Milaan-Sanremo 5 juni 2011 (Nu met fotoverslag)
-
bianchisl3
- Forum-lid
- Berichten: 2823
- Lid geworden op: 29 okt 2005 22:48
De foto's van de organisatie staan online. Meer foto's hier: http://www.fotovelox.it/eventi.html" onclick="window.open(this.href);return false;
-
bottecchia
- Forum-lid
- Berichten: 3988
- Lid geworden op: 27 nov 2006 22:38
Zo zie je maar. Het is maar goed dat we onderweg even hebben staan wachten. Want het is natuurlijk geen gezicht om met dit weer San Remo binnen te rijden. 
-
bottecchia
- Forum-lid
- Berichten: 3988
- Lid geworden op: 27 nov 2006 22:38
Er staan er al genoeg maar voor de liefhebber heb ik ook nog een paar plaatjes in de aanbieding. Eerst maar de Coppi route vanuit Novi Ligure. Ik moet bekennen dat het bezoek aan de laatste rustplaats van Campionissimo Girardengo een toevalstreffer was. Maar dat maakte het niet minder bijzonder. Girardengo was toch het grote voorbeeld van Coppi. De man voor wie we dit ritje zijn gaan rijden.
Toen we richting Castellania gingen vroeg ik op de hoek van de straat even naar de juiste weg. Dat kwam er tot mijn verbazing vrij vlotjes uit en dat had tot gevolg dat ik direct een stortvloed aan Italiaans over me heen kreeg. Toen moest ik toch even passen maar de strekking was duidelijk weg volgen en na 7km rechtsaf.
Dit is vlak na het opdraaien van de Passo Coppi. Al na een paar meter begin je van die prachtige foto's tegen te komen.
Vorige keer dat ik hier kwam was op de terugweg van L'Eroica. Het plan was toen ook om daar een rondje te fietsen maar onweer en hele stevige regen maakte dat onmogelijk. Alleen foto's maken en sfeerproeven was echter al meer dan genoeg reden om terug te keren.
Je gaat afwisselend langs prachtige natuur en leuke kleine dorpjes omhoog.
Nergens echt steil en de omgeving nodigt echt uit om te gaan fietsen. Ik zei het onderweg al. Moest ik daar zijn geboren had mijn loopbaan er heel anders uit gezien. Het is geen kunst om daar een goede fietser te worden.
Bij het binnenrijden van Castellania bekruipt je een klein beetje het gevoel dat de tijd heeft stilgestaan. Alsof het geen zin meer heeft om door te gaan. Er gaat voor de Italianen daar toch nooit meer iets groters gebeuren dan de geboorte van Fausto Coppi. Ze zijn hem in ieder geval niet vergeten.
Op de terugweg nog even oude fietsen kijken in het museo dei campionissimi maakte de dag helemaal compleet.
Toen we richting Castellania gingen vroeg ik op de hoek van de straat even naar de juiste weg. Dat kwam er tot mijn verbazing vrij vlotjes uit en dat had tot gevolg dat ik direct een stortvloed aan Italiaans over me heen kreeg. Toen moest ik toch even passen maar de strekking was duidelijk weg volgen en na 7km rechtsaf.
Dit is vlak na het opdraaien van de Passo Coppi. Al na een paar meter begin je van die prachtige foto's tegen te komen.
Vorige keer dat ik hier kwam was op de terugweg van L'Eroica. Het plan was toen ook om daar een rondje te fietsen maar onweer en hele stevige regen maakte dat onmogelijk. Alleen foto's maken en sfeerproeven was echter al meer dan genoeg reden om terug te keren.
Je gaat afwisselend langs prachtige natuur en leuke kleine dorpjes omhoog.
Nergens echt steil en de omgeving nodigt echt uit om te gaan fietsen. Ik zei het onderweg al. Moest ik daar zijn geboren had mijn loopbaan er heel anders uit gezien. Het is geen kunst om daar een goede fietser te worden.
Bij het binnenrijden van Castellania bekruipt je een klein beetje het gevoel dat de tijd heeft stilgestaan. Alsof het geen zin meer heeft om door te gaan. Er gaat voor de Italianen daar toch nooit meer iets groters gebeuren dan de geboorte van Fausto Coppi. Ze zijn hem in ieder geval niet vergeten.
Op de terugweg nog even oude fietsen kijken in het museo dei campionissimi maakte de dag helemaal compleet.
-
bottecchia
- Forum-lid
- Berichten: 3988
- Lid geworden op: 27 nov 2006 22:38
En op zondag dus Milano San Remo. Zo'n 300 kilometers louter gevuld met zon, zee, strand, en mooie uitzichten in de meest brede zin van het woord. Oh ja, en een beetje regen...
De Brigata Bikeparts4u voor de start. Zonder regenjasjes!
Maar dat was alleen voor de foto.
Bij de start besloten we gezien de omstandigheden de 'ietwat' chaotische start te laten voor wat 'ie was en lekker met elkaar te gaan rijden. Dat met elkaar bleek echter relatief want als snel zat er een serieus peloton in ons wiel. Nou ja, geen probleem. Bij slecht weer heb ik ze liever achter me dan voor me. Zie je wat meer en je hebt geen last van rare capriolen die mensen soms uithalen in een groep.
Tijdens de klim naar de Turchino werd het zowaar droog.
Ik ben daar even lekker op eigen tempo omhoog gereden en dat zorgde er door een klein misverstand voor dat het even duurde voor we elkaar weer zagen. Ik was namelijk in de veronderstelling dat we de teambus zouden zien na de afdaling. In realiteit zat de bus echter achter ons. Dan kun je lang rijden voor je 'm weer tegenkomt.
Uiteindelijk heb ik strategisch positie gekozen in het zonnetje dat zich eindelijk liet zien. Met uitzicht op de boulevard en het strand stond ik daar uitstekend. Oh ja, ik kon ook de weg nog in de gaten houden om de ploeg te zien aankomen.
Eenmaal compleet reden we weer in gesloten formatie richting de Capo's. Jasjes lekker uit en genieten maar. Milaan San Remo zoals het bedoeld is. Die donkere wolken die we in de verte zagen verschijnen zouden in het laatste stuk misschien nog wel een buitje opleveren maar ach, da's voor latere zorg.
Binnen 5 minuten was die zorg echter gearriveerd. Bij het bereiken van de top van de eerste Capo brak de hel los. Stortregen, wind en onweer. De korte afdaling naar beneden met Serge en Eggie leek een eeuwigheid te duren en bij het eerste de beste portiek dat we zagen waren we het heel snel eens.
We zijn echt de lulligste niet als het op slecht weer aankomt. Maar fietsen was daar op dat moment echt even geen optie. Dat bleek ook wel want na ons is er de eerste 25 a 30 minuten echt niet één fietser gepasseerd. Het gsm netwerk lag ook plat dus het duurde even voor we elkaar weer hadden gevonden.
Dit zijn overigens wel de momenten dat je blij bent dat je geen klimmerspostuur hebt. Geeft toch net even wat meer weerstand in deze omstandigheden. Toch koel je snel af en was ik uiteindelijk blij dat we weer konden rijden toen het ergste voorbij was.
Hard ging het echter niet want het verkeer was ook volledig vastgelopen. Zo moest de afdaling van de Capo Berta bijna volledig op en over de witte lijn in het midden van de weg omdat je er anders gewoon niet door kon. Gelukkig was het verder nergens glad door water, olie en blaadjes dus eigenlijk was het prima fietsweer.
Op de Cipressa ging ik nog met het jasje aan omhoog.
Blijft toch een leuke beklimming. Herkenbaar, mooie uitzichten op de zee en niet te zwaar zodat je lekker kunt doorrijden. De afdaling is best listig maar heeft ook echt een hoog 'MSR' gehalte.
En na de Cipressa volgt natuurlijk nog de Poggio di San Remo. Het regenjasje was inmiddels niet meer nodig. Jip, inmiddels weer een beetje op temperatuur gekomen, demonstreerde nog even dat het prima mogelijk is om daar op het buitenblad omhoog te rijden.
Tijdens de afdaling van de Poggio moest ik er nog aan denken hoe het zou voelen als je hier na bijna 300km koers alleen op kop ligt met een op hol geslagen peloton op 6 seconden achter je. Moet je toch wel een beetje kunnen sturen en over stalen zenuwen beschikken.
Wij bolden in de laatste kilometer lekker uit om gezamelijk over de streep te rijden. Direct opgewacht door de fantastische verzorgingsploeg die ons onderweg zo goed had ondersteund. Zo kwam er met knallende kurken een einde aan een mooie klassieker.
De Brigata Bikeparts4u voor de start. Zonder regenjasjes!
Maar dat was alleen voor de foto.
Bij de start besloten we gezien de omstandigheden de 'ietwat' chaotische start te laten voor wat 'ie was en lekker met elkaar te gaan rijden. Dat met elkaar bleek echter relatief want als snel zat er een serieus peloton in ons wiel. Nou ja, geen probleem. Bij slecht weer heb ik ze liever achter me dan voor me. Zie je wat meer en je hebt geen last van rare capriolen die mensen soms uithalen in een groep.
Tijdens de klim naar de Turchino werd het zowaar droog.
Ik ben daar even lekker op eigen tempo omhoog gereden en dat zorgde er door een klein misverstand voor dat het even duurde voor we elkaar weer zagen. Ik was namelijk in de veronderstelling dat we de teambus zouden zien na de afdaling. In realiteit zat de bus echter achter ons. Dan kun je lang rijden voor je 'm weer tegenkomt.
Uiteindelijk heb ik strategisch positie gekozen in het zonnetje dat zich eindelijk liet zien. Met uitzicht op de boulevard en het strand stond ik daar uitstekend. Oh ja, ik kon ook de weg nog in de gaten houden om de ploeg te zien aankomen.
Eenmaal compleet reden we weer in gesloten formatie richting de Capo's. Jasjes lekker uit en genieten maar. Milaan San Remo zoals het bedoeld is. Die donkere wolken die we in de verte zagen verschijnen zouden in het laatste stuk misschien nog wel een buitje opleveren maar ach, da's voor latere zorg.
Binnen 5 minuten was die zorg echter gearriveerd. Bij het bereiken van de top van de eerste Capo brak de hel los. Stortregen, wind en onweer. De korte afdaling naar beneden met Serge en Eggie leek een eeuwigheid te duren en bij het eerste de beste portiek dat we zagen waren we het heel snel eens.
We zijn echt de lulligste niet als het op slecht weer aankomt. Maar fietsen was daar op dat moment echt even geen optie. Dat bleek ook wel want na ons is er de eerste 25 a 30 minuten echt niet één fietser gepasseerd. Het gsm netwerk lag ook plat dus het duurde even voor we elkaar weer hadden gevonden.
Dit zijn overigens wel de momenten dat je blij bent dat je geen klimmerspostuur hebt. Geeft toch net even wat meer weerstand in deze omstandigheden. Toch koel je snel af en was ik uiteindelijk blij dat we weer konden rijden toen het ergste voorbij was.
Hard ging het echter niet want het verkeer was ook volledig vastgelopen. Zo moest de afdaling van de Capo Berta bijna volledig op en over de witte lijn in het midden van de weg omdat je er anders gewoon niet door kon. Gelukkig was het verder nergens glad door water, olie en blaadjes dus eigenlijk was het prima fietsweer.
Op de Cipressa ging ik nog met het jasje aan omhoog.
Blijft toch een leuke beklimming. Herkenbaar, mooie uitzichten op de zee en niet te zwaar zodat je lekker kunt doorrijden. De afdaling is best listig maar heeft ook echt een hoog 'MSR' gehalte.
En na de Cipressa volgt natuurlijk nog de Poggio di San Remo. Het regenjasje was inmiddels niet meer nodig. Jip, inmiddels weer een beetje op temperatuur gekomen, demonstreerde nog even dat het prima mogelijk is om daar op het buitenblad omhoog te rijden.
Tijdens de afdaling van de Poggio moest ik er nog aan denken hoe het zou voelen als je hier na bijna 300km koers alleen op kop ligt met een op hol geslagen peloton op 6 seconden achter je. Moet je toch wel een beetje kunnen sturen en over stalen zenuwen beschikken.
Wij bolden in de laatste kilometer lekker uit om gezamelijk over de streep te rijden. Direct opgewacht door de fantastische verzorgingsploeg die ons onderweg zo goed had ondersteund. Zo kwam er met knallende kurken een einde aan een mooie klassieker.
-
bottecchia
- Forum-lid
- Berichten: 3988
- Lid geworden op: 27 nov 2006 22:38
Tenslotte nog een kort verslagje van de terugreis. Ik vond het wat flauw om simpelweg in de bus van de organisatie te stappen om me terug te laten brengen naar Milaan. In plaats daarvan koos ik voor het openbaar vervoer. Door een nogal drukke week voorafgaand aan deze trip had ik geen tijd gehad om het uit te zoeken dus 's morgens na het afscheid nemen op de bonnefooi vertrokken richting het station van San Remo.
Volgens de dame bij het loket (jaja, persoonlijke service op het station) moest ik de trein naar Genoa pakken en daar overstappen. Via een tunneltje naar het ondergrondse platform begon ik aan de reis.
Onderstaande foto's zijn genomen op zo'n beetje dezelfde plaats waar we een dag eerder hadden moeten schuilen....
Ter hoogte van Genoa trad er een kleine complicatie op. Er bleken namelijk maarliefst 7 stations te zijn. En bij welke moest ik nu overstappen?
Na wat googelwerk met in en uitstappen in combinatie met mijn gebrekkige italiaanse woordenschat besloot ik dat het moest gebeuren op Genoa Piazza Principe. Daar even een broodje en een espresso gescoord en jawel, de trein naar Milano vertrok dadelijk vanaf spoor 18.
Waar de trein vanuit San Remo naar Genoa werkelijk overal stopte had ik nu een intercity te pakken. Dat ging een stuk sneller en zo stond ik rond 15.00uur op Milaan Centraal.
Daar snel de bus gepakt richting Linate. Die maakte het nog even spannend doordat de versnellingsbak duidelijk zijn beste tijd had gehad. Maar uiteindelijk kwam het ding toch weer in beweging waardoor ik de aanschaf van een Bianchi Dolomiti nog even moest uitstellen....
Op Linate nog even inchecken op de allerlaatste balie van het vliegveld en me door de douane heen werken en zo was ik ruim 25 minuten voor vertrek van het vliegtuig present. Ruim op tijd dus om nog even een espresso te scoren en te boarden.
Volgens de dame bij het loket (jaja, persoonlijke service op het station) moest ik de trein naar Genoa pakken en daar overstappen. Via een tunneltje naar het ondergrondse platform begon ik aan de reis.
Onderstaande foto's zijn genomen op zo'n beetje dezelfde plaats waar we een dag eerder hadden moeten schuilen....
Ter hoogte van Genoa trad er een kleine complicatie op. Er bleken namelijk maarliefst 7 stations te zijn. En bij welke moest ik nu overstappen?
Na wat googelwerk met in en uitstappen in combinatie met mijn gebrekkige italiaanse woordenschat besloot ik dat het moest gebeuren op Genoa Piazza Principe. Daar even een broodje en een espresso gescoord en jawel, de trein naar Milano vertrok dadelijk vanaf spoor 18.
Waar de trein vanuit San Remo naar Genoa werkelijk overal stopte had ik nu een intercity te pakken. Dat ging een stuk sneller en zo stond ik rond 15.00uur op Milaan Centraal.
Daar snel de bus gepakt richting Linate. Die maakte het nog even spannend doordat de versnellingsbak duidelijk zijn beste tijd had gehad. Maar uiteindelijk kwam het ding toch weer in beweging waardoor ik de aanschaf van een Bianchi Dolomiti nog even moest uitstellen....
Op Linate nog even inchecken op de allerlaatste balie van het vliegveld en me door de douane heen werken en zo was ik ruim 25 minuten voor vertrek van het vliegtuig present. Ruim op tijd dus om nog even een espresso te scoren en te boarden.
Wel een goed idee van Ingmar om ook wat foto's van de terugreis te plaatsen want ook dat was weer een heerlijke dag. In tegenstelling tot Ingmar die vanaf Milaan vloog had ik al eerder gekozen voor een vlucht vanaf Nice. Toen de rest van het gezelschap de bus voor de terugreis aan het inladen was en Ingmar al bijna in de trein zat ben ik met Floris en Jelle naar het station van San Remo gelopen om de trein naar Cannes te nemen.
De trein rijdt vlak langs de zee en bracht ons via Monaco en een keer overstappen in een uurtje naar Cannes. Na een heerlijke dagje Cannes inclusief zwemmen in zee en shoppen in de binnenstad namen we de bus naar Nice Airport. Transavia bracht ons weer veilig in Rotterdam waar we om ongeveer 23:00 weer thuis binnenstapte. Om 01:15 stapte Hans ook binnen na een hele hele lange dag autorijden.
De trein rijdt vlak langs de zee en bracht ons via Monaco en een keer overstappen in een uurtje naar Cannes. Na een heerlijke dagje Cannes inclusief zwemmen in zee en shoppen in de binnenstad namen we de bus naar Nice Airport. Transavia bracht ons weer veilig in Rotterdam waar we om ongeveer 23:00 weer thuis binnenstapte. Om 01:15 stapte Hans ook binnen na een hele hele lange dag autorijden.
