometers en ook de hoogteverschillen zou ik moeten aankunnen, maar of ik de boel bij elkaar kon houden…. De eerste 40 km van Vaujany waren gevoelig, alles rammelde in het rechter bovenbeen…. Dus met beleid gefietst en eerst de boel goed opgewarmd en wat wezen rekken en strekken op de fiets. En toen was ik er door, ergens halverwege de route richting Grand Serre. Een heerlijke rit gereden verder, zilver dus prima voor mij(n doen).
In de tussenweek heerlijk wezen fietsen, waarbij de bekende bergen zijn gedaan. Les2Alpes, Sarenne, Glandon, Alpe d’Huez, La Berarde (tot het punt waar het hek dicht ging…)…. Een mooie week met prettige temperaturen.
Zaterdagochtend 0600 uur de wekker en nog even lekker blijven liggen. Opstaan, kwark met muesli, spulletjes aan en in het shirt wat repen, twee Snelle Jelles en gelletjes. Tevens het windvest en de armstukken aan. Het kon fris worden en het kon gaan regenen. Meteo France dacht een droge dag… Tijdens het vrij worstelen met mijn hartslagmeter in het voorbijgaan Erik1.0 succes gewenst met zijn uitdaging. Hoe die jongen het een week zonder pils, chips en borrelnoten heeft uitgehouden in deze temperaturen in het hoekje op mijn campingveld…. Ik gunde hem een topklassering en een liter bier bij de finish. Bij mij ontstond toch wel vlot het idee dat een blikje Kronenbourg minder op de vrijdag wellicht slimmer was geweest, inclusief wat meer schaduwtijd. Maar, wat maakt het uit, naar het startvak rollen maar…..
Met een nummer in de 3.500 mocht ik aanschuiven in startvakje 2. Tussen de tijd dat ik aankwam (rond 07.00 uur) en het vertrek naar de start zelf (07.30 uur) kreeg ik meerdere nijgingen mijn eten er uit te gooien. Die lucht!!! Wat mensen eten en drinken, moeten ze zelf weten, maar wat ze eruit weten te knallen tijdens een momentje wachten is zuur… Voeg daarbij ‘de rokers’ (hoe dan??) en ik ging toch weer dat blikje Kronenbourg missen voor het ultieme kroeggevoel. De boel werd enigszins opgeleukt door een stel enthousiaste dames die begonnen met rek- en strekoefeningen. Die deden het erom schat ik zo in. De fysiotherapie kon voor de start nog los op de verrekte nekspieren van het peloton ruftende Denen en Belgen vóór deze opvoering. De ‘renners’ die flink op tijd voor in het startvak zijn gaan staan hadden minder geluk. De begeleidende motard sloeg na een klein stukje prompt verkeerd af, waardoor deze enthousiaste collega’s al voor de start een lichte achterstand (vooral in moraal en irritatie) opliepen…. Tot dusver de bochten voor de start.
Van Bourg naar bocht 1 bij Rochetaillée ging het looooooossssssssssssssssssssssss. Het begon namelijk na 1km te regenen, letterlijk tot de bocht richting Allemont ging het van druppelen, naar redelijk doordruppelen, tot druppelen en weer klaar. Opgefrist en al trokken we met een flink gangetje naar de stuwdam waar ik lekker tegen op knalde. Ten opzichte van 2015 leek dat ding er niet te liggen, een goed begin, de benen voelen goed. De Glandon naar ‘bocht 2’, Rivier d’Allemond, ging lekker. Hartslag laag en in een mooi ritme proberen te komen. Dat ging prima. Na deze ‘bocht’ in het parcours verder met haarspelden down, stijl stukje up en haarspelden richting stuwmeer, allemaal nog lekker op het gemak. Ondertussen een Snelle Jelle naar binnen met een reepje kunstmatig banaan voor wat ‘high energy’. De temperatuur is heerlijk te noemen, niet te warm, maar zeker niet te koud. Weinig dames in de buurt, dus op het genante af werd de Co2 waarde van de lucht kunstmatig omhoog gebracht tot het niveau dat de ozonlaag boven de Glandon gaten begon te vertonen. Weinig lekke banden gezien op dit stuk, wel veel lange broeken of van die driekwartsdingen. Okay, mijn beentjes staan niet geschoren op de pedalen, je kunt de boer wel uit Drenthe halen, maar Drenthe niet uit de boer….., maar die lange winterbroeken en die driekwartsdingen?? Kill me. 1 ligfiets gezien, verder geen gekke apparaten onderweg. Op wat verouderde fietsen na dan. Vanaf stuwdam nummer 2 in een lekker tempo door geklommen naar de top. Binnen 2 uur bovenop, een ‘strava pr’ voor mij, dus tevreden. In de neutrale zone de bidonnetjes vlot gevuld, reepje aangevuld en vlot wat taaie koek naar binnen, een slok drinken en een cola gelletje om te proeven. Waar Etixx in de Vaujany echt als een stel zuinigerds een doosje repen aan het verstoppen was en ranja schonk, was het hier (en op de overige posten ook) prima in orde met een brede variatie aan sportvoeding (magnesiumkoeken, repen, diverse gelletjes en voldoende sportdrank). Ook fruit, brood, snoepjes, dadels, you name it. Uitstekend.
Het dalen naar ‘bocht 3’ in Saint-Etienne de Cuines ging lekker, het dalen heb ik aardig onder de knie, ben niet bang, maar ook niet onvoorzichtig. In de buurt zat een renner van Jo Piels. Hem had ik eerder deze week bij Lac du Chambon al even gesproken, aardige kerel en zeker een vaardig en goed renner. Sowieso te midden van goedwillende en enigszins gedateerde amateurs als ondergetekende…. In het dal een tijdje met wat andere profiteurs in zijn (en zijn fietsmaat) wiel gezeten. Zo sleurde hij mij letterlijk tot onderaan Lacets mee. Op dat punt aangekomen was even de drang af te slaan, vorig jaar was dit voor mij wel een hoogtepunt, een geinige klim. Sowieso was er de drang te stoppen met het volgen van onze vriend uit team Piels. De vaardigheid waarmee op de fiets jasjes werden uitgedaan door beide heren maakte dat ik op zoek ging naar een ander ploegje noeste stoempers… Ik deed namelijk een jasje uit, zonder een jasje uit te doen, terwijl deze mannen hun jasje uitdeden, snap je. Alle verhalen leerden mij op te letten op dit stuk. Cadel Evans kan trots zijn, ik heb heule stukken kapot voor mij uitgekeken, hoestend en proestend, om maar niet te veel op kop te hoeven. Uiteindelijk met wat Denen en jongens van een roeivereniging uit het studentenleven (Nereus) de volgende ‘bocht’ in het parcours bereikt. Mijn camping buurman Rob schoof weer aan, na eigenlijk op de hele Glandon op een minuut van elkaar te hebben gefietst, we deelden een gemiddeld tempo met elkaar. Samen begonnen wij aan onze tocht Telegraphe up. Deze klim liep lekker, ik kon goed ritme houden en ben 2x gestopt. 1x voor water en dumpen afval en 1x om even iets te eten en kort een schoen uit te doen wegens een ‘dove voet’. De top bereikt iets over een uur fietsen.
Op de top even een foto maken en door naar Vaillore. Hier begon het ondertussen frisser te worden, dat beloofde wat…. Door het dorp heen geklommen naar de lokale Etixx vreetschuur. Even stoppen, wat reepjes bijvullen en koek naar binnen proppen om door te gaan, want ik vond het frisjes, dus de mouwtjes weer omhoog. Ondertussen kwamen de eerste dames mij rustig aan de kant schuiven, wat een kranige meiden reden mee zeg, alle respect. Ook wat oudere renners, 70+????, zaten niet ver op dit punt van de Galibier. Als ik tegen die tijd dat nog kan…
De Galibier was van deze kant nieuw voor mij. Ik moet zeggen, springstof verzamelen en afvlakken die handel;-) Wat een ding zeg, een enorme ervaring. Richting top werd het kouder en vanaf het bruggetje werd het gewoon koud. Ik kwam, vind ik zelf, prima omhoog, het tempo lag laag, maar ik ging niet kapot. Ik kon het trappend af. Eerlijk is eerlijk, die sneeuw, de ijle lucht, het totale afzien van getrainde en minder getrainde mannen en vrouwen…. Kicken….. Tempo was ondertussen wel dramatisch geworden waardoor ik een half uur later dan gehoopt boven kwam. Boeien, wat mooie foto’s gemaakt van de rups aan renners zigzaggend door sneeuw en kale, rotsachtige vlaktes, kippenvel om meerdere redenen. Onder de top het windjasje aan, even wat eten en….. Gelukkig niet over de top zodat ik weer een reden heb, na vorig jaar al niet de ‘originele’ route te hebben gereden, om terug te komen. Ik zocht al even naar een excuus, et voila.
Door de tunnel beginnen aan de afdaling waar ik naar uit heb gekeken. Eerder gefietst, dus ik was er klaar voor! Totdat na 1,5 km de sluizen open gingen, ijsregen, hagel, wind tegen en geen bril bij de hand. Het werd dus gekkenwerk, mannenwerk (en okay, ook echte vrouwenwerk). Ik durf best te dalen, weet ook dat onderuit gaan over het algemeen een paar redenen heeft en ben dus met beleid toch vlot gaan dalen. Op het nieuwe asfalt, na de bocht in het parcours van Galibier richting Lautaret, gingen een paar mindere dalers helaas op het asfalt onderuit. De witte lijnen zijn niet voor inzetten bochten of even staan en aanzetten als het nat is…. For sure. De afdaling ging door de tegenwind niet vlot genoeg naar mijn zin, waardoor ik iets ben gaan forceren. Kansloos natuurlijk, dus maar richting een leuke lijn renners gegaan die later nog wel eens een groepje kon gaan vormen richting Bourg.
Al met al in een prima tijd bij voet Alpe aangekomen, maar gevoelsmatig (vorig jaar errug lang over de Alpe gedaan) onvoldoende voor Goud. Dus ben ik gaan genieten de Alpe op. Iets te zuinig gereden, want ik voelde mij nog ‘erg sterk’ waardoor ik redelijk vlotjes de Alpe op ben gereden. De eerste vormen van onmetelijk menselijk leed begonnen plaats te vinden op de Alpe. Op de Galibier al een paar wandelaars, hier begon het wandelen bij enkele dapperen opnieuw met de wil boven te komen. Overgeven, witte koppies… Kun je van alles van vinden, maar ik heb een zwak voor doorzetters, voor mensen die linksom rechtsom die finish willen halen. Het is een fietstocht, dus wandelen voelt als ‘net niet’, maar na zulk een tocht, stukken gaan fietsen en waar dit niet kan lopen, dat doen veldrijders ook met de fiets en dat noemen we ook nog steeds fietsen.. Eindtijd? 9.10 minuten. Voor mijn tweede Marmotte zeker tevreden. Als ik niet zo vaak was gestopt voor het maken van een foto, of het kort genieten van wat bij de fourage allemaal aan gekkigheid gebeurde, als als als, dan had ik wellicht of wellicht ook wel niet…. Als ik maar….. Ach, ik had alle ervaringen niet willen missen, alles wat ik heb gezien, gehoord, geroken..... Ik heb zilver en ben er verschrikkelijk trots op, volgende ronde gaan we weer iets scherper, Goud is klaarblijkelijk nog mogelijk voor mij. Te meer omdat ik volgend jaar een categorie milder behandeld ga worden.
Dit was mijn ‘bocht tot bocht’ verslag, iets opgerekt qua woorden en tekst om de iets of wat verveelde forumlezers in de hunkering naar woorden te voorzien;-) Ik vond het een te gekke week. Met fietsbeleving, gewoon lekker fietsen, wielrennertje spelen, vakantie v(b)ieren, grote verhalen delen en fietsjes kijken. Volgende doelen: solo zuiderzee, ik kan thuis opstappen dus dat moet een keer gebeuren en de Schwarzwald Super.
