Masevaux - St. Maurice-sur-Moselle 'aller-et-retour' (par le col)
Aangezien de weersverwachtingen voor zaterdag wat onzeker waren, besloot ik om
gisteren, vrijdag 2 augustus, maar weer een tocht(je) te ondernemen. Geen lange tocht, want het zou heet, erg heet worden: tot zo'n 37 graden 's middags in de dalen! Vroeg vertrekken was dus ook noodzakelijk. Ik wilde graag een keer de noordzijde van de
Ballon d'Alsace beklimmen. Daarvoor moest ik dus wel eerst vanuit het zuiden of zuidoosten omhoog. Mijn Franse overbuurman was een paar dagen geleden met zijn driewieler ligfiets nog vanuit Masevaux omhoog geweest en verzekerde mij dat de
gravillons op die klim inmiddels goed aangereden waren en de weg geveegd was (zie mijn eerste verslag uit Masevaux). Maar op de terugweg, in de afdaling, moest ik uiteraard wel oppassen voor losliggende steentjes! Dus hup, even voor zessen opgestaan, zodat ik om 7:45 weg kon fietsen. In Masevaux ben ik meteen nog binnen de bebouwde kom naar de VV23 gereden. Ik kwam daardoor direct op een verbindingsweggetje vol losse steentjes en ook de VV23 lag vol met van die troep. Omkeren dan maar en via een omweggetje, zonder troep, kwam ik weer op de doorgaande weg. Bij het verlaten van de bebouwde kom van Masevaux begint het fietspad van de VV23 en dat is gelukkig wel O.K. Vanaf het fietspad kijk je op de hoofweg en zo zag ik dat er net buiten Masevaux aan de weg gewerkt werd, waardoor er slechts één rijbaan beschikbaar was.
Circulation alternée staat er dan. Ik blij dat er een fietspad lag. Ja, ja, te vroeg gejuicht, want in Sickert was een het fietspad kruisende weg geheel opengelegd, waardoor ik, zoals onze zuiderburen dat zo fraai noemen, 'te voet werd gesteld'. Maar na die hindernis kon ik gelukkig zonder verdere problemen verder fietsen, genietend van het landschap in de vroege ochtendzon.
Dolleren in de vroege ochtendzon, gezien vanaf de VV23 Les Berges de la Doller:
Het was heerlijk rustig op deze fietsroute. Een enkele vroege fietser, soms een buurtbewoonster op weg naar... en een enkeling die zijn of haar hondje aan 't uitlaten was. Na zo'n 10 km fietsen eindigt het fietspad en verlaat je bij Sewen de bewoonde wereld. De weg loopt slechts lichtjes op. Net buiten Sewen passeer je het kleine
Lac de Sewen. De weg slingert zich een beetje tussen het groen omhoog en al snel begint de echte klim. Dit is een van de mooiste stukken van deze beklimming. De serpentines die naar het stuwmeerte
Lac d'Alfeld voeren liggen vol in de zon en het is al weer behoorlijk warm geworden. Dit is een lastig stukje, zeker met de zon zo vol op je lijf. Maar wel mooi, net een 'echte' bergroute. Bij het stuwmeertje aangekomen, zie ik dat de eerste wandelaars zich op één van de parkeerplaatsen al op hun wandeltocht aan het voorbereiden zijn.
Het Lac d'Alfeld, gezien vanaf de D466:
De stuwdam van het Lac d'Alfeld:
De klim voert nog een stuk door een half open landschap en daar waar dus onlangs een nieuwe slijtlaag op het wegdek is aangebracht, kom je in het bos terecht. Daar is de natuur ook mooi, met zo hier en daar een watervalletje, doch dit deel van de klim is vooral lastig. Een heel lange, licht slingerende weg voert je gestaag omhoog. De
gravillons zijn inderdaad goed aangereden. Slechts een enkele keer schiet er een steentje onder mijn banden vandaan. Na de
aire de chainage (pakeerplaats om sneeuwkettingen te monteren) volgen er nog een paar flauwe S-bochten, alvorens de weg scherp naar rechts draait. Al snel bereik je dan een plateautje en vlakt de klim af. Hè, hè, even wat op adem komen. Dan volgt er nog een recht stuk, dat weer wat steiler is en vol in de zon ligt. Maar daarna ben je bij de wintersportlocatie
La Gentiane op 1057 m.
Op de wintersportlocatie La Gentiane:
Straks, op de terugweg, maar even een fotootje maken van 'het bord'. De weg loopt nu wat af, weer wat op, weer wat af en al snel draai ik de vanuit Giromagny omhoog komende D465 op. Naar de col is het nu niet ver en ook niet steil meer. Als ik in het open landschap kom, met een mooi zicht op de omgeving, lijkt het net voor de eerste
auberge nog weer even steil te worden, doch dat is gezichtsbedrog. Op de col eet en drink ik even wat en maak ik gebruik van de hypermoderne en brandschone toiletfaciliteiten aan de achterzijde van het gebouw van het
Maison du Tourisme. Het waait hier vrij stevig en ik zie dat ik straks, in elk geval in het laatste stuk van de klim, de wind tegen zal hebben. En dan gaat het naar beneden, richting St. Maurice-sur-Moselle. Ik probeer de afdaling goed in mij op te nemen, want ik ga hier straks immers weer omhoog. Het grootste deel van de klim ligt in de schaduw. Net voor St. Maurice, als je uit het bos komt, zie je het dorpje plus omgeving al heel fraai liggen.
St. Maurice-sur-Moselle en omgeving:
Achter het
Maison de multi activités vind ik een beschaduwd hoekje, waar ik weer even wat eet en drink, alvorens het 'klimmen geblazen' wordt. De klim is 'slechts' 9 km lang. Het eerste stuk, waar je dus in de zon rijdt, laat ik al snel achter mij. Ook hier staat een fris briesje, waardoor het prima te doen is. Rechts van de weg staat een bord:
Sommet à 7 km. Ook staat het stijgingspercentage voor de komende kilometer aangegeven: 7. Een stukje verderop rijden een paar racefietsers. In een bocht stappen ze af, zoeken de schaduw op en grijpen naar hun bidons. En de klim is nog maar net begonnen... Ik drink ook wat, maar blijf natuurlijk wel gewoon fietsen. Weer een bord. Nog 6 km en weer een kilometer van 7%. Ik zie al weer een racefietser voor mij rijden. Exact bij het bord dat aangeeft dat het nog 5 km naar de top is en het stijgingspercentage 7 is, stapt hij af. Het is een jonge knaap, die over het stuur van zijn celeste-gele Bianchi staat uit te hijgen. Groeten gaat nog net. Wat zijn dit voor een fietsers? Dan voel ik mij als senior die, weliswaar met 34x26, rustig omhoog rijdt, toch 'een hele piet'. Weer een kilometer verder lopen twee al wat oudere 'vakantiefietsers' naast hun met fietstassen behangen fietsen richting col. Het zal toch niet de bedoeling zijn dat hele stuk te voet af te leggen. Makkelijker gaat het niet worden, want de hele verdere klim blijft het stijgingspercentage gelijk. De laatste 1,5 kilometer, als ik het bos achter mij heb gelaten en geniet van het landschap, voel ik de wind wel, maar is het gelukkig geen serieuze extra tegenstander. De
Ballon de Servance, waar ik twee dagen tevoren nog was, ligt haast voor het grijpen. En dan, als ik bijna boven ben,
surprise!: van deze kant omhoog komend staat er wel degelijk een 'collenbord' op (bij) de
Col du Ballon d'Alsace. Het is mij overigens prima gelukt om de gehele klim op 34x36 te doen.
Het 'collenbord' op de Col du Ballon d'Alsace:
Ik pauzeer weer kort en begin dan aan de thuisreis. Bij
La Gentiane stop ik nog even voor de foto van het collenbord en vervolgens rijd ik toch enigszins behoedzaam over de
gravillons naar beneden. Vooral in de bochten is de boel al weer een beetje stuk gereden en doe ik mijn best de plakkerige teer-troep te omzeilen. Jammer dat je hier nog niet vlot kunt dalen zonder risico's te nemen. Op de parkeerplaatsen bij het
Lac d'Alfeld is het nu behoorlijk druk. Prachtig is het hier. Als ik aan de 'slingers' bij de stuwdam begin, zie ik het
Lac de Sewen in de verte al liggen. Bij Sewen neem ik natuurlijk het fietspad weer. Het is er nog steeds niet druk. In de buurt van Niederbruck valt mijn oog op een op een veldboeket gelijkende berm. Eens kijken of daar een paar mooie plaatjes van te schieten zijn...
Bermbegroeiing langs de VV23 Les Berges de la Doller bij Niederbruck:
Ook nog even 'en detail':
Nog een paar kilometer en ik heb deze
65 km 'lange' fietstocht er al weer opzitten. Het werd 's middags inderdaad weer 'vies heet' hier in Masevaux. Maar toen was ik al weer terug en dus kijk ik met plezier terug op deze 'dubbele beklimming'.
