Ik kijk nu al uit naar het volgende deel Ivo. Heerlijk om te lezen, vooral met de foto's erbij.
Nu even Monique haar verhaal lezen.
Parijs-Brest 2015
Absoluut geen twijfel hoor, over het helpen na een ongeval. Ik had er alleen eventueel extra tijd voor kunnen krijgen die ik goed had kunnen gebruiken aangezien ik maar 11 minuten over had op het eind. Achteraf zag ik op mijn GPS dat dit me meer tijd had gekost dan ik eigenlijk verwachtte. Wel verbazing over de uitrusting van de Fransen: geen telefoon, geen reddingsdeken.hvg5776 schreef:Monique, mooi verhaal. Goed gedaan, bij een ongeval hoor je gewoon te helpen.
Parijs-Brest-Parijs 2023 
Helpen hoort gewoon, dat heb ik helaas ook al vaker moeten doen (gelukkig niet bij PBP).monique70 schreef:Absoluut geen twijfel hoor, over het helpen na een ongeval. Ik had er alleen eventueel extra tijd voor kunnen krijgen die ik goed had kunnen gebruiken aangezien ik maar 11 minuten over had op het eind. Achteraf zag ik op mijn GPS dat dit me meer tijd had gekost dan ik eigenlijk verwachtte. Wel verbazing over de uitrusting van de Fransen: geen telefoon, geen reddingsdeken.hvg5776 schreef:Monique, mooi verhaal. Goed gedaan, bij een ongeval hoor je gewoon te helpen.
Wat ik tegenwoordig vaak doe als ik iemand help met mechanische problemen is dat ik een foto maak als ik begin ermee en een foto aan het einde met de blije pechvogel. De tijd tussen de twee tijdsmarkeringen op de foto's is dan de verloren gegane tijd.
Niet alleen de Fransen hadden weinig bij zich. Er zijn veel mensen die dit soort tochten met te weinig spullen rijden. Ik heb vaker zo'n mensen moeten helpen die gewoon slecht voorbereid waren.
Het heeft even geduurd voordat ik mijn volgende deel van mijn PBP Verslag kon schrijven.
Als ik de eerste keer wakker wordt ben ik duf en kom ik niet op gang. Ik ga nog een keer liggen en een kwartier later ben ik fris wakker. Ik doe wat warmere kleren aan en loop naar m'n fiets. Echt ver is het niet meer naar de volgende controle, het is een stuk dat goed loopt en het moet qua tijd te halen zijn. Ik stap weer op m'n fiets en rij de ochtend in.
De lange afdaling naar Tinteniac ligt me altijd goed. Ook nu weer kan ik er goed tijd winnen. Zo goed dat ik met een kwartier voorsprong bij de controle aankom. Nu neem ik het er even van. Ik neem een uitgebreid ontbijt en een goede douche. Het is bij PBP altijd belangrijk om er voor te zorgen dat je lichaam goed blijft functioneren.
Na Tinteniac is het een gezellig feest van herkenningen. Ik verlaat Tinteniac in een gezamenlijk Russisch/Oekraïens ploegje met o.a. Tanja uit St. Petersburg. Zij kan behoorlijk goed doorrijden en heeft als 84 uur rijdster al dik 11 uur op me goed gemaakt. Daarna fiets ik een lang stuk samen met Steve Abrahams. Ik hoor het laatste nieuws over zijn wereldrecordpoging meeste kilometers in een jaar en praat met hem over toekomstige plannen. Automatisch rij ik links van hem. Het laatste dat ik zou willen is dat hij weer aangereden wordt tijdens zijn recordpoging. Na een dik uur laat ik Steve gaan.
Het laatste stuk naar Fougères fiets ik samen met Dawn. Zij rijdt een zeer mooie Rambouillet, een stalen fiets van Amerikaanse makelei. Samen komen we aan bij de conrole van Fougères. Ik geef haar direct aan dat we niet vooraan moeten parkeren maar helemaal naar achteren moeten fietsen. Daar is de stempelplaats en een kleine bar. We laten snel stempelen. Daarna nog wat kletsen en fotograferen over fietsen voordat ik weer doorga.
Op het stuk na Fougères zijn er veel verversingsposten, inclusief enkele beroemde. De heel goed geoutilleerde in Le Louroux is er dit keer niet. Dus opteer ik voor de oude klassieker in La Tannière. Deze plek is niet te missen. Al een heel eind voor de garage van Paul staan er overal fietsen aan de kant. De crêpes vinden hier weer veel aftrek. Er zijn rijders die daarna even plat gaan. Iedereen kan nu op commando slapen. Als ik Dawn zie aankomen roep ik haar. Zij stopt ook en is gelijk enthousiast over deze legendarische plek.
Na deze legendarische stop rij ik met een groepje Amerikanen verder richting Villaines. Dit stuk loopt heel soepel. Ik ben nu al het punt voorbij waar ik in 2007 opgaf. Alle signalen staan dus op groen, ik ben er steeds zekerder van dat ik PBP dit keer ga halen. Tot kort voor Mortagne zijn er geen lastige stukken meer te verwachten.
Onderweg komen we steeds meer plukjes slapende rijders tegen. Velen hebben hun siesta nodig. Ik gelukkig niet. Ik laat de Amerikanene gaan in Ambrières. Hier is een goed openbaar toilet dat open is. Even verderop nog een bakje thee bij een lokaal standje.
Kort voor de controle stop ik weer in Le Ribay. Hier kan ik snel eten in tegenstelling tot het restaurant in Villaines. Op dat moment rij ik weer samen met Dawn. Zij begrijpt de truc en gaat ook zitten. Natalja van Legion Uchta heeft iets meer uitleg nodig voordat zij ook begrijpt dat je zo veel tijd kan besparen. Na een goede portie friet rij ik door naar Villaines. Ook nu weer stop ik kort om te stempelen en rij dan direct door naar de supermarkt. Hier nog wat voorraad inslaan en op naar het volgende stuk, een stuk waar ik meer angst voor heb. We gaan de Perche weer in.
Het eerste stuk van deze etappe is makkelijk. Lange rechte wegen die licht golven. Er zijn veel geode groepen onderweg. Zo kan ik makkelijk tijd winnen. In leuke groepjes rij ik verder. Af en toe een korte stop bij een standje voor een kop thee of wat lekkers en de etappe verloopt prima. Onderweg help ik nog een controleur met het vertalen. Deze controleploeg had net een tijdstraf gegeven aan een deelnemer die over de hele weg slingerde en daarna onvriendelijk was. Het hielp niet bij dit probleem dat de controleurs alleen maar Frans spraken en de rijder amper Engels. Uiteindelijk kwam de boodschap door. Ik bepraat met de controleurs nog even de situatie met de reflectievesten. De officiële vesten zijn veel te warm en verstikkend. Juist deze warmte kan tot slaapaanvallen en het slingeren leiden. Ik heb vlak voor PBP nog een ultralicht reflectiejack gekocht bij Decathlon. Daarin stoom ik niet zo. Even later gebeurt waarvoor ik al een tijdje gevreesd heb. Een andere controleauto rijdt voorbij en de controleur geeft opdracht om de reflecterende vesten aan te doen. Dat terwijl het nog klaarlichte dag is, we hebben nog minmaal een uur zonlicht. Dit vereist de wet niet. Maar sommige controleurs kennen de wet niet genoeg en discussieren met hen is niet altijd handig. Vooral als ze gewoon voorbijrijden in een auto. Ik doe het ultralichte vest maar aan en let extra op of er niet mensen in slaap gaan vallen vanwege het jack.
Pas een uur later wordt het echt donker. Ik zit op zo'n typische Franse kaarsrechte weg in een leuk Zweeds treintje. Ik stop en laat hen gaan. M'n lampen moet ik toch aanzetten. Niet veel verderop kom ik Robert en zijn zoon tegen. Zij controleren als controleurs of iedereen z'n verlichting aan heeft. Wij moeten hier de bocht om en verlaten de lange rechte weg.
Een eindje verderop stop ik bij een standje langs de weg. Hier staat ook een Duitse deelnemer met een hele constructie om zijn nek te ontlasten. Hij heeft last van Shermer's neck, een situatie waarbij een zenuw in de nek de verkeerde signalen afgeeft en de nekspieren niet meer reageren. Vaak wordt dit veroorzaakt door het dragen van allerhande spullen rond je nek. Ik doe dat bewust niet.
Er rijden nu veel groepen 84 uurs rijders rond. De meesten van hen willen in de vroege nacht aankomen in Mortagne en daar slapen. Ik heb die luxe niet, ik moet voor 7u14 in Dreux zijn, tenminste volgens het schema. Op een gegeven moment zie ik iedereen afwijken van m'n track. Ik stop, zet m'n fiets tegen een verkeersbord en kijk of er niet een verdwenen pijl in de berm ligt. Dat is niet het geval. Ik volg de meute. Even verderop kom ik bij een supermarkt die open is. Ik herken het punt, van dit stuk zijn 2 verschillende tracks in omloop. De supermarkt is de hele nacht open en biedt ook noch extra diensten aan. Ik koop magnetronmacaroni die direkt voor me klaargemaakt wordt. Kennelijk heb ik vandaag te weinig gegeten en moet ik nu inhalen.
Daarna vertrek ik weer in een grote groep. Met de grote groepen gaat het makkelijk naar Mortagne. Veel makkelijker dan verwacht. Ik rij soepel de hellingen op, klim zowat beter dan tijdens de hele PBP. In Mortagne kom ik dan ook aan met een dikke 40 minuten voorsprong op de sluitingstijd.
Dit keer is het restaurant niet te druk. Als de uitzondering ga ik naar binnen. Een goed bord met omelet en pasta gaat snel naar binnen.
Bij het naar buiten gaan merk ik dat het is gaan regenen. Dat is minder. De volgende 30-40km zijn zonder regen al zwaar genoeg. Ik doe m'n regenjack aan en het ultralichte jack er bovenover. De 84 uurs rijders kom ik nu amper nog tegen, die gaan slapen. Nu is de weg vol met 90 uurs rijders die niet meer veel tijd over hebben. Zwijgend zwoegen de meesten verder. Dit stuk gaat bij mij altijd langzaam, nu ook weer. Af en toe moet ik stoppen voor een hazenslaapje op het stuur. Er zijn zo goed als geen voorzieningen op dit stuk. Ik snak naar een kraampje maar dat blijft lang uit.
Pas in Senonches, als de Perche al achter de rug is, kom ik een kraampje tegen. En gelijk goed uitgerust met een tent en stoelen. Ik ga in een stoel zitten en val direct in slaap.
Als ik de eerste keer wakker wordt ben ik duf en kom ik niet op gang. Ik ga nog een keer liggen en een kwartier later ben ik fris wakker. Ik doe wat warmere kleren aan en loop naar m'n fiets. Echt ver is het niet meer naar de volgende controle, het is een stuk dat goed loopt en het moet qua tijd te halen zijn. Ik stap weer op m'n fiets en rij de ochtend in.
De lange afdaling naar Tinteniac ligt me altijd goed. Ook nu weer kan ik er goed tijd winnen. Zo goed dat ik met een kwartier voorsprong bij de controle aankom. Nu neem ik het er even van. Ik neem een uitgebreid ontbijt en een goede douche. Het is bij PBP altijd belangrijk om er voor te zorgen dat je lichaam goed blijft functioneren.
Na Tinteniac is het een gezellig feest van herkenningen. Ik verlaat Tinteniac in een gezamenlijk Russisch/Oekraïens ploegje met o.a. Tanja uit St. Petersburg. Zij kan behoorlijk goed doorrijden en heeft als 84 uur rijdster al dik 11 uur op me goed gemaakt. Daarna fiets ik een lang stuk samen met Steve Abrahams. Ik hoor het laatste nieuws over zijn wereldrecordpoging meeste kilometers in een jaar en praat met hem over toekomstige plannen. Automatisch rij ik links van hem. Het laatste dat ik zou willen is dat hij weer aangereden wordt tijdens zijn recordpoging. Na een dik uur laat ik Steve gaan.
Het laatste stuk naar Fougères fiets ik samen met Dawn. Zij rijdt een zeer mooie Rambouillet, een stalen fiets van Amerikaanse makelei. Samen komen we aan bij de conrole van Fougères. Ik geef haar direct aan dat we niet vooraan moeten parkeren maar helemaal naar achteren moeten fietsen. Daar is de stempelplaats en een kleine bar. We laten snel stempelen. Daarna nog wat kletsen en fotograferen over fietsen voordat ik weer doorga.
Op het stuk na Fougères zijn er veel verversingsposten, inclusief enkele beroemde. De heel goed geoutilleerde in Le Louroux is er dit keer niet. Dus opteer ik voor de oude klassieker in La Tannière. Deze plek is niet te missen. Al een heel eind voor de garage van Paul staan er overal fietsen aan de kant. De crêpes vinden hier weer veel aftrek. Er zijn rijders die daarna even plat gaan. Iedereen kan nu op commando slapen. Als ik Dawn zie aankomen roep ik haar. Zij stopt ook en is gelijk enthousiast over deze legendarische plek.
Na deze legendarische stop rij ik met een groepje Amerikanen verder richting Villaines. Dit stuk loopt heel soepel. Ik ben nu al het punt voorbij waar ik in 2007 opgaf. Alle signalen staan dus op groen, ik ben er steeds zekerder van dat ik PBP dit keer ga halen. Tot kort voor Mortagne zijn er geen lastige stukken meer te verwachten.
Onderweg komen we steeds meer plukjes slapende rijders tegen. Velen hebben hun siesta nodig. Ik gelukkig niet. Ik laat de Amerikanene gaan in Ambrières. Hier is een goed openbaar toilet dat open is. Even verderop nog een bakje thee bij een lokaal standje.
Kort voor de controle stop ik weer in Le Ribay. Hier kan ik snel eten in tegenstelling tot het restaurant in Villaines. Op dat moment rij ik weer samen met Dawn. Zij begrijpt de truc en gaat ook zitten. Natalja van Legion Uchta heeft iets meer uitleg nodig voordat zij ook begrijpt dat je zo veel tijd kan besparen. Na een goede portie friet rij ik door naar Villaines. Ook nu weer stop ik kort om te stempelen en rij dan direct door naar de supermarkt. Hier nog wat voorraad inslaan en op naar het volgende stuk, een stuk waar ik meer angst voor heb. We gaan de Perche weer in.
Het eerste stuk van deze etappe is makkelijk. Lange rechte wegen die licht golven. Er zijn veel geode groepen onderweg. Zo kan ik makkelijk tijd winnen. In leuke groepjes rij ik verder. Af en toe een korte stop bij een standje voor een kop thee of wat lekkers en de etappe verloopt prima. Onderweg help ik nog een controleur met het vertalen. Deze controleploeg had net een tijdstraf gegeven aan een deelnemer die over de hele weg slingerde en daarna onvriendelijk was. Het hielp niet bij dit probleem dat de controleurs alleen maar Frans spraken en de rijder amper Engels. Uiteindelijk kwam de boodschap door. Ik bepraat met de controleurs nog even de situatie met de reflectievesten. De officiële vesten zijn veel te warm en verstikkend. Juist deze warmte kan tot slaapaanvallen en het slingeren leiden. Ik heb vlak voor PBP nog een ultralicht reflectiejack gekocht bij Decathlon. Daarin stoom ik niet zo. Even later gebeurt waarvoor ik al een tijdje gevreesd heb. Een andere controleauto rijdt voorbij en de controleur geeft opdracht om de reflecterende vesten aan te doen. Dat terwijl het nog klaarlichte dag is, we hebben nog minmaal een uur zonlicht. Dit vereist de wet niet. Maar sommige controleurs kennen de wet niet genoeg en discussieren met hen is niet altijd handig. Vooral als ze gewoon voorbijrijden in een auto. Ik doe het ultralichte vest maar aan en let extra op of er niet mensen in slaap gaan vallen vanwege het jack.
Pas een uur later wordt het echt donker. Ik zit op zo'n typische Franse kaarsrechte weg in een leuk Zweeds treintje. Ik stop en laat hen gaan. M'n lampen moet ik toch aanzetten. Niet veel verderop kom ik Robert en zijn zoon tegen. Zij controleren als controleurs of iedereen z'n verlichting aan heeft. Wij moeten hier de bocht om en verlaten de lange rechte weg.
Een eindje verderop stop ik bij een standje langs de weg. Hier staat ook een Duitse deelnemer met een hele constructie om zijn nek te ontlasten. Hij heeft last van Shermer's neck, een situatie waarbij een zenuw in de nek de verkeerde signalen afgeeft en de nekspieren niet meer reageren. Vaak wordt dit veroorzaakt door het dragen van allerhande spullen rond je nek. Ik doe dat bewust niet.
Er rijden nu veel groepen 84 uurs rijders rond. De meesten van hen willen in de vroege nacht aankomen in Mortagne en daar slapen. Ik heb die luxe niet, ik moet voor 7u14 in Dreux zijn, tenminste volgens het schema. Op een gegeven moment zie ik iedereen afwijken van m'n track. Ik stop, zet m'n fiets tegen een verkeersbord en kijk of er niet een verdwenen pijl in de berm ligt. Dat is niet het geval. Ik volg de meute. Even verderop kom ik bij een supermarkt die open is. Ik herken het punt, van dit stuk zijn 2 verschillende tracks in omloop. De supermarkt is de hele nacht open en biedt ook noch extra diensten aan. Ik koop magnetronmacaroni die direkt voor me klaargemaakt wordt. Kennelijk heb ik vandaag te weinig gegeten en moet ik nu inhalen.
Daarna vertrek ik weer in een grote groep. Met de grote groepen gaat het makkelijk naar Mortagne. Veel makkelijker dan verwacht. Ik rij soepel de hellingen op, klim zowat beter dan tijdens de hele PBP. In Mortagne kom ik dan ook aan met een dikke 40 minuten voorsprong op de sluitingstijd.
Dit keer is het restaurant niet te druk. Als de uitzondering ga ik naar binnen. Een goed bord met omelet en pasta gaat snel naar binnen.
Bij het naar buiten gaan merk ik dat het is gaan regenen. Dat is minder. De volgende 30-40km zijn zonder regen al zwaar genoeg. Ik doe m'n regenjack aan en het ultralichte jack er bovenover. De 84 uurs rijders kom ik nu amper nog tegen, die gaan slapen. Nu is de weg vol met 90 uurs rijders die niet meer veel tijd over hebben. Zwijgend zwoegen de meesten verder. Dit stuk gaat bij mij altijd langzaam, nu ook weer. Af en toe moet ik stoppen voor een hazenslaapje op het stuur. Er zijn zo goed als geen voorzieningen op dit stuk. Ik snak naar een kraampje maar dat blijft lang uit.
Pas in Senonches, als de Perche al achter de rug is, kom ik een kraampje tegen. En gelijk goed uitgerust met een tent en stoelen. Ik ga in een stoel zitten en val direct in slaap.
Na een kwartier ben ik weer wakker. Niet klaarwakker maar genoeg om verder te rijden. Ik eet nog wat en stap weer op, terug de regen in. Langzaam wordt het weer vlakker. We hebben de Perche verlaten en kunnen nu weer iets sneller rijden. We rijden nu ook meer de bewoonde wereld in. Af en toe een dorpje en af en toe zelfs eenrichtingsverkeer. In een van deze dorpjes rij ik net even verkeerd en kom via een zijstraat weer terug op de route. De enige keer dat ik tijdens deze PBP verkeerd zit. Alles is goed uitgepijld maar m'n GPS maakt het leven toch makkelijker. Ik weet dan bij welke kruising ik op moet letten.
In een van de vele dorpjes stop ik nog een keer om te slapen. Ik merk dat ik teveel slaap heb om veilig te rijden. Hier is een bushokje in aanbouw. De werken zijn ver genoeg voor mij om nog een kwartiertje te kunnen slapen. Dat blijkt genoeg te zijn. Ik kan weer redelijk rijden.
Er formeren zich nu ook weer groepjes. Nog wat achterblijvers die de nacht hebben doorgereden en mensen die in de vroege nacht in Mortagne hebben geslapen. En die groepjes zijn welkom in het hoogland voor Dreux. Samen met een aantal Amerikanen duik ik Dreux in. De controle is snel gevonden. Formeel ben ik 13 minuten te laat maar niemand doet er moeilijk over. Iedereen weet dat het vorige stuk pittig was en het volgende stuk makkelijk. Zou er toch iemand wat gezegd hebben dan kan ik het vertaalwerk voor de controleauto en het bezoek aan de dokter in Carhaix aanvoeren. Dat laatste staat ook vermeld in mijn controleboekje.
In deze streek zijn weinig stalletjes langs de weg, het is pas de 2e keer dat PBP door Dreux komt. De traditie moet hier nog groeien. Daarom eet ik hier in de kantine. Na het eten proberen we het groepje waarmee we Dreux inreden weer te formeren. Maar goed lukt dit niet, we raken elkaar op de klim Dreux uit weer kwijt. Een probleem is dat niet, hier rijden genoeg groepjes rond.
Ik heb mijn benen weer teruggevonden. Dit vals plat met een zacht windje in de rug bevalt me wel. Ik schakel op en begin m'n achterstand weg te werken. Aan het begin van een goede afdaling zit ik in een Duits groepje. We rijden hard bergaf en blijven dat tempo houden. Ik kan bijblijven tot aan de Côte de Gambais. Hier moet ik er direct af, ik had ook niet anders verwacht. Het grootste gedeelte van de Côte de Gambais fiets ik. Een klein gedeelte loop ik, met een schouderblessure ga ik niet proberen m'n stuur uit m'n frame te trekken. Boven staat weer het nodige publiek inclusief de traditionele toeschouwer met de koeienbel. Zij trotseren de regen om ons aan te moedigen.
We zijn weer terug op het traditionele parcours, hier kent men ons, hier worden we aangemoedigd en geholpen.
Na de Côte de Gambais is het gewoon uitrijden. Ik ben weer terug binnen de tijdslimiet, een succesvolle finish is weer in zicht. Langzaam komt Parijs dichterbij, de rustieke dorpjes worden vervangen door de moderne voorsteden. Een paar kilometer voor de controle buigen we af, steken de hoofdweg over en rijden het park in. Nu zijn we er bijna. Een aantal deelnemers die al gefinishd zijn komen ons tegemoet. We rijden via het achterdeurtje het terrein van de velodrome op. Ik mis direct de intocht in St. Quentin-en-Yvellines van de voorgaande jaren, het rondje over de rotonde waar het zwart zag van het volk. Nu is het gewoon een parkeerplaats met knerpend grind. Geen klepperende plank de stoep maar een zacht piepende scanner als ik over de electronische finish rij.
Ik zet mijn fiets in de fietsenstalling en loop de velodome in. Hier weer de gebruikelijke rijd. Ik maak me geen zorgen. De electronische finish is al geweest en ik heb nog een dik half uur over. ZO lang duurt de rij niet. Vrij snel ben ik bij de stempelaar die mijn kaart inneemt en me feliciteert.
Binnen probeer ik Rose te bereiken. Zij zou aan de finish staan. Maar binnen is zo goed als geen ontvangst. Na heel veel proberen kan ik haar zeggen dat ik binnen ben. Lars is al binnen, Cyrille is nog onderweg.
De volgende deceptie is bij het eten. Er was ons eten bij de finish beloofd. Ik sta lang in de rij om dan uiteindelijk te horen dat ze maar een menu hebben, een magnetronmaaltijd met kip. Als vegetariër geen optie. Ik laat maaltijd dan ook voor anderen over.
Nadat Cyrille ook binnen is zitten we met z'n 4en aan een tafeltje in de Velodrome. Rose gaat even naar de supermarkt zodat ik ook wat te eten heb. Gelukkig, ik ben er op dit moment niet toe in staat, de vermoeidheid slaat toe. Na het eten ga ik in een hoekje zitten en val direct in slaap. Achteraf blijk ik naast de biervoorraad te hebben geslapen.
Uren later ga ik met Lars terug naar het hotel. Vrijwel iedereen is gefinisht, maar er zijn nog achterblijvers onderweg. Ik hoop dat zoveel mogelijk van hen toch nog als gefinisht maar buiten tijd geklasseerd worden. Dat is eervoller dan uitgevallen.
In het hotel is bijna iedereen er weer. Het is een gezellige boel. De baas van de pizzeria om de hoek heeft weer een succesvolle avond.
Als twee dagen later de meeste deelnemers uit het hotel vertrekken pak ik mijn fiets om het eerste stuk nog eens te verkennen. Ik wil toch zien door welke mooie dorpjes ik op zondagavond heen ben geracet. Dat is ook een deel van PBP dat je niet moet missen, het Franse landschap.
De Eifeltoren komt pas aan de beurt als ik op zondag naar het station fiets.
In een van de vele dorpjes stop ik nog een keer om te slapen. Ik merk dat ik teveel slaap heb om veilig te rijden. Hier is een bushokje in aanbouw. De werken zijn ver genoeg voor mij om nog een kwartiertje te kunnen slapen. Dat blijkt genoeg te zijn. Ik kan weer redelijk rijden.
Er formeren zich nu ook weer groepjes. Nog wat achterblijvers die de nacht hebben doorgereden en mensen die in de vroege nacht in Mortagne hebben geslapen. En die groepjes zijn welkom in het hoogland voor Dreux. Samen met een aantal Amerikanen duik ik Dreux in. De controle is snel gevonden. Formeel ben ik 13 minuten te laat maar niemand doet er moeilijk over. Iedereen weet dat het vorige stuk pittig was en het volgende stuk makkelijk. Zou er toch iemand wat gezegd hebben dan kan ik het vertaalwerk voor de controleauto en het bezoek aan de dokter in Carhaix aanvoeren. Dat laatste staat ook vermeld in mijn controleboekje.
In deze streek zijn weinig stalletjes langs de weg, het is pas de 2e keer dat PBP door Dreux komt. De traditie moet hier nog groeien. Daarom eet ik hier in de kantine. Na het eten proberen we het groepje waarmee we Dreux inreden weer te formeren. Maar goed lukt dit niet, we raken elkaar op de klim Dreux uit weer kwijt. Een probleem is dat niet, hier rijden genoeg groepjes rond.
Ik heb mijn benen weer teruggevonden. Dit vals plat met een zacht windje in de rug bevalt me wel. Ik schakel op en begin m'n achterstand weg te werken. Aan het begin van een goede afdaling zit ik in een Duits groepje. We rijden hard bergaf en blijven dat tempo houden. Ik kan bijblijven tot aan de Côte de Gambais. Hier moet ik er direct af, ik had ook niet anders verwacht. Het grootste gedeelte van de Côte de Gambais fiets ik. Een klein gedeelte loop ik, met een schouderblessure ga ik niet proberen m'n stuur uit m'n frame te trekken. Boven staat weer het nodige publiek inclusief de traditionele toeschouwer met de koeienbel. Zij trotseren de regen om ons aan te moedigen.
We zijn weer terug op het traditionele parcours, hier kent men ons, hier worden we aangemoedigd en geholpen.
Na de Côte de Gambais is het gewoon uitrijden. Ik ben weer terug binnen de tijdslimiet, een succesvolle finish is weer in zicht. Langzaam komt Parijs dichterbij, de rustieke dorpjes worden vervangen door de moderne voorsteden. Een paar kilometer voor de controle buigen we af, steken de hoofdweg over en rijden het park in. Nu zijn we er bijna. Een aantal deelnemers die al gefinishd zijn komen ons tegemoet. We rijden via het achterdeurtje het terrein van de velodrome op. Ik mis direct de intocht in St. Quentin-en-Yvellines van de voorgaande jaren, het rondje over de rotonde waar het zwart zag van het volk. Nu is het gewoon een parkeerplaats met knerpend grind. Geen klepperende plank de stoep maar een zacht piepende scanner als ik over de electronische finish rij.
Ik zet mijn fiets in de fietsenstalling en loop de velodome in. Hier weer de gebruikelijke rijd. Ik maak me geen zorgen. De electronische finish is al geweest en ik heb nog een dik half uur over. ZO lang duurt de rij niet. Vrij snel ben ik bij de stempelaar die mijn kaart inneemt en me feliciteert.
Binnen probeer ik Rose te bereiken. Zij zou aan de finish staan. Maar binnen is zo goed als geen ontvangst. Na heel veel proberen kan ik haar zeggen dat ik binnen ben. Lars is al binnen, Cyrille is nog onderweg.
De volgende deceptie is bij het eten. Er was ons eten bij de finish beloofd. Ik sta lang in de rij om dan uiteindelijk te horen dat ze maar een menu hebben, een magnetronmaaltijd met kip. Als vegetariër geen optie. Ik laat maaltijd dan ook voor anderen over.
Nadat Cyrille ook binnen is zitten we met z'n 4en aan een tafeltje in de Velodrome. Rose gaat even naar de supermarkt zodat ik ook wat te eten heb. Gelukkig, ik ben er op dit moment niet toe in staat, de vermoeidheid slaat toe. Na het eten ga ik in een hoekje zitten en val direct in slaap. Achteraf blijk ik naast de biervoorraad te hebben geslapen.
Uren later ga ik met Lars terug naar het hotel. Vrijwel iedereen is gefinisht, maar er zijn nog achterblijvers onderweg. Ik hoop dat zoveel mogelijk van hen toch nog als gefinisht maar buiten tijd geklasseerd worden. Dat is eervoller dan uitgevallen.
In het hotel is bijna iedereen er weer. Het is een gezellige boel. De baas van de pizzeria om de hoek heeft weer een succesvolle avond.
Als twee dagen later de meeste deelnemers uit het hotel vertrekken pak ik mijn fiets om het eerste stuk nog eens te verkennen. Ik wil toch zien door welke mooie dorpjes ik op zondagavond heen ben geracet. Dat is ook een deel van PBP dat je niet moet missen, het Franse landschap.
De Eifeltoren komt pas aan de beurt als ik op zondag naar het station fiets.
-
DeletedUser01
- Forum-lid
- Berichten: 3500
- Lid geworden op: 30 nov 2008 14:11
Prachtige verslagen en vooral die foto van jou naast die biervaten is geweldig!
tonnie
14 sep 2015 19:23
Leuk om alle verslagen te lezen, van een ieder.monique70 schreef:Mijn verslag van deze bijzondere tocht is te lezen op mijn blog
http://moniquevandam.blogspot.nl/2015/0 ... l?spref=fb
@Monique Wat een schitterend blog heb je gemaakt ! Echt een genot om te lezen. Ook op de vraag ( die we zo vaak horen ) "WAAROM ?" Voor veel mensen is het niet echt uit te leggen. De meeste verklaren ons toch wel een beetje voor gek.
Maar ik heb genoten van je schrijfstijl. Veel herkenbare dingen gelezen en sommige wat minder. Maar toch mooi dat je het in de 90 uur gered hebt.
Gaat het weer een beetje met je handen ?
Krijg je nou geen medaille omdat je buiten de tijdslimiet op een controle post bent gekomen ? Of is het voldoende dat je binnen de 90 uur binnen was ? Dat zou toch wel zuur zijn.
Heb je nog plannen voor 2016 ?
@Tonnie Bedankt voor je compliment. Ik ga er vanuit dat de rit gehomologeerd wordt (hoop ik). Heb me laten vertellen dat er niet zo moeilijk wordt gedaan over 1 of 2 controles buiten de tijd. En anders is dit mijn verstandigste beslissing geweest, kon niet anders. Zat net getalletjes te kijken. Volgens mij zijn er nog 24 binnen de tijd na mij binnen gekomen. En met 20% uitvallers/buiten de tijd, denk ik dat ik alleen maar trots mag zijn op mijn prestatie. Maar ik voel (als alles het toelaat) een revanche aankomen in 2019 
Met mijn handen gaat het steeds beter. Heb weer redelijk de functie terug, nog niet de kracht. Moet allemaal goed komen. De fysiotherapeut keek me vreemd aan toen ik vroeg hoe ik dit de volgende keer kon voorkomen. Volgende keer? Ga je dit vaker doen dan? Ga het proberen met dikkere handschoentjes en wat extra gel onder het stuurlint. Hoewel ik nog geen enkele rit last heb gehad van handen, ook niet tijdens PBP zelf. Pas de volgende ochtend.
Plannen voor 2016? Als DCT inderdaad georganiseerd word, staat die zeker op mijn lijstje. Ivm gezin ed staat er zeker geen buitenlandse rit in mijn agenda. Als de kinderen wat groter zijn is dit misschien makkelijker. En ik ga eerst eens aan mijn snelheid werken heb me altijd voorgenomen niet tegen tijdslimieten te willen rijden.
Hoe is het jou bevallen? Gezien je andere vraag op het forum was dit niet je laatste lange afstand
Met mijn handen gaat het steeds beter. Heb weer redelijk de functie terug, nog niet de kracht. Moet allemaal goed komen. De fysiotherapeut keek me vreemd aan toen ik vroeg hoe ik dit de volgende keer kon voorkomen. Volgende keer? Ga je dit vaker doen dan? Ga het proberen met dikkere handschoentjes en wat extra gel onder het stuurlint. Hoewel ik nog geen enkele rit last heb gehad van handen, ook niet tijdens PBP zelf. Pas de volgende ochtend.
Plannen voor 2016? Als DCT inderdaad georganiseerd word, staat die zeker op mijn lijstje. Ivm gezin ed staat er zeker geen buitenlandse rit in mijn agenda. Als de kinderen wat groter zijn is dit misschien makkelijker. En ik ga eerst eens aan mijn snelheid werken
heb me altijd voorgenomen niet tegen tijdslimieten te willen rijden.Hoe is het jou bevallen? Gezien je andere vraag op het forum was dit niet je laatste lange afstand
Parijs-Brest-Parijs 2023