Twee colletjes en een paar foto's...
Als ik vertrek voor één van m'n fietstochten naar het noorden of oosten, neem ik eigenlijk nooit de kortste weg over de
colline waar het oude Maubec op
gebouwd is. Je moet dan namelijk aan de andere kant over een met gladde steentjes geplaveide weg een vrij steile helling af. Het beste gaat dat nog midden
op het weggetje, waar een soort goot is aangelegd. Maar 't is er smal en als er een auto omhoog komt en je moet 'uitklikken', sta je er niet erg stabiel. Daarom
rijd ik meestal een stukje om (ook goed voor de km's
). En zo kwam ik
gistermorgen dan via Robion door Maubec-
le village, waar op zaterdagmorgen
ook 'markt' is.
In Maubec is er op zaterdag ook 'markt' :
Even verder, bij de rotonde in de D29 ga ik naar Oppède-
les Poulivets. Ook daar is op zaterdagmorgen markt. Maar dat is wel een echt marktje met een
redelijk aantal kraampjes. Op de Rotonde staat trouwens een grote sculptuur als eerbetoon aan de steenhouwers van de steengroeve bij Oppède.
Op de rotonde in de D29 bij Oppède:
Als ik weer een aantal kilometers verder linksaf de D103 naar Les Beaumettes op wil rijden, kijk ik even naar rechts of 'de weg vrij is'. Op dat moment zie ik
tussen de bomen Ménerbes heel fraai in de zon liggen. Ik besluit om dan eerst maar een stukje richting dat dorpje te rijden en te kijken of er een leuk plaatje te
schieten valt (op het forum is men geloof ik gek op plaatjes
). Terwijl ik probeer m'n fiets stabiel neer te zetten tegen een wiebelig paaltje, kom er een oud
baasje aan. Hij is kennelijk met zijn ochtendwandeling bezig. Er worden meteen allerlei vragen over mijn fiets gesteld. Hoeveel versnellingen ik heb en of ik die
allemaal kan gebruiken. En of ik daar mee schakel, wijzend op het afschakelknopje van een van de
Ergopowers. 'Ja', zeg ik 'en hiermee', terwijl ik hem de
opschakelhendel aanwijs. En hoeveel zo'n fiets weegt, wild hij nog weten. Ja, hij had vroeger ook een fiets, zonder versnellingen en die woog wel 17 kilo, maar
dat was natuurlijk
ferraille ('ijzerwerk'). Dan ziet hij plotseling mijn cameraatje. 'Ja, op dat gebied is de laatste tijd ook veel veranderd', begint hij. En
vervolgens krijg ik een heel verhaal te horen over wat voor een camera's hij vroeger kocht en wat je er wel en vooral niet mee kon. 'C'est le marché' (dat is de
handel) zegt hij en begint te lachen. 'Ja, de tijden veranderen' zeg ik. Daar is hij het hartgrondig mee eens, alleen gaat het hem véél te snel. 'Maar ik loop er nog'
zegt hij en 'nu, ik ga maar verder met mijn wandeling' waarna hij mij groet en verder kuiert langs de wijngaarden, richting Ménerbes. Ik kan eindelijk mijn foto
schieten...
Ménerbes in de ochtendzon:
Bij Les Baumettes gaat het omhoog richting Gordes. Ook deze keer kies is voor de mooie en geaccidenteerde omweg via St. Pantaléon. Zo kom ik uiteindelijk
toch op de D2 naar St. Saturnin-les-Apt. Als ik vanuit Les Baumettes rechtstreeks naar Gordes zou rijden, kom ik wel eerder op de D2, doch dat is dan nog net
op dat gedeelte wat de 'toeristen met bestemming Gordes' nemen en dat is dus druk bereden, erg druk bereden. Aan het einde van de D104 maak ik nog wel
even een foto van Gordes, want 't blijft altijd weer mooi om te zien, dat dorpje!
Gordes, gezien vanaf de D104 ten zuiden van het dorpje:
Maar ook de D2 richting St. Saturnin is nog druk en er zit helaas ook nog een weggedeelte in met slechte stukken aan de randen van de weg. Gelukkig is er
daar al wat minder verkeer, zodat ik af en toe even wat meer naar het midden van de weg kan gaan. Maar 't blijft opletten geblazen, want sommige
automobilisten denken geloof ik dat je hier overal 90
moet rijden en je fietsers altijd moet passeren, ook als het eigenlijk niet kan... Vlak voor het dorpje La
Tuilière is het wegdek vernieuwd en hoef je dus minder te letten op waar je fietst, waardoor je wat meer van de omgeving kunt genieten. Want mooi is het hier in
het
Pays d'Apt.
Fietsen in het Pays d'Apt:
Een paar kilometer voor St. Saturnin-les-Apt begint de weg al aardig omhoog te lopen en moet het kleine blad er aan te pas komen. In St. Saturnin draai ik
meteen naar links, richting Sault. Als ik het stadje net verlaten heb, is rechts de afslag naar het gehucht
Sarraud en begint ook de 9,5 km lange klim naar de
Col de la Liguière. Als je het stukje klimmen vóór St. Saturnin meeneemt, is het echter een klim van zo'n 12 km. Het is een mooie klim, door een relatief open
landschap en je moet toch wel een paar steilere passages overwinnen. Bovendien brandt de zon er al weer lustig op los en dat maakt het er niet makkelijker op.
Het was hier trouwens in de regio gistermiddag maximaal 37 graden C! Gelukkig zijn de laatste paar kilometer van de klim een stuk vlakker, zodat ik niet 'buiten
adem' op de col arriveer
.
Op de Col de la Liguière (998 m):
Als ik, na het maken van een paar foto's, mijn camera opberg, stopt er een auto midden op de col. De bestuurder vraagt, met een zwaar Provençaals accent,
hoe hij naar Savouillon moet. 'Savouillon ?' vraag ik. Ik ken geen dorpje met die naam en ik vraag mij af of hij niet Savoillan bedoelt. Maar Savoillan ligt een heel
eind uit de buurt, een 30-tal km verder, net ten westen van Montbrun-les-Bains. Hij ziet mijn twijfel en zegt 'waar kom ik uit als ik hier naar beneden rijd?' Aha,
denk ik, dat kan ik hem wèl haarfijn vertellen, want ik ken zo ongeveer alle gehuchten en dorpjes die op mijn route(s) liggen. Dus zeg ik 'als eerste passeert u het
gehucht Sarraud'... Ik hoef mijn zin niet af te maken. 'Sarraud, zegt u? Dat heb ik hier opgeschreven' en hij laat mij zijn krabbeltje zien. En onder 'Sarraud' staat
inderdaad 'Savouillon'. Ik vertel hem dat Sarraud iets verder, ongeveer een kilometer na de col ligt en dat als Savouillan daar in de buurt moet zijn, dat dan wel
aangegeven is. Ik verontschuldig mij en zeg hem dat ik Nederlander ben en de streek wel aardig ken, maar niet alle piepkleine gehuchtjes. Dat ik Nederlander
ben, had hij al gemerkt, maar hij is zelf ook fietser en dacht dus dat een fietser het wel zou weten... Ik groet hem en wens hem verder nog een prettige dag. Dan
vraagt hij nog snel, wat ik daar 'voor' heb, 39 x 52? Nee, zeg ik lachend, ik ben 66, dus heb ik 34 x 50. Ja dat heeft hij ook, compact dus. 'En achter?' Ik vergis
mij en zeg 11-29. Hij heeft 11-28. 'O, dan hebt u Shimano', zeg ik. 'Nee, ook Campa' antwoordt hij. 'Campa heeft geen 28' zeg ik. 'Nee, maar ik heb het
omgewisseld, ik heb Miche', krijg ik te horen. Maar hij moet verder en ik trouwens ook, dus groeten we elkaaar nogmaals en gaan vervolgens ieder onze weg.
Als ik onder een reusachtige lindenboom in
Sarraud even pauzeer, zie ik dat er een piepklein bordje naar rechts wijst:
Savouillan. Later, thuis, zie ik op
de Michelin-kaart dat het gehuchtje ergens aan een doolopend weggetje in de binnenlanden verstopt ligt.
Het gehuchtje Sarraud aan de noordzijde van de Col de la Liguière:
Ik daal verder tot in St. Jean-de-Sault en ga dan weer naar het zuiden over de D943 richting St. Staurnin-les-Apt. Na 3 km pak ik de D5 naar
St. Hubert en
moet ik dus naar 832 m klimmen. Doch dat is niet erg, want er is hier zo veel om van te genieten. Je ziet de Gorges de la Nesque, de Mont Ventoux, Sault en de
bergen van de Montagne d'Albion. Gelukkig is er hier op het Plateau de Vaucluse ook veel minder verkeer. Al kun je hier toch ook wel merken dat het
hoogseizoen is, want gewoonlijk is er hier nauwelijks verkeer.
Op de D5 bij St. Hubert (832 m) op het Plateau de Vaucluse:
Bij St. Hubert met de Montagne d'Albion (met de Col de l'Homme Mort en de Col du Négron)
aan de horizon:
Na
St. Hubert volgt er weer een flinke afdaling en bij de volgende splitsing rijd ik niet richting Méthamis, maar ga ik weer een paar kilometer klimmen, naar
de Col de la Ligne. 't Is, zoals gezegd, een korte en eenvoudige klim. Op de col zitten onder een boom een paar mannen in de schaduw naast hun koelbox. Er
staan ook twee
Renault Kangoo's met het opschrift
Défense des Forêts Contre l'Incendie (DFCI), waarschijnlijk zijn het dus een soort 'brandwachten'.
Men is hier, ik schreef het al eerder, zeer waarkzaam. De blusvliegtuigen draaien ook dagelijks hun patrouillerondjes boven onze hoofden.
Op de Col de la Ligne (756 m):
Na de Col de la Ligne is het ook weer hoodzakelijk dalen geblazen. Je rijdt door een schitterend landschap met diepe kloven en mooie vergezichten. De
afdaling eindigt voorlopig in Murs. Ik wil naar Gordes terug, maar neem niet de afslag vóór Murs, doch rijd door naar het dorpje. Daar weet ik namelijk een
fonteintje waar ik even water kan tappen, want ik bijna door mijn drinken heen en het het is heet, erg heet.
Murs bij het binnenrijden en komend vanaf de Col de la Ligne:
Pech, pech, want het fonteintje waar anders altijd water uit komt, geeft nu geen drup! Jammer! Ik daal nog een stukje en klim dan weer, terug het Plateau de
Vaucluse op naar zo'n 520 m hoogte. Daarna volgt een mooie en vrij lange afdaling over een prima wegdek naar Gordes. Daar is het natuurlijk druk, maar net
niet irritant, dus ben ik er zo door. Net buiten Gordes moet ik nog even mijn linkervoet uit het pedaal klikken, want een ernome Italiaanse toeristenbus probeert te
keren. 't Gaat moeizaam en de chauffeur gebaart mij, nadat hij een stukje achteruit is gestoken, om er snel langs te rijden. Dat doe ik uiteraard (ook wel zonder
dat hij het aangeeft
). Ik zoef verder richting het dal en net voorbij Les Imberts pak ik een binnenweggetje, weg van het drukke verkeer. Zo kom ik op de D900
en via een tiental meters over deze voormalige
Route Nationale, op het weggetje naar
Petit Coustellet. Daar neem ik de D3, die mij weer naar de D2
naar Robion brengt. Dan is het vanaf de rotonde nog een kleine anderhalve kilometer eer ik weer 'thuis' ben, waar ik snel even iets koels naar binnen sla...
Dit ritafstand:
