Ook ik heb voor de 1ste keer meegedaan aan de marmotte en het was in 1 woord: geweldig!.
Na 1 volledig jaar niet gefietst te hebben, ben ik in Oktober weer begonnen met als grote doel de marmotte. Met veel duurtochten , eigenlijk achteraf iets te weinig intensieve tochten en ongeveer 5000 km in de benen, stond ik aan de start samen met 2 vrienden. Voor 1 van hem was het doel uitfietsen, en voor de ander was het doel, net als voor mij goud en daarbij zou top500 een mooie bijkomstigheid zijn (we zijn immers wel ambitieus).
Vroeg opgestaan, pasta naar binnengewerkt (tegen heug en meug), ruim anderhalf uur voor de eigenlijk start (half 8) stonden we al in ons startvak als een van de eersten en na lang wachten konden we dan eindelijk op weg. Vantevoren had ik genoeg geplast dus dat was geen probleem, maar de hele ochtend zat er al een bruine vriend te drukken die er maar niet uit wilde... als ik daar maar geen last van kreeg.
Alle 3 wisten we ons goed te handhaven in de voorste groep en tot de voet van de Glandon ging alles soepel en makkelijk. Ik had me voorgenomen om de 1ste klim rustig aan te doen en hoog in d2 te gaan fietsen, en aldus geschiedde. Ik kwam toch nog in een tijd van 1:48 boven, 8 min achter de snelste van ons 3en. Bovenop stond mijn vader en mijn neef te wachten met ravailtering en warempel, mijn bruine vriend wilde er nu wel met alle macht uit. Natuurlijk was er geen tijd voor een echte wc-stop in het restaurant aan de top van de Glandon, dus gehurkt in het gras, nauwelijks 10 meter van de weg heb ik mijn bruine vriend ter wereld gebracht. Elegant is anders, maar toch.
In de afdaling rustig aan gedaan, op het vlakke stuk naar de Telegraph werd er niet echt gereden tot er een beul van 40/50 voorbij kwam die 20 minuten in de 40 heeft gereden, met mij rustig etenend en drinkend oftewel linkeballend in zijn wiel. Telegraph ging super, hartslag max 175 grens d2/d3. Ik voelde me prima, ging iedereen voorbij, had zelfs nog tijd voor lolletjes en genoot met volle teugen. In valloire de bidons gevuld en daar kwam ik door in een tijd van 4:03, ik kwam erachter dat een tijd van binnen de 8 uur er eventueel in zat en de adrenaline spoot door mijn lijf.
Vervolgens de Galibier: in het begin ging alles nog prima, maar toen kwam de langverwachte klap. De beentjes draaiden niet meer zo soepel, mijn rug ging zeer doen, kramp iedere keer wanneer ik op de pedalen ging staan etc etc. Helaas heb ik 5 km onder de top ongeveer 3 minuten moeten stoppen uit pure vermoeidheid. Bovenop de top snel bidons gevuld en de afdaling ingestort.
Ging prima, kwam in een grote groep terecht waar men helaas niet echt door wilde rijden en aan de voet van da Alp d'huez had ik een tijd van 6:45, ik moest alp d'huez dus in 1:15 opfietsen om onder de 8 uur te duiken, op dat moment had ik daar nog alle vertrouwen in. Maar bij de 1ste meters voelden ik het al. Dit wordt lijden als een gek. Mijn hartslag was niet meer hoger te krijgen dan 165 en dat is de grens van mijn d1,d2. Ongeloofelijk vermoeid, kramp, etc etc. Uiteindelijk slechts 1 keer 5 min gestopt, en de klim in 1:20 opgefietst. Tijdens de klim heb ik meermaals gedacht: dit is de 1ste en laatse keer marmotte, waarom doe ik dit, ik ben gestoord, De welbekende gedachtes.
Bovenop de alp gefinished in een tijd van 8 uur 10 minuten, goud!, helaas net niet onder de 8 uur en 779ste geworden. Van vermoeidheid & blijdschap moest ik aan de finish mijn tranen onderdrukken en dat zegt genoeg lijkt me. de marmotte in 1 zin:
Loodzwaar en ongeloofelijk mooi.
Met 3 jongens van 19 a 20 die geen wedstrijden fietsen en slechts voor de lol fietsen de volgende resultaten gehaald:
de 1ste van ons 3en met 5000 km in de benen:
153ste, tijd van 7 uur 13 min, goud!
779ste, tijd van 8 uur 10 min, goud!
3500nogwatste tijd van 8 uur nog wat, zilver!
Zeer tevreden, geweldig en volgend jaar misschien wel weer. En de vriend die 153ste is geworden? Die gaat volgend jaar maar ns serieus trainen om te kijken wat er dan mogelijk is. Misschien een nieuwe bert dekker
?
