Joe1972 schreef:Harm Kuipers beweerde ook dat Epo voor duursporters en dus voor wielrenners niet zinvol is. Ik kan me eerlijk gezegd niet voorstellen dat al die sporters (en doktoren) dan zo dom zouden zijn om het te toch gebruiken? En er zijn toch meerdere voorbeelden van wielrenners die met Epo of een variant daarvan het nodige gewonnen hebben en harder zijn gaan fietsen. Bjarne Riis in het verleden, maar de Cera-gebruikers Sella, Ricco, Schumacher, Rebellin en Kohl zijn daar toch ook duidelijke voorbeelden van?
Op medisch gebied ben ik een leek, maar als geïnteresseerde volger, heb ik juist het idee dat Epo (en/of bloedtransfusies) de meest succesvolle dopingmiddelen in de geschiedenis van het wielrennen zijn?
Ik kan me voorstellen dat er middelen op de dopinglijst staan die niet of nauwelijks prestatiebevorderend zijn, maar 95-96%? Is dat niet een beetje overdreven?
Die 95% is zeker niet overdreven. Als je de door mij opgesomde indeling nog eens nader bekijkt, dan zie je dat doping meer is dan alleen maar prestatiebevordering (in fysieke zin). Ook de UCI maakt onderscheid in soort doping. Je hebt wel gelijk dat Epo en bloeddoping een van de weinige middelen/methoden zijn die daadwerkelijk iets bij kunnen dragen aan iemands sportprestatie (in de zin van verhoging van maximale zuurstofopname).
Vaak wordt hierbij alleen sterk overdreven, en worden zaken die wetenschappelijk onderzocht zijn, net iets verdraaid, zodat er een beeld onstaat dat een bepaald middel tot grootse prestaties aanzet. Zo sprak iemand hier zeer recent nog over een of ander "wondermiddel". Zo'n middel bestaat gewoonweg niet, helaas
Punt dat Harm Kuipers bij Epo vooral maakte, is dat je in een Tour-de France nooit volle bak rijdt, om je energie over al die dagen zo goed mogelijk te verdelen. Terwijl het effect van Epo alleen merkbaar is bij een maximale inspanning (100%). Men verkrijgt, zoals hij het zelf noemt, weliswaar een iets grotere motor, doch de tankinhoud gaat niet mee. In een Tour-de France kom je dan bij voortdurend volle bak te gaan binnen de korste keren in de problemen.
Vaak worden er ook vergelijkingen gemaakt tussen medische wereld en de sportwereld: zo van als een nierpatient er beter van wordt dan zal de sporter dat ook wel worden. Dit is evenwel een kromme redenatie, omdat het over twee totaal verschillende zaken gaat. Aan de ene kant gezonde mensen (sporters), en aan de andere kant mensen die ziek zijn (nierpatienten). Bovendien maakt het nogal wat uit als je bijv. een hematocrietwaarde van 15 hebt, en deze waarde met gebruik van EPO naar 30 opkrikt, of dat je een normale (=gezonde) waarde hebt die ietsjes opgekrikt wordt, bijvoorbeeld van 45 naar 49. Zoiets wordt vooral duidelijk als je e.e.a. in een schema uiteenzet.
En bij een sportprestatie komt zoveel meer kijken, dan dat het puur en alleen een lichamelijke aangelegenheid is. Zo heeft het psychisch welbevinden van iemand ook een belangrijke aandeel in een te leveren prestatie. Berucht bij gebruik van een bepaald middel is het placebo-effect; je denkt dat je beter kunt presteren, en dan motiveert dat ook, je gaat eerder in een ontsnapping mee, omdat je 'weet' dat je nu tot grootse dingen in staat bent...
Als laatste, je noemt een aantal renners die gepakt zijn op gebruik van doping, Ricco en Kohl bijv. Eelcoz had het zojuist over Vino. Het is allemaal zo jammer voor die gasten. Stuk voor stuk zijn ze enorm getalenteerd, en m.i. ook zonder doping tot grootse prestaties in staat.