In de Savoie op zoek naar onbekende colletjes... II
Gisteren ben ik vanuit Albertville via de fietsroute van de
Vallée Olympique (Rive Droite) richting Moûtiers gefietst. Je kunt ook via de variant
Rive Gauche fietsen, maar dan rijd je meer langs industriegebiedjes. Dat
Rive heeft trouwens betrekking op de 'oever' van de rivier de Isère die hier door het dal stroomt. Mijn voorkeur gaat dus uit naar de route die door dorpjes als Tours-en-Savoie en La Bathie aan de oostzijde van de
Voie Express (de vierbaans autoweg tussen Albertville en Moutiers) loopt. Dit is een mooie, landelijke route. Zo 's ochtends vroeg rijd je dan wel iets minder in de zon, maar zon zou ik vandaag nog meer dan genoeg zien (en voelen, met een middagtemperatuur van zo rond de 30 graden!).
Om aan de oostzijde van de snelweg te kunnen blijven, ben ik bij Cevins van de fietsroute afgeweken, om een stuk verder, bij Feissons-sur-Isère, weer op de fietsroute terug te keren. Bij Feissons moet je namelijk de snelweg wel over, omdat er aan de oostzijde verder geen weg meer loopt.
Na wat 'kruip-door-sluip-door' in het kuuroord La Léchère (wel fraai aangelegd allemaal), belandde ik in Aigueblanche en daarna ben je snel in Moûtiers. Daar heb ik snel even een banaan en twee 'gelletjes' naar binnen geslagen en kon ik na bijna 29 km 'warm draaien' aan de ruim 13 km lange klim naar mijn einddoel van vandaag beginnen. Ik moest daartoe eerst een stuk van de lange, lange
Montée des Belville afwerken. Vorig jaar heb ik deze zeer lange klim naar Val Thorens nog gedaan. Al meteen aan het begin, zag ik dat het nog 7,5 km naar Fointiane-le-Puits was. En daar zou het serieuzere klimwerk voor mij zo ongeveer beginnen.
Aan het begin, in de tweede bocht, van de Montée des Belville, de eerste 'borne':
Met 34x23 ben ik aan de redelijk gelijkmatig verlopende klim begonnen. Eerst een km van gemiddeld 7 procent, een eind verder één van 6,5 procent en ik heb er ook één van 5 procent gezien. Allemaal goed te doen. Maar er was erg veel verkeer en vooral ook (grote) vrachtauto's. Gelukkig gingen ze allemaal wel met een ruime boog om mij heen. Al na 6,5 km, precies in een van de vele bochten, was ik bij de afslag naar Fontaine-le-Puits. 't Was vervolgens nog een kilometertje met 34x26 klimmen naar het dorpje. Helaas was wat eerder, na ongeveer 5 km klimmen, mijn rug al gaan 'protesteren', waardoor ik het ergste vreesde voor de rest van de klim...
In Fontaine-le-Puits dreigde ik het spoor bijster te raken. Geen 'echte' wegwijzer te zien (wel een lege paal), alleen wat van die houten wegwijzertjes die doorgaans de wandelroutes aangeven. De 'officiële' weg met middenstreep ging dalend het dorpje in. Dat kon dus eigenlijk niet de goede richting zijn. Dan maar een gokje nemen en de smalle weg het dorpje uit kiezen. Volgens de houten wegwijzertjes, was dit de richting naar de col die ik zocht. Deze weg, die nauwelijks omhoog liep (wel fijn voor mijn rug!), voerde mij door een bosachtige omgeving. Wel was de weg duidelijk kort geleden 'opgelapt'. Een 'lappendeken' van plekken met nog veel losliggende
gravillons, omdat het weggetje kennelijk nog niet een keer goed geveegd was. Dat beloofde wat voor de afdaling! Na een aantal km's sloeg de twijfel duidelijk toe. Had ik wel de juiste weg gekozen? Gelukkig stond er op een gegeven moment een houten bordje met
Le Puits langs de weg. Dat bordje wees in de richting van een wandelpad, steil tegen de helling op. Doch meestal is dit een verkorte (wandel)route naar het volgende dorpje en ik moest inderdaad ook via Le Puits omhoog. Een stukje verder, na een haarspeldbocht naar links, leek het er op als of ik toch wel op de goede weg zat. Al snel werd het landschap open en had ik in Le Puits een prachtig zicht op de besneeuwde toppen van het Massif de la Vanoise. Toen ik ook nog een straatnaambordje met
Route du Col zag, wist ik zeker dat ik goed zat! Straks, op de terugweg, maar even een foto van dat bord maken!
De besneeuwde toppen van het Massif de la Vanoise en de Valléé de Bozel:
Op de Route du Col in Le Puits:
Na Le Puits reed ik het bos weer in en werd de weg bovendien een stuk steiler. Om het vanwege mijn rug vol te kunnen houden, moest ik wel naar 34x29. En uit het zadel op de pedalen staan ging eigenlijk ook niet, omdat vanwege de vele losse steentjes het achterwiel dan telkens begon te slippen. Dat was dus wel een beetje afzien! Volhouden 'Le Grimpeur'! En net als je er eigenlijk geen lol meer in hebt, is in zulke gevallen vaak 'de redding nabij': ik zag opeens een open stuk opdoemen en de weg liep niet verder op. Dat moest de col zijn! Jammer, op die 'col' angekomen, liep er wel een weg naar beneden. Doch de weg waar ik op reed, liep met een bocht naar links ook weer verder en even steil als voorheen, omhoog. En geen geen enkele aanwijzing dat dit de col was waar ik naar op weg was. Toch maar weer verder klimmen dus. Ik zou er, ook volgens mijn tellertje, nu toch bijna moeten zijn. Maar ja, met die 'Franse kilometers' weet je nooit precies waar je aan toe bent. Op een gegeven moment zag ik een mast met GSM-achtige antennes en die dingen staan doorgaans op of bij colletjes (of hoger). En ja hoor, nog een bochtje om die mast en ik stond voor een slagboom met de tekst
Entrée Interdite - EDF (EDF = Électricité de France). En rechts, op een heuveltje, een wat verweerd houten bord met
Barrage de la Coche en veel belangrijker voor mij:
Col de la Coche (1434 m)! Op de officiële kaarten wordt trouwens als hoogte 1441 m opgegeven.
Op de Col de la Coche (1434 m):
Natuurlijk wilde ik de
Barrage ook wel even zien. Dus 'stiekum' toch maar langs de slagboom gelopen. 't Is geen stuwmeer, eigenlijk meer een grote betonnen badkuip. Een soort vergaarbekken dus, waar ook nog erg weinig water in stond. Lang ben ik niet op de col gebleven, want het wemelde er ook nog eens van de gemeen stekende vliegen.
Barrage de la Coche:
Na het eerste stukje voorzichtig dalen, heb ik in Le Puits op een bankje even een pauze ingelast om wat foto's te maken, wat te eten en te genieten van de mooie berglandschappen. Een daarna weer behoedzaam verder dalen, om geen 'slachtoffer' te worden van de vele losse steentjes.
In de afdaling, tussen Le Puits en Fontaine-le-Puits:
Ik was blij dat ik op een gegeven moment weer op de
Montée des Belville was, want daar kon ik tenminste flink de vaart er in zetten! Vanuit Moûtiers ging het daarna over de D990 en stukjes van de fietsroute met een beetje wind tegen weer richting Albertville, waar het tellertje bij thuiskomst 84 km aangaf.
Vandaag gaat het met mijn rug gelukkig al weer een stuk beter...
.
