Fiets.nl

Prachtig verhaal en dito prestaties!

Diepe buiging en mooi verhaal Havana. Ga hem alvast met potlood opschrijven voor volgend jaar.

Er staan al weer twee prachtige filmpjes van het Alpenbrevet 2016 op YouTube. Op de tweede is mooi de eindeloosheid van de Sustenpas te zien.
https://www.youtube.com/watch?v=fznZ5erebPY
https://www.youtube.com/watch?v=zIX8sB0NF24

mooi verslag weer @havana! mooie prestatie voor jou en @steenb

Mooie prestaties! En mooi verslag. Ken de passen van toeren met de auto. Toch minder zwaar dan

Dank Havana, altijd mooi om te lezen die verhalen! Kun je niet bij Fiets gaan werken

Daar gingen we dan, Havana en ik, vrijdagmorgen vanuit Mestreech richting Meiringen, de 2de cyclo van het jaar. De GF Sportfull in juni was mooi maar helaas door de vele regen niet geheel bevredigend dus hadden we het idee om toch maar weer het Alpenbrevet te gaan rijden. Ondanks dat we niet geheel tevreden waren over deze organisatie deze cyclo weer op het programma gezet, want hoe je het went of keert de omgeving is vreselijk mooi...

De reis is vanuit Mestreech slechts 700km dus dat is goed te doen, en in 6,5 uur zijn we al ter plekke en maken we een rondje en pikken we een terras en halen onze startnummer op, en even 100 CHF aftikken...

Het hotel Gasthof Zur Pöstli blijkt een wat oud bollig hotel te zijn met een sobere inrichting, ik als luxueus iemand moest even slikken . Verder een perfect hotel met heel aardige mensen en verdomd goed eten en lekkere Stange!

Na een redelijke nachtrust staan we in het startvak om 6:30 dus nog 15 minuten wachten, we gaan iets meer naar voren staan in het startvak dan vorig jaar vanwege de drukte op de eerste kilometers en hoopte ook op de top van Grismel iets minder volk aan te treffen. 6:45 volgt de start en kunnen we vertrekken, de eerste kilometers is nogal druk maar je kunt goed door fietsen en het loopt lekker. Dan gaan we de Grimsel op, een mooie klim met uitzichten die je alleen op ansichtkaarten ziet normaal gesproken. De eerste kilometers lopen goed en hartslag en vermogen zien er goed uit, maar na een kilometer of 5 klimmen begint mijn knie te zeuren....Ongeveer een maand geleden heb ik het eerst last gekregen van deze blessure en was de laatste 2 weken eigenlijk weg. Merkte al snel dat ik niet dit tempo kon blijven draaien daar het anders wel eens een DNF kon worden, dus dan maar op toermodus de Grismel op en dan kijken waar het schip strand. De Grimsel verder vervolgd en het blijft toch machtig om in de vroege ochtend zo een col te beklimmen, het was immers prachtig weer. Boven op de Grimsel even gedacht om maar de Silber Tour te doen want de knie voelde echt niet goed en werd pijnlijk met elke trap, in feite trapte ik maar met een been. Maar ik ben hier niet voor de Silber Tour dacht ik, dus hup naar de Nufenen.....

De Nufenen is een steile relatief korte klim die het hoogste van allemaal is, en je wederom beloond met prachtige panorama’s waar je ook maar kijkt. Begin van de klim kon ik nog veel zittend klimmen maar moest op een gegeven moment veel staand klimmen om de knie te ontlasten, gelukkig nog redelijk snel boven maar vraag niet hoe.....ik dacht echt aan opgave. Maar als je eenmaal op de Nufenen staat heb je weinig keuze dus dan maar verder en zoveel mogelijk genieten wat kan, in de afdaling hoef je toch niet te trappen.

Aangekomen in Airolo werd het warm, wat te verwachten was dus de bidons aftanken. De hele Gotthard was een ellende, en toch kon ik weer genieten van deze klim want het is toch wel een pareltje met die klinkers en terrasen. De klinkers maken het wel pijnlijker, alhoewel ik altijd door de goot rijdt want ik vind het vreselijk over slecht wegdek te rijden. En op een gegeven moment ben ik hier ook weer boven en is het nu alleen nog maar de Sustenpas op bollen, zoals Havana al aangaf was er een persoon in het Hotel die zei 'die Sustenpas is goed te doen'. Ik wist al van vorig jaar dat het een van de meest mentaal en physiek zwaarste klimmen is... de goede man moest 's avonds in het Hotel terug komen op zijn woorden, heerlijk

Daar gaan we dan de Sustenpas.... Warm...goeie god wat is het warm. Eerste kilometers draaien eigenlijk best lekker en warempel kan weer fatsoenlijk zittend klimmen, kan rechts nog immer niet echt aanzetten maar toch het draait. De eerste kilometers lopen voorspoedig en kom eigenlijk nooit in de problemen. Na 6 kilometer heeft men een wasserstelle ingericht, dus bidons aftanken en een klets koud berg water over de kop geschudt...heerlijk. Vervolgens weer verder, en het loopt voorspoedig en laat me niet initimideren door de lange uitgestrekte weg voor me want ik weet over een 45 minuten sta ik daar achter. En zo is het, na een goede strijd met deze pukkel sta ik boven en geniet ik van het tunneltje wat het einde betekend van de Sustenpas. Bovenop nog lekkere bouillon en een cola gedronken, een combinatie die je in het normale leven niet begrijpt, vervolgens de afdaling in.

De afdaling van de Sustenpas is werkelijk fantastisch, met hele mooie bergpartijen ala Sella Massief in de Dolomieten. Na de afdaling nog het hupje bij Innerkirchen en dan afdalen naar Meiringen, en ik rol over de finish waar Havana me begroet met een halve liter pils !

's avonds nog een paar lekkere Stange genuttigd en goed gegeten en op tijd na bed, de nachtrust werd echter ruw verstoord door een overstroming van het hotel. De beek achter het hotel was overstroomt en had een vloedgolf van water en modder richting hotel gestuurd. We moesten allemaal het hotel verlaten, sta je daar om 01:00 op straat kijkend naar een complete chaos gelukkig werden we goed opgevangen en konden we tegen 02:30 weer ons bedje opzoeken maar van slapen kwam niks meer....

Dat was in kort het Alpenbrevet 2016, wederom een geslaagd avontuur en een gezellige trip! Wel vervelend voor het hotel, want het waren erg fijne mensen die service en gastvrijheid nog hoog in het vaandel hebben staan.

Nette prestatie heren, wou dat ik al zover was om dit eens te proberen.
Mooie verslagen en foto's

Mijn verslag van de Platin Tour (278km, 5 cols). Door enkele knieblessures en een gebroken pols had ik dit jaar al zo goed als al mijn zomer-doelen (3 Ballons, Tour du Mont Blanc, ...) moeten laten schieten. Het Alpenbrevet had ik dus bewust uitgekozen als 'revanche', de dag waarop ik toch nog dat ene grote doel van het jaar ging binnenhalen. De voorbije weken zeer goed en zeer veel kunnen trainen, de conditie was dan ook naar wens. Tot twee weken geleden er opnieuw pijn in de knie opkwam.. Zoveel mogelijk gerust, maar niet helemaal weggekregen. De grote tegenstanders van de dag gingen dus zijn:
- de knie
- de hitte
- en -uiteraard- het parcours

Om 6h45 vertrokken we, in hoog tempo het eerste bultje over en dan al meteen de Grimselpas op. De temperatuur was ideaal, heel de klim lag nog in de schaduw. Zo lang mogelijk bij de kopgroep gebleven, ook al wist ik dat dit tempo te hoog was. Ik wist echter wat nog komen moest, en ik wou op het zeer lange stuk door de vallei (km 60-120) tussen de goede renners zitten. Halverwege de Grimsel eigen tempo beginnen rijden, ik moest even bekomen van de (te) snelle start. Een prachtige col is het, maar toch lang, ik was dus blij wanneer ik de top bereikte. De afdaling van de Grimsel was een lust voor het oog en een plezier, al waren de bussen die uit de tegenovergestelde richting soms zeer breed uitdraaiden in de bochten toch een gevaar. Eens in de vallei volgde al snel de Nufenenpas, de kortste maar ook steilste klim van de dag. Al bij al ging dit zeer goed, en met een gemiddelde van nog steeds 20 km/h stond ik boven op de top. Dan volgde een zeer snelle afdaling op betonplaten. Weinig bochten, en veel stukken waar heel wat snelheid kon gehaald worden. In Airolo eventjes op een goed groepje gewacht, wat zeker een goede zet was. In een groepje van 10 deed iedereen zijn deel van het werk. De wind stond op kop, hier alleen rijden zou zelfmoord zijn. Met het naderen van de middag begon ook de temperatuur sterk te stijgen. Vanaf Biasca, dat maar op 200m hoogte ligt, was het zeer warm. Dan begon de lange aanloop naar de Lukmanier pas, op papier heel gemakkelijk, maar hier begon het lastig te worden. De knie begon pijn te doen, op de trappers staan ging niet, maar als ik op het zadel bleef zitten begon mijn rechterbil te verkrampen. Fysiek afzien, en met nog meer dan de helft te gaan ook voor de moraal een stevige domper. De Lukmanier pas werd dan ook een marteling. Helemaal geen steile col, maar bij elke trap deed de knie pijn, en mijn bil verkrampte helemaal van te lang op het zadel te zitten. Daarbovenop kwam dan ook nog eens de loden zon. Halverwege de col ergens in het gras gaan zitten om te rusten, iets wat me zelden overkomt. Het idee van opgeven kwam regelmatig naarboven, vooral dan om de knie niet helemaal kapot te rijden. We zijn dan toch op de top van de Lukmanier geraakt, daar een uitgebreide pauze genomen om wat te bekomen, de lichte hongerklop van daarnet te overwinnen. Deze pauze deed duidelijk deugd, ook al begonnen de darmen stilaan te protesteren van al de te verwerken suikers. Up next was de Oberalp, op papier de gemakkelijkste van de dag. Deze ging terug beter, waardoor ook de moraal toenam. Ik weet van mezelf dat ik het rond km 150-160 moeilijk kan hebben, maar er terug door kan komen wanneer de 200km in zicht komt. De Oberalp was over het algemeen een makkie, op de laatste 5 km na, die stevig begongen te slingeren en op te lopen. De wind stond hier in het nadeel en ook de darmen schreeuwden voor verlossing, het was dus toch weer doorbijten tot de top. Maar daar stonden we dan, op de top van de Oberalp, 4 van de 5 cols gedaan. Nu ging ik niet meer opgeven, liever mijn knie drie keer kapot rijden en mijn kader in twee bijten dan opgeven. Enkel de Sustenpas moest nog overwonnen worden. 17,5km aan 7.5% gemiddeld. Dit zou wel eens de zwaarste van de dag kunnen worden. De eerste helft ging goed, maar de tweede helft van de col brak de veer compleet. Onderweg opnieuw door buikkrampen naar het toilet moeten gaan, maar dit hielp weinig. Tegen 9 km/h, volledig kapot, sleurde ik me naar boven. Gelukkig was ik niet alleen, nog nooit zoveel stervende zwanen op één berg gezien. Zelfs tegen dit slakkentempo haalde ik nog mensen in, één iemand legde de laatste 5 km te voet af. Ondanks dat ik al heel wat cols heb gedaan, moet dit toch met voorsprong één van de zwaarste geweest zijn (subjectief). Zelden zo afgezien, maar dan het geluk van het bovenkomen, beloond worden met een magnifiek Alpenlandschap en met een afdaling om duimen en vingers van af te likken. De voldoening bij de aankomst was enorm. Nu enkele weken noodgedwongen rust voor de knie, maar het Alpenbrevet, dat pakken ze me niet meer af.

https://www.strava.com/activities/691062145

Heroïsch verslag matthiav. Ook de verslagen van csteenbe en havanna zijn erg inspirerend.

Heb hier vorig jaar ook de verslagen van het Alpenbrevet al gelezen en omdat ik deze passen ook ken van ritjes met de auto motiveren deze verslagen mij zeer om hier mijn eerste echte bergritten te doen. Misschien volgend jaar maar weer eens een vakantie in Zwitserland plannen.

Chapeau voor de prestatie en het doorzettingsvermogen matthiav! Succes met het herstel van de knie!

Goed verhaal Havana.
klinkt als een kopie van vorig jaar maar dan met een paar graadjes (nog) warmen