Een rondje Kruth - Le Markstein - Le Grand Ballon - Soultz
(
Seniorenklim naar
Le Grand Ballon)
Aangezien er hier vanaf vandaag, dinsdag, tot op zijn minst a.s. vrijdag regen- en onweersbuien verwacht worden, was het
gisteren dus 'voorlopig' de laatste gelegenheid om nog een eindje te gaan fietsen. Het zou gisteren ook weer erg warm worden (30 graden of meer) en dan 'moet' je, zoals bekend is, vroeg op pad gaan. Daarom reed ik al om acht uur weg: Masevaux, Lauw, de VV23 tot aan Sentheim, Bourbach-le-Bas en daar 'omhoog' naar de
côte tussen Bourbach en Roderen. Op dit klimmetje kwam er een man, staand op de pedalen van zijn zwarte 'Giant in stealth-uitvoering', langszij. Nou ja, hij 'stoof' eingelijk voorbij en een groet kon er kennelijk niet af...
Op de côte tussen Bourbach en Roderen, kijkend naar het ZW (richting Belfort):
Op de splitsing Thann - Vieux Thann hield ik deze keer links aan en zo kwam ik bij de stoplichten van de kruising met de N66. Hier ben ik rechtdoor gegaan, in de hoop zo op de
VV33 La Vallée de la Thur uit te komen. Maar de weg liep uiteindelijk dood tegen
La Thur. Stukje terugfietsen dan maar, de N66 op en de volgende zijweg proberen. Daar had ik meer geluk en zag ik al snel een bordje dat naar een fietspad verwees. Net buiten Thur versperde een vrachtauto het weggetje. Er was nog een miniem stukje asfalt vrij, te smal om te fietsen. Ik zou wel over het onverharde stuk kunnen, doch dat was modderig en vol met grote plassen en aangezien ik niet op een 'crosser' reed, leek mij dat geen goed idee. De fiets opgepakt en ruggelings langs de vrachtwagen schuifelen ging nog net. Ik zag dat er op die plek een grote shovel aan het werk was en daarom stond die vrachtagen er dus. Maar daarna kon ik rustig verder fietsen op het hier langs
La Thur lopende fietspad. Een heel eind verder rijden twee flink uitgevallen Fransen en een wat slankere Française, gezellig babbelend, op hun racefietsen. Ze 'versperren' min of meer de weg. Na mijn
bonjour madame, bonjour messieurs werd er meteen ruimte gemaakt en riep een van de heren nog
I'm sorry. Hoe je ook je best doet, je behoeft maar één letter uit te spreken en de Fransen horen direct dat je geen Fransman bent! De VV33 loopt zo ongeveer tussen de laatste huizen van de dorpjes die langs de N66 liggen en de bergwand. Je moet in die dorpjes goed opletten, want je mist zo een bordje en dan kom je dus in de 'rimboe' terecht. De route is behoorlijk geaccidenteerd, zodat het kleine blad er nog wel eens aan te pas moet komen om de korte, venijnige hellinkjes te trotseren. Wat later haalt het drietal mij weer in. In de buurt van Malmerspach is het niet erg duidelijk of je nu de weg gewoon moet volgen, of dat je quasi rechtdoor het kleine weggetje omhoog moet nemen. De Fransen 'vergissen' zich en rijden richting N66, doch keren snel weer om. Ik kijk voor de zekerheid ook maar even of daar beneden misschien wel een bordje staat en als ook ik daar geen aanwijzing vind, neem ik ook het kleine weggetje. Dat blijkt inderdaad de fietsroute te zijn. Op wat bijna het hoogste punt van deze fietsroute is, stop ik even om een plaatje te schieten van de omgeving. De Fransen zie ik daardoor (voorlopig) niet meer.
Malmerspach (aan de N66), gezien vanaf de VV33 La Vallée de la Thur:
Het voordeel van zo'n fietsroute is, dat je totaal geen last hebt van het drukke verkeer op de (gevaarlijke) N66. Maar door de aard van het parcours en het 'draaien en keren' in de dorpjes komt je ook nooit in je ritme. Doch als je de tijd hebt, is het wel leuk fietsen zo. In de buurt van Fellering zie ik dat ik 'opeens' op de VV331 rijd, doch even later weer gewoon op de VV33. In Oderen, ik rijd dan inmiddels richting het noorden naar Kruth, word je ook buitenom geleid en lijkt het even of je de verkeerde kant op gaat. Je rijd over een hellinkje het bos in en vervolgens tussen de weilanden naar Kruth. De route gaat nog verder naar het
Lac de Kruth, maar ik zoek in Kruth de doorgaande weg op. In Kruth is het ook weer een 'dooie boel'. Nee, dan zijn de dorpjes in de Provence toch wat levendiger. Op een mooi gelegen parkeerplaats net buiten Kruth, pauzeer ik even om wat te eten en kan ik de omgeving rustig in mij opnemen. Ik zie het Franse drietal in volle vaart richting Kruth voorbij suizen. Mogelijk hebben ze een
Tour du Lac gereden en zijn ze al weer aan hun terugtocht begonnen. Na de korte pauze vervolg ik mijn weg en zo kom ik na 45 km fietsen bij het stuwmeertje
Lac de Kruth-Wildenstein. Je schijnt hier, zie ik vanuit mijn ooghoeken, de een of andere 'avontuurlijke' activiteit te kunnen beoefenen en moet daarvoor
équipement huren bij een soort
chalet. Er staan wat mensen in de rij voor de kassa. Ik ben zelf meer geïnteresseerd in de afslag naar
Le Markstein en zie op het info-bord dat de klim gelukkig open is
.
'Infos Route' aan het begin van de klim naar Le Markstein:
De klim is 14 km lang en ik begin er vol goede moed aan, want op de Michelinkaart heb ik gezien dat een het vrij makkelijke 'klus' moet zijn. Het is een brede weg met een prima wegdek, maar door de omschakeling van min of meer op het vlakke fietsen naar het klimmen, 'slaat de klim direct in mijn benen'. Het is behoorlijk steil, dus begin ik maar rustig met 34x29 om een ritme te vinden. Wel, de eerste 1800 meter zijn inderdaad behoorlijk pittig (twee pijltjes op de Michelinkaart), doch daarna vlakt de klim enorm af. In het begin heb je nog mooi zicht op de omgeving, maar al snel is het zowel links als rechts alleen bos wat je ziet. Ik ben inmiddels 34x26 gaan rijden. Er volgen een paar stukken waarbij je in de volle zon fietst, daarna rijd je gelukkig veel in de schaduw. Zo ongeveer halverwege deze klim is het bijna vlak lijkt het wel. Ik rijd hele stukken 34x21 of zelfs 34x19. Je zou hier zo maar op het buitenblad kunnen klimmen. Doch omdat ik deze klim niet ken, houd ik het maar op het binnenblad. 't Is dus wel een lange en vooral saaie klim. Vlak voor
Le Treh wordt het weer iets steiler en ga ik terug naar 34x26. Ik haal een mooi gebruinde, op een rood-zwarte Red Bull rijdende, vrouw in. Ze heeft het er duidelijk wat moeilijker mee dan ik. Het gedeelte bij
Le Treh is prachtig, want het landschap is open en je kijkt heel mooi op de dorpjes beneden in de dalen. Even overweeg ik nog om straks een stukje terug te fietsen om wat foto's te maken. Maar omdat het nog ruim een kilometer naar de top is, laat ik dat idee toch maar varen. Na
Le Treh is het trouwens weer nagenoeg vlak en al ruim voor de col schakel ik naar het buitenblad. Op
Le Markstein is verder niet veel te zien en dus 'stuif' ik meteen over de
Route des Crêtes richting
Le Grand Ballon, ondertussen wat gelletjes wegwerkend. De 1,5 km tussen
Le Haag en de col zijn weer behoorlijk steil, zoals ik al eerder schreef en je fietst hier ook in de volle zon. Toch is het zo hoog op de bergkam niet onaangenaam heet en dat stukje klimmen is goed te doen. Dus voor degenen die op een 'makkelijke'
manier naar de
Grand Ballon willen fietsen is de tip: neem de route die je vanaf Kruth via
Le Markstein omhoog brengt.
Op Le Grand Ballon:
Blik op Le Markstein (de heuvel loodrecht boven de uitstekende dennenboom), gezien vanaf Le Grand Ballon:
Ik heb nog een paar gelletjes, de rest van mijn mondvoorraad is al op, die ik op de col even wegwerk. Daarna gaat het richting
Col Amic. Het eerste deel van de afdaling is geweldig, want open en dus is er veel van de omgeving te zien. Zodra je in het bos komt, is het wegdek ook slechter, dus goed opletten. Op de grote parkeerplaats in een van de bochten liggen een paar forse hopen fijne
gravillons, hetgeen mij doet vermoeden dat er binnenkort wel iets aan de weg gedaan zal gaan worden. Op de
Col Amic draai ik linksaf de uitstekend geasfalteerde
Route Forestière richting Soultz op. Het is geen steile afdaling, maar wel een redelijk 'technische'. Rustig laat ik de fiets zijn gang gaan, want jakkeren heeft hier geen zin. Er komen twee motorrijders omhoog en even later een auto. Het is een smalle, onoverzichtelijke en hoofdzakelijk in de schaduw liggende weg. Bijna beneden ontwaar ik de eerste wijngaarden van de zuidelijke Elzas. Je ben hier trouwens bijna aan het einde (of begin) van dit wijngebied.
Blik op de wijngaarden tussen Wuenheim en Jungholtz:
Helemaal aan het einde van de afdaling, bij het binnenrijden van Wuenheim, ligt links een soort ooievaarsparkje. De dames en heren zitten op hun nesten of hebben de schaduw opgezocht onder een grote boom.
Ooievaars in het parkje bij Wuenheim:
Nadat ik de ooievaars op de foto heb gezet, vervolg ik mijn weg richting Soultz. Bij Soultz ga ik rechtsaf de D5 op en zo rijd ik over de heuvelachtige
Routes des Vins d'Alsace langs o.a. Wattwiller terug naar Uffholz. Omdat ik hier nu een beetje de weg weet, zit ik snel op de weg van Cernay naar Vieux Thann, alwaar ik richting Roderen ga.
In Vieux Thann bij de brug over La Thur:
Zolang je maar blijft fietsen, is het qua temperatuur wel te doen, doch als ik voor een stoplicht of bij een kruising moet wachten, is het weer 'bloedheet'! Op de camping terug doe ik even mijn verhaal aan mijn vrouw en ga dan richting douches. Daar loopt een 'langkampeerder', een al wat oudere, gebruinde en slanke man (je ziet hier ontzettend veel 'vies dikke' mannetjes). De man, meestal loop hij in zijn zwembroek, spreekt je doorgaans in het Duits aan, doch ik heb hem ook wel Frans horen spreken. Ik weet niet of het nu een Duitser of een Fransman is. Hij ziet mij en zegt:
Haben Sie Velo gefahren bei dieser Temperatur?. Als ik hem antwoord dat het 'daar boven' wel meevalt, kijkt hij mij enigszins ongeloofwaardig aan. Een beetje provocerend voeg ik er nog aan toe:
Und ich habe auch nur 118 km gefahren.
Nur 118 km, herhaalt hij en begint een beetje te lachen. Ik verdwijn in de douches en hoor hem nog iets roepen van
sportlich of zo...
.