Fiets.nl

Het is een nieuw gevoel om nog in het donker uit Villaines weg te rijden. Ik ben dit keer zo'n 3 uur vroeger dan normaal gestart. Met name voor vandaag moet het mijn leven dan makkelijker maken. Ik wil liefst in Carhaix komen voordat ik slaap. De slaapstop in Loudéac is traditioneel totaal overlopen, de slaapstop in St Nicolas de Pelem was dat vorige keer ook toen ik er voorbijkwam. Slapen in Carhaix bevalt me normaal goed. Bij een start om 21 uur is het echter een fors risico om deze stop te halen. Na Villaines rij ik dan ook direct door, de ochtendschemering in.





De schemering gaat al snel over in een ochtendmist. Het duurt lang voordat de zon doorkomt. Nu al zijn er rijders die er zichtbaar doorheen zitten. Voor hen zal PBP een lijdensweg volgen. Helemaal niet er doorheen zit Beatriz. Deze Braziliaanse fixierijdster straalt een enthousiasme uit. Zij kan ook aardig doorrijden. Voor een fixie ook goed bergaf. Boven de 30/35 km/u klikt ze gewoon uit de pedalen en gaat freewheelend bergaf. Gelukkig met dubbele remmen op de fiets.
In Le Ribay zie ik plotseling een eetstop. Een grote tent op de drukke kruising. Die komt precies op het gewenste moment. Ik stop en doe me te goed aan een goed ontbijt van friet.





Het volgende stuk is een van de leukere stukken van PBP. Middeleeuwse stadjes wisselen zich af met glooiende landbouwgronden. Dit is ook een stuk met een hoge dichtheid aan verzorgingsstandjes. De bewoners leven hier echt mee met PBP. Vooral voor de debutanten is dit wennen. En daar zijn er veel van. Meer dan de helft van de deelnemers doet voor het eerst mee. Velen van hen uit Azië. De Aziatische debutanten hebben vaak aanpassingsproblemen. Vaak hebben ze te veel bij zich, waar ik in korte mouwen zit te puffen hebben zij vaak nog lange handschoenen en een lange broek aan plus een muts.





Ambrières begint steeds meer tot een typische PBP pleisterplaats uit te groeien. Bij de schilderachtige brug staat dit keer een reuzenfiets opgesteld. In tegenstelling tot andere jaren stop ik nu niet bij de supermarkt, ik heb nog genoeg voorraden. Ik fiets door samen met m'n Londonse clubgenoot Ray en de Britse legende Drew. Drew maakt er een traditie van om altijd met een merkwaardige fiets te starten. Soms met zeer oude fietsen of fietsen met een bijzondere historie. Dit keer heeft hij een fiets uit de jaren '30 die hij op het stort heeft gevonden.





Even later kom ik Karl tegen. Hij staat langs de kant met een lekke band en een kapotte pomp. Ik stop even en leen hem mijn pomp. Niet veel later haalt hij me bij en fiesen we een eind samen. Karl organiseert een legendarische brevetserie in Beieren. Maar ook hem laat ik even later gaan. Ik hou me strak aan mijn eigen ritme en rij pas met iemand samen op als het tempo me past.
De stalletjes op dit stuk zijn teveel om allemaal bij te stoppen. Ik beperk me tot enkele foto's vanaf de fiets. Ik wil Fougères halen zonder al te veel oponthoud.






Ook in Fougères ga ik snel de contole door. Ik heb hier in de stad nog wat anders te doen. In St. Quentin en Yvellines was het loket van de interlokale treinen dicht op zondag en ik heb nog een kaartje nodig naar huis. Lars rijdt een eind voor me en heeft me doorgegeven dat er een agentschap van de Franse spoorwegen vlak langs de route ligt. Ik ben er vlak voor hun middagpauze en koop snel mijn kaartje voor de TGV naar Lille. Er zijn niet veel TGV's met fietstransport dus ik moet er voor zorgen dat ik vroeg genoeg een kaartje heb.
Na deze noodzakelijke inkopen verlaat ik de stad. Aan de stadsrand zie ik een bakkerij met belegde broodjes. Hier stop ik voor een lekker broodje. Karl stopt ook en gezamenlijk zitten we op het gras voor de bakkerij onze broodjes op te eten.





Het stuk tussen Fougères en Tinteniac gaat snel en soepel. Fietstechnisch gezien stelt het niet veel voor. Wel kom ik steeds meer oude vrienden tegen. Tegen het einde van dit stuk zie ik Jukka. Met hem rij ik een langer stuk samen. Samen komen we aan in Tinteniac. Ik laat Jukka zien hoe je snel door de controle kunt. Hij volgt me in mijn taktiek en samen rijden we direct door de stad uit. Ik heb ooit al eens een dik uur verloren op deze controle. Na Tinteniac fietsen we een langere helling op. Bovenaan op de kruising is de kroeg waar ik in '99 moest opgeven met maagklachten. Gelukkig kan ik nu zonder te stoppen doorrijden. Even verderop stoppen we zoals gepland. Hier is een supermarkt waar we eten kopen en buiten op het bankje eten. Ook nu weer kunnen we zo makkelijk een minuut of 20 besparen. Doe dat 3x en je hebt een uur slaap te pakken. Het slapen overdag laten we aan anderen over.




Tussen Tinteniac en Loudéac komen we de snelle mannen tegen. Zij zijn al op de terugweg. Ook wij worden verrast door een eenzame rappe man die voor de kopgroep uitrijdt. Björn blijkt al voor Brest ontsnapt te zijn en houdt dit vol tot in Parijs. Dat terwijl hij geen volgwagen heeft in tegenstelling tot zowat iedereen in de kopgroep. Een prestatie die als legende de geschiedenis zal ingaan.





Onderweg kom ik nog een andere randonneur in Nederlands shirt tegen, Jan Edema. Hij is ziek geweest en heeft geslapen. Nu rijdt hij weer goed door. Ik laat hem doorrijden, hij is mij veel te snel
In St. Meen stop ik bij een aantal jongelui die met eten en drinken buiten staan. Ik vertel hen dat ik vorige keer op de terugweg in St Meen sliep in het Hotel Credit Agricole, het halletje voor de bankautomaat. Ze kunnen het amper geloven.
Na St Meen kom ik Jukka weer tegen. Met hem kan ik beter samenrijden, hij heeft een menselijkere snelheid.





Samen met Jukka bereik ik Loudéac. Vlak voor de controle staat Jan. In zijn auto liggen onze tassen. Echt grote tassen niet, een rugzakje van 10 liter is voor mij voldoende. Ik verwissel van kleren en vul m'n etens en drinkensvoorraden bij. Na wat broodjes uit de tas rijden we door naar de controle. Ook nu weer stoppen we niet meer dan nodig. We rijden direct door, Loudéac uit en de nacht tegemoet.



Het volgende stuk is een van mijn meest gevreesde stukken. In '95 reed ik hier 30km verkeerd, in de rampeditie van 2007 miste ik hier op de terugweg een pijl en verspeelde mijn laatste slaaptijd. Ook nu weer gaat het lastig. Jukka wacht bovenop de eerste hellingen maar ik zeg hem dat hij door moet rijden. Hier lijdt iedereen alleen. Zelfs in de afdalingen kan ik niet voluit gaan. Er is nu regelmatig tegemoetkomend verkeer. Ik kan dus niet meer onbeperkt met groot licht op de linker weghelft afdalen.
Maar ook aan dit stukje kwelling komt een eind. Ik arriveer in St. Martin des Prées. Een andere legendarische plek tijens PBP. Helaas is Sonia al 4 jaar geleden haar restaurant gestopt. Ik krijg de indruk dat daarmee het hart uit de festiviteiten gehaald is. Het is nu een dorpsfeest vooral voor de bewoners en minder voor de fietsers. Toch stop ik om er wat pasta te eten. Maar echt lekker gaat dit niet. Ik krijg amper iets naar binnen en voel me al snel erg koud. Ik ga naar de WC, kleed me goed aan en rij verder. Onderweg stop ik nog 2x voor thee, echt lekker voel ik me er niet bij. M'n schouderblessure begint ook weer op te spelen. Wellicht ben ik te warm aangekleed. Dit is een van de weinige keren dat ik het officiële refletiehesje aan heb dat heel weinig lucht door laat.
Pas tegen St Nicolas de Pelem begin ik weer lekker te draaien. Normaal zou ik hier niet stoppen maar de seingevers wijzen me naar binnen, dit keer is dit een geheime controle. Tegen mijn gewoonte in ga ik even zitten. Ik kom Wobbly weer tegen. Hij ziet het echt niet meer zitten, zijn Pashley is bergop niet vooruit te branden, hij stopt ermee. Hij vraagt mij of ik een goede treinverbinding weet. Gelukkig staat Cyrille naast me. Wobbly moet naar het noorden, naar de veerhaven. Cyrille adviseert een eind terugfietsen naar Dingé en daar de trein te nemen.
Cyrille zelf is ook niet meer fris. Hij dekt dat hij buiten tijd zal raken en overweegt op te geven. Ik adviseer hem gewoon door te geven. Het handigste treinstation ligt toch in Brest, die 150km moet hij toch fietsen. Ik zeg hem dat hij gewoon door moet rijden, daar stempelen en zien of hij zijn stempelkaart terugkrijgt of niet. Wordt zijn kaart ingenomen kan hij de trein nemen, krijgt hij zijn kaart terug dan kan hij terugfietsen.
Ik denk nog lang niet aan opgeven. Nadat ik weer wat hersteld ben fiets ik door. In St. Nicolas was helaas geen arts op de medische post die ik naar mijn schouder kan laten kijken. Dat is een extra stimulans om naar Carhaix te fietsen. Niet veel verderop kom ik in Maël-Carhaix weer seingevers tegen. Hier is de geheime controle voor de terugweg. Ik vraag even of hier een arts zit maar dat is ook niet zo. Bij de kerk in Maël-Carhaix is de bakker weer open. Dit punt had ik in m'n GPS staan op basis van m'n notities van de vorige keer. Ik drink er een kop thee. Halverwege m'n kop thee vraagt de bakkersvrouw of ik er wil slapen, ze hebben veldbedden. Ik bedenk me geen twee keer. Ik ben 10km voor de controle en veel vroeger dan anders. Het kan best zijn dat op de controle alles vol ligt. Ik accepteer het aanbod en vraag om 45 minuten later gewekt te worden.

Geweldige prestatie! Maar ook klasse dat je dit zo met ons deelt.

Echt gaaf!!! Krijg meteen zin om te fietsen, alleen iets minder ver

kopjethee schreef:Echt gaaf!!! Krijg meteen zin om te fietsen, alleen iets minder ver

Ach, na 600km ben je niet meer met afstand bezig, dan is het gewoon op de automatische piloot, fietsen, eten, slapen

Geweldig verhaal, mooie beelden. Daar krijg je zin in fietsen van!

Hadden jullie de auto van Jan met elkaar afgesproken? Ligt Jaap daar nou in de zon te slapen, Ivo? Mooie beelden bij je verslag!

Walter G schreef:Hadden jullie de auto van Jan met elkaar afgesproken? Ligt Jaap daar nou in de zon te slapen, Ivo? Mooie beelden bij je verslag!

Jan's eerste taak was het begeleiden van Jaap. Aangezien Jaap 2x in Loudéac wilde slapen was er een gelegenheid voor een klein aantal andere deelnemers om een tas mee te geven met Jan. Daar heb ik graag gebruik van gemaakt. Tijd scheelt het niet, maar 2x een verse broek scheelt een hoop comfort en kan het verschil zijn tussen opgeven met zitproblemen en PBP uitrijden. Alleen dat al is me de geïnvesteerde tijd waard.

Stipt op tijd wordt het licht aangeknipt. Ik ben direct wakker. Korte tijd later sta ik weer buiten bij mijn fiets. Maar de omstandigheden zijn totaal anders nu. Was er de vorige ochtend een lichte mist, vanochend hangt er een zware mist, er is bijna niks te zien. Voorzichtig ga ik de weg op. Gelukkig is er weer veel volk op de weg. Voornamelijk zijn dit rijders die aan het begin van de nacht in St. Nicolas gestopt zijn om te slapen. In ieder geval kan ik aan de hele rij van rode lichtjes die door de mist priemen zien waar de weg loopt. Zo kan ik nog enigsinds veilig de 10km naar de controle van Carhaix afleggen.
In Carhaix is het redelijk rustig. Degenen die er geslapen hebben zijn al weg, de hoofdmacht van de Loudéac slapers moet nog aankomen. Ik ga naar de medische post en laat mijn schouder onderzoeken. Na een korte uitleg dat het een oude overbelasting van mijn vorige werk is onderzoekt de arts mijn schouder. Zijn oordeel is eenvoudig en geruststellend. Het kan niet erger worden en ik mag eventueel de pijn negeren. Ik mag pijnstillers gebruiken als ik dat wil. Ik krijg er nog van hem. Ik ben niet van plan ze te gebruiken.
Daarna maak ik voor de 1e keer gebruik van de eetzaal. Het is er gelukkig niet te vol. Wel zitten er overal deelnemers te slapen, vaak met een geïmproviseerde kleding tegen de kou. Ik ben in ieder geval gerustgesteld. De schouder moet er tegen kunnen en ik heb de regio Carhaix bereikt zonder te slapen. Ieder keer dat ik bij Carhaix zover kwam zonder te slapen haalde ik het ook.



Ondanks dat ik veel tijd verbruikt heb op de controle ben ik nog altijd op tijd als ik de controle verlaat. Inmiddels is het weer licht geworden als ik de controle verlaat. Het eerste stuk naar Huelguat is een van de mooiere gedeeltes van PBP. Maar dit keer kan ik er weinig van genieten, ik heb nog altijd slaap. Voordat ik van m'n fiets val van slaap stop ik en rol m'n lichtgewicht slaapzak uit in het gras.
Een kwartiertje later ben ik klaarwakker en opgefrist. Ik pak mijn fiets en sluit mij aan bij de lange rij aan deelnemers die voorbijkomt. De hoofdmacht van de Loudéac slapers rijdt voorbij. Al vrij snel vindt ik een Amerikaanse die een prettig tempo rijdt. We rijden een heel stuk met elkaar op. Vlak voordat we de hoofdweg bereiken is mijn drinken op. Maar ik weet dat er bij de benzinepomp een kraan aan de buitenmuur is. Ik stop even en vul mijn flessen bij. Dawn rijdt door.





Bij de kruising met de hoofdweg stop ik opnieuw. Het is warm geworden, ik kan weer in alleen een shirtje verder. Vanaf hier is het weer klimmen, we moeten naar het hoogste punt van PBP toe, de Roc Trévézel. Een lastige klim is het niet. Een brede glooiende weg voert langzaam naar de top. Onderweg veel andere deelnemers om te ontmoeten en veel snellere specials om te bewonderen als ze vanaf de andere kant. Een deelnemer verwart PBP met een Motorkoers. Hij rijdt PBP op een fiets met een volledige stroomlijnkap.





De top van de Roc Trévézel is snel bereikt. Vanaf hier voert een lange afdaling naar Sizun. Sizun is het Bartlehiem van PBP. Hier komen de verschillende routes Brest in en uit weer bij elkaar. Het hele stadje wordt gedomineerd door fietsers. Overal staan fietsen, alle terrassen zitten vol. De supermarkt krijgt de spullen niet aangesleept. Ik doe snel boodschappen en ga verder. Ik weet dat ik er nog niet ben, er volgen nog wat nijdige klimmetjes naar Brest. Maar deze keer verlopen de klimmetjes goed, ik rij zelfs regelmatig weg uit groepjes. Een totale tegenstelling tot 2007 toen ik hier totaal door het veld zakte en langzaam maar zeker de tijdslimiet naderde.
Samen met een Amerikaan daal ik af naar Brest. Zoals altijd is de brug van Brest van ver af te zien. Bijna iedereen stopt op deze brug voor een foto, het is een natuurlijker keerpunt dan de controle. Na de brug volgt de gebruikelijke klim naar de controle. Dit keer zijn we weer terug bij de oude controle. Deze is een stuk beter dan de controle van vorige keer. Toch is ook deze niet echt goed te noemen. De eetzaal is ver weg en er zijn te weinig toiletten. Ik heb geen zin om hier lang te blijven, er zijn zat betere eetgelegenheden in Brest.







Bij het uitrijden van de stad kom ik een pizzeria tegen. Dat is een goede plek om te eten. Buiten zitten al heel wat randonneurs. Ik sluit me er bij aan en bestel een pizza. De pizzeria kost meer tijd dan verwacht, 2x zoveel als een gebruikelijke eetstop. Langzaam verdwijnt zo mijn tijdsreserve. Maar echt zorgen maak ik me niet, voor de terugweg krijg je meer tijd dan voor de heenweg.
Brest uit is zoals altijd eerst een flink stuk omhoog. Daarna weer een lange afdaling. Maar voordat de lange afdaling begint merk ik dat ik slaap krijg. Al snel zie ik een verscholen en mooi zacht grasveld. Ik slaap er een kwartiertje.
Na dit kwartier slaap voel ik me een stuk fitter. Ik kan gelijk goed meedraaien in een groepje. Cyrille rijdt ook in dit groepje. Hij is verbaasd dat ik zo rustig blijf. Volgens hem ben ik al buiten tijd. Ik maak me niet druk. Pas in Carhaix moet ik weer binnen tijd zijn.
In de afdaling naar de rivier is het meer dan meedraaien, bergaf ga ik er goed vandoor en haal mijn maximale snelheid voor PBP met bijna 69km/u. M'n oude Koga geeft gewoon heel veel vertrouwen op de weg. Nadat we aan de overkant van de rivier zijn kom ik Dawn weer tegen. We merken dat we qua tempo goed samen op kunnen rijden, altijd prettig op zo'n lange afstand.






In Sizun houden we weer een korte stop bij de supermarkt. Er komt nog altijd een gestage stroom fietsers de Roc Trévézel af. Dit zijn vooral rijders die op maandagochtend gestart zijn, een dikke 10 uur nadat ik startte. Maar ook een enkeling die dik in de problemen is, ik zit al tegen de tijdslimiet maar zij zitten er ver overheen. Tot ver over de Roc Trévézel komen er nog rijders tegemoet. Opvallend is dat Mark en Jess op de tandemtrike relatief goed meedraaien. Traditioneel rijdt Mark vlak voor de tijdslimiet, wordt je door Mark ingehaald dan ben je de sigaar. Maar dit keer zit hij ruim voor de limiet.





Bovenop de Roc wordt het tijd wat warmers aan te doen. Hier merk ik weer dat vooral de Amerikaanse dames zwaar gehinderd worden door hun eigen cultuur. Waar vooral de Britse dames zich nergens iets van aantrekken qua omkleden en behoeften zijn de VS randonneuses vaak erg preuts. Dat kost tijd bij PBP, tijd die niet iedereen heeft.
Samen rijden we verder bergaf. In de afdaling van de Roc kom ik de enige Franse automobilist tegen die onbeschoft inhaalt. Op 1200km is dat een goede score. De strenge Franse wetgeving rond het inhalen van fietsers werkt gewoon goed.
Vlak voor Carhaix stel ik Dawn voor snel door de controle te gaan en pas te rusten bij de geheime controle 10km voorbij Carhaix. Maar kennelijk ziet zij mijn taktiek niet zo zitten en gaat ze eten in Carhaix. Ik stempel alleen en rij door. Rustig rij ik verder naar Maël-Carhaix.
In Maël stop ik dit keer niet bij de bakker maar rij direct door naar de geheime controle. Er zitten redelijk wat rijders aan het eten. Ik wil ook eten bestellen maar merk dat er alleen vleesgerechten zijn. Dan hou ik het maar bij een mok thee.
Sneller dan verwacht rij ik door. Veel stoort het me niet, ik weet dat ik nog wel een of meerdere verzorgingsplekken tegenkom onderweg. In kleine groepjes rij ik door, de avondschemering in.



Tegen de tijd dat ik in St. Martin des Prées aankom is het echt donker. Dit keer stop ik maar kort bij de verversingspost. Ik zie dat ze er ook hele flessen cola hebben, en ook nog de Bretonse variant. Die is lekker. Ik koop dit keer geen blikje maar gelijk een hele fles. Een kwartiertje later rij ik door. Van deze kant lopen de hellingen net wat minder rottig dan de andere kant op. En er zijn geen tegenliggers meer, ik kan in de afdalingen voluit gaan.
Een eindje voor Loudéac kom ik in een groepje snelle 84 uurs mannen (en vrouwen terecht). Dit is een leuk treintje, dat heb ik ook nodig, ik zit krap op de tijdslimiet. In de afdaling naar Loudéac laat ik me helemaal gaan. Op het laatste stuk rij ik de 84 uurs rijders er helemaal uit. Zij moeten vol in de ankers bij de verkeersdrempels, anders springen hun opkliklampjes eraf. Ik heb m'n lampen goed vasgeschroefd, kan dus vol over de drempels springen. Alle kleine details kunnen je bij PBP tijd kosten en tijd doen winnen. Ik stempel in Loudéac 7 minuten binnen de tijdslimiet.
Daarna rij ik door naar de auto van Jan. Een verse broek doet goed. Ik denk niet dat ik tijd win qua rijden tegenover zonder de assistentie van Jan. Maar de comfortwinst van 2x een verse set kleding is enorm. En deze comfortwinst kan het verschil zijn tussen uitrijden en opgeven met zitvlakklachten. Het is dus een goed bestede tijd die ik doorbreng bij de auto. Monique besteedt de tijd anders, zij ligt te slapen in de auto. Van Jan hoor ik dat Jaap moest opgeven, hij had teveel lichamelijke problemen, hij kon zijn schakeling niet meer bedienen. Ik voel met hem mee. Vooraf had ik ook klachten die erger werden door het moderne schakelsysteem. Daarom koos ik voor een rigoreuze oplossing. Ik nam mijn Koga Miyata uit 1987 met crosscommandeurs. Deze kun je op veel manieren bedienen en zijn veel beter voor je lichaam. Het af en toe van positie moeten veranderen werkt gewoon goed.
Na deze stop rij ik verder. Het stuk van Loudéac naar Tinteniac rijdt goed. Maar ergens onderweg zal ik moeten slapen. Ik rij rustig door het donker verder. Het eerste stuk gaat goed, ik kan leuk meerijden met allerhande groepjes. Met een Amerikaanse gaat het minder goed. Zij moest haar vriend onderweg achterlaten met een medisch probleem. Daar heeft ze het erg moeilijk mee. Ik probeer haar moed in te praten maar veel lost het niet op, kennelijk is de Europese sporterpsychologie niet echt effectief hiervoor. Ze heeft een hotel in Quedillac. Ik hoop dat ze het haalt en vooral op tijd ook weer weggaat.
Een eindje verderop moet ik geholpen worden. Andere deelnemers moeten me wakker houden, ik dreig in te slapen. Doorrijden tot Tinteniac is uit den boze. Gelukkig red ik het nog tot in Quedillac en hoef ik niet zoals vorige keer een bankportaal op te zoeken. In Quedillac is het precies de goede drukte. Genoeg volk om het gezellig te maken maar niet overvol. De grote meute ligt denk ik een stuk vroeger, in Loudéac. Buiten zitten al mensen te slapen rondom het vuur.



Ik zoek binnen een plekje. De officiële slaapplekken zijn zo te zien vol maar rondom de slaapzaal liggen overal matten. Ik zoek een comfortabel plekje op en val in slaap.

Morgen het slot? Mooi verhaal passend bij een goede prestatie!

hvg5776 schreef:Morgen het slot? Mooi verhaal passend bij een goede prestatie!

Nog even geduld. Ik moet morgen vroeg op voor de ERN ledenvergadering.

Respect Ivo, om zo'n tocht te voltooien!

Mijn verslag van deze bijzondere tocht is te lezen op mijn blog
http://moniquevandam.blogspot.nl/2015/0 ... l?spref=fb