walter- schreef: ↑14 jan 2024 13:33
hendrikjan schreef: ↑14 jan 2024 12:51
fiedoo schreef: ↑14 jan 2024 09:09
Dus als je iemand omver rijdt met je auto moet jij kunnen bewijzen dat het niet opzettelijk was? En de Franse dopinginstantie beweert zelf dat het niet intentioneel was en toch straffen? Ik denk zelfs op die basis in beroep ( en dat is nu feitelijk ook al gebeurd) zou vrijgesproken worden en haar straf kwijtgescholden maar dat ze de centen gewoon niet heeft om in beroep te gaan
Ik begrijp niet zo goed wat autorijden en iemand [s]doodrijden[/s] omverrijdend nu weer te maken heeft met een doping overtreding, maar dat zal vast aan mij liggen.
Voor een burgerlijke rechtbank kan je enkel veroordeeld worden als er een intentie was tot kwaad doen (of wat de juridische term ook is). Los daarvan kan een burgerlijke rechtbank je nog wel verplichten schade die je veroorzaakt hebt te vergoeden. Dus bij een verkeersongeval door onvoorizchtigheid wordt je veelal enkel veroordeeld voor de -lichaamlijke - schade die je veroorzaakt (materiële schade wordt veelal al direct buiten de rechtbank afgehandeld).
Ga je met doping naar een burgerlijke rechtbank moet de aanklager ook de intentie bewijzen. Bv door te bewijzen dat je producten aankocht, je contanten had met dokters die je begeleiden bij gebruik doping... zonder een dergelijke bewijslast zal een burgerlijke rechtbank je nooit een schorsing opleggen. Hoogstens iets als je winst afnemen omdat je voordeel had tov niet gedopeerden.
In het wielrennen (sport) wordt er eigenlijk uitgegaan van intentie tot doping neming als ze iets vinden. Daar wordt de bewijslast omgedraaid. Als sporter moet je aantonen dat je niet de intentie had. Bv door de herkomst te bewijzen
Bv een gecontamineerd voedingsmiddel, een anomalie in je gestel -zo zijn er renners die van nature positief reageren op EPO tests en ik ga beweren dat Froome dat ook aantoonde bij zijn pufferprobleem al is die laatste info niet openbaar.
De kans is groot dat een sporter die zijn veroordeling door de UCI aanvecht bij een burgerlijk rechtbank -zijn recht op arbeid wordt geschonden zonder bewijs van intentie tot kwaad- gelijk krijgt. Dat is eigenlijk in zowat alle gevallen zo gegaan (bv arrest Bosman).
Maar niemand neemt die stap om verschillende redenen. Ook al omdat ik geloof dat in bv in contractproblemen er uiteindelijk altijd tot een vergelijk wordt gekomen (oa omdat ze weten dat voor een burgerlijk rechtbank de regels van de UCI of wat in de contracten staat dat een overgang tegen houdt toch niet stand houdt). Dat niemand de stap neemt bij dopingschorsing is wat verrassend.
Dus de vergelijking met het auto-ongeval; veroorzaak je een auto-ongeval met dodelijk gevolg en word je veroordeelt volgens 'sportregels' zou je standaard levenslang krijgen, tenzij dat je kan aantonen dat je er echt niet aan kon doen. Geen idee hoe je dat zou aantonen....
In beroep gaan bij de sportrechtbanken maakt geen verschil; die volgen dezelfde regels. Enkel naar een burgerlijke rechtbank gaan kan soelaas brengen.
Nou, hier valst best wat op af te dingen...
Ik weet niet zo goed wat je bedoeld met bij een "burgerlijke rechtbank", maar als je het over het civiele recht hebt, dan heb je het over burgerlijke rechter, daar kan je door een vonnis van de rechtbank aansprakelijk zijn voor een bepaalde onrechtmatige daad.
Of er sprake is van een onrechtmatige daad wordt aan de hand van bepaalde criteria beoordeeld. Je intentie is in veel gevallen daarbij weinig relevant.
Ter illustratie, als je per ongeluk een bal door iemand zijn raam schopt dan ben je nog steeds aansprakelijk voor de geleden schade. Als je aangesproken wordt door de eigenaar van het raam en je zegt "maar ik had de intentie niet", dan zegt die eigenaar, "dat kan wel zo zijn, maar je moet nog steeds de schade betalen". Als je dat dan niet doet en de eigenaar stapt naar de rechter, dan kom je bij de rechtbank niet heel ver met je "maar ik had de intentie niet".
In het strafrecht is het ook vele malen genuanceerder en ingewikkelder dan je hier schetst. De verschillende opzet varianten maken dat ook in het strafrecht "intentie tot kwaad doen" maar van betrekkelijke waarde is. Zo heb je in het strafrecht de figuur van de "voorwaardelijke opzet", dat wil zo veel zeggen dat je bij bepaald handelen de aanmerkelijke kans aanvaard dat een bepaald gevolg intreedt. Je intentie tot kwaad doen is daarmee in sommige gevallen gereduceerd tot nul. Denk aan het uithalen van een prank met een rotje, en vervolgens brand de school af.
Ook met het rijden door rood. Je intentie is niet relevant. Je reed er door dus je draagt daar de verantwoordelijkheid voor.
Dat de aanklager "intentie" moet bewijzen als je naar de burgerlijke rechtbank gaat lijkt mij gewoon onjuist. In het strafrecht zal de openbaar aanklager (in NL) moeten "bewijzen", dat is voldaan aan een delictsomschrijving. Als "intentie" onderdeel uitmaakt van de delictsomschrijving, dan heb je misschien een punt, anders niet.
Het Bosman arrest ging niet over doping, maar over de vrijheid van een sporter om na afloop van een contract periode naar een andere club te mogen gaan zonder dat daarvoor een vergoeding betaald hoefde te worden aan de oude club. Dat ging eigenlijk over een van de fundamentele vrijheden binnen de EU, vrij verkeer van personen. En heeft imho hier niks mee te maken.
Het beginsel van risicoaansprakelijkheid zit ingebakken in de de dopingregels. Als sporter draag je de verantwoordelijkheid voor zooi die in je lichaam zit.
Als je naar een civiele rechter stapt, dan schat ik zo in dat de civiele rechter zal beoordelen of alle dopingregeltjes (procedureel en materieel) netjes zijn gevolgd en of de sanctie redelijk en billijk is, als dat zo is, dan vang je bot.
Veder kan je natuurlijk allerlei verschillende vergelijkingen gaan maken. Maar of die dan echt opgaan....
Ik denk dat je veel meer een discussie kan gaan voeren over de vraag of het beginsel van risicoaanpsrakelijkheid bij doping overtredingen een juist beginsel is of dat je eigenlijk naar een ander systeem toe moet..
. 